Trekking Nepal

Trekken in de Himalaya is de grote toeristische trekpleister van Nepal - dus aangezien ik hier toch ben/was…
Ik had op het laatste moment toch maar besloten om niet rond Kathmandu te gaan lopen, maar in het Annapurna gebied – een heel mooi, en redelijk goed begaanbaar gebied waar de meeste mensen naartoegaan. Is wel een eindje rijden (8u) met de bus die om 6am weggaat, maar ik wist dat er ook vliegtuigen naar Pakhora gingen voor 60 euro – dus toen was de keuze bierdrinken met collegas van het congres op hun laatste avond, en dan een vlucht van 30 minuten om 2u 'smiddags snel gemaakt :-). En toen mocht ik dus weer de Himalayas vanuit een vliegtuigje zien - niet Mt Everest, die is de andere kant op.. Maar wel supersweet.

Voorbereiding was goed: ik had ondertussen weer schoenen, korte broek om te lopen, lange broek voor ‘savonds, zo’n dunne fluthippiebroek mocht de andere nat zijn, een paar sokken/shirts/onderbroeken, en een gps - klaar. Het was superwarm in Kathmandu, dus dat komt wel goed. Bij vertrek uit Indo had ik 7 kilo in de tas, is niet zo heel erg slecht aangezien ik me had voorgenomen om alleen te gaan en geen porter/sherpa te nemen (want dat is namelijk voor 'mietjes' in de volledig politiek corecte vorm natuurlijk ;-). Maahaar, even vergeten dat ik ook 17 kilo aan cameras, lenzen, laptop, en een heleboel adaptors bij me had.... Da’s net een iets pitterige klim, bagage technisch.

   

In Pakhora werd ik wakker met uitzicht op de bergen, en hoorde ik dat omdat het lichtfestival was, het kantoor voor de nodige permit niet open was – dus dat werd een dagje mountainbiken om het meer heen, om een beetje te proeven van het echte leven tijdens het festival van het licht – en dan voordat je het weet ben je helemaal verwikkeld in de festiviteiten bij een familie in een klein dorpje...

of getrouwd - weet het nog steeds niet helemaal zeker... ;-)

maar wat een ontzettend lieve mensen.. En mooi dat je, zonder dat je een woord van hun taal spreekt - of vice versa - je toch soort van communiceert, mee doet/eet: fantastisch... 

de dag ervoor in Kathmandu had ik wel een groep mensen dansen zien oefenen op straat, en een tijdje aandachtig bij blijven kijken. 'savonds in Pakhora bleek waarom, toen ben ik met een groepje lokale jeugd met een mobile disco (een kar met een flink soundsystem) de straten doorgegaan tot diep in de nacht. En dat was echt fantastisch - geen toerist gezien. Beetje dansen op straat, daarmee geld verdienen - ik doe wel mee - niet dat IK iets heb verdiend, maar daar begin ik ondertussen wel aan te wennen :-S..

De aardige meneer van het hotel vertelde me dat hij de permits voor wandelen kon regelen (helft goedkoper dan in de bergen), en vertelde me een leuke route 

– ok, dan ga ik die route maar eens volgen..  
Ondertussen veel mensen volledig uitgerust in 'trekking-kleding' rond zien lopen, en zo nu en dan in de bars restaurants verhalen opgevangen over wekenlange voorbereidingen... hmm.. Arrogante eikel die ik soms ben, denk ik dan: HA! dat is toch allemaal niet nodig...

Ondertussen uitgevonden dat mijn gps me heel duidelijk kon vertellen dat ik in Nepal was, maar verder niet echt.. Maar ik had nu wel een kaart en een route, dus dan vraag ik het onderweg wel... Toen ik uiteindelijk mijn permit had om 11am, vanuit Pakhora een uurtje met de taxi de bergen in, en wandelen maar!  Maar toen bleek dat die lutsers in Pakhora waren vergeten mijn TIMS (Trekking Information Management System) te regelen (of misschien wel geregeld hadden, maar niet meegegeven – whatever – ik had m iig niet...). Dus moest ik dezelfde prijs nog een keer betalen... Aangezien ik daardoor makkelijker gevonden en gered kon worden mocht ik van een berg af kukelen, vond ik dat wel de moeite waard.. 
En toen ging ik denken: is dit allemaal wel zo slim om alleen te doen? 
Jazeker :-)

Uiteindelijk om 13u was alles geregeld, en kon ik op pad. Aangezien het volgens de meneer in het hotel 6 uur wandelen was, werd dat een beetje krap, maar vol goede moed op pad.

Nou hebben mensen het altijd over van die schattige kinderen die je tegenkomt tijdens het trekken, maar dankzij een paar van die k*tkinderen die de hele tijd met hun snotneuzen en vieze vingers aan je hangen en om snoep en weet ik veel wat nog meer vragen ("Sweet"!, "Candy"!, Chocolate!!"), had ik 10 minuten na vertrek toen ik een rivier door moest het al voor elkaar gekregen om:  1. natte voeten (had wel schoenen uitgedaan), 2. een natte broek (gleed uit door die hangende kinderen), 3. een natte fototas te hebben (ook door dat uitglijden).  

Het water droop uit alle lenzen + camera.. Gelukkig bouwen ze by sony redelijk sterke cameras, en had ik redelijk snel weer bruikbaar equipment (behalve 1 lens, dat bleef een soort van aquariumpje..)

 “Piss off, you little shits” kenden de beste kinderen nog niet, dus toen ik aan de andere kant van de rivier was, had ik nog steeds een kluwen lachende kinderen om me heen, die overal aanzaten, ritsen van tassen opendeden, etc.. Allemaal voor het snoep dat die andere eikeltoeristen blijkbaar geven. 

Ook bozere /groffere uitingen dan hiervoor hadden geen effect, en Ik moest nog 6 uur bergop (900m klimmen), en ik had er op dat moment weinig zin meer in... Eerst op zoek naar een wandelstok, eventueel te gebruiken om die kids van me af te slaan ;-)

Die kinderen hieronder waren trouwens superlief - ze zijn echt niet allemaal van die rotzakken :-)

Na een uur of 2 wandelen, op supermakkelijk lichtomhooggaand terrein - de ene na de andere bejaarde kwam naar beneden – dus ik denk, die 6 uur lopen wordt een eitje, ging even wat eten, en vragen hoe lang het nog lopen was. “Oh, only 2 hours”.. Dus ik denk: sweet – ik lig echt ZO ver voor op schema, ik blijf hier even hangen, en vogels kijken..

Supermooie omgeving, rijstvelden met mensen die de rijst oogsten, kinderen op speciale bamboeschommels voor het lichtfestival, mooi licht, mooi uitzicht: prachtig, en ik maar fotos maken... Maar:  na een uur begon het best wel steil bergop te worden – HEEL STEIL. Wat leek eindeloze trappen omhoog – en eigenlijk ook niet zo gek als je nog 700m moet klimmen: dat kon de gps me nog wel vertellen.

Enfin, een paar uur later, het was heet, ik was zeiknat van het zweet, ik was moe/uitgeput, en het was pas 16u... En overal waar je vraagt hoe ver het nog is, zeggen ze wat anders – tot “4 hours, and up-up”.... 

NIET leuk. en wat kan je dan vloeken tegen een berg / jezelf...

En dan krijg je het idee dat die mensen dat maar zeggen zodat je daar blijft slapen, terwijl je target gewoon om de hoek is... JA, Neehee dus..!! Eindeloze trappen omhoog.. Op een gegeven moment een “bord” gezien, met 2.5 uur naar target. En toen besefte ik dat ik het nooit ging redden voor zonsondergang.. Ff flesje water kopen bij een huis waar mensen wat drankjes voor de deur verkochten, en kwam toen een stel tegen die nederlanders bleken te zijn en met hetzelfde probleem zaten. Zij: “where are you from?”  Ik: “Indonesia, but originally dutch”. Zij in het nederlands: “da’s ook grappig, ik precies andersom” - leuk. Ze wilde nog iets verder door naar een beetje schone hostel, dus kreunend en steunend verder.

Maar ik was echt stuk, en vond het helemaal niet erg om in een van die familie hun slaapkamers te slapen – op zich beter dan sommige plekken in Indo waar ik heb geslapen – alleen wassen/douchen ging niet gebeuren, want dat is buiten, en water in de bergen is echt KOUD. Maar mensen zijn zulke schatten in de bergen, en veel huizen hebben altijd wel een kamer klaar voor totaal verpieterde toeristen (oh nee - 'trekkers'...) zoals ik..

Volgende morgen bleek er nog een andere Hele grote besneeeuwde berg (de 'visstaartberg') achter al die andere bergen te liggen, wat een leuke verassing was bij zonsopgang. Na een kopje koffie was 06:30 een mooie tijd om weg te gaan: niet te koud, niet te warm. 

SUPERMOOI!!!!! Echt.... zonnetje, bergen, besneeuwde bergen op de achtergrond, en dan vergeet je opeens ook al die rottrappen omhoog..... Wat ben ik toch een ontzettende gelukkige jongen dat ik dit allemaal mag meemaken – dat ging echt heel vaak door mijn hoofd....

Het bleek inderdaad nog 2 uur flink klimmen naar het beoogde doel van de dag ervoor (Ghundruk)– waar overigeens een fantastische backdrop van bergen mij van mijn kop koffie vergezelde. Tijdens die kofffie  besloten om een detour van 1dag naar een ander dorp die ik eigenlijk wilde doen maar te laten zitten, waardoor ik een dag voorlag op schema, voor het geval dat ik weer iets vertraagd zou worden – ik moest nog 1400m omhoog via een paar bergen omhoog/omlaag.. Ik zou bijna zeggen: een verstandige beslissing :-)

Ik was al om 15u op plek van bestemming (Tadapani – 2700m), alwaar het redelijk bewolkt bleek, vanuit het uitzichtpunt dat normaliter volgens mij FANTASTISCH moet zijn. Dan zit je daar, en zie je in de verte wat langoers in de bomen – dus grote lens pakken en eindelijk een reden hebben gevonden om dat zware ding mee te nemen... Doefus die ik ben, camera op autofocus laten staan, en die lens vreet batterijen – zeker als je al rillend probeert fotos van een paar aapjes VER weg probeert te nemen, dus toen uiteindelijk er een paar openingen in de wolken kwamen en je de bergen (3 van hoger dan 8000m) kon zien, was de batterij op, en de electriciteit/generator nog niet aanging aangezien het nog licht was....... ja, das jammer - geen fotos. Maar ik dacht: morgen weer een dag, en dan is het allemaal opgeklaard...

anyway - Volgens de gps had ik in 2 dagen ~4000m geklommen (je moet soms ook bergaf om dan verder te klimmen) en uiteindelijk van ~900m op 2700m zat. Niet lang hierna hield de GPS er mee op, en ik had natuurlijk geen extra batterijen meegenomen, en die kon je ook niet kopen... jammer.. Gelukkig kon je wel een Everest biertje kopen :-)

Het was niet alleen bewolkt, maar ook KOUD boven op die berg - zeker als je bezweet en moe bent !!!  Dus maar zo’n mooie Nepali/Tibetaanse gebreide muts en sokken gekocht, en met muts, sokken, 2 t-shirts, dun vietnamees-nep adidas truitje, en vietnamees-nep Northface jas op bed gaan liggen onder het dunne dekentje. 

OK, soms hebben die voorbereide lutsers misschien toch gelijk..

Onderweg vertelde mijn lichaam me een paar keer dat het misschien iets te snel omhoog ging: kortademig, hartslag way up, beetje dikke vingers met tinteling – maar dan denk ik: ja, dan moet je maar iets sportiever zijn, vriend... 

Maar ‘savonds in bed kreeg ik opeens echte paranoia over hoogteziekte, waardoor ik daar meer over ging lezen, nog paranoider werd, en aangezien ik toen ook eens ging lezen over de te volgen route van de volgende dag (beschreven als: niet alleen doen want er zitten nog een paar verdwaalde Maoistische rebellen/rovers in het bos, die een beetje bijverdienen door mensen een pistool tegen het hoofd te houden) – en bedacht om eventueel om te keren, zelfde route naar een lagere hoogte..  Maarja, dezelfde RoughGuide zegt ook dat het sowieso niet verstandig is om alleen te trekken, dus wat weten zij nou.. :-)

Anyway, uiteindelijk in slaap gevallen, maar vaak wakker, en veel bizarre dromen – een soort van kermisrit door mijn verleden, die terwijl volledig door elkaar heen, toch somehow wel sense maakten, met ‘diepere betekenis’..  Dus de volgende ochtend besloten dat die monniken die de bergen in wandelen en verlicht terug komen misschien wel iets met zuurstof gebrek te maken heeft (al probeerde Michael Hutchence – geen monnik – misschien een beetje te hard.. ;-)

Volgende ochtend om 530 op, klaar voor zonsopgang  – maar wolken - dus meteen op pad (na een koffie of 2, al wachtend op een break in the clouds, wat op een gegeven moment ook lukte, soort van: kijk die bergen dan door de wolken komen - sweet...).

De wolken trokken over de bergen heen, en het was mistig, maar toch heel helder licht in het  bos – heel bijzonder. Mooi  bos trouwens, met zijn vele rhodondendron bomen en bamboe : het favourite eten van een van mijn favourite dieren in Blijdorp die ik heel graag in het wild wilde zien.. Maar ik besefte al snel dat ik ze in Blijdorp al weinig zag in een van de 3 bomen, dus dat de kans klein was dat ik ze zou zien in het bos waar ze echt wonen en redelijk bedreigd zijn...  Wel lange pauzes genomen en met de verrekijker langs de boomtoppen gegaan... Maar helaas..

Genieten.... uren alleen over van die bergpaadjes lopen, zo nu en dan kom je een groepje/enkele sherpa’s tegen, ff samen peukie doen, en alleen weer door... De toeristen groepen zoveel mogelijk vermijdend  - man, da’s iritant, zo’n groepje zingende of veel pratende toeristen... Maarja, die sherpa’s met hun muziek op mobiele telefoons zijn ook redelijk irritant.. Alleen lopen was echt het beste idee.

  

  

  

Halverwege de dag, moest de trui en de jas ook aan, aangezien ik over een in wolken gehulde richel op  ~3000m moest lopen, en het een beetje begon te regenen/hagelen. Na een tijdje een chinees tegengekomen die ook alleen was en al een minuut of 20 bij een afslag zat, en niet wist welke kant hij op moest. Er stond wel een pijl op de grond, maar niet waar die naartoe wees. Beide paden gingen naar beneden, dus het verkeerde pad kiezen is best zwaar na 8u lopen.. Uiteindelijk kwamen we met zijn tweeen aan in Ghorapani rond 15:00u, waar zowaar hotels met verwarmde douches, en eetkamer met kachel waren - en zelfs internet.. Sweet. En ongeveer 10 minuten na aankomst ook VETTE regen, die de hele avond (of in ieder geval tot 21u) doorging – maar ik zat lekker droog met een koud biertje bij het warme vuur met mijn gebreide sokken aan...

De terugtocht zou 2 dagen moeten duren: eerst om 4:30u 500m klimmen om de zonsopgang op ‘Poon Hill’ (3220m – een heuvel dus ;-) te zien, daarna ~2300m naar beneden lopen. Die 2 dagen leek me wel slim aangezien ik ook al eens blootsvoets (“in contact met moeder aarde” .. je moet er maar op komen, stomme hippie die ik soms ben) de Salak vulkaan (2211m) bij ons net buiten Bogor was beklommen, wat prima ging, maar naar beneden vonden de knietjes (die heel wat skate- en snowboard-gerelateerde problemen hebben moeten verduren: kniebanden, mensiscus, enkels, etc)  het helemaal niet leuk meer, en ik uiteindelijk zwaar strompelend/vallend de berg af kwam... En dat wilde ik dus voorkomen, zeker zwaar bepakt – heb er zelfs aan gedacht om voor de zekerheid maar een porter/sherpa te nemen...

Natuurlijk toch besloten niet te falen op de laatste dag van mijn porterloze onderneming – dan maar een beetje kniepijn.. :-)

Het was al 3 dagen bewolkt tijdens zonsopgang op Poon Hill, en aangezien het de halve dag en nacht had geregend, zag ik het niet echt zitten. Maar, om 4u was ik klaar wakker, keek uit mijn raam, en zag echt de meest fantastische heldere sterrenhemel...  Was nog een beetje vroeg, dus terug het warme bed in met een boek, maar toen vol goede moed mijn 2 broeken, 3 t-shirts, truitje, muts en jas aan gedaan –aangezien boven 3000m sneeuw ligt.

Helaas was ik niet de enige – in een lange kolonne met toeristen 500 meter hoger geklommen.
Maar wat een fantastische zonsopgang!!!  Uitzicht op 15 bergen >6000m, met de wolken onder je... 

wat is het leven/de wereld toch mooi.. 

heb er nog even aan gedacht om een dagje daar te blijven en de hele dag vanaf een terrasje de bergen te bewonderen, maar om 9u begon het bewolkt te worden, dus toch maar op pad naar beneden, en kijken hoever ik zou komen.

En dan kom je een groepje Koreanen op leeftijd tegen (voor de derde keer tijdens de trek) en een bejaarde Canadees, die WEL allemaal in 1 keer naar beneden gingen.... Tja.. 

Om 4u smiddags zat ik (en mijn knieen) er redelijk doorheen, maar ik had het idee dat ik me de volgende dag ZO slecht zou voelen – en niet mee die schoenen aan wilde doen en tas sjouwen, dat ik beter even kon doorbikkelen.. (En ik had redelijk gelijk)

Uiteindelijk zat ik dus om 18:00u beneden in de vallei aan mijn welverdiende biertje, en was het gevloek tegen de berg alweer vergeten... Taxi naar Pakhora, en deze geweldige ervaring zat er alweer op..

Nu, 2 weken na de afdaling, vindt mijn meniscusloze linkerknie het nog steeds niet zo leuk - maar da's bijzaak...

Anyway, ik maak dit verhaal al veel te lang - uiteindelijk met de bus terug naar Kathmandu