Buffeltjesvangen@blogspot.com

Tijdens de aardbeving in Padang zat ik dus ook op Sumatra. Niet om vogeltjes te vangen: deze keer ging het om waterbuffels die de lokale boeren in het national park rond laten lopen.

"So what?" zou je misschien denken.

Maar die buffels (meer dan 3000 in een klein parkje waar godzijdank nog steeds 300 olifanten rondlopen) kunnen wel allerlei ziektes verspreiden naar de wilde dieren inclusief de olifanten, dus daar mochten wij even gaan kijken wat we konden doen.

Nou is vogeltjesvangen natuurlijk best mooi, maar het haalt het absoluut niet bij buffels vangen... In het kort: je loopt door het National Park (mooi), komt daar oa slangen tegen (mooi), moet over heel wankele bamboebruggetjes rivieren over (ook mooi - maar stiekem ben je toch bang dat JIJ dan net weer diegene bent die van dat wankele bamboestokje afvalt...)

,

en ziet dan buffels rondlopen met wilde olifanten op de achtergrond (zeker mooi - al moet je de olifanten er even bijdenken, die waren best ver weg....),

waar jij dan bloed moet gaan afnemen, en dan de lucht rood kleurt, en de geluiden van de avond in een National Park om je heen galmen (......)...

Vangen gaat nog wel, maar die jongens/meiden stil laten staan zonder verdoving zodat die naald door die dikke huid heen een bloedvat kan raken - zeker als je een boomstammetje gebruikt om m vast te binden..... da's anders...

..

Op sommige plekken konden we nog wel een constructie bouwen met boomstammen waar de buffels dan in een soort trechter moesten lopen, en dus vast stonden - zeker met behulp van veel touw en ringen door neuzen... Dus toch een klein aantal monsters kunnen nemen.. maaar het gaat dus niet altijd goed..

Hier kan je lang over doorpraten, maar het was gewoon MOOI.

Eigenlijk waren we daar ook om bloed af te nemen bij de olifanten, maar daar moesten we nog even op wachten door een paar opeenstapelende problemen ivm vergunningen enzo...

dan maar even een nachtelijke tocht op olifantenrug door het National Park... Dat kon geregeld worden met de mahouts (olifanten trainers) die ook maar zaten te wachten tot wij de papieren voor elkaar kregen...

FAN-TAS-TISCH.

Alles was stil, je hoort alleen het geluid van de dieren in het park, en de olifant waar je op zit... Doordat ze hier niet van die plateautjes op de rug gebruiken, voel je dus ook echt elke beweging van die olifant tussen je benen, en zeker als je dan de stijle kant van een rivier af gaat en die rivier inloopt, terwijl de volle maan schijnt over die rivier - dan heb ik daar eigenlijk geen woorden voor....

Nu eerst maar eens zorgen dat de papieren worden geregeld, en dan weer terug - en dan hopelijk weer een nachtelijk tochtje maken op olifantenrug..

shake, rattle and roll

Godverdikke....

Ik weet dat we in de buurt van een flink schuddend deel van de aarde wonen, maar die 2 september was het toch wel even raar....

Zit je daar lekker aan de rokerstafel op de veranda van het kantoor, en voelt het opeens alsof je op een bootje zit.... Ik had dankzij mijn ervaringen in Griekenland al snel door dat we hier met een aardbeving te maken hadden - wat ik ook meteen zei... In Bogor maak je het niet zo vaak mee, dus was iedereen wat langzamer met die conclusie maken..

eerst is dat wel mooi: met alle rokers kijken hoe de vijver heen en weer klotst... Maarja, dan komt er een zwaardere trilling, en beginnen boven de stoelen rond te schuiven, en hoor je de eerste gillen van de mensen die boven zitten.....

- "Naar buiten"!!!!!

En dan sta je daar in de tuin (met veel meer mensen dan dat je dacht die in het kantoor zitten - toch een man of 40, en het was best rustig - waardoor iedereen meteen ging tellen hoeveel mensen er echt binnen zitten in het algemeen...). Grappig om te zien dat alle IT mensen hun Macbooks onder de arm hadden, terwijl alle andere mensen gewoon hun laptops hadden laten staan :-) Ook bizar om de palmbomen, de hangende lampen en gordijnen heen en weeer te zien zwiepen (zonder wind).. Ik had er een paar meegemaakt in Griekenland, maar dit was een stukkie sterker...

Na een tijdje ga je dan toch weer terug naar de werkplek, en dan meteen kijken op internet hoe sterk hij was (de nerds wisten het eerst door hun twitter berichtjes....) en kan je lekker grappen over de nog steeds naklotstende vijver - er waren nogal wat naschokken.... Wat NOG raarder was, was dat je best een beetje zeeziek werd als je achter (of eigenlijk voor) je laptopje zat - de aarde bewoog alsof het een zee was..

Carola zat in jakarta - en had niets gevoeld... Die was zelfs een beetje teleurgesteld dat ze het had gemist - het viel allemaal best mee, dus is het leuk om mee te maken...

Maargoed, dit was al voordat we naar NL gingen.

Een aantal weken later heb je dan een NOG grotere beving, die WEL heel erg was... Ik zat toen ook op Sumatra, en merkte eigenlijk pas dat er iets aan de hand was door de smsjes die binnenkwamen...

Maar terwijl je op hetzelfde eiland zit kan je dus zoiets volledig missen - terwijl het echt een groot drama was.

Dan besef je pas hoe groot dit land eigenlijk is..