Feli..

Feli was het makaakje waar we vorig jaar een pootje hebben afgehaald tijdens een middagje klussen in het donker. Feli had een beetje ruzie met de wilde soortgenoten, wat uiteindelijk leidde tot de amputasi.. En het is niet een makkelijk, en voornamelijk verwarrend bestaan geweest voor haar.. Eerst had ze een kat als beste vriend, daarna een klein makaakje van een andere soort (die voordat ik een foto kon maken al zijn wilde vriendjes in het bos is gevolgd), en dus moest ze het met de mensen om zich heen doen.. Ondertussen begint ze een beetje te puberen, en kan de menselijke aandacht niet altijd meer waarderen, al komt ze soms uit het niets opeens even buurten en klimt in je benen, of even door het raam in het kantoor.. En als je dan even niet oplet, krijgt ze het voor elkaar om in no-time een ontzettende puinhoop van een kamer te maken :-)

Ze loopt los rond (behalve 'snachts), verbazingswekkend snel op 3 poten, met goed ontwikkelde armspieren, dus klimmen is ook geen probleem, en heeft nu dus maar nieuwe vrienden gezocht: orangutannetjes.


Om een of andere reden blijft ze het moeilijk vinden om met haar eigen soort om te gaan, en ik heb haar al meerdere keren weer aan elkaar moeten naaien na een ongelukkig afgelopen ontmoeting met haar eigen soort... Ligt echt heelvaak open na dat soort ontmoetingen, wat soms best heftig is, met volledig gescheurde armspieren bijvoorbeeld - die we nu wel goed aan elkaar hebben gezet, dus geen behoefte aan nieuwe amputasi acties.


Ik heb een zwak voor de individuen die niet helemaal bij hun maatschappij passen (vind ik wel herkenbaar :-), en ondanks dat er 600 supercute OUs rondlopen, heeft ze toch echt een speciaal plekje in mijn hart veroverd, dus vandaar deze fotos..
Door alle "ongelukjes", en de verminderde kans op loslaten in de wilde groep makaken die bij ons door het centrum lopen, zijn we genoodzaakt om een andere opvangplek voor haar te vinden, en dan hopelijk kan ze losgelaten worden in een groep makaken in het wild - waar ze moet zijn.. Met haar stompje :-)

 

  Verder is het nog steeds genieten in mijn kamertje in het bos. Echt luxe is het natuurlijk nog steeds niet - en misschien ook wel een goed idee om een eigen huisje te huren als "het" allemaal echt doorgaat begint. Asperge die ik ben, blijkt er een mooi resort met zwembad en bier net een paar km verder te zitten. Handig, van die bezoekjes door donors die een dagelijkse portie bier nodig hebben, en dan kom ik ook eens verder dan het hek van het centrum (en sorry, pa en ma, was ook een hele leuke plek voor jullie geweest om te verblijven, maar die kende ik nog niet...). Dezelfde sekte organisatie heeft ook een paar huizen te huur staan... De chef in NM heeft daar ook een huis, en heeft me verzekerd dat je niet mee hoeft te doen met meditasi sessies, dus misschien de moeite waard...

Anyway, mijn huis: De vloer van het huis heeft een aantal gaten, en aangezien we boven het moeras zitten, hebben mijn huisgenoten een mooie hobby bedacht: VISSEN! Zitten ze daar met hun hengel door de vloer - nou ja, niet met de hengel, maar met het touwtje waar de haak aan zit - al rokend en tv kijkend lekker te vissen. En een mooie maaltijd voorbereid: diepgefrituurde (heel kleine) visjes. Wel zo handig en ontsmettend, aangezien in ieder geval mijn wc regelrecht dat moeras ingaat .. Gewoon niet aan denken als je eet. 


En nog steeds mooie wildlife ervaringen in de kamer als je slaapt... Zo heb ik al een vogel gevangen die 'snachts tegen de muur boven mijn bed knalde en in mijn bed viel, zijn er de nodige grote insecten die zwaar ongecontroleerd overal tegenaan vliegen of overheen lopen, en het is blijkbaar handig om de welbekende regels als "check je kleren voordat je ze aandoet" (schoenen doe ik niet aan, maar anders moet dat natuurlijk ook) na te leven als je niet door grote mieren in je edele delen gebeten wilt worden nadat je je onderbroek aantrekt.. 
En natuurlijk de ratten.. Overal zitten ze - je hoort ze continue door de muren en over het plafond lopen... Ze eten mijn zeep op, en lopen wel eens over me heen als ik slaap. Maaar laatst weer een nieuwe ervaring. Wakker worden door een pijnscheut in je teen is niet leuk. Snel zaklamp aan, en zag m nog net wegrennen... Door tot bloedens toe in mijn teen te bijten gaan we geen vrienden worden, ratje...
Ondertussen zijn er in ieder geval 5 minder :-)
wel mooi uitzicht uit mijn raam 'sochtends rond 6am...

RILIS !

Oeps - deze was dus nog niet gepubliceerd - internet verbinding is nogal slecht in het bos, dus dan vergeet ik het publiceren wel eens..

HET grote event van het jaar (de release van de eerste 4 OUs) had eigenlijk al het grote event van vorig jaar, of de jaren daarvoor moeten zijn, maar werd steeds door weer andere redenen uitgesteld... Meestal had dat uitstellen iets te maken met vergunningen, of stukken bos die geleased moesten worden, wat dan uiteindelijk toch weer niet kon omdat iemand er graag palmolie wilde verbouwen, etc,etc,etc..  dat “de dieren ziek zijn”. Handige scapegoat in deze wereld waar je iedereen te vriend wil houden.... Op het laatste moment werd het weer uitgesteld, deze keer omdat de uitgenodigde ‘belangrijke meneer’ graag wlde laten zien hoe belangrijk hij is  wat dan weer resulteert in gewijzigde vliegtickets, hotelkamers, voor een hele club mensen, inclusief het legertje pers – dure grap dus.

Maargoed, het is allemaal - afgezien van de andere problemen van geschikt land vinden (en kosten: $$1.4miljoen) etc - een lastig proces... afgelopen jaar waren de pri-rilis quarantainekooien gebouwd, dieren uitgezocht en getest op enge virussen en bacterieen – wat nog verdomde lastig is in het geval van iets als TB: er is gewoon niet een test die je zekerheid kan geven over de status van al je dieren, ook aangezien mijn oranje vrienden in het algemeen overgevoelig zijn voor de gangbare testen, dus das wel vervelend. Al een paar jaar proberen we met onderzoek wat meer duidelijkheid te krijgen... Voeg daar dan nog een keertje een groot aantal positive testuitslagen (wat dus negatief voor die OUs is) aan toe – een aantal weken voor de rilis -, die wij als dierendokters niet geloofden, en negatief (positief voor de OUs dus) bleken te zijn in de 2 andere labs waar ze later werden getest. Dat kost allemaal tijd, moeite en geld, en is gewoon irritant.

Ook irritant: dat ik al een jaar daar rond heb lopen blaten dat ik geld zou krijgen om onderzoek te doen, Masters studies kon regelen, etc – en dat daar nog bijzonder weinig van was gekomen... 

Aangezien de Masters degree via mij niet echt opschoot, was hoofddierenarts S op gegeven moment maar zelf gaan zoeken, en had een scholarship voor een Australische universiteit gekregen. Volledig terecht, maar wel jammer als dat verreweg de beste kandidaat was voor mij om bij mijn onderzoeken te betrekken.. 

Haar afscheidsetentje ging gepaard met persoonlijke speeches van iedereen (niet echt mijn sterkste punt, maarja, je moet wel, en gelukkig kon het ook in het engels) en de nodige tranen (niet bij mij deze keer - keihanrd ben ik soms..;-). Wat ook bij afscheid (en verjaardagen) hoort heeft te maken met eieren, meel, water met koffie/fruit afval, en heel veel gegil. Gallant als ik ben, heb ik daar natuurlijk niet aan meegedaan toen S onder handen werd genomen.. 

Maar WEL even meegeholpen met vasthouden van M (voor de nieuwe lichting dierenartsen in januari was zij de jongste) toen besloten werd dat zij aan de beurt was. Even later natuurlijk de wraakactie, maar net voordat ze die emmer over me wilde leeggooien: “ah, ik kan dit niet maken bij een oude man”. 

Hmmm.... 

Mooi dat ik niet die meuk over me heenkreeg, en dat mensen hier nog een beetje respect hebben voor leeftijd. Maar ook: “een oude man”??? Damnit, geef mij dan maar een emmer stinkende prut over me heen. Wat dus even later, net nadat ik vertelde dat ik niet van M had verwacht dat ze zo terughoudend zou zijn, dus toch wel gebeurde... 

Maargoed, het ging over de rilis. Eind februari was het dus eindelijk zover, en gingen de eerste 4 (Tarzan - zeker een van mijn favourite dieren - , Monic, Tantri, en Astrid) op pad: verdoven, in transportkooien, op de vrachtauto, in het vliegtuig, nachtje slapen in tijdelijke opvang, en volgende dag anderhalf uur met de helicopter het bos in. We hebben al wel eerder dieren vrijgelaten, maar de plannen voor dit jaar zijn om ook dieren vrij te laten die nooit echt wil zijn geweest, belangrijk genoeg blijkbaar om ook een camerateam van Al-Jazeera op lokatie te hebben. 

Eenmaal in het bos worden ze gevolgd, mede dankzij de radiotransmitters die we onderhuids hebben geimplanteerd (dezelfde als deze) - handig.
Ondertussen is er alweer een hele club vrijgelaten, en staan er meerdere rilises geplanned voor in de nabije toekomst. 
Het hele gebeuren is trouwens te volgen op de eigen rilis-blog. 
Mooimooimooi allemaal natuurlijk, maar deze jongen is tot nog toe nog steeds niet meegegaan het bos in - en belangrijk(er?) heeft ook (nog?) niet in een heli gevlogen... Tot nu toe bestaat mijn taak uit het passen op de (gezondheid) van de dieren, protocollen schrijven, en het leukste (beroepsdeformatie - is natuurlijk hardstikke zielig, en niet iets dat je leuk mag vinden): het met de blaaspijp verdoven van de dieren voor vertrek - al moet dat uit beeld, aangezien dit een Indonesische operatie is/moet zijn, en ik officieel dat eigenlijk helemaal niet mag doen. 

Action point: lief doen tegen mensen in charge en een plekje in de heli veroveren :-)