Aapjes!

Voor het bootjevaren en boobies kijken zat ik weer een aantal weken tussen mijn oranje vrienden in het bos. ‘Het bos’ is redelijk makkelijk te bereiken vanaf Bogor: een paar uurtjes rijden naar het vliegveld van Jakarta, anderhalf uur vliegen na meestal een flinke vertraging afhankelijk van de goedkope luchtvaartmaatschappij (~$30 enkele reis), en dan 3 kwartier rijden - om Vinnie’s vraag van een paar weken geleden maar eens te beantwoorden...  Enneh, Vinnie: deel van het werk is natuurlijk het voorbereiden op de terugkeer naar de natuur, waar we ze hopelijk een jaartje kunnen volgen met behulp van onderhuidse transponders (ronde zendertje in plastic rechts), die een VHF radiobliepje doorgeven. En okay, het lijkt niet echt op een salmiakknots waar het stokje van is afgebroken :-)

Ik vind het heerlijk om gewoon een beetje te dokteren, zonder de dagelijkse rompslomp en problemen waar je mee te maken hebt als je een project leidt - en zoals Carola die nu dus ook dagelijks meemaakt.. Trouwens, ik ben superblij voor haar - en trots - dat ze zich nu nuttig kan maken.. Samen met haar Master's studie is het best pittig allemaal - het zijn lange dagen, 7 dagen per week, en zien we elkaar dus ook niet zo vaak these days, zeker als ik dan ook nog eens op Kalimantan zit te dokteren.. Daarnaast zijn haar patienten niet zo fotogeniek als die van mij, en privacy technisch ook niet zo makkelijk om over te bloggen - kijk, ik ouwehoer gewoon een beetje, plak er een paar cute fotos bij, en ik heb weer een blogstukje. De dingen die Croola meemaakt zijn echt schrijnend, en dus is het zulk ontzettend belangrijk werk dat ze doet. REPSECT.

Maargoed, tot zover de schouderklopjes - terug naar mijn verhaal: De chef van de veterinaire afdeling was door priveomstandigheden afwezig, en er waren 2 dierenartsen op vakantie, dus kon mijn hulp goed gebruikt worden bij de dagelijkse gang van diergeneeskundige zaken - er is altijd wel iets te doen als je 'n dikke zes honderd orangutans bij elkaar zet..

Maar deze keer waren er ook andere dieren, Feli - een jong makaakje, die in beslag genomen was bij zijn vorige eigenaar, om daarna bij ons vreselijk te grazen genomen te worden door een van de vele wilde makaken die normaliter elke dag de voervoorraad leegroven, en een beetje dominant mensen de weg versperren als ze over de vlonders in het moeras naar hun huisje proberen te lopen – redelijk irritant... Feli's hele been lag open, en alle spieren waren zo'n beetje gescheurd. Ze was al eerder gehecht, maar de wond was weer opengegaan - toen ik daar kwam bestreek die zo’n beetje de hele achterkant van het been, al zaten de spieren al wel weer aan elkaar. Samen met engelse collega R. hebben we toch nog genoeg vel bij elkaar weten te sprokkelen om die wond weer (bijna) dicht te krijgen. En zo kon Feli met mooi verbandje, en enigszins wauws van de zware pijnstillers terug naar haar vriendje: het paar weken oude naamloze kitten met niesziekte. Leuk stel zo met z’n tweeen :-)

Ook was er een Lori die een beetje lag te verpieteren, aangezien niemand wist wat ze met zo’n raar aapje met gifklieren onder z’n armen moesten doen, en ik toch 2 dagen later daar zou zijn (en ik ondertussen part-time Lori-dokter ben.. :-). wonderbaarlijk wat een beetje antibiotica, krekeltjes voeren en TLC kunnen doen. Ondertussen issie alweer fit, fris en vrolijk, en losgelaten in het bos.

Ik kreeg de eerste dag de dienst bij de hele kleine orangutans, en terwijl normaal diensten om de paar dagen van afdeling verschuiven, ben ik er de hele tijd geweest. Daar zijn verschillende redenen voor: het is de leukste afdeling aangezien ze nooit in kooien zitten en je dus elke dag met ze in het bos kan spelen :-), maar ook om serieuzere zaken te verrichten, zoals het verminderen van medicijngebruik door constante monitoring, het circadiaans ritme (normale dag-nacht lichaamstemperatuurschommelingen) in kaart te brengen - en daardoor het overmatig gebruik van koortsremmers te verminderen, begeleiden van de babysi(s)ters, en het oplossen van het chronische diarrhee probleem (of in ieder geval te proberen in het laatste geval). Verder een beetje onsnapte apen vangen, vingers amputeren, apen darten – echt alleen de leuke klusjes - soms is het een voordeel om de oudste met de meeste ervaring te zijn :-)

Daarnaast had ik me gestort op het herschrijven van protocollen, die een paar jaar geleden door een kinderarts zijn geschreven. Nou zal de beste man dat vast vol goede bedoelingen hebben gedaan, maar: dude, bemoei je met je eigen zaken – ik ga toch ook geen protocols voor het kinderziekenhuis schrijven? Kinderen en orangutans zijn namelijk NIET hetzelfde.. Ik kan hier heel lang over doorgaan, maar doe het maar niet... *mompelt nog iets over artsen die over maar 1 soort hebben geleerd (die ook nog eens kan vertellen wat er scheelt), geen rekening houden met verschillende soorten dier of wilde dieren gedrag, zichzelf de koning van de wereld vinden, irritante betweters zonder zelfreflectie zijn, en dierenartsen die natuurlijk veel slimmer, veelzijdiger, leuker, aardiger, zelfreflecterender, en WEL de koning van de wereld zijn ;-)*

Maargoed.  Het waren een paar heerlijke "werk"weken. 

Probleem was alleen wel dat het langere tijd niet had geregend, het zeer droog was, en er overal in de buurt bosbranden waren, waardoor de lucht vaak bruingrijs was, en je soms echt middenin een rookwolk zat. Het uitzicht uit mijn slaapkamer raam, 'sochtends vlak na zonsopgang, was dus niet altijd zo mooi als dit..

Vogeltjeskijken

Ik mag me dan wel wat meer concentreren op de harige oranje (bijna)medemens, maar vogeltjes kijken blijft mooi natuurlijk.. Zeker als dat betekent dat je even tijdelijk herenigt met je twee steunpilaren tijdens drie jaar vogeltjesvangen in Indo: L. en N. (foto:in het midden). Ondertussen werken zij ook niet meer voor “the American people”, maar zijn met hun eigen vogelmonitor projecten bezig. Engelse ex-collega N. -fanatiek vogelaar die destijds ook mee was naar Papua - ging ook mee, aangezien hij hun projecten op gang houdt dmv fondsen werven, proposals schrijven, en dergelijke.

Een doorlopend project van L. En N. is het strandvogeltjes kijken, en proberen van die jongens met oranje zwarte vlaggetjes om hun poten (specifiek voor Indo, en die wij dus destijds hebben vastgemaakt) te vinden, of eventueel met een andere vlaggenkleurcombinatie, welke dan weer specifiek voor een ander land/deel van de migratieroute is. Op deze manier kan het vogelmigratieHQ in Australie meer info verkrijgen over het doen en laten van de wadvogels in de ‘flyway’ – en is ons vogeltjesvangen werk niet voor niks geweest.

 

Een van hun andere projecten gaat over zeevogels. Het mooie van deze vogels bestuderen is dat je een paar dagen een boot moet huren om ze te vinden: de naam “zeevogels” is niet voor niets gekozen.. :-) Ik moest een beetje schuiven in de agenda - barbeque bouwen en surfen zijn niet uitermate datumgebonden :-) - maar ik kon mee. Ouderwets een paar dagen niet douchen, en voor dag en douw met de verrekijker in de hand op zoek naar vogeltjes, heerlijk... De uitgekozen plek was de Banda Strait, aan de zuidwestkust van Java, tussen het Ujong Kulong national park en Sumatra/Krakatoa vulkaan, zeg maar.

Ik was daar nog niet eerder geweest, maar het is echt een supermooi gebied – puur natuur, met primair regenwoud wat totaan het strand reikt: zeg maar wat de eerste Europeanen zagen toen ze hier met hun boten naartoe kwamen, dus voordat de eerste stappen richting de ontbossing en verdere verkrachting van de natuur werden genomen..

Het is een uurtje of 6 rijden vanaf Bogor, en om 03:00 kwamen we bij de aanlegplaats van de boot aan. Mooie tijd om nog even uilen en nachtzwaluwen te kijken. Daarna nog een beetje gelezen op mijn bed in een van de drie kajuiten, om even later door L. wakker gemaakt te worden aangezien we waren vertrokken. Kopje koffie, opkomende zon, met voor ons alleen maar zee, en achter ons een steeds kleiner wordend Java.. Al snel vlogen er een paar fregatvogels over, en zat er een hele ‘kudde’ sternen achter een vissersboot aan – dat beloofde veel goeds!!

Maarja, loze beloftes heeft niemand wat aan, dus ook aan deze niet... De eerste dag bleef het een beetje bij de vogels van vlak na vertrek, en een paar verdwaalde sternen op zee... Dat is waarschijnlijk ook de reden dat dit soort vogels niet zo goed bestudeerd worden in dit deel van de wereld – omdat ze zo verdomd moeilijk te vinden zijn op open zee: Je hebt een groot bewegend blauw vlak voor je, en dan moet je op zoek gaan naar kleine stipjes in de verte, die dan ook nog eens de vervelende eigenschap hebben om vlak boven het oppervlak te vliegen, waardoor je ze achter de golven niet ziet...

  

Maargoed, het is natuurlijk al mooi om een dagje in dat gebied te varen, heb hele vette golven gezien, en herten en dolfijnen toen we ‘smiddags langs de kust van Ujong Kulong voeren, waar we ook het anker uitgooiden. (Een dikke week later strandde daar vlakbij een stuk of dertig dolfijnen – ik was ondertussen alweer op Kalimantan bij de orangutannetjes, dus kon (helaas) niet helpen bij het terug in zee duwen, of eventueel patholoog spelen...) Het was mooi weer, dus even naar het strand gezwommen om een beetje te verkennen - en al zwemmend kwallen te ‘aaien’ :-/... Supermooi afgelegen strandje, met in het zand alleen de sporen van wilde dieren uit het national park, overvliegende visarenden, en een aantal soorten reigers in het moeras.. Er waren ook een aantal recente zeeschildpad nesten, inclusief de sporen van varanen die die nesten ook heel goed hadden weten te vinden, en sommige nesten hadden leeggeroofd.. Ondertussen werd het eten klaargemaakt door de crew. We zaten op een vissersboot, met de bedoeling om vis te vangen tijdens de rit, maar dat geluk was ons niet gegeven: volgens mij hebben we gefrituurde aasvisjes gegeten... Ook ‘snachts vissen was uitermate doelloos, zelfs met de felle lampen en leuke visdetector gadget.. De vorige keer konden ze 'snachts vanaf de boot de vliegende vissen in de lucht vangen met netten, en ik had dat deze keer ook heel graag gedaan..

De volgende ochtend de zon zien opkomen, en vol goede moed op pad – met veel succes deze keer! Allerlei soorten sternen, fregatvogels, stormvogeltjes, en een kolonie bruine genten. In het engels hebben ze een veel mooiere naam: brown boobies (hihi..). En wat is er nou mooier dan op een boot zitten en de hele middag fotos te maken van allemaal brown boobies om je heen? ;-)

Bij terugkomst in Bogor de zwembroek ingepakt om de volgende dag naar de zuidkust van Java te rijden voor een paar daagjes surfen met het vrouwtje.. Het leven als ‘zelfstandig ondernemer’ is helemaal niet zo slecht..