Direct na terugkomst uit Nederland, afgelopen November, besloot ik om te gaan helpen in het rampgebied rondom te Merapi vulkaan. Ik ben met 4 andere meiden (die ik ontmoet had tijdens mijn werk in de Molukken) in de auto gestapt en na een dag kwamen we aan. We konden gelukkig bij een vriend van mij in Yogyakarta verblijven en we hebben ons aangesloten bij de mensen van HOPE die al in het gebied waren.
We zijn er zo’n drie weken geweest en zijn elke dag op pad gegaan met een mobiele medische kliniek (die ik mocht leiden) en een team wat speltherapie gaf aan de kinderen. Even wat feitjes over deze ramp: 300.000 mensen ontheemd in een gebied van 15km rondom de vulkaan. 353 doden en vele huizen vernietigd door de hete as en de zwaarte daarvan. Ik had nog nooit zoiets gezien en het is echt bizar om mee te maken. Alles is bedekt door een grijze deken van as, rivieren stromen over en
het hele leven ligt plat.
Elke dag reden we met een auto vol medicijnen naar vluchtelingen kampen en zetten de kliniek op. Gelukkig waren de meeste mensen gezond en waren de mensen die ernstige brandwonden hadden opgenomen in het ziekenhuis. Het was bijzonder om te zien dat de vluchtelingen gemoedelijk waren en er geen onrust heerste. Volgens traditioneel Javaanse denkwijze, moet je de dingen nemen zoals ze komen en heeft klagen geen zin. De mensen die daar wonen zijn inmiddels gewend aan de dreiging van de vulkaan en weten wat de risico’s zijn en de voordelen. Het land om de vulkaan is namelijk erg vruchtbaar en staat (of beter stond) vol met rijst, groenten en fruit. Of het een geheel vrijwillige keus is om daar te gaan wonen, betwijfel ik. Ik denk dat die keus meer van generatie op generatie wordt overgedragen en als je kunt kiezen tussen 4 keer per jaar oogsten met het risico dat je alles kwijtraakt en 2 keer per jaar in een minder risicovolle omgeving om je grote familie te onderhouden, die keus snel gemaakt is. Hoe dan ook. Op de laatste dag kon ik even met een andere organisatie mee om hun project te beoordelen en kwamen zo terecht in het voetbal station van Yogyakarta, waar op dat moment nog 7000 van de oorspronkelijke 20.000 vluchtelingen zaten. Wederom was de sfeer gemoedelijk en werd er alles aan gedaan om de mensen bezig te houden. Schooltjes waren opgezet en verschillende gezondheidsposten waren present.
Dat laatste is goed, maar ik zet er wel mijn vraagtekens bij en ik zie dit wel vaker gebeuren in getroffen gebieden. Ok, je doet goed werk en behandeld de mensen, maar hoe effectief is dit alles?? Is het effectief om 8 verschillende organisaties daar te hebben die hetzelfde werk doen en niet met elkaar communiceren, wat tot gevolg heeft dat mensen de hele dag bezig kunnen zijn met naar de dokter gaan en van elke dokter ook medicijnen krijgen? Ok, het houd mensen bezig, maar als ze aan het einde van de dag 6 verschillende medicijnen hebben gekregen, vraag ik me serieus af of dit wel werkt. Ik pretendeer het niet beter te weten en de dingen wel even te zullen veranderen (dan zou ik weer teveel voldoen aan het cliché), maar.. waar gaat het nou om? Gaat het erom dat je als organisatie dit moment aangrijpt om fondsen binnen te slepen en dit als mogelijkheid ziet om je grote vlag te laten wapperen of wil je doelgericht bezig zijn. Ik ben er nog niet over uit en kom door mijn huidige studie (Masters of Public Health) steeds meer achter dat mensen helpen en de wereld redden big business is. Daar gaat mijn idealisme… Dan maar realistisch idealist worden..
Na een eindejaars weekje Bali met Joost (wat een overgang) waar we gefeest, gesurft en ontspannen hebben, ben ik dus weer begonnen aan mijn studie. Pittig, maar zeker leuk om te doen en het geeft me wat afleiding van het nog steeds teleurstellende zoeken naar een baan. Joost heeft inmiddels ook zijn laatste dag gehad op kantoor en Koos en Toos zitten nu dus thuis. Joost is gelijk begonnen aan het graven van een kuil in de tuin. Geen idee waarom, maar het houdt hem bezig
