Laatbloeier..

Terwijl Joost nu alle tijd heeft voor roadtrips, vulkaantours, behandeling van die rare aapjes met grote ogen en leerzame ontmoetingen met meneer polisi, ben ik een beetje stil geweest op dit blog de laatste tijd. Zoals ik al schreef in mijn laatste bericht ben ik vooral druk bezig met mijn studie.. Ik kan nu zeggen dat ik nog nooit zo hard heb moeten studeren als nu, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ik de (met alle respect) vrije school heb gedaan en daarna vooral praktisch georiënteerde verpleegkundige opleidingen heb gedaan.

Ik heb dus mijn rekenmachine, liniaal, passer en geo-driehoek weer uit het stof gehaald en ben aan de slag gegaan met de tweede module: statistiek en epidemiologie! Dat laatste is een kwestie van begrijpen en lezen, dat eerste vereist iets meer dan simpel optellen en vermenigvuldigen. Gelukkig loopt hier een nerd in huis  die me heeft kunnen uitleggen waar dat rare tekentje (x̄) nou voor is en waarom je nou wilt weten en aantonen of iets significant is of niet. Nou blijkt dat ik een laatbloeier ben en het nu dus wel begrijp (wellicht, omdat ik nu niet word afgeleid door de jongen in de klas) en het zelf heel erg leuk vind om formules toe te passen op een data set. Gevolg: mooi eindcijfer en motivatie om wellicht de meer nerderige kant van deze studie te kiezen. Inmiddels ben ik ook bijna klaar met de 3^e module en heb ik nog 2 jaar te gaan…

Alsof het lot ermee speelt, ben ik sinds drie weken betrokken bij het opzetten van een SOA en HIV/AIDS kliniek in Bogor. Helemaal in het begin heb ik een paar keer les gegeven bij de organisatie, die zich tot voor kort vooral richtte op drugsverslaving en rehabilitatie, maar door de toenemende behoefte een kleine kliniek hebben opgezet.  Het doel is om ook een thuiszorg team op te zetten en de kliniek uit te breiden tot een 7 dagen per week one-stop kliniek. Wat zoveel betekend als dat je er alles doet zoals dokters consult, (lab)onderzoek, diagnose en behandeling. Zeg maar: compleet aansluitend bij mijn studie, interesse en idealisme..

Drugs- gebruikers, prostituees en travestieten zijn allemaal net iets minder schattig dan weesjes of straatkinderen en daardoor is het ook moeilijk om voor dit soort projecten geld te krijgen. Dit geldt zowel voor buitenlandse donoren als voor de lokale regering en het geld wat er voor is, wordt vooral geleid naar de preventie van HIV in de ‘gewone’ bevolking… De groepen die het meest kwetsbaar en het meeste kans hebben om HIV op te lopen (boven genoemde minder schattige..) worden vaak vergeten. Althans hier in Indonesië, waar religie een grote rol speelt in het verspreiden van de ziekte (maar dat heb je niet van mij). Wat ik hiermee bedoel is dat je a) in de cel wordt gegooid als je gratis condooms verspreid en b) nog harder de cel in wordt gegooid als je als vrouwelijke sekswerker een condoom bij je draagt. Oh ja en c) laten we het maar helemaal niet hebben over het vertrekken van schone naalden aan drugsgebruiker. Dit alles zou namelijk aanzetten tot ongewenst gedrag..

Kiest u maar: aan wie zou u geld geven?..

Gevolg: een groeiend aantal mensen met HIV en een toenemende verspreiding in de ‘gewone’ bevolking, die niet of slecht behandeld en voorgelicht worden. Zo zijn we vorige week op zoek geweest naar een ziekenhuis wat 1 van onze B-20 patiënten wilden opnemen. B-20 is de ICD-10 code (een internationaal ziekte coderingssysteem) voor iemand met HIV en wordt dus gebruikt zodat je niet hardop HIV hoeft te zeggen en iedereen de schrik van hun leven geeft. 5 uur later hadden we een ziekenhuis gevonden die nog een isolatiekamer over had tegen een niet al te hoge prijs, zodat onze patiënt met schorten aan, 3-dubbele handschoenen en maskers voor eindelijk een infuus kon krijgen. (cynische mode aan) B-20’s kunnen namelijk niet op een gewone zaal verpleegd worden, aangezien het HIV virus in Indonesië een speciale eigenschap heeft en zich via de lucht verspreid (cynische mode uit).

Het is natuurlijk erg makkelijk om te gaan lopen klagen en schelden op het systeem, maar het is nou eenmaal zoals het is en het gaat tijd en veel inspanning kosten om HIV patiënten de zorg te geven die ze nodig hebben.. vandaar ook dat thuiszorg team, zodat terminale AIDS patiënten waardig kunnen sterven als de familie geen geld meer heeft om ze naar een ziekenhuis te brengen of als het enige ziekenhuis in Bogor wat wel HIV patiënten opneemt vol is. Ik ben gezegend met een liberale opvoeding en duidelijke voorlichting over HIV. Hier is men nog niet zover en wordt HIV nog gezien als een ‘vieze’ ziekte als men er al ooit van gehoord heeft.

Kortom: een grote uitdaging en ik ben heel blij en enthousiast dat ik mee kan helpen aan het opzetten van deze kliniek. Tot nu toe ben ik daar maandag tot donderdag en heb ik dus vrijdag tot zondag om heel hard te studeren. Het is even wennen om na drie jaar weer echt aan de slag te gaan en heb dan ook deze week de klok ’s avonds niet meer 10 uur horen slaan.. Maar wat een fijn gevoel om ’s ochtend op je brommer te stappen, door de (denkbeeldige) rijstvelden te rijden, op weg naar je werk.

Dit alles is mede mogelijk gemaakt door: Yoast ™, want het ziet er niet echt naar uit dat dit werk ooit gaat betalen en iemand moet ervoor zorgen dat de werkster betaald krijgt en de wijn ingekocht kan worden in Jakarta, toch? Zonder hem kom ik de winter niet door en ben gezegend met zijn begrip en steun. Dat gaan we maar eens vieren tijdens ons 6-jarig jubileum op 1 Mei.. of was het nou 1 Juni?.. Hoe dan ook: Zalig Pasen voor Iedereen die eraan doet en tot snel in NL!  J 

Vulkaantours - geen ervaring of verantwoordelijkheidsgevoel vereist..

Eenmaal in Yogya ook maar even met de brommer de Merapi vulkaan opgereden – zeer indrukwekkend om te zien hoe tijdens de record-breaking uitbarsting die pyroclastische stroom huis had gehouden.. Hele stukken bos gewoon weggevaagd/verbrand in rechte stukken.. Ik wilde nog iets verder naar boven, maar het gebied was afgezet– balen. Gelukkig was er nog wel een tentje open die ‘konijn op een stokje’ (sate kelinci) maakte voor mensen die net als ik dichterbij probeerden te komen. 
Best te nassen trouwens. 

Een beetje brommeren later bleek dat ik via een omweg en een paadje (afzetting vermijdend) toch stiekem wel wat dichter bij de ravage kon komen.  Toen ik met de brommer niet meer verder kon, de berg wat meer opgeklauterd om te  kijken naar al die dode bomen die het ravijn waren ingevallen. Op de fotos hierboven ligt Merapi op achtergrond in de wolken, trouwens.. Toen kreeg ik opeens de briljante ingeving dat het misschien niet zo slim is om op de rand te gaan staan, aangezien de rand om me heen naar beneden was gedonderd, en ze me daar waarschijnlijk nooit zouden vinden..

Safety first natuurlijk – zoals altijd.. :-S

Anyway, wat ik dan mooi vind is dat in al die stof en verbrande ellende, dat er toch weer plantjes zijn die zich niet laten stoppen door al die vulkaan flauwekul, maar gewoon weer mooie groene blaadjes gaan maken.. De natuur rules.

Vulkanen hebben wel wat, en als je dan toch in Yogya bent, kan je evengoed een stukje (~600km) doorrijden om de Bromo vulkaan te bekijken, die sinds eind november nogal actief was.. Na een weekje was het gevaar geweken, maar hij bleef lekker doorrommelen. Bromo is een van een aantal kleine vulkanen in 1 HELE grote krater. Normaliter komt er gewoon een beetje stoom uit, wat normaliter mooie plaatjes oplevert, waardoor het dus de drukste toeristische attractie van Oost Java is. Fantastisch voorbereid as ever - ik wist dat het ‘in de buurt van Malang’ ligt – ging ik dus vroeg op pad.

Eenmaal de stad uit kwam ik de opbergwerkzaamheden tegen om het geweld van de koude lava/modderstromen op te ruimen - het had flink geregend, en die ‘koude lava’ blijft nog steeds schade aanrichten...

Rond 1700 uur in Malang bleek mijn waterdichte rugzak niet helemaal waterdicht meer te zijn: de naad was een beetje losgekomen, en er zat nu een gat van 20cm in.. In de outdoor winkel waar ik een nieuwe tas kocht wilde ik eerst vragen of ze een leuk hotel kenden in Malang, maar toch eerst even gevraagd hoe ver het nog was naar Bromo: “200 km”….Ja, damnit, das wel heel ver rijden ‘snachts als je de zonsopgang wil zien, en gemiddeld 50km in een uur rijdt.. Dus, ff de homebase opgebeld, en Carola gevraagd hoe het dorp aan de rand van de krater heet, zodat ik dat kon intoetsen in de gps en daar slapen. Zo gezegd, zo gedaan – kortste route opgevraagd, en volgens de gps was het veel korter dan 200km, en wel te bereiken in een paar uur.. Mooi – net na donker zit ik met een biertje in mijn hotel.

Wat zo’n gps dan niet vertelt, is dat na 60km (op wikipedia zie ik net dat Malang-Bromo maar 25km is, dus waarom ik er na 60km nog lang niet was, en de gps dacht dat het 90km was- da's mij een raadsel...), als het donker is, de weg meer een sort van off-road track wordt.. Daarnaast heeft de gps het briljante idée om als het donker is, zelf ook een donker scherm te maken – en dus moet je dat ding voor je koplamp houden om iets te zien.. Irritant, zeker op zo'n bospad. Maar – wel supercool natuurlijk, een beetje in het pikkedonker door het bos de berg op crossen… Op sommige punten kon ik in gedachte Carola achterop horen zeggen: “ja, nu vind ik het niet leuk meer” – maahaar: ze zat niet achterop, ik voelde me de koning van het offroaden, en de moeheid van de hele dag rijden was meteen weg... oe-oe-oe-oerend hard - YeeeeeeeeHaaaaaa!!

Na een uurtje ofzo reed ik door een klein bergdorpje, maar de gps vertelde me dat dat niet was waar ik moest zijn, dus vrolijk verder.. Nog een stukje bergop, toen bergaf, en werd het nog iets minder toegankelijk – ook mooi. De GPS had inmiddels ook ontdekt dat ik nu echt offroad was – dat klopte ook wel, want er was zelfs geen pad meer te onderscheiden - maar hij had nog wel een route bedacht. Na een halfuurtje kwam ik op een vlak stuk met zand (in de grote krater), het was echt pikkedonker, maar ik zag lichtjes in de verte – daar moest ik naartoe..…

Ff later – ik begon dat crossen in het zand wel leuk te vinden - begint opens de grond te trillen, ik voelde allemaal ‘dingen’ op mijn helm landen, het rook wel heel erg naar zwavel, en dankzij het onweer kon ik zien dat die zwarte vlek niet bergen waren, maar een rookwolk waar ik recht onder zat… En toen een flinke trilling,  gerommel, een knal, en roodgloeiend lava wat de lucht in schoot – op een afstand die mijns inziens veel te dichtbij was… WAAAAAAH!

Ik wist dat in november een zone van 2of3km om de krater verboden terrein was, en dat hij daarna continue een beetje rustig doorrommelde/rookte, maar niet dat de alarm fase weer was opgeschroefd, en al helemaal niet dat Bromo twee dagen voordat ik er was weer was uitgebarsten... En trouwens, Indo overeid, als u meeleest: het zou wel fijn zijn als iemand even een bordje ofzo neerzet voor de duidelijkheid in dat soort gevallen.

Bizar hoe snel je dan kan omdraaien en hard off-roaden in het pikkedonker, alleen mijn bandensporen volgend van vlak daarvoor door het 'zand' (wat dus een dikke laag vulkaan as bleek te zijn.. hm.).. Man, ik denk niet dat ik ooit zo bang ben geweest, en dan ga je rare dingen denken: heb mezelf vervloekt, en heb zelfs die meneer met die baard daarboven in de wolken even gevraagd om me te helpen, en Hem en mezelf dingen beloofd (oa dat ik dingen iets  beter ga voorbereiden) als ik het levend zou redden.. Maarja, nu ben ik weer veilig, en besef me weer dat Hij toch niet bestaat, dus kunnen we die beloftes ook weer vergeten.. wel zo makkelijk :-)

Eenmaal weer bij dat bergdorpje, was het nogal rustig – die mensen liggen natuurlijk al te slapen om 10uur, maar ik kwan wel een oude tandenloze meneer tegen, die ik kon vragen of ik ergens kon slapen.. En dan is het verdomde handig als je de taal (soort van) spreekt. Uiteindelijk bij een andere oude tandenloze meneer zijn huis gekomen, die meteen koffie en eten voor me ging maken op zijn houtvuur fornuis, en me vertelde dat ik wel kon blijven slapen… super aardig.. Ook wist hij wel een gids voor de wandeling door de krater – wat later een oude, tandeloze en 1-ogige man bleek te zijn. Ondertussen keek ik een beetje rond waar ik zou kunnen slapen in zijn rokerige huisje. Blijkt hij de opzichter van een aantal pakansipilla’s te zijn, en lag ik later dus alsnog – veel te laat en zonder biertje – in een redelijk goed bed.

4 uur later was het alweer tijd om te ontbijten bij mijn nieuwe vrienden, nog even een paar slokken koffie met veel suiker, en ik was klaar voor de ‘ongeveer zes kilometer lange’ wandeling. Blijkt die meneer met z’n ene oog ook afstanden half te zien: het bleek een fikse bergop-bergaf wandeling van 13 km te zijn (danku gps) – die dus ook weer teruggelopen moest worden.. Ook bleken we dezelfde route te volgen die ik een paar uur daarvoor per brommer had afgelegd, en stond ik bij zonsopgang met gids op dezelfde plek vlak naast de nog steeds lava, as en steen spuwende berg. De lokale boeren liepen langs met pasgeplukt gras en kruiden voor hun koeien, die ze bovenop de krater houden (da’s, mijns inziens, toch echt heel onhandig – neem die dieren dan die 8km de krater in, en laat ze daar – bespaart iig 16km zwaarbepakt lopen dagelijks - vaak meerdere keren.., maargoed). 

Gek genoeg voelt het wel iets veiliger met een paar mensen in de buurt – al moet ik wel zo eerlijk zijn dat dat gerommel van die berg m’n hart weer in m’n keel deed kloppen. Volgens de gids was de krater ‘2 kilometer’ verderop (ja-ja, dat zal wel...). 

Of hij nou gelijk had of niet, het leek redelijk dichtbij, en ik kon me nog herinneren dat ik het ‘redelijk dom’ vond van mensen die in de 20km afgezette gebied om de Merapi bleven voordat/toen hij uitbarste, en die beelden van versteende/verschroeide mensen net als in Pompei stonden me nog goed bij.. Al met al liep ik daar dus niet helemaal senang, met lavasteentjes en gruis in m’n haar van die aswolk, afvragend waarom ik geen masker had meegenomen, maar toch ook wel genietend van het schouwspel.


Op de terugweg begon het gerommel en getril zeker te wennen, en was ik helemaal hooked: waardoor je stiekem NOG dichterbij wil komen. Volgens de gids kon dat ook wel – het mocht alleen officieel niet.. Ja, vriend - dat is toch wel een beetje teveel ‘brani’ voor deze jongen..  Na afloop bleek (gps-google earth enzo) dat ik zowel lopend als brommerend tot op 1.5km van het midden van de krater ben gekomen.. Toch wel cool.

Trouwens een heel bizarre en onwerkelijke donkere, grauwe wereld door die aswolk - de zon kon er maar niet doorheen breken.. Deed me een beetje aan een starwars landschap denken. Nerd. :-)

Wat ik verder liever wil vergeten:

-         -        dat ik de laatste paar km terug als een oude man met zadelpijn en verzuurde poten de berg op ben gestrompeld, en mijn 1-ogige, tandenloze, oude gids ver vooruit liep (nog net niet fluitend en huppelend..)

-         -        dat de boeren naar me keken van “ja, als ‘bule’ moet je dit soort grappen ook niet proberen – jullie doen dit toch altijd per jeep?”, en dat ik dan een glimlach forceerde en zoiets zei als “ah, mooie dag voor een wandeling- lekker” om dan zodra ik de hoek om was in te storten 

-         -        dat als die boeren vroegen hoe lang we al bezig waren de gids een beetje minachtend zijn ene oog richting mij deed gaan als excuus ..

ROADTRIP!

Deel van mijn (ex-)team (L en N) kon worden ondergebracht in andere onderdelen van de organisatie, en gingen dus vrolijk verder met waar ze goed in zijn: universiteiten langs, les geven, en vogeltjesvangen met studenten op sleeptouw. Ze zouden begin februari naar Yogyakarta gaan, en aangezien ik dan net terug zou zijn van een kort bezoek aan een orangutan opvangcentrum op Kalimantan, en verder toch niet zoveel had geplanned, leek het me een leuk idee om de seminar bij te wonen, en ff mee het veld in te gaan. Yogya is ongeveer 600km rijden, dus ook een perfect moment om mijn nieuwe brommer en helm (uit NL, en ervaringsdeskundige die ik ondertussen ben – nu MET kinbescherming :-) eens uit te testen - nou ja, die helm natuurlijk liever niet uittesten..

Vijf uur ‘sochtends vond ik wel een mooie tijd om te vertrekken, zo kon ik de ochtendspits mogelijk omzeilen, en hopelijk voor donker in Yogya zijn, waar ik – net als Carola tijdens de Merapi missie - bij onze grote nederlandse vriend kon blijven slapen, die een koud biertje had klaarstaan. 


Vertrekken in het donker en in de regen als je verwacht dat je 12 uur moet brommeren was niet het beste begin dat ik me kon voorstellen... Maarja, dan moet je maar niet in Bogor gaan wonen.. Desalnietemin, die verkeersdrukte omzeilen was me gelukt: in no time – 2 uur later - was ik in Bandung.  En dat is best vlot. 

Maahaar: in Bandung  was op dat moment WEL best veel verkeer... Een uur later, middenin Bandung, sorteerde ik verkeerd voor op een van de vele onhandige eenrichtingsverkeer wegen, en dwaalde af de kampung in... Ondanks mijn gps, kreeg ik het voor elkaar om een uur lang rond te dwalen, en ik kon maar niet op die dikke rode weg op mijn scherm komen (gps snapt 1richtingverkeer niet).. Uiteindelijk op ongeveer het punt gekomen waar ik fout reed – ik moest alleen een meter of 100 tegen het verkeer in. 

Normaal is dat geen probleem, maar nu stond er een polisipost met oplettende polisimeneren. Ik werd naar de kant gefloten, en werd meteen duidelijk gemaakt dat tegen het verkeer inrijden van hem niet mocht. Toen ik mijn helm afdeed, zag ik een stiekeme blijdschap in zijn ogen, aangezien hij ongemerkt een ‘bule’ had gevangen..  Ik mocht dus ‘even’ de binnenkant van die polisipost zien.

Papieren van de brommer waren in orde, en mijn Indonesische identiteitskaart inclusief basiskennis van de taal hielpen ook - 'hier kom ik wel mee weg', dacht ik. Meestal wordt er niet zo streng gekeken naar de verval datum op die ID kaart, en krijg ik nog steeds de ‘permanent resident’ benefits, ook als hij verlopen is. Maar helaas.   

“Meneer, uw kaart is al drie maanden verlopen...” en hij begon zijn bonnenboekje te pakken..

De normale truc: “ja, die nieuwe kaart zijn ze nog mee bezig bij immigrasi – en dat duurt altijd heel lang” werkte niet. Ook de truc die in Bali werkte toen we zonder helm op met de brommer werden aangehouden: “zij werkt als vrijwillige verpleegkundige bij vulkaanuitbarstingen, en hij werkt als wildlifeveterinarian om jullie nationale wilde dieren te redden” werkte niet... Maarja, ik was nu alleen, en kon dus niet over mensen redden/vulkanen praten..

 Paspoort had ik niet bij me, en kon dus ook niet mijn visumstatus aantonen.. Toen bleek ook nog eens dat ik niet een internationaal rijbewijs heb, wat wel hoort (eigenlijk heb ik ook helemaal  geen motorrijbewijs, maar dat was hem niet opgevallen).... 

Een lange rekensom verder kwam hij uit op 2miljoen roepies (~$200), die ik moest betalen bij de rechtbank, en ik moest de brommer achterlaten totdat het betaald en geregeld was...

“Ja, maar, meneer, ik weet niet waar de rechtbank  is, en ik moet nog naar Yogya, ik heb daar een afspraak morgen, en...”.

Uiteindelijk bleek er nog een optie: 100,000 (~$10) daar betalen.

-       “Mag ik dan wel een bonnetje? ;-)”  

-       “Nee, dat kan niet op deze post..”  

-       “oh, ok, nou – ik betaal wel, maar dan wil ik wel dat overige stukje tegen het verkeer in kunnen gaan..”  - ik had geen zin om nog een keer te verdwalen..

En zo werd uiteindelijk het verkeer gestopt door een groepje polisi, en mocht de polisichef trots mijn brommer tegen het verkeer in rijden (met mij erachteraan lopend), en na een foto met de polisies, wat goed bedoelde route tips (“alsmaar rechtdoor – dan ben je vanavond in yogya”) en vriendelijk handenschudden kon ik weer opstappen, en zat ik weer op de goede weg.. Mooi geregeld. :-)


Al snel reed ik langs een jongen op een oude BSA, waardoor ik echt uren lang de paar zinnen van oerend hard heb gezongen die ik ken: "oe-oe-oe-oerend hard kwamen zie doar aangescheurd, want zie hadden van de motorcross geheurd-Bertus op zien Norton, and Tinus op zien BSA....." - al 'scheurend' langs de rijstvelden, door de bergen, en de bossen... Mooi man.

Het regende die dag veel, lang, en hard, maar als je uiteindelijk 13 uur hebt gereden, dan kom je ook langs een heleboel mooie plekken als de zon schijnt – waardoor je er ook nog eens van kan genieten, en de zadelpijn even kan vergeten...

Soms, als je even uit de verkeers en mensen drukte komt, dan snap ik wel dat meneer Wallace (de medebedenker van de evolutietheorie) een dikke 150 jaar geleden Java het mooiste van alle eilanden vond (mooi boek - aanrader)..

Wie een kuil graaft....

Tja, dat was het laatste dat wij van ons hadden laten horen: “Joost heeft de laatste dag op het werk gehad, en is nu een kuil aan het graven in de tuin..”

Ik kan niet zo goed stil zitten, dus dat leek me een goede en leuke afleiding – Mooi werk, beetje bikkelen met scheppen en aarde enzo, en creatief bouwen..

Maargoed, eerst even terug naar de laatste dagen op kantoor in december; die bestonden vooral uit dingen opruimen, netjes achterlaten, en blijzijn dat het er bijna opzit etc. 

Wat die dagen dan wel weer leuk maakte, was tijdens de kerstdagen een weekje s’ochtends invallen in de kliniek van het lori’s en makaken opvangcentrum in Ciapus, net buiten Bogor. Ik had in de afgelopen jaren wel vaker met hun samengewerkt, o.a. aan een makaken-malaria project (samen met de Oxford universiteit), maar had er nooit ingevallen. Klinisch werk met apen vind ik leuk, het brengt me terug naar mijn 'roots' van de wilde dieren/primaten geneeskunde in Thailand, ik deed de organisatie een plezier aangezien ze geen dierenarts hadden op dat moment, het is een goed begin voor het geplande ‘free-lance werk’ in 2011, en de rit ernaartoe op de nieuwe brommer is mooi – win-win-win-win-win situatie :-). Ik stond elke ochtend met veel plezier om half 6 naast mn bed om in 30 minuten - zonder verkeer (!!) – de Salak vulkaan op te rijden, en te genieten van de verschuivende lichtval op het bos. 

Die lori's zijn zulke rare maar zulke moooooie aapjes.. Het zijn allemaal bedreigde soorten, en ze hebben het echt heel zwaar aangezien ze nogal klein en aaibaar zijn en dus vaak worden gevangen waarna hun tandjes bruut worden geknipt zodat ze de nieuwe eigenaar niet bijten - wat dan weer leidt tot kaakabcessen en veel ellende waaaronder dat ze nooit meer uitgezet in het wild kunnen worden..... trieste bedoeling.... Maar mooi om een klein deel van de inbeslag genomen dieren zo goed te kunnen helpen dat ze weer vrijgelaten kunnen worden...

De 29^e was ik klaar met de aapjes, en konden we nog op tijd in Bali zijn voor oud en nieuw en daarna een weekje relaxen.

Op 8 januari had ik een afscheidslunch georganiseerd voor de colega’s op kantoor. Nou ja, georganiseerd – ik had aan mijn team gevraagd het te regelen, en ik heb betaald. Dat is hoe ik zoiets organiseer.

Ditmaal een afscheid zonder alcohol - dus ook zonder bijbehorende genante momenten/bezoek aan de eerste hulp afdeling, etc – maar gewoon lopend buffet met een glaasje thee. Mooi hoe dat werkt hier als je voornamelijk moslim collega’s hebt.. 

De countrydirector vertelde me in haar speech dat dit niet het einde maar een “nieuw begin” zou zijn, zeker aangezien we een aantal plannen hebben over mogelijke samenwerking in de toekomst, op projecten waar ik geen tijd aan mocht besteden toen ik nog voor de veterinaire tak van de organisatie werkte, omdat [edit: verdere zinnen echt wissen] dus dat deed me wel goed. Verder kreeg ik van mijn team, maar voornamelijk van L en N (de drijvende krachten van mijn team, en het stiekeme koppel wat nooit geaccepteerd gaat worden door hun families omdat ze/hun families in een andere god geloven....grrr....) een gesigneerd fotoboek over wildlife in Indonesie, en de fotograaf was ook uitgenodigd.. Mooi..   

Maargoed, ik heb al wel vaker laten blijken dat ik er niet zo blij mee was dat ik mijn team ‘in de steek’ moest laten.. En ik sta ook al niet bekend om mijn vermogen om emoties helemaal weg te sluizen, dus leuk is zo’n afscheid - met bijbehorende speech - niet echt voor deze jongen. Gelukkig gaan de Indo’s net zo moeilijk om met hun emoties, en werd er al snel ongemakkelijk gegrapt en gelachen, dus ging het allemaal helemaal goed, en kon er snel worden gegeten, en was het allemaal gedaan.. :-)

Maarja, toen – na de vakantie in Bali – was ik dus echt werkeloos self-employed/freelance wildlife veterinarian.. En dan ga je graven – of, ja, dat doe ik dan.. ik had al eerder een vijvertje gegraven, en had er wel over nagedacht om nu een zwembad te graven, evt met jacuzzi, eventueel de hele tuin om te graven als soort van zwemparadijs/vijver-aquarium met jacuzzi en 3 meter duikplank, of evt alleen een jacuzzi, maar uiteindelijk heb ik het maar gelaten bij een bescheiden uitbreiding van de vorige vijver. Ook dit vond mijn ‘betere helft’ niet direct een goed plan, maar ik was lekker bezig, viel haar net lastig, en achteraf denk ik dat ze er wel blij mee is...  

Dit is dus hoe het (de uitgebreide vijver) er nu echt uitziet, en die eerste foto heb ik gewoon van het internet geplukt, en heeft niets met onze tuin te maken.. Maar misschien is het een leuk voorbeeld voor een nieuw project.. :-)