Gisterenavond is Bintang overleden in een kliniek in Jakarta, waar ik hem als laatste redmiddel afgelopen dinsdag naartoe had gebracht. We hadden al besloten dat we hem vandaag zouden laten inslapen en dat was ook al een hele grote klus. Volgens het geloof hier, is euthanasie haram en moet je een beestje dus onnodig laten lijden. Wat een verschil met Nederland. Toen ik het vorige week voorstelde aan een arts, kreeg hij zowaar een hartverzakking. Iets met Mohammed die een kat had, geloof ik. Nou denk ik alleen dat die kat van Mohammed erg gezond was en niet zijn urine liet lopen.
Die kleine heeft 1 en al problemen gehad van het begin af aan en als het ene voorbij was, kwam het andere weer om de hoek kijken. Infecties aan zijn pootjes, wormen, opgezwollen buik, door zijn achterpootjes heen zakken en ga zo maar door. Toen hij vorige week een epileptisch insult liet zien ben ik bijna elke dag heen en weer gereden naar de kliniek in Bogor. Daar hadden ze geen flauw idee en kan een cursus röntgen diagnostiek zeker geen kwaad. (De maag zou een niertumor zijn en de slokdarm de luchtpijn) Ze zijn hier, begrijpelijk, niet zo ontwikkeld op dit gebied als in Nederland en op zo'n moment frustreert dat. Gelukkig had ik hulp uit alle hoeken en heb ik heel wat foto's filmpjes en uitleg gestuurd naar Bernard, een vriend van Joost, die mee heeft gedacht. Joost zit nu in Vietnam, dus vanuit alle windstreken is er gevochten voor die kleine. Uiteindelijk is de waarschijnlijkheidsdiagnose nu een aangeboren afwijking met een leverprobleem, waardoor hij zichzelf als het ware vergiftigde.
Ik snap ook wel dat het voor Bintang het beste is, maar niet voor mij. Vergeef mijn egoïsme in deze… Dag en nacht heb ik de laatste drie weken voor hem gezorgd en vaak nachtenlang wakker gezeten in de badkamer, waar hij lag. Raar eigenlijk dat je nog zolang doorgaat met dit beestje, maar hij was zo lief en zoals al eerder gezegd was euthanasie bijna onbespreekbaar. Hij had goede momenten en dan kwam hij naar je toe gelopen en begon te spinnen. Hij kroop dan op je schoot en begon in je vinger te bijten. Ik heb ook tegen Joost gezegd dat het een stuk makkelijker zou zijn als hij alleen maar ziek was geweest, maar dat heb je dus niet voor het zeggen…
Dat het pijn doet is zeker. Nooit gedacht dat ik zo ontzettend veel van een poesje zou kunnen gaan houden. Gelukkig heb ik veel steun gehad uit Nederland en heb ik een heel lief telefoontje gehad van Suusje, wat me heel goed heeft gedaan...(je bent een schat) Ja..uiteindelijk is dit ook voor mij leerzaam geweest en ben ik nu nog beter geworden in het overhalen van artsen voor bepaalde onderzoeken. Toch weer iets geleerd!!
