Update - de situasi in Indo

Aangezien ik toch alleen thuis zit, en het werktechnisch nu ook niet al te druk is, heb ik genoeg tijd om 'savonds op de veranda stukjes te tikken. Nederlandse politiek is minstens net zo bizar, maar daar heb ik weinig last van, en de Indo aangelegenheden lezen jullie misschien niet zoveel over, dus misschien leuk om over te vertellen (heb ik toch niet voor niets de krant gelezen..)..

Het mooiste verhaal van de afgelopen dagen is toch wel het verhaal van G. Deze meneer is verdacht van korrupsi/omkoping, wat hij heel goed kon doen in zijn funksi als belastingmeneer: er wordt geschat dat hij zo’n $2,7 miljoen heeft weggesluisd..... Nou blijkt dat die meneer het nogal moeilijk had in de gevangenis, “zijn familie wilde zien” en ” toe was aan een vakantie” - ff het koppie leeg,  want het waren een aangrijpende 5 maanden, met al dat opgesloten zitten..  Tijdens een internationaal tennis toernooi in Bali was er een persfotograaf die desbetreffende meneer inclusief pruik in het publiek fotografeerde.. Toen de excuses niet bleken te werken (ik hou van golf,  helemaal niet van tennis, etc..) heeft de beste man toch maar toegegeven dat hij inderdaad de meneer met pruik in het publiek was... Tja, “andere gevangenen mochten ook op uitstapjes”.... Euh..... wat?  Ondertussen is bekend dat de meer dan 60 uitstapjes die hij de afgelopen 5 maanden vanuit de gevangenis heeft gemaakt, de cipiers zo’n $40,000 hebben opgeleverd.... Ik denk niet dat dit voordelig gaat weerken in zijn omkopingszaak - maar je weet maar nooit... :-S
Je kan trouwens beter $2.7miljoen uit de staatskas pikken dan een brommer proberen te stelen, want dan komt het volk in opstand, met de dood als gevolg...

 

Ondertussen mogen boeken niet meer wettelijk verboden worden. Mooi. Deze wet kwam uit de dictatuursperiode in 1963, maar nu zijn wij dus een vrijdenkend land. Mooi. Dit jaar is Indo trouwens nummer 117 van de 178 landen in de 2010 World Press Freedom Index , dus is er is nog enige ruimte om NOG persvrijer te worden.... Altijd mooi om een doel te hebben..

In October was de voormalig redacteur van Pl@yboy in Indonesie (April 2006 – Februari 2007) ook eindelijk maar eens achter de tralies gezet  (2jaar) voor het publiceren van een blad zonder blootfotos.. In andere Indo-tijdschriften kan je gemakkelijk NOG 'harammere' fotos vinden, en die missen ook nog eens de goed geschreven artikelen... Tegelijkertijd heeft mevrouw Anderson in de USA weer een Pl@yboy cover geregeld (Januari 2011), en de opbrengsten daarvan beschikbaar gesteld voor ‘Waves for Water’, een wereldreddende organisatie opgezet door surfers, die ook veel goed werk in Indo hebben gedaan (zoals ook surfers via SurfAid fantastisch werk doen op de Mentawai eilanden). Goed volk, die surfers..

MAAHAAR: de idioten extreemreligieuzemoraalridders van de boeroepers hebben dan weer bedacht dat dat natuurlijk haram is – en een goede reden om weer al schreeuwend de straat op te gaan met spanduk etc om duidelijk te maken dat wij dat (nodige) geld helemaal niet willen hebben.. Blijkt nu dus dat schreeuwen op straat missschien wel leuk is om te doen, maar niet echt goed voor de publiciteit werkt (joh..). De boeroeper mensen zijn een beetje op hun pielemuis getrapt, aangezien ze zo druk bezig waren met schreeuwen, dat ze vergeten waren publiciteit te zoeken voor alle goede dingen die ze doen (zoals helpen bij de Merapi vulkaan slachtoffers, Padang aardbeving, etc).. “Waarom krijgt Pamela dan veel meer aandacht??”... tja..

Vs

Maarja, ze hadden het natuurlijk ook hardstikke druk met verstoren van traditionele schaduwpoppenshows, het sluiten van bars, en rellen tegen een moslimaftakking die geloven dat er nog een andere profeet na Mohammed was.. Moeilijk en ongeloofwaardig verhaal natuurlijk, aangezien Mohammed de ECHTE laatste en beste profeet was, en dus hebben die jongens het best moeilijk hier.... Een paar van de topideeen in het werkplan tegen de groep zijn het verbannen van de sekte naar een onbewoond eiland zodat ze de lokale bevolking niet lastig vallen, of het destroyen van gebouwen (oa vlakbij Bogor).....
 

 Een paar groeperingen nagelaten, de gemiddelde Indonesische mens is ook niet gek, en snapt wel hoe je publiciteit kan krijgen. Zo gebruiken film regisseurs nu 'gerenomeerde' pronosterren om in hun films mee te spelen (gewoon, netjes, met kleren aan, en dus bewijs dat ‘acteren’ in pronofilms een eerste stap naar het echte acteerwerk is...). Met als extra resultaat dat de boechreeuwmeneren van de boeroepers gratis en voor niets je film promoten, DVD verkoop stijgt, en dat de pronosterren wereldberoemd worden (IK kende ze hiervoor natuurlijk niet.....:-). 

En briljant als die boeroepers het pas doorhebben als de film al is gedraaid in Indo, en door de keuring heen is... Beter opletten volgende keer jongens!!
 

De minister van Pronoverbieden Communicatie, is een vroom man, heeft ondertussen al “80% van alle prono” op de internets geblocked (blijft er nog genoeg keuze over met die 10miljoen sites die wel werken denk ik dan, maargoed - het houdt hem van de straat...), twittert soms een beetje onhandig over AIDS, maar hij raakt NOOIT een vrouw aan die niet familie van hem is... Is namelijk haram.. Dat hij echt niet anders kon dan “even de hand licht aanraken”, aangezien Michelle Obama zich echt op hem wierp is goed te zien op de video die hem weer heel wat heeft laten twitteren om dit 'onreine' gedrag goed te praten, wat hem dan meteen weer wereldberoemd maakte.. Hi hi.. Lastig he, dat communikasi... ;-)

En ook wereldleiders blijken tijd over te hebben om tijdens de G20 summit er grappen over te maken..

Tegelijkertijd zit onze grote vriend van het Peterpron schandaal al 5 maanden in voorarrest voor zijn uitgelekte homevideo kunsten met Indocelebrityvrouwen.. Maar, volgende week mag hij voor de rechtbank verschijnen - naast de pronowet (eis 16 jaar cel) wordt hij nu ook onder artikel 56 “deelname aan een misdaad” en een noodwet uit 1951 aangeklaagd.... Die laatste wet is echt heel handig.  Daarin staat namelijk dat als je iets doet dat een misdaad is, maar als niet kan worden bewezen dat het een misdaad is, dan kan het nog steeds ECHT een misdaad zijn aangezien dan “hukum adat” (gebruikelijke wet) geldt. Dit kan je 10 keer nalezen, en nog niet snappen – ik in ieder geval niet. Wat wel duidelijk is is dat je dan toch echt wel de l*l bent, ongeacht wat je wel of niet hebt gedaan..Het was blijkbaar lastig om een passende wet te vinden om toch deze zanger te straffen...  De hoofdpersoon in dit verhaal heeft iig wel excuses aangeboden aan God en de de boeroepers - jammer dat zoiets moet, maar misschien scheelt dat in zijn straf...

 

Om die 16 jaar cel even in perspectief te brengen, en om te laten zien dat het systeem hier "best goed werkt": een imam die was 'getrouwd' met een meisje van 12 wordt nu ook aangeklaagd  – en de eis is dus blijkbaar welgeteld 10 jaar minder voor kinders@ks ("eigenlijk was het geen kind want ze menstrueerde al" ....grrr....) dan voor een video maken die per ongeluk uitlekt...

Je blijft je verbazen...

Idul Adha

Het is weer tijd voor Idul Adha, oftewel het offerfeest.  Het wordt gevierd omdat de profeet Ibrahim van God had gehoord dat hij zijn zoon moest offeren. Goede reden voor een feest. 

De koran is een beetje onduidelijk hoe het allemaal ging, en om welke zoon het ging, maar de meeste mensen zijn het erover eens dat het Ismail was. Maarja, eigenlijk maakt het ook niet uit, want Ismail heeft het er toch levend vanaf gebracht, aangezien God op het laatste moment, toen het mes al aan de keel van Ismail stond, een engel had gestuurd om te vertellen dat Ibrahim ook een schaap mocht offeren in plaats van zijn zoon.. Sympathieke vent, die God. Dezelfde truuk haalde God (zelfde meneer, maar christelijke versie) ook al eerder uit met Abraham, die zijn zoon Izaak moest offeren – maar dan toch niet... “Gotcha! Hahaha, dacht je nou echt?....hihihihi...ROFL...”   

Abraham en Izaak zijn trouwens ook vaak te vinden in de Koran, dus had Ibrahim op de hoogte kunnen zijn van God’s gevoel van humor.. Alhoewel, de Koran was pas honderden jaren na Mohammed geschreven (net als de bijbel, maar dan na Jezus), dus misschien was het op dat moment nog niet helemaal duidelijk..  

Dit soort vergelijkingen in de verschillende religies vind ik echt heel interessant, en ik lees nog steeds met veel plezier A History of God – met veel inzicht over de sociale aspecten van het geloven in een god (of eigenlijk het “erbij horen” en kopieeren van ideeen)..

Wat ik van idul Adha begrijp, is dat er de week voor de dag, die niet noodzakelijkerwijs duidelijk hoeft te zijn, de straten en veldjes nabij de moskeeen vol staan met schapen (en soms koeien). Die wachten netjes aangelijnd op een koper en hopen dat ze op tijd verkocht kunnen worden zodat ook zij met een naamplaatje om kunnen wachten om een belangrijke rol in het offerfeest te kunnen vertolken. De avond voor het feest is het voor veel moskeeen een marathon zangavond, en mogen de buurtkinderen ook meezingen of praten, en lopen er allemaal mensen door de buurt met een schaap aan de ketting/touw. Stiekem vind ik het best mooi. 

(fotos zijn van vorig jaar bij de moskee aan het eind van de straat, maar volgens mij nog niet geblogd..) Trouwens heb ik ook een beetje probleem met de fotofunksi op dit blog, vandaar de vaak de upgescrewde layout.. excuus...

 Wat echt mooi is, is dat het geofferde vlees met iedereen (familie, buren, armen, etc) gedeeld wordt. Dierenartsen keuren het vlees bij de meeste moskeeen (ook “mijn” dierenartsen op vrijwillige basis), dus veilig is het ook nog, soort van. Maar serieus, het “samen” gevoel in de buurt is heel mooi, en daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen. Ik ben vanmorgen door Bogor gereden met de camera in de tas, maar het was nogal druk bij de moskeeen, en voelde me een beetje opgelaten om fotos te maken... Jammer, maar geen fotos van geslachte dieren... En sowieso wil ik eigenlijk de knee-jerk reaktie van mensen "wat een barbaren zijn die moslims toch.." vermijden. Heb ook nooit fotos van een nederlands abbatoir gepost, en is dus helemaal niet nodig..  Hmm, volgens mij heb ik wel fotos van rituele slachting in Jambi hierop gezet ooit.. Dan moeten jullie het daarmee doen..

Wel mooi om te zien allemaal.. Ook mooi dat alle buurtkinderen erbij zitten als die dieren gedood worden: dan weten ze tenminste wat ze eten – in NL heb ik me altijd geergerd aan de drumsticks/tvsticks/vissticks/andere gepaneerde vleesproducten waardoor mensen niet beseffen dat ze een dier eten, en het zelfs een vies idee vinden als ze een dier die ze later opeten doodgemaakt zien worden, of als de vis die ze eten nog een kop heeft... Hypocriet gedoe... En stiekem vind ik de geur van penssappen, die door onze hele straat lopen, best lekker.. Maar ik ben dierenarts, en dan mag dat.. :-)

Soort van gerelateerd: Vorige week was ik bij een meeting in Palembang, Sumatra, over vogelmigratie, waar ik onze vogelvangavonturen mocht vertellen, en heb geprobeerd om het strand op Sumatra waar wij een paar maanden per jaar bivakkeren een beschermde status te laten krijgen – handig, aangezien het was bijgewoond door de hoogste mensen van de desbetreffende ministeries, die redelijk enthousiast reageerden. Nou is het normaal dat je hier bij meetings je bio opgeeft voordat je moet presenteren (zoals overal op de wereld) maar hier moet je dan ook je geloof invullen.. En dat vind ik dus altijd lastig. Ik ben gedoopt, dus Katholiek, heb op Katholieke jongensscholen gezeten, en dus vaak naar de kerk geweest. 

Soms vul ik dus ook ‘Christen’ in om van het gezeur af te zijn. Maar geloof ik? Nou, eigenlijk is dat helemaal niet lastig om te beantwoorden, maar in een “seculier” land als Indonesie moet je wel een geloof hebben natuurlijk – je hebt 4 keuzes, en ‘geen’ hoort daar niet bij...  En op zo’n meeting, vooraf gegaan door een 10 minuten gebed, kan het dan voorkomen dat de chairman van jouw sessie het nodig vindt om terwijl jij aan de tafel voor de hele zaal zit, tijdens zijn introductiepraatje grappen te maken over het niet invullen van het geloof vakje... Het ging iets te snel in het bahasa Indo om het volledig te volgen, maar ik begreep wel dat het over mijn gebrek aan geloof ging, en de zaal vond het leuk... Ik heb nog iets gebrabbeld in het Indonesisch als “gevat antwoord”, maar dat vergeet ik liever.. :-S . Ik was de enige bule (blanke) op dat moment aangezien de chef van de ‘flyway partnership’ een boom moest planten tijdens mijn praatje, dus nog meer succes verzekerd voor de chairman... Wel een goeie vent trouwens. 

Mijn teamleden zitten altijd vol verwachting in de zaal over wat ik heb opgeschreven in het religie vakje, en hebben voorgesteld om iedere keer een ander gerenomeerd gelooof in te vulllen, voor het gemak (minus moslim, want dan moet ik meedoen met het gebed vooraf). Mooi om in een religieus seculier land als Indo een team te hebben waar iedereen ongeacht welk/geen geloof, elkaar respecteert.. I love those guys.

Waar ik nog steeds een beetje aan moet wennen is als je zo'n groepsfoto maakt, dat de persoon naast je (in mijn geval de chairman van mijn sessie) vaak een beetje zoekende is naar je hand om vast te houden... Zo'n beetje graaien in de lucht naast je hand, totdat contact is gemaakt... FF wennen, maar gewoon doen - vrolijk handen/vingers vasthouden, en lachen voor de camera...

Homeleave..

De Indonesische president (SBY, die van die liedjes) lukte het niet om naar Nederland te gaan, maar voor ons was het in October weer tijd voor ons jaarlijkse reisje naar het vaderland. 

 

En waar het vorig jaar iets meer opvallende verschillen tussen NL en Indo opmerken was, was het nu al snel weer gewoon om in NL rond te lopen (wel koud, trouwens).. Dit was natuurlijk geholpen door het enigszins aangepaste ‘pubquiz weekend’ waar ik me meteen in stortte. Deze keer niet een weekendje weg, maar een weekend in Utrecht en bij de mensen thuis komen J.. Leuk om iedereen weer te zien, en met de oud hollandsche pannenkoeken en ditto stoofpeertjes was het een goed nederlandsch begin (en nee, deze jongen is niet beter geworden in het op tijd op afspraken komen..). De volgende dag bij ‘de secretaresse’ was ook opvallend – samenwonen bevordert blijkbaar significant het vermogen om je te kunnen verplaatsen door een kamer … Ehen: rucola rules, en is moeilijk te krijgen in Indo, dus alweer ‘n perfect gekozen maaltijd. Wandelen langs de krommerijn was 3 jaar geleden al mooi, ik probeer er elk jaar even te lopen, en dus nu – zondagmiddag in de zon - was het ook mooooi. Verder sowieso in NL ontzettend genoten van de herfstkleuren, waardoor je beseft dat je die kleurverschillen van de bomen best mist in een land waar alles altijd groen is..

En dan was er natuurlijk een paar dagen Belgie en de bruiloft van mijn kleine zusje. Wij waren allebei getuige, en hebben meegedaan met een fantastisch feest . Note to self: speechen – ok; speechen over emoties – moet aan gewerkt worden... Damnit. Maar superleuk om de nichtjes en neefje weer te zien (in het geval van Ella was het de eerste keer). En da’s raar, maar als je hier in Indo zit, dan is het helemaal niet erg om zo ver weg te zijn, maar als je die kinderen dan ziet, en hoe ze veranderen in de tijd dat je ze niet hebt gezien....

Anyway, het was een mooi feest, tot in de vroege uurtjes. Mooi ook om te feesten met familie die je niet zo vaak ziet.. Trouwens ook leuk om van familieleden waar je het niet van verwacht te horen dat ze ook de blog lezen (hallo, Martijn... :-)

Ook heb ik nog een heel klein beetje geholpen met het verhuisproject van de schoonouders – ‘n klein stukje muur geverfd, net zoals ik iedere keer tijdens het NL verlof heb staan verfen... Hoe dat precies werkt snap ik ook niet, al heeft slaapplaats aanbieden er zeker iets mee te maken ;-)... Desalnietemin was het mooi dat we in Krimpen kamp konden opzetten, en vandaaruit onze afspraken aflopen ondanks de drukte van het verhuizen  – bedankt!

Afspraken zoals Blijdorp – natuurlijk even alle verbouwingen bekeken, en fijn met de diergeneeskundige collega’s gepraat (al was het een beetje kort). Daarna door naar borrel op de Erasmus, waar ik zoals vanouds tot de laatste aanwezigen behoorde – en tegelijkertijd bewezen dat je niet perse naar de eerste hulp afdeling hoeft te gaan om tot de laatste te behoren.. Ik ben echt ZO verantwoordelijk geworden... :-)

En natuurlijk tijd om fotos te maken van nederlandse vogeltjes..

 

Was best een druk schema in NL: mensen bezoeken, netwerken – projecten voorgesteld aan potentiele partners, en daardoor geprobeerd om  me/onszelf in het komende jaar financieel te kunnen ondersteunen.. Hetzelfde verhaal tijdens een korte trip naar Texas voor het congres van Amerikaanse dierentuindierenartsen (waar gelukkig ook tijd was om een beetje vogeltjesfotos maken).. 

Komt goed allemaal volgend jaar..... En tja, misschien ook niet, aangezien iedereen alles wel kan beloven, maar we zien het wel, en lukt het niet, dan is het ook goed. Onzekerheid rules. Of toch niet, anders zou ik niet zo druk netwerken... hmmmm, verwarrend.. :-S

Als afsluiting een paar dagen Friesland – Eernewoude... Nog steeds het mooiste uitzicht van NL, en nu vanuit een fantastisch verbouwd huisje. Vogeltechnisch was het niet het beste moment, maar ’n wijntje, hapjes, en open haard op die mooie plek is RUST.

Niet helemaal toevallig verwijzend naar “het Rustpunt” – vroeger de naam van de woonboot van mijn opa en oma in hetzelfde dorp. Beste plek van NL, en stom dat ik er al 3 jaar niet was geweest.....

Maarja, eenmaal terug in Indo was het weer gedaan met de rust. De Merapi was een beetje aan het ontploffen, er was een tsunami op de Mentawai, dus de ‘ring of fire’ liet weer even van zich horen... We zaten op de laatste vlucht van KLM die nog vloog, aangezien men bang was voor de as in de lucht, maar dat was snel weer omgedraaid, aangezien er best gevlogen kon worden, en ik dus ook meteen naar Sumatra kon vliegen voor een vergadering..

Carola is na aankomst vooral bezig geweest met regelen dat ze kon helpen in het rampgebied bij de Merapi vulkaan, en daar na een paar dagen in een auto vol met enthousiaste vrijwilligers naartoe gereden. Mooie ervaring, maar dat kan ze beter zelf vertellen later..

Ondertussen zijn mijn wereldreddende bezigheden gelimiteerd tot tuinieren, de vijver bijhouden, en vaststellen dat "ik" nu echt heel veel soorten vis heb gekweekt in de vijver.. Waaronder veel nieuw ontstane kleurmutaties, wat ontzettend cool is (nerd...), maar waar ik echt helemaal niets mee te maken had - net zoals t kweken trouwens... 

En aangezien het vrouwtje wel een aantal weken druk aan het wereldredden is in de stofwolk rondom Yogyakarta, zal ik vast iets vaker huishoudelijke mededelingen doen vanuit Bogor...

 

So Long, Farewell, Aufwiedersehen, Adieu....

Alles is eindig.

Alles?

Ja, alles - een baan als wereldredder in Indonesie en Vietnam dus ook.

Officiele verhaal: "Het geld van de donor is - conform de originele afspraak van 3 jaar geleden - eind December 2010  op, en ondanks verwoede pogingen van het 'leadership team' om meer geld binnen te slepen, wordt mijn 'contract' dus aan het eind van het jaar beeindigd". 

Speculeren over onofficiele verhalen doe ik alleen persoonlijk, liefst onder het genot van een biertje, en ga ik niet op de internets zetten..      

Maargoed. 

Wat wel jammer is, is dat dat dus betekent dat je je team moet vertellen dat je je best gaat doen om te zorgen dat ze zo goed mogelijk terecht komen, en dat het allemaal niet aan hun ligt.. Ik heb bijna 3 jaar lang ontzettend genoten van het werken met mijn teams in beide landen, hele mooie plekken bezocht, en als je daar ver weg van alles en iedereen met z'n allen jungleboy aan het spelen bent, dat schept een band - en dus is het dan ontzettend ..... best jammer als je die jongens en meiden "in de steek moet laten".

In Augustus ging ik voor de laatste keer naar Vietnam, om nog wat dingen te regelen met het lab daar, mijn spulletjes uit het apartement op te halen, en collega's/studenten/regeringsmeneren te bedanken en gedag te zeggen.

Raar idee was dat.

Nog wel een grappige anecdote van het vertrek: Ik heb in HCMC in de loop der tijd aardig wat illegale dvd's gekocht... Nou neem ik in het algemeen wel een stapeltje mee naar Indo iedere keer, maar deze keer was het een flinke stapel, aangezien ik alles meenam. Nou blijkt dat dat ook wordt gechecked met de rontgen apparaat na het inchecken, en mocht ik dus even verklaren wat ik met zo'n stapel illegale kopieen deed. Ze kwamen meteen met een document met stempels waarin stond dat illegale dvds kopen en uitvoeren niet mag, en toen ze met heel veel interesse naar mijn Bruno dvd met uberhomosuele plaatjes op de hoes gingen kijken en daar graag meer over wilde weten, heb ik maar snel gezegd dat ze ze allemaal mogen houden - ik heb ze toch al gezien...

En ik wilde ook niet nogmaals hetzelfde ondergaan bij de Indo douane (zeker ivm die pronowet hier)...

Terug naar het verhaal: ik vertrok dus uit Vietnam... 

Maar: ieder nadeel heb zn voordeel, en aangezien ik een tussenstop in Thailand had, heb ik op de terugreis even een paar dagen vrij genomen om het gibbon/makaken/beren opvangcentrum (~150km van Bangkok) te bezoeken waar ik 11 jaar geleden uiteindelijk bijna een jaar heb gewerkt  - mijn eerste wildedierendierenarts / virusonderzoek ervaring, en mijn introductie tot 'het lab van Ab'. 

Ik was er sinds mijn vertrek in 1999 nooit meer geweest. 

Een bevriende dierenarts van de dierentuin in Bangkok kon gelukkig voor me regelen dat ik samen met de huidige dierenarts naar binnen kon. Een paar maanden geleden kwam ik na wat speurwerk erachter dat Wanida (mijn tolk/begeleidster toen - zie ook eerder blog)  helaas een aantal jaar geleden is overleden, wat me flink raakte - eigenlijk had ik gehoopt dat mijn trip down memory lane samen met haar had gekund....  

Veel van de verzorgers werken er nog steeds, en al herkende ze me niet allemaal (op een of andere manier ben ik er blijkbaar een stuk ouder uitgaan zien in die jaren): ik herkende hun wel, en het was echt leuk ze weer te zien. 

Ook de lunch die door ze klaargemaakt werd was ouderwetsch fantastisch..

Helaas waren mijn twee kleine weesjes (Hilco en Naam Waan) al een aantal jaren geleden verhuisd... 

Bij het horen van deze namen, en het zien van de foto rechts herinnerden de meeste wel dat ik daar vroeger ook rondliep (ok, ik ben er inderdaad wel 'iets' ouder uit gaan zien, ik snap misschien dat ze me niet herkenden...) 

Man, wat kan een plek veranderen in die jaren... Mijn kliniekje is ondertussen een beetje vervallen, maar die gebruiken ze niet meer aangezien ze nu een ander- beter gebouw hebben.. En eigelijk, als je de fotos vergelijkt, was het al niet zoveel in 1999 (mooi hoe herinneringen werken..)...

Daar waar geen bomen stonden, was het nu een regenwoud, met metershoge bomen, en de bomen die er al waren zijn nu echt groot.... (geen vergelijkingsfotos van 'toen')

 

Zo was ook het uitzicht vanuit mijn huisje vroeger een groot, leeg veld waar je heel goed rondjes omheen kon rennen - nu is het dichtgegroeid, en wordt er vanalles verbouwd om de apen te voeden..

 

                                                     het huisje nu,                                            en het uitzicht....

Maar wat het zo mooi maakte toendertijd, dat is nog steeds zo: de geluiden van de gibbons, die elke ochtend vroeg met z'n allen begonnen te zingen, dat zo nu en dan weer even deden, om dan s'avonds weer helemaal los te gaan met hun gezang... mooimooimooi

 

Maar tegelijkertijd ook heel triest eigenlijk, dat zoveel van die fantastische apen de rest van hun leven moeten slijten in kooien nadat ze geconfisceerd worden omdat er nog steeds idioten zijn die graag een gibbon baby thuis willen hebben, en er domme toeristen zijn die graag met een aap op de foto gaan, of die kunnen lachen om een "grappige" aap (onder invloed van drugs en drank) in een bar, en de eigenaar betalen voor het vermaak verpesten van een apenleven, wat vaak voorafgegaan wordt door het doodschieten van de ouders, en dus ook nog eens de wilde populatie decimeert... 

Daar kan ik me nog steeds ontzettend boos over maken.

 

Maar hoe gaat dat nu verder met de jungleboyavonturen na het einde van het jaar/contract?

Ik heb aardig kunnen sparen de afgelopen jaren, en dus kunnen we met gemak een jaartje op dezelfde manier blijven leven in Bogor. Dat geeft mij dan de tijd om een baan in de regio te zoeken, kan Carola zich op haar studie storten, en in de tussentijd kan ik me dan gaan bemoeien met een aantal conservation projecten in Indonesie waar ik me niet mee mag kan bemoeien in mijn huidige functie, en eventueel wat proposals te schrijven waarmee ik eventueel nieuwe projecten (en salaris) voor mezelf kan creeren. De eerste proposals voor vogelonderzoeken op Sumatra en Papua zijn de deur al uit, en als die worden goedgekeurd kan mijn hele team alsnog in ieder geval 6 maanden doen waar ze goed in zijn, en kan ik ze als begeleider blijven opzoeken in het veld... Vooruitdenken en werken is soms best handig..

Overige mogelijkheden zijn er verder genoeg, en ben al met wat verschillende instituten en organisaties aan het praten om projecten te kunnen begeleiden - op dit moment voornamelijk op een pro-bono basis, maar dat is wel ok voor een jaartje, en na/in die tijd denk ik toch echt wel een betaalde baan te hebben gevonden..

Dus eigenlijk verandert er weinig, en wordt het alleen maar beter aangezien ik nu echt zelf kan kiezen wat ik wel en niet ga doen, EN meer vrije tijd heb - en dat is altijd mooi.. Kan ik eindelijk (hopelijk) wat vaker met de surfplank de Indo golven trotseren - wat veel te weinig is gebeurd de afgelopen jaren...

wordt vervolgd dus...