Bladdy Ghell...

Vietnam is leuk, en heeft leuke dingen, zoals: mensen met van die punthoedjes en zo'n juk op de schouder, gek verkeersgedrag, lekker eten, leuke omgangsvormen zoals veel business kaartjes uitdelen, dingen geven en aannemen met 2 handen (wat best onhandig is als je met je portmonnaie in je handen staat), thee drinken als ceremonie/welkom gebaar, nepdollars verbranden voor goede karma, en fitness sessies op straat...
Maar soms is het ook zo f*&@ing annoying... Ik had een week geleden al al vogelvangend in mn hutje moeten zitten, en steeds worden dingen uitgesteld, en vandaag bijna weer een week uitgesteld omdat we misschien wel 12 officiele brieven hebben, maar niet een brief waar specifiek in staat dat we vloeibare stikstof en virusmedium zouden kopen (voor de virusnerds onder ons: virustransportmedium=PBS volgens het landelijk veterinairlab hier, maar dat is nu veranderd...) ... Maar het lijkt alsnog te zijn geregeld (hoop ik). Lang verhaal kort: ik ben vandaag voor het eerst tijdens alle onderhandelingen bijna echt boos geworden omdat ik van het kastje naar de muur werd gestuurd...

"Bladdy Ghell", zoals mijn Russische collega het meerdere malen verwoordde vandaag... (en ik gebruik het zelf nu ook vaak in gedachte..)

"het huis" op de vogelvangsite

Afgelopen week was leuk. Met Martin, Mikhail en onze dierenarts van landelijk dep. animal health (DAH) Hanoi (en tevens tolk) naar de provincie Ben Tre (spreek uit: ben che..). We hebben nu dus de minister, landelijk DAH, landelijk laboratorium, regional DAH, regional laboratorium, regional ambtenaren, provincieel DAH, provinciele ambtenaren, district subDAH, district ambtenaren, en chairman van de communes waar we willen samplen gehad. Er wordt van boven naar beneden gewerkt, en bij iedere stap komt een afgevaardigde van de hogere instantie mee, of beter meerdere afgevaardigden. Best een volle auto aan het eind van de dag... (al kunnen we maar max 2 kantoren per dag bezoeken, omdat die meetings echt lang duren, en met allerlei formaliteiten gepaard gaan, waaronder thee drinken en een groot aantal officiele brieven, met stempels en zegels enzo. Fantastisch - dat communisme. Alles moet officieel genoteerd worden, werkschemas ver vantevoren ingeleverd (die ze dan niet hebben gelezen als je ze ontmoet, en het is toch al niet mijn favoriete bezigheid- schemas maken..), en ondanks dat iedereen 'very busy' is, en je dankbaar mag zijn dat je mensen kan spreken, word je op de voet gevolgd door een legertje ambtenaren. Idere keer als ik het hierover heb met Mikhail zegt ie: “It’s just like home” – komt wel goed uit dat hij uit Rusland komt..

Halverwege de week ging Martin naar een meeting in Thailand, en de tolk moest ook weg.
Handig
Zo zat ik dus tolkloos in de uithoeken van Vietnamese communes op de eerste dag dat ik in charge was.. Nghia van de subdep DAH sprak gelukkig een heeeeel klein beetje engels, maar het merendeel van de gesprekken gingen mbv tekeningen.. Volgens het werkplan moesten we lokale mensen ontmoeten, en de logistics van een vogelvangoperatie uitwerken in de communes. De twee communes waar ik voornamelijk werk bestaan voornamelijk uit palmbladhuizen, zoutwinningsvelden, rijstvelden, een paar koeien, en oesters/schelpdieren. Mensen van de oystercatchcooperation ontmoeten was belangrijk, aangezioen we graag willen slapen en onze spullen opslaan in hun hutjes op het strand. Nou blijkt dat gepaard te gaan met grote hoeveelheden zelfgestookte drank, en nog meer overheerlijk eten.. Maarja, we zijn wel vrienden geworden met de chairmen van de cooperations in de 2 communes, en dat die ene chairman licht aangeschoten met Mikhail achterop z'n brommer de rivier in reed zullen we maar gewoon vergeten...

Trouwens: ondertussen ben ik ook niet meer halfvegetarier.. Het speciale gerecht kwam op de tweede dag na veeeeeel 'oesters', andere lekkernijen, en de krab-als speciality voor mij (als guest of honour)...: eenden orgaanvlees. Hart, lever, nier, darmen en maag, en koeienpens. De hele groep zat te kijken wat we hiermee gingen doen, maar we hebben gewoon meteen de chopsticks in die schaal gedaan en het gegeten, waar ze echt buitenproportioneel dankbaar voor waren. DIT was de test. NU waren we vrienden. Nou heeft een gekookte eendendarm de texture van een gemiddelde winterband, dus het was lang plezier tijdens het kauwen - maar het was eigenlijk heel erg lekker.

Oorspronkelijk mochten we niet in het dorp slapen, omdat ze 'niet de goede accomodatie voor ons' hebben. Maar uiteindelijk, nadat ze ons wel ok vinden, en hebben gezien dat we hele lage eisen aan de slaapplek stellen, mogen we eventueel op het strand slapen, of in de mangrove, of onder een dakje bij iemand in het dorp. En das wel zo makkelijk. Een van de problemen is ook dat het strand als nationale grens wordt gezien, en 2 buitenlanders die daar een maand lang elke nacht vogels lopen te vangen vindt men nogal eng/vreemd. Of in ieder geval vreemd genoeg om er zelf niet direct een beslissing over te nemen, waardoor alles uuuren duurt.

En zonder tolk nog langer....

Sunset @ Bloemendaal

Het afscheidsfeest van het werk is geweest, voor zover ik me kan herinneren ;) Het huis is gepasseerd bij de notaris, wat een dom woord eigenlijk. Bent u al gepasseerd? Noem het beroepsdeformatie.. Dus kan ik de conclusie trekken dat ik echt geen baan en echt geen huis meer heb in Nederland. Raar.. Daartegenover staat natuurlijk het vooruitzicht naar de retro zitkuil en dito badkamer. Altijd al geweten dat groen mijn kleur zou worden in 2008.

Normaal heb ik graag de touwtjes in handen en vond het dan ook heel goed van mezelf dat ik Joost gewoon maar een huis heb laten uitzoeken. Ja.. wat kan je vanaf hier doen?? Nee schat.. toch maar dat huis met die glimmend marmeren vloer en 2 woonkamers?? Wat een wereld..

Ben erg content met de keuze. Alleen al voor de tuin. (we kijken even niet naar het dak) Eind volgende week gaan de dozen op de boot en hopelijk komen ze half april aan bij "The Mansion".

Foto is overigens genomen tijdens een wandeling in de duinen van Bloemendaal gisteren. Toch best mooi, die Nederlandse kust, zelfs als het vriest. Dit soort momenten zal ik best gaan missen en dat had ik nooit verwacht. Toch weer wat geleerd..

Timothy John's pt 2

Had ik in NY nog m'n trouwe secretaresse die een kapper voor me zocht, zodat ik in het NYcitymetromilieu zou passen, het voorbereiden op een tour of duty in de jungle van 'Nam is waarschijnlijk niet een van timothyjohn's (of de secretaresse's, come to think of it) beste punten.. Dus maar weer op de oude vertrouwde DIY methode aan de slag gegaan op de hotelkamer.. In NL had ik alleen altijd wel een spiegel om het knippen te begeleiden, maar zelfs dat blijkt niet nodig! ff checken dmv een fototje van jezelf maken - klaar (waarom betalen mensen hier in godsnaam voor?). Ik kan morgen 'goed'gekapt bij de minister van animal health verschijnen, en daarna door naar de bush.

"het huis" in Bogor?

Ik zeg het al een tijdje: Retroman is de nieuwe Metroman.
En wat heeft Retroman anno 2008? Juist. Een zitkuil en een stenentuintje in huis.

Huiszoeken in Bogor Les 1. Rondlopen in de buurt waar je wil wonen (krant met afdeling "huizen te huur" is iets waar nog niemand is opgekomen hier). Les 2. Eventueel even langsgaan bij een makelaar, waarvan er welgeteld 2 zijn, met een relatief klein aanbod huizen.Meestal gaat dit soort dingen viavia in het expatcircuit - "X gaat weg, en het huis komt over x maanden vrij"

Wat ik nooit zal beweren, is dat ik ook maar een beetje goed ben in het uitzoeken van een huis. Onbegrijpelijk dus ook, dat Carola die taak aan mij overlaat.... Een paar dagen rondhgelopen in de buurt van het kantoor, en toevallig een makelaar gevonden, die me naar een paar huizen in de buurt rondreed. Met mijn NY-standard house budget kon ik de duurste huizen gaan bekijken-geld was geen limiterende factor. De meeste dure waren Groot en lelijk, en vaak nog vlakbij het drukke gedeelte van Bogor ook. En toen was er opeens deze in de goedkopere klasse.
Ik denk: rustige buurt, leuk tuintje met veranda om een biertje te drinken, ZITKUIL (!!!) - klaar.

Blijkt opeens dat je ook moet letten op eventuele lekkage (nee, denk ik), of er warm water is (ja, vast wel), of "het huis goed onderhouden is" (euh, ja?), hoe oud de bedrading/leidingen zijn (vast niet jonger dan het meubilair - dus een jaar of 35?) en meer van dat soort dingen....

Toch wel handig, een vriendinnetje (of 'vrouw' zoals ik aan de makelaar had verteld, aangezien samenwonen niet echt geaccepteerd is....).... Dus de volgende dag nog maar een keer langsgegaan..

Lang verhaal kort: ik heb na uitvoerig overleg, en na een heleboel fotos te hebben opgestuurd, een downpayment bij de makelaar langsgebracht (ondanks dat de badkamers - alle 3 :-) - en keuken foeilelijk zijn).
De spullen kunnen worden verscheept, beavis kan (bijna) meteen mee (als de papieren op tijd zijn geregeld), en wij kunnen (bijna) meteen het huis in als Carola hier aankomt...

en dat is een ontzettend leuk vooruitzicht! en een beetje spannend...

Visa-vis Pt3 - HCMC

In jakarta het business visum opgehaald. ten eerste waren ze natuurlijk 2 weken dicht omdat het Tet/chinees nieuwjaar was. Ten tweede: Visuminplakkosten: $130; maar wilt u hem met spoed hebben (na een maandenlange aanvraagprocedure) - dus s'middags ophalen, ipv de dag na afgifte paspoort, dan is het $140. "Ok, mag ik dan een receipt voor $140?" "No, you get receipt for $130 , because cost is $130" en dan een big smile. Keuze: morgen terugkomen en weer door de hel van het verkeer in Jakarta, of de beste meneer een extra financiele bijdrage geven. Zo werkt het hier overal. Alles duurt lang, en voor alles moet je meerdere malen terugkomen (staat namelijk op posters enzo). Wat niet op posters staat is dat je eigenlijk moet vragen of er ook een "extrasnelleservice" is, en of daar (niet te traceren) kosten aan zijn verbonden.. Het is zelfs zo dat ik die "transactiekosten" gewoon kan declareren zonder bonnetje, aangezien men weet hoe het werkt...

maar: ik moet zeggen dat HCMC wel een leuke stad is. Zonnetje, ontzettend lekker eten, chaotisch/gek, gezellig, en je kan overal bier kopen en op droge (!) terrasjes in de buitenlucht zitten en gratis wireless internet van een goede kwaliteit gebruiken.. en dus de blog volplempen op je vrije zondag na een tijdje veel werk en slechte internet verbinding in Bogor (naar verluidt zijn de verbindingen bij collegas thuis wel goed en snel gelukkig)

nadeel v HCMC: veel toeristen, inclusief de soort "vieze meneer"....

Pssst: met uitsterven bedreigde vogel kopen?

Werkbezoek aan Pramuka market in jakarta... VEEL vogeltjes.. Het is de grootste vogelmarkt van ZO-Azie.. Veel legale zangvogels, sommige zelfs gekweekt in NL. Maar ook wat minder legale dingen: civetkatten (huisdieren), vleermuizen (medicijn - klaargemaakt op een bepaalde manier werkt het tegen allerlei klachten, inc psoriasis, leveraandoeningen en meer), monitor hagedissen (ook om op te eten als medicijn), slangen (idem), gekko's (die moet je geloof ik eerst drogen voor je ze als medicijn kan gebruiken..), gesmokkelde kakatoes uit Papua, en wat bijna uitgestorven vogeltjes, zoals de Bali spreeuw waarvan er nog zo'n 20 in het wild zijn... $2500 per koppeltje voor de liefhebber.. bizar.

Maar als je hier toch bent om oa de wildlifetrade aan te pakken, dan is er blijkbaar werk genoeg de komende tijd..

en je kan er leuk fotograferen..

FLU BURUNG

Het valt best mee hoor, dat Bogor, op een van mijn wandeltochten door Bogor, kijkend naar de verschillende buurten en huizen zie je dat het merendeel van de stad groen is, gelegen in de bergen (dus potentieel mooi uitzicht als er geen wolken zijn) met kleine kringelstraatjes, overal spelende kinderen - die dan met drommen achter je aan komen rennen als je door hun buurt loopt, mensen die eten aan het koken/eten zijn op straat, loslopende kippen..
En toen kwam ik op een moskee deze vogelgriep waarschuwing tegen - en als flu-nerd heb ik daar dus maar een foto van genomen..

Samenvatting Bogor

De eerste 2 weken Bogor zitten er weer op.
Samenvattend: nat

een paar dagen heeft het overdag niet geregend. De rest van de dagen was het bewolkt, miezerig tot stortgerens.
Maar wel lekker warm. dat was het NIET in het national park op een uurtje rijden en in de bergen waar we in het weekend naartoe gingen om oa vogels te kijken. Continue harde regen, harde wind, koud - wederom hadden de fieldvets de weersituatie even verkeerd ingeschat, en echt vogelkijkweer is dit ook niet te noemen (en dus ook meer soorten bloedzuiger van me afgehaald, dan vogelsoorten gezien)... Maargoed, uiteindelijk dus maar 5uur eerder dan geplanned - doorweekt, en enigszins chagrijnig - weggegaan.
Ik weet nog dat ik met Carola in Friesland zat, het was koud, herfstig en nat, en toen zeiden we tegen elkaar: misschien gaan we dit zelfs missen binnenkort.

NOU...

Tot dat weekend wist ik trouwens helemaal niet dat er bergen om Bogor lagen - die zie je niet door de bewolking. Pas vlak voor vertrek zag ik ze vanuit de stad..

Wel een nuttige tijd gehad, veel mensen ontmoet, geleerd dat als je een dewar moet ophalen in Jakarta EN naar de bank moet, dat je daar soms wel een hele dag voor moet uittrekken (het verkeer is hels...), huizen bekeken, restaurantjes geprobeerd, vogelmarkten bezocht, en mijn regentolerantie opgebouwd, tegelijkertijd met mn tolerantie tov grappen over regen gericht tegen mij: Met Martin en Angela was de zin: "what a shitty day" waarschijnlijk het meest gebruikt, meestal gevolgd door "je zou hier maar gaan wonen...." :-S

Heb je er nog steeds zin in, lieffie? ;-)

Zoek de verschillen pt1...

Afgelopen weekend verhuisd naar Krimpen aan den IJssel voor de tijd dat ik nog in Nederland zit. Gelukkig waren we binnen twee uur klaar. Mijn achternichtje gaat namelijk op zichzelf wonen en kon wel wat spullen gebruiken. lees: bijna mijn hele inboedel. Die hadden ze een paar dagen eerder al opgehaald. Zodoende dat ik alleen nog een matras en wat kleding had. Mijn laatste avond in Amsterdam zat ik dus op het matras in de woonkamer met een FEBO frietje onder mijn neus. Ohw ja.. had nog 1 kaarsje over.. errug gezellig.

Nu dus in het ouderlijk huis op de "zolder". Het bevalt me prima en poes ook. Eigen tv en internet, zelfs een senseo. Het enige verschil is, dat het eten 's avonds klaar staat :) Misschien ook wel dat het hier erg stil kan zijn en alles wat je hoort, vogels zijn. Kan ik alvast een beetje wennen..

Veel leuke dingen gepland de komende weken. Weekendjes weg met vriendinnen en dagjes naar de sauna. Ook een van de dingen die ik altijd had willen doen, gaat gebeuren. Begin maart, ga ik samen met een vriendin uit Amsterdam een dagje decadent doen. (onder het motto..geld moet rollen..) Veel vrouwendingen doen overdag en 's avond hebben we een tafel reserveerd in restaurant La Rive, van het Amstel Hotel. Dat heb ik nou altijd al een keer willen doen. Compleet met limo's, papparazi en hoeden. Youp van 't Hek sprak daar namelijk zo leuk over.

Inshallah

Ben je net lekker indo-idols aan het kijken – is het tijd om te bidden.. Op elke Indo zender worden dan de programmas stopgezet, en dan is het een kwartiertje (ofzo) gebed… op sommige zenders hebben ze zelfs ipv reli-tv gebed met een soort soap op de achtergrond - wel grappig.. Er zijn gebedsruimtes op kantoor, in het hotel, een pijl met “kiblat” op het plafond in mn kamer.. Ook las ik in de krant dat een paar Australiers waren gearresteerd omdat ze hadden gepraat en geflirt met tienermeisjes en getrouwde mevrouwen….

Nou vind ik dat allemaal prima, ik heb daar weinig last van – zelfs het feit dat maar weinig restaurants alcohol serveren, aangezien ze hier echt de beste freshfruitjuices hebben -, maar prober hier maar eens een kroeg, en laat staan een goede kroeg te vinden….

en dat heeft helemaal NIETS te maken met dit bericht... :-)

Hello mister! Hello mister! Poto?

Heb ik eindelijk een dagje vrij – en is het dan mooi weer? Neen. Of ja, als je stortbuien en een donkere dreigende lucht onder mooi weer filed. Dus stiekem toch maar een deel van de dag gewerkt… Uiteindelijk de regen getrotseerd, aangezien ik daar toch aan moet gaan wennen in de meest regenachtige stad ter wereld..

*waar stond dat in de terms of reference van mijn ‘contract’ eigenlijk? Shenanigans!*

Even met Angela de stad in gegaan, met minibus en becak (zo’n fietstaxi - riksja) – geen idée waarnaartoe, gewoon richting stad.. En dan blijkt dat het niet allemaal zo is als in het stuk waar ik tot nu heb gezeten – er is ook een groot vies-rotzooi-drukkestinkstad deel van Bogor. Ik weet dus al in welk deel wij gaan wonen.. Maargoed, uitendelijk gaan lopen, en dan is het een continue “hello mister, where you go? Hello mister! poto?” en dan gaan poseren met zn allen… En lachen om de gekke boule (buitenlander) met zn camera, maar vooral ook om elkaar..

Het zijn wel een happy bunch hoor, die Indos..

Indonesia program

Vroeg op, heel uitgebreid ontbeten op de veranda – dat doen ze goed in de mirah- , en de eerste indrukken op me laten inwerken: allemaal vogelgeluiden, veel bomen en planten, veel hoofddoekjes, en overal kretek-rokende mensen..

De chauffeur bracht ons naar het kantoor, waar we de hele dag hebben gesproken met mijn voorganger Darin, Zulfi de Indonesische dierenarts die veldwerk doet en gaat doen voor ons, en Nick de projectmanager van het kantoor. Darin ging maandag weg voor 2 weken, dus moest deze meeting even op zondag gebeuren…. (ontzettend stom geplanned, maargoed..)
Het is een mooi kantoor in een rustige woonwijk, eigenlijk meer een groot woonhuis met een veranda waar we de hele dag op hebben gezeten, veel groen in de wijk, spelende kinderen, een paar warungs en stalletjes op straat, en de moskee dichtbij die door de gebedsoproep handig vertelt wanneer het 12u en 6u is.
*Het klinkt iig wel alsof die dichtbij is.*

Ik kan het hier wel uithouden denk ik, en de gesprekken zorgen ervoor dat ik er echt heel veel zin in krijg.

Ik lees het stukje van Carola en weet (of denk te weten) hoe raar ze zich nu voelt: onzeker wat je te wachten staat, denkend aan je werk dat je niet meer doet, de mensen die je al gedag hebt gezegd, de mensen die je nog gedag moet zeggen, al kamperend in je eigen huis (wat binnenkort niet meer je eigen huis is) naast de dozen met al je bezittingen, die je pas over een aantal maanden weer gaat zien aan de andere kant van de wereld, op een plek waar je nog nooit bent geweest..

Dus maar even gebeld om te vertellen dat – mocht het wereld redden op een of andere manier niet meteen lukken – we het hier in ieder geval hardstikke leuk gaan hebben..

Buitenzorg

HCMC – Bogor lijkt best een klein stukje op de kaart. Toch kan je er makkelijk 15 uur over doen. 4 uur vertraging op het vliegveld aangezien het een beetje had geregend in Jakarta en het vliegveld was ondergelopen.. Het visa on arrival lukte met maar een paar haperingen, dus wij positief bij de chauffeur (die niet wist dat er vertraging was, en dus al 5uur op het vliegveld stond…) in de auto gestapt. Toen bleek dat je in Jakarta ook makkelijk om 12 uur s’nachts in de file kan staan.

Maargoed, uiteindelijk in Bogor aangekomen. Een heel vochtige, warme lucht, veel bomen, krekels, gekkos, en allerlei andere dieren die geluiden maken. Begint goed.

Groots hotel, dat helaas nogal wat te kampen heeft gehad met het klimaat – klam bed, stukken plafond die iets te nat waren geworden, etc.. Martin en ik vonden het moeilijk om te schatten wanneer dit nou nog echt statig en luxe was – het lijkt een lang verval, maar dat kan met dit klimaat volgens mij ook maar 10 jaar hebben geduurd.. En eigenlijk is het best een mooi hotel, dus ik moet ook niet lopen mutsen.

Nog even nagedacht over wat martin in de auto zei: “welcome to your new hometown”…

Raar idee…

Een glaasje duty-free 15y single malt Glenn gedronken om het te vieren, en met het onweer op de achtergrond in een diepe slaap gevallen…

Je leven in een paar dozen

Afgelopen weekend bezig geweest met het inpakken van de spullen die naar Indonesie meegaan. Toch nog meer bewaard dan ik me had voorgenomen. Gelukkig kwam mijn moeder me met raad en daad bijstaan en heb ik alles in de 20 dozen kunnen doen, die ik van het verhuisbedrijf had gekregen. Ja....zie maar eens je hele "leven" in 20 dozen te stoppen. Best lastig.

De te verschepen spullen van Joost zijn twee weken geleden al bij hem opgehaald. Aanstaande woensdag komt het verhuisbedrijf en zal alles bij elkaar voegen. (jaja.. de eerste stap naar 'samen')

Joost is gisteren aangekomen in Bogor, waar hij de komende twee weken is. Hij vertelde me in een paar woorden hoe het daar is. Warm, klam en het regende. Dan toch maar een paar ultra-hippe kaplaarzen en een paraplu kopen. Gelukkig vertelde hij me ook dat hij vanavond in een rumah makan (eethuisje) had gegeten waar je ook bitterballen, ontbijtkoek en poffertjes kan eten. Dat scheelt...Hij heeft de tijd gekregen om op zoek te gaan naar een huisje. Wel zo handig, zodat de spulllen alvast op de boot kunnen en de poes met mij meekan in het vliegtuig. Arme poes. Ik probeer alvast een tropisch klimaat te creeren hier, zodat ze haar dikke wintervacht kwijtraakt. (zweet..)

Het blijft een raar idee. Ik kan me nog niet voorstellen dat ik over twee maanden aan de andere kant van de wereld ga wonen. Zal ik de hypes zoals vanavond, over Peter R de Vries, gaan missen? De eigenaresse van de toko uit de straat, die gisteren aan me vroeg waarom ik zo lang niet geweest was? Mijn ouders, familie, vriendinnen en de weekenden weg met "de meisjes"? Zeker weten, maar het avontuur lonkt en het voelt goed, dus waarom niet? Ik wil niet 1 van die mensen zijn die, als ze oud zijn, roepen dat ze dit ook hadden willen doen, maar niet hebben gedaan omdat.........

Moneymoneymoney

Wat ook mooi is: mensen subcontracten, en rekeningen reimbursen. Jammer dat de enige woorden die ik kan identificeren op al die Vietnamese rekeningen “tiger” (lokaal bier), en “rhum” zijn… En dan snap ik het bijgesloten lijstje met engelse vertalingen – waarvan we al vonden dat wij 4x zouden kunnen eten van 1 gedeclareerd restaurantbezoek - ook weer een stuk beter.. Mental note: volgende keer even vantevoren vermelden dat alcohol niet wordt gereimbursed (nu hebben we deze jongens even nodig, dus laat maar).
Maargoed: mensen/voorschotten moesten betaald worden. Vietnam style ga je dan naar de bank om te pinnen. $1.127 = 18.000.000 VND. Dat moet dus in 5 keer gedaan worden aangezien je niet meer dan 4.000.000 VND per keer kan pinnen. Dat gaat vervolgens in 100.000 briefjes (=4.23 euro per stuk), wat betekent dat je 180 briefjes in je portemonnaie mag stoppen… Nou, dan kannie niet meer dubbelgevouwen worden..
Verder de hele dag dingen geregeld, waarvan een groot deel in een juicebar van een nederlandse eigenaar met gratis wireless internet (internet op mijn kamer -die net iets groter is dan het bed, en een raam heeft dat dichtgemetseld is – is pretty useless, en heb weinig zin om daar overdag te zitten…)

En Iced-coffee (frappe, zoals we het in Hellada zouden noemen) gaat het helemaal worden in ZO-Azie de komende paar jaar!

Stichting BREIN: kijkt U even de andere kant op?

Mooi man, ALLES kunnen ze hier namaken: schilderijen, boeken (hele lonely planets worden gecopieerd), en natuurlijk CDs en DVD’s - $1 voor een film die net in de bioscoop is, en dat met een DVD kwaliteit (met japanse/Chinese subtitles, dat wel). Sopranos seizoen 1-6 in een mooie collectors item doos zei u? Alles wat Lars van Trier ooit heeft gefilmd (12 films/series) in een mooi doosje? $8 per stuk alstublieft. Doe daar een paar films bij, en het is zo’n 300 uur kijkplezier op eenzame avonden voor deze wildlife vet..

Ho Chi Minh City (HCMC), a.k.a. Saigon

s’ochtends om 7uur stond de taxi te wachten om ons, met 7 stuks grote baggage (kisten, tassen etc) en slechts 135kg overgewicht naar het vliegveld te brengen. En dat trekt best wel wat bekijks..
Maar bij aankomst viel 1 ding meteen op: HET IS HIER LEKKER WEER!! We voelden ons meteen weer goed na een paar druilerige, koude dagen..

Via hotel (tassen droppen op de kamer) meteen naar DAH regional office HCMC om mensen te ontmoeten, en het merendeel van de spullen achter te laten. Daarna nog naar 3 andere besprekingen met ornithologen, regeringsmensen, etc… Dit allemaal, net zoals in Hanoi op plekken ver van elkaar, in taxis die niet weten waar ze moeten zijn (geholpen door een verkeerd opgeschreven adres…). Maar:de straten in HCMC zijn wel wat ruimer, en het verkeer is iets meer georganiseerd.
Verder doet het heel westers (Frans – Cote d’azur-achtig) aan, met veel koffiehuizen, juicebars, etc.

Wat het dan weer wat meer Vietnam maakt (Full Metal Jacket style), zijn de zeer vriendelijke mevrouwen die je vragen om binnen te komen, of een drankje te drinken op weg naar huis na het eten…. Maar none of that voor deze jongen – al voor 11u was het ogen dicht, en goodnight Saigon

100!

Triest, maar waar, in Indonesie zijn tot nu toe honderd mensen gestorven door de vogelgriep (H5N1). Het goede nieuws is: aangezien ik op virusjacht ga daar, zit ik in ieder geval in de buurt… :-)

WCS onderzoek in het nieuws: een gans die van Martin in Mongolia een nummer om z'n nek had gekregen, is in India gevonden - 4800 km verderop..
Ben nu al benieuwd naar waar mijn vogeltjes binnenkort allemaal opduiken..