orangutannetjesvangen.blogspot.com

Ik heb al een paar keer tussen neus en lippen door verteld dat ik ‘een orangutan opvang/reintroductie centrum’ op Kalimantan heb bezocht de laatste tijd, en nu denk ik daar wat meer over te kunnen uitwijden – aangezien de toekomst plannen nu wat duidelijker lijken te zijn.. (Maarja, je weet maar nooit..)

Al vanaf december (of al eerder eigenlijk, maar toen mocht het natuurlijk officieel nog niet) speelde ik met het idee om verder te gaan met malaria onderzoek bij non-human primates (apen dus) in ZO Azie (zie vorige post), en gaandeweg zijn die plannen gegroeid. Een mooie plek om klinisch dierendokteren met onderzoek te combineren is 'NM' in Centraal Kalimantan, waar meer dan 600 orangutans (OU) zitten, met de bedoeling om zoveel mogelijk weer te reintroduceren in het bos.. SL, een ander opvancentrum van de zelfde organisatie ben ik ondertussen ook al van veterinair advies gaan voorzien.


Mijn eerste bezoek aan NM was slechts 3 dagen, en meer om eventuele mogelijkheden te bespreken. Ik heb toen geen aap aangeraakt - zeker ook omdat ik nog de nodige testen moest ondergaan: apen lijken nogal veel op mensen, kunnen ook dezelfde ziektes krijgen, en het is natuurlijk niet de bedoeling om die dieren ziek te maken voor hun terugkeer naar het bos....

Slijm produceren voor de Tuberculose test bleek me na 10 potjes te hebben verspild niet te lukken (is ook moeilijk als je geen TB hebt), dus het belangrijkste was een rontgenfoto en bloedtestjes voor Hepatitis B (vaccinatiestatus testen), en HIV. Toch best spannend, dat wachten op zo’n uitslag- patientbegeleiding is iets wat best meer aandacht mag krijgen hier, zeker als je het laat doen in een commercieel lab :-S. Maar: gezond en niet besmettelijk verklaard. Mooi.  

Ik kende de hoofd dierenarts van NM al een beetje, en de tweede keer dat ik er was en 'disease-free' was verklaard, kreeg ik meteen een blaaspijp in mijn hand geduwd, met de vraag om even een van die oranje jongens te verdoven. Het was al weer een tijdje geleden, dus enigszins zenuwachtig edoch vastberaden een pijltje in z’n arm gemikt. Mijn eerste blaaspijp ervaring deed ik op bij de gibbons in Thailand, die klein en heel beweeglijk zijn, wat dus een prima leerschool was. Je verleert dat soort dingen niet zo snel (is net fietsen, zeg maar), zeker niet als er zo’n grote, trage orangutan voor je zit in een kooi. 
MOOI werk blijft dat toch – mag je me voor wakker maken.. 

De rest van de 2 weken een beetje meegeholpen met jaarlijkse screening, operaties, overige klinische dingen (geen aap een oor aangenaaid deze keer..), en het evalueren van de onderzoeksmogelijkheden.


Ik verbleef in een houten huisje net buiten het opvangcentrum, aan de rand van het bos, en boven het moeras. Ik deelde het met een aantal paraveterinairen – jonge enthusiaste jongens, die hun huis zo schoon hielden als het gemiddelde smerige studentenhuis. De ratten die door een gat in de vloer in de badkamer naar binnen kwamen, hadden elke nacht feest in de muren of in mijn kamer, wat op zich niet zo erg was. Een nacht wakker geworden van geschreeuw achter de kast, en zag nog net een slangenstaart verder achter de kast verdwijnen – mooi, dacht ik: “is in ieder geval 1 rat minder” en ging weer verder slapen. De volgende nacht hadden die ratten hun speelterrein blijkbaar verplaatst naar mijn bed, want toen werd ik wakker van eentje die over me heen liep (niet leuk), en lagen er ‘sochtends rattekeutels op mn kussen.. Iiiiieeuw-gatverrrrr..

Maar tegelijkertijd word je dan ook elke ochtend om 5u wakker met het gezang van wilde gibbons in het bos en vogels in het moeras, zie je hornbills langs vliegen als je uit het raam kijkt, spelen de wilde makaken en eekhoorns  voor en op het huis en is het elke dag feest om naar/van de kliniek te lopen met alle slangen, kikkers, vissen, insecten en planten die je in het moeras tegenkomt. Genieten.

‘Smiddags rond een uur of 3 komen de OU-kinders uit het bos uit “forestschool”, en lopen er dus een stuk of 200 van die jongens voor het raam van de kliniek overal in te klimmen, bijten, slaan, rollen, en wat al niet meer. Leuk hoor, en zeker om mee te doen en binnen no time een hele kluwen bijtende oranje units op je te hebben – al kunnen sommige venijnig bijten. Zo is daar mijn nemesis ‘Pico” – een jongen van een jaar of 6, dus bijna op onhandelbare leeftijd, met 1-oog, te weinig haar, en lelijk – die zodra hij doorheeft dat ik op het speelveld ben aan komt rollen om me in mijn enkels te bijten... Weer anderen hebben veel te veel interesse in wat je in je broekzak hebt zitten, of wat zich nou precies onder dat shirt bevindt.. Verder is het dan ook etenstijd, dus zeker als er watermeloen op het menu staat ben je na een minuut of 30 covered in water, watermeloensap, en andere viezeigheid. Ideale plek dus om ziekteoverdracht tussen aap en mens te bestuderen :-)

 Ik kom nu net (ik schreef dit voordat we naar NL gingen) terug van mijn derde bezoekje – deze keer voor bijna een maand. Beetje meehelpen met dokteren, potentiele projecten wat verder uitdenken, beleidsplannen maken, en proposals schrijven voor de benodigde centjes. De heren paraveterinairen waren vertrokken naar een baan bij de overheid, dus kon mijn hulp wel gebruikt worden, en had ik het huis voor mezelf. Kamer, badkamer en keuken schoongemaakt, gat in badkamer gedicht, dus geen ratten meer op de slaapkamer. Wel in de woonkamer, waar ook een keer een slang vanaf een plafondsteunbalk naast me op de bank viel – dat was wel een aparte ervaring... 


Maar deze keer ook rode langoers net buiten het huis gezien, en die had ik nog nooit in het wild gezien - supermooi...

En ja, ik blijf een kleine jongen in een steeds ouder wordend lichaam – het ALLERALLER-ALLER-mooiste is natuurlijk om op je blote voeten door het moeras te waden, een weg kappend met de machete (toch 'baanbrekend' onderzoek :-)), met verdovingsgeweer op de rug: op jacht naar een ontsnapte OU. Als je daar je geld mee kan verdienen...

Het moge ondertussen duidelijk zijn dat mijn eerste prioriteit niet 'geld verdienen' is, en al die tijd in NM, en het vele voorbereidende onderzoekswerk is volledig vrijwillig geweest, dus salaris-technisch niet echt een verbetering op de situatie vermeld in vorige blogstukje...

Maar: een prachtervaring, en blijkbaar is het met veel liefde vrijwillig lange dagen draaien zonder dagje vrij ook nog eens een goede investering: hoogstwaarschijnlijk (al begin ik wel een beetje ongeduldig te worden..) heb ik binnenkort een contract bij de Oxford University Clinical Research Unit – in ieder geval voor 12 maanden. Ik heb al een kantoor in een mooi oud Nederlandsch gebouw in Jakarta met uitzicht op bomen en een vijver, dus het lijkt te gaan lukken.. En er zijn slechtere universiteiten om voor te werken.. :-) 

Mijn taakomschrijving: het leiden van onderzoek naar zoonotische infecties in de regio zijn, en veterinair adviseur spelen op beide OU projecten -Dus hopelijk binnenkort weer een salaris, en iets meer omvattend dan alleen 'verantwoord' apen jagen op je blote voeten in het bos/moeras, maar dat blijf ik toch ZEKER ook doen: had ik al gezegd dat dat het mooiste werk - EVER - is?? 
Bij deze dan.