If only we had a ...

En weer een jongensdroom uitgekomen: ik heb eindelijk mn eigen Vespa! En wat voor een... de mooiste brommer van Bogor en omstreken: bouwjaar 1974, en met gecustomisede extra dikke bips - de vespa/wespenvorm extra accentuerend... "Is more sexy" hoor ik vaak...

Na ontzettend voor piet te staan toen de verkoper hem bij ons thuis bracht en ik mn eerste pogingen tot vesparijden deed - dat schakelen met een veel te zwaar afgestelde koppeling was een nieuw soort beweging voor me (en goed voor spierpijn in m'n onderarm de volgende dagen..) en ze keer op keer afsloeg, en de eerste "leuke ritjes" met carola achterop, waarbij motor afslaan, niet de berg opkunnen rijden en meer van dat soort grappen aan een werden geplakt, is ze weer even in de garage geweest, gefinetuned, en nu, nu doet ze het zoooooo goed - ook bergop met Carola erbij - dus nu kunnen we echt leuke ritjes in de omgeving gaan maken.....Samen boodschappen doen op de brommert doen we al wel..

Nu ik na een paar weken aan de kuren van de vespa ben gewend, is het heerlijk om een beetje te cruisen. muziekje, duim opsteken naar andere vesparijders, IK vind het mooi... alleen nog een helm vinden die op mijn kop past en die kwalitatief iets beter is dan de plastic helm van 1 euro die ik nu gebruik..

Jambi, Sumatra Pt 2.

Een “goed draaiend veldteam” was me beloofd..... Waar die dan om draaien, dat hadden ze achterwege gelaten... Vogels vangen kunnen ze inderdaad heel goed. Maar tijdens het monsters nemen is iedereen om de haverklap even roken, ouwehoeren, eten, liggen, uitrusten, warmworden (?) etc.... En vooruitplannen is iets wat hier als overbodig wordt gezien. Zo kan het best dat je plant om 5 weken in het veld te blijven, en dat dan na 3 dagen de sample-buisjes op zijn, en een dag later de handschoenen... *zucht...* Gelukkig was er iemand op kantoor die de benodigde dingen op kon sturen naar Jambi – wat dus betekent dat je 1 lid van het team een aantal dagen kwijt bent... Maar het zijn wel leuke mensen, die best willen leren, en dat komt goed uit, want de eerste oefendagen in Bogor zijn al in de agenda gezet.

Ehen: verder is het wel heel mooi. Niet in vakantiebestemming mooi: zandvliegen – waarover later waarschijnlijk meer - , muggen, vliegen, geen sanitair, bloedje heet met geen/veels te weinig drinkwater, stortregens/tropische stormen... - dat gaat niet lekker lopen bij d-reizen.... *Die stortregens zijn wel handig trouwens als je een vuilniszak open ophangt – heb je zo in uurtje een liter of 80 drinkwater..* Maar je kan er de hele dag stressloos een beetje beestjes kijken of in je hangmat liggen, en s’avonds bij zonsondergang een beetje dobberen in de zee... Ik ken mensen met vervelender werk...
S’ochtens vroeg naar de rivier lopen, en hopen dat je de monitor lizards van een dikke 1.5m ziet (nooit gelukt – Mikhail wel..), verder vogeltjes, makaken, langoer apen, wilde zwijnen, en natuurlijk ook weer de mudkippers. S’middags even visjes/krabbetjes kopen bij de visser.. S’avonds na het eten ging ik meestal slangen kijken – die zitten met z’n honderden op het strand en in het ondiepe water (niet al te veel over nadenken als je een paar uur later met je blote voeten in het donker weer over het strand en in het water loopt – al is dat moeilijk als je er op een staat, wat bijna makkelijker is dan niet op een slang staan op sommige stukken...). s’nachts tijdens het vangen ook weer de nodige vleermuissoorten uit de netten mogen plukken.. De hele nacht krioelt het op andere delen van de heremietkreeften – het is 1 grote kolonie van bewegende en tegen elkaar opbotsende slakkenhuisjes.. Leuk. En overdag zitten die grote jongens dus in de bomen (!!) in het bos... Raar – ik dacht eerst dat iemand me voor de gek aan het houden was...
Om een uur of 9 s’avonds gaan de netten open, en afhankelijk van de buit gaan we door tot een uur of 7 s’ochtends – en dan kan je meteen door naar de monitor lizards =)

Pssst!.... flesje wijn kopen?

Een van de twee (moeilijk verkregen, te dure) flesjes wijn ging mee naar de BBQ bij een collega, flesje 2 bleef angstvallig achter glas staan... Daar moest dus wat aan gedaan worden.. Informatie verzameld over (illegale) verkoop punten in Jakarta, en toen ik toch een visum voor Viet Nam moest ophalen, was dat deel van de missie.
Ff over dat visum: het ging weer als vanouds: u heeft niet een brief van iemand uit Vietnam - gaat niet door dus. U moet maar wat regelen... Of.. Ik kan misschien wel wat regelen, maar dan is het wel veel duurder. Ik: "zolang ik een bonnetje krijg is het ok". Nee, het bonnetje is voor de normale kosten, die overige kosten kunnen niet op het bonnetje, wantblablabla.... En dan glimlachen..
En aangezien ik geen zin had in nog een tripje JKK, ging ik maar akkoord - is nog altijd goedkoper dan legaal een vietnam visum in de US regelen..
Maargoed, dat was dus geregeld *dat ik eigenlijk helemaal geen visum nodig had omdat ik nog een business visum had vergeten we maar even, Carola heeft ook een visum nodig - en dus was het nuttig*.
Naar een Chinees winkeltje in de buurt gereden op aanwijzen van de vriendelijk lachende meneer van de ambassade - geen wijn te zien, dus vragen. Ja hoor, een doos werd een klein beetje open gehouden en ik zag flessen, en een lijstje met whisky, vodka, rum, cognac, gin en wijn kwam tevoorschijn.... Mooi hoor, klandestien wijn, whisky en gin kopen, verstopt achter de toonbank.. En de chauffeur maar uitleggen aan de vragende mensen in de winkel: ja, die meneer woont in Bogor, dus die moet even een voorraad inslaan...

Mooi rood is niet lelijk.

Zoals bijna elke dag ben ik ook vandaag om 6 uur wakker. Het is heerlijk om ’s ochtends door de tuin te lopen en rustig een krantje te lezen met een bak zelfgemalen koffie. Vervolgens nog even aan de studie, waarna Fifi om een uur of 8-9 vrolijk binnenstapt. Elke dag veegt en dweilt ze de vloeren en is daar binnen no time mee klaar. Ik zou het haar niet na kunnen doen. Vervolgens vraagt ze mij wat we willen eten, waar ik nooit een antwoord op heb, omdat mijn kennis van de Indonesische keuken niet al te groot is. “It’s up to you” zeg ik haar dan, in het Indonesisch, waarna ze boodschappen gaat doen en de meest wonderlijke dingen in elkaar draait. Vorige week heeft ze me geleerd hoe je een loempia moet maken en inmiddels kan ik ook al nasi goreng maken. Dat is ongeveer het enige. In het weekend koken we zelf, wat meestal resulteert in pizza of bbq. De volgende dag kijkt Fifi dan huiverig naar de dingen die ik gemaakt heb en als ik haar vraag of ze het wil proeven, zegt ze ja, maar doet ze nee. Iets wat heel vaak gebeurd hier en erg verwarrend is, omdat je echt niet weet wat mensen nou echt willen of bedoelen.

Zo hebben we Udin gevraagd om het hek te verven en hij zei dat hij dat wel kon. Mooi! Hij heeft de spullen gehaald en ik ging naar school. Toen ik thuiskwam, wist ik niet wat ik zag. “Dezelfde kleur” betekend hier blijkbaar iets heeeel anders dan dezelfde kleur. Wat gisteren dus nog terracotta kleur was, is vandaag rode-peper rood geworden. Ja, ik hou van rood, maar om nou een rode-peper rood hek te hebben van 30 meter voor je huis, is een ander verhaal. Het is vast heel goed bedoeld van hem, maar dit weekend gaan Joost en ik dus zelf aan de slag om het hek te verven. Ik zie ernaar uit! Dan kunnen we Udin gelijk laten zien dat het misschien wel handig is om van te voren iets te schuren, voordat je het gaat verven. Bij bijna alles moet je precies uitleggen hoe je het wil, want anders komt er niet veel van terecht. Zo heb ik Fifi leren stofzuigen en de ramen lappen en haar gisteren uitgelegd waarom ik graag wil dat ze niet eerst het toilet schoonmaakt en vervolgens met hetzelfde doekje de wastafel gaat schoonmaken. Vond ze maar raar. Al met al kosten dat soort dingen heel veel energie, omdat je ook de taal nog niet goed spreekt en in de gaten moet houden of de dingen wel gedaan worden. Aangezien ik van nature niet zo goed ben in het delegeren van werk, heb ik dus nog veel te leren. Elke dag twijfel ik weer of ik iets wel of niet kan vragen, maar weet ook als ik het niet vraag ik het zelf ga doen en dat lijkt me nou niet helemaal de bedoeling van twee mensen in huis hebben.

Vorige weer hadden we een kleine ziekenboeg hier, omdat ik toch misschien die, ietwat slecht ruikende loempia op straat, niet had moeten eten en Joost een infectie aan zijn benen had en daardoor hoge koorts kreeg. Gelukkig kan je hier antibiotica in alle soorten en maten kopen, dus dat was snel opgelost. Ik heb maar gewoon 3 dagen op de plee gezeten in de hoop dat de boosdoener er vanzelf uit zou gaan. En zo geschiedde. Helaas is Beavis nu een beetje ziek. Ze kwam al niet geheel happydepappy terug uit de quarantaine en heeft daar waarschijnlijk een schimmelinfectie opgelopen. Na twee weken ging ze zichzelf kaal likken (wat katten schijnen te doen als ze stress hebben) en vorige week is ze gestopt met eten. Ze wilde wel, maar iets leek haar tegen te houden. Afgelopen zondag was ze nog maar een schim van zichzelf en at helemaal niets meer. Ook niet de door mij in de blender gegooide, gekookte kip. We zijn toen naar een kliniek gegaan met haar en ze hebben haar daar gehouden en aan het infuus met vitamines gelegd. Ook wordt er bloed afgenomen en hopelijk knapt ze snel weer op. De kliniek is verbonden aan de universiteit van diergeneeskunde, dus hadden we echt een geluk bij een ongeluk. Erg goede zorg en hele lieve dokters en verzorgers. Waarschijnlijk heeft ze een abces in haar kaak en is dat de reden dat ze niet meer wilde eten. Wat dat betreft werk ik toch liever met mensen die je in het plat Amsterdams om je oren gooien wat ze mankeren.

Ik moet nog een week naar school en dat zit de eerste cursus erop. Ik ga zeker verder, nadat Joost en ik terugkomen uit Vietnam (2 tot 23 juni) Met een reden, want twee weken geleden waren we uitgenodigd door een collega van Joost om de bbq’en. Er waren ook andere buitenlanders en 2 daarvan wisten wel werk voor mij. Ik kreeg gelijk allemaal telefoonnummers en email adressen en stapte die avond erg gelukkig op de brommer terug naar huis. Het is best leuk om niet te werken en te genieten van alle nieuwe dingen, maar ik merk dat ik echt toe ben om de dingen te doen, waar ik goed in ben. Namelijk, zieke mensen beter maken.. J of in ieder geval proberen. 1 van de 2 banen zou ergens in een natuurpark west- Kalimantan zijn en zou bestaan uit het (vrijwillig) werken in een aantal klinieken die de lokale mensen daar de basis gezondheidszorg geven. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. De andere baan is voor CARE Indonesie, een organisatie die zich bezig houdt met vaccinatiecampagnes en het geven van noodhulp, waar nodig. Ook dat lijkt me helemaal top. Maar….. voor beide banen moet ik goed Indonesisch kunnen spreken en dat doe ik nog niet. Vandaar dat ik lekker doorga met de taallessen en binnenkort naar Jogjakarta ga om een intensieve cursus te volgen. Het enige “nadeel” is hier wel dat je NOOIT alleen mag werken, zonder de aanwezigheid van een Indonesische verpleegkundige. Als ze merken dat je dat zonder doet, zetten ze je het land uit, zoals recent nog is gebleken bij een dierenarts die alleen een tijger had verdoofd, die daarna is overleden. Als je dan werkt doe je het onder het kopje “educatie”, anders kan je hier gewoon niet werken. Want, om hier te kunnen werken moet je kunnen aantonen dat je een bijzondere proffesionele kwaliteit hebt, die de lokale mensen niet hebben. Het werkeloosheidspercentage is hier enorm hoog, dus dat begrijp ik wel. Nou… ik ga mijn kwaliteiten even uit het stof halen en “hope for the best!!”

VOC mentaliteit - Jakarta style

Een dagje JKK in het weekend moest dan toch een keer gebeuren.. Na een dikke maand in Bogor, wilden we toch eens even kijken of er ook wijn te koop was in JKK - en overige westerse dingen als Engelse boeken, degelijke meubels, gezellige lampen, etc...
Heen gingen we met de trein - tot het eindstation Kota, oftewel het Oude Batavia.
Daar hebben we even met de Rough Guide in de hand rondgelopen, om de sights te zien.. De oude haven, gebouwen, en een wereldberoemde bar, die het oude Koloniale batavia moet weergeven. Nou, dat kan best, maar we voelden ons alles behalve lekker tussen de oude dikke kolonialen die dachten dat ze in een soort timewarp zaten. Dit konden we aankruisen in de gids, om nooit meer naar toe te gaan. De rest van de mooie oude stukken Batavia waren oude vervallen en lelijke stukken geworden, naast met vuilnis gevulde grachten... Zondezondezonde.. maar al JP Balkenende-quotend door de straten lopend: "Wat is er gebeurd met die VOC mentaliteit? Jan Peter - doe er wat aan!!" hadden we het toch wel naar ons zin..

Wat later, op zoek naar boeken en wijn, belandden we in de een na de andere shopping mall, met de meest luxe dingen... We voelden ons echt een stelletje boeren die eens naar de stad gaan... Dit soort luxe is echt ongekend in Bogor....
Maar een flesje wijn vinden in deze stad met 15,000,000 mensen?.......
Man, dat was nog helemaal niet zo makkelijk...
Uiteindelijk een uberhip/dure winkel/bar gevonden in de Grand mall onder de Hyatt.. Stelletje sukkels/yuppen die heel opzichtig wijn zaten te drinken, een toonbank met allerlei kazen, en 2 gekoelde glazen kamers vol met flessen wijn (!).
Lang verhaal kort: wij gingen vrolijk met 2 (veel te dure) flesjes wijn naar huis..
Mission accomplished.

Jambi, Sumatra, Pt 1

De eerste fieldtrip in Indonesie! Woohoo! Om 0545 - n half uur te vroeg - opgehaald , dus gehaast, en (niet onbelangrijke dingen zoals) zakmes, koplamp, vogeldeterminatieboek, extra 'gewone' boeken, en ipod vergeten..
damnit.
Anderhalf uur vliegen vanaf Jakarta (landend op een kleine landingsbaan in het regenwoud), 3 uur rijden, 2uur in 1 van de 4 speedboaten, overstappen op een grotere boot, 7uur varen - met onderweg de brahmany kites in de lucht, aapjes in de bomen, en in de buurt van het stadje Nipah - vernoemd naar een plaatselijke boom - grote groepen vliegende honden in de bomen (die bruine stippen) en in de lucht gezien... *da's toevallig...*.
In het donker urenlang gekeken naar de fluorescentie van het phytoplankton terwijl de boot door het water klieft- ik had er voor het eerst over gelezen, voor het eerst gezien in griekenland, maar het blijft magisch...

Bij aankomst moest er nog 1-1.5u worden gelopen - en dan ben je op Camp WCS -Cemara beach..
De "echte mannen" ;-) gingen vooruit, om het kamp op te bouwen, de rest zou met de spullen op een boot komen als het water weer hoog was.

En dat was dus MOOI! - lekker met machetes hakken, platform bouwen om de tassen droog te houden, hutten bouwen, tenten opzetten – mooi man, net de padvinders voor volwassenen (maar zonder hopmannen die aan je willen zitten). Toen alles in het kamp was opgezet, kon ik aan de slag met m’n hangmat en zeil tegen eventuele regen. Ik kon geen geschikte bomen vlakbij het kamp vinden, dus iets verder gegaan (30m links van het kamp op de 1e foto), en al machete-hakkend had ik mijn eigen paleisje in de bush gemaakt, en voelde ik me helemaal Robinson Crusoe..

Om 2 uur bruut wakker gemaakt door hevig onweer, bliksem, en stortregen. Ik hoorde mensen in het kamp wel schreeuwen, maar ik lag heerlijk droog in mn hangmatje..voor een minuut of 15-20.. De boom begon te buigen door het extra gewicht van het water, waardoor ik met mn ass op de grond zat.. dat was snel verholpen, en ik was nog steeds relatief droog.. Maar toen begon de wind het water via de zijkant de hangmat in te blazen, werden de touwen zo doorweekt dat de hangmat langzaam maar zeker verzadigd met water begon te raken, en ik een volledig natte rug en kont had. Aan het lawaai in het kamp te horen ging het daar ook niet al te best, en begon ik me zorgen te maken over het lot van mn cameratas en laptop, en wilde mn enige boek (die droog op mn buik in de hangmat lag) redden van de watersnood, en rende naar het kamp..
Je kan zeggen wat je wil van Indo’s maar ze blijven wel vrolijk als het een groot waterballet is geworden. Gelukkig hadden de tassen met fotoapparatuur en laptops priority in de bagage tent, en stonden die droog. Een aantal andere tassen zeker niet.. Er werd gehoosd, tentzeilgerepareerd, gestut, tassen verschoven – de meeste tenten hadden wel iets. Eentje, een nieuwe koepeltent, en eigenlijk de enige waarvan ik dacht dat die alles zou uithouden, lag verscheurd en volledig ondergelopen aan de rand van het kamp. De bewoners kwamen lachend ook maar de bagagetent in, wat steeds meer begon te lijken op de meest veilige plek. Maar de tent van Londo, de teamlijder, stond nog, en was droog. Toen het ergste van de stortregen voorbij was, werd mij dus ook aangeraden om maar in die tent te gaan slapen, wat ik dus ook deed...
De volgende dag meteen aan Micha gevraagd of hij droog was gebleven, aangezien ik hem helemaal niet in de bagagetent had gezien. “Only my back and ass was wet, but not the front, so it was not too bad..”
Held.

En toen was er........ Truus!

Tja, we blijken nog heel wat meer huisdieren naast Beavis te hebben... De termieten tellen niet, krijgen geen naam, en moeten DOOD.
Truus, onze huntsman spider (Heteropoda spp), 16cm diameter groot, is daarentegen wel leuk, en weet ons steeds weer te verrassen met nieuwe plekken om zich te verstoppen/plots te vertonen: oa naast het lichtknopje, anywhere op de muur s'nachts, maar de beste blijft in de wc-papierhouder, zodat je (Carola in dit geval) een versierd wc-papiertje hebt! - veel leuker dan de kerst/puppy/overige motiefjes die je in Nl hebt..

NB: berichten zijn even een tijdje absoluut NIET chronologisch, want ik schrijf zo nu en dan wel dingen op, maar kom er niet toe om ze te bloggen (of ik ga liever op onze veranda zitten zonder laptop) - even een inhaalslag dus..

Indo-Mie-ting

Het was weer een ‘interessante’ dag… 'n tweedaagse meeting met oa hoge heren en dames van het ministerie van forestry over vogelmigratie en land/natuurbehoud. Leuk en interessant – op zich.
Vorige week kwamen ze nog even met de vraag of ik/wij als organisatie even een heleboel geld wilden bijdragen voor het organiseren – ik wist niet waar de meeting precies over ging, wanneer hij was of waar, en we hadden ook geen uitnodiging gekregen – maar wel veel geld moeten dokken voor de organisatie... Sorry meneer de hoge pief – heb ik per ongeluk mijn tabbert en mijter weer eens aangedaan? - dan snap ik de verwarring...
Komt nog eens bij dat ik met 1 van de organisatoren had gepraat vorige week, en toen kreeg ik te horen dat ze genoeg geld hadden.. Waarschijnlijk was dat extra geld voor ‘kadootjes/beloning’ voor het bezoeken van de meeting... Net als bij de USDA (US department of agriculture) sponsored meeting 2 weken geleden. De bijgedragen $50.000 ging regelrecht in envelopjes – iedere indo die aanwezig was kreeg twee briefjes van honderd$.. Ja, zo kan ik ook een zaal vol krijgen, en dan thuis in de US lekker de fotos van de honderden aanwezigen laten zien... Succes verzekerd! Great organization, dude! Good Job!
- Hypocriete flauwekul allemaal...
Ik en de andere rijkeblankeexcolonialistische medemensen (ook bekend als “bouleh”) kregen trouwens he-le-maal niets. En DAT vind ik dus diskriminasie.

Maargoed, ik wil dus niet dat mijn introductie aan het ministerie nog meer het stereotype beeld van de “bouleh” als wandelende zak geld bevestigt, en heb, ondanks lichte druk van hogerop in mijn kantoor, lekker nee gezegd – dan maar ‘vrienden maken’ op de ouderwetse manier: door gewoon aardig te doen.

Ik was de enige “bouleh” voor het grootste deel van de dagen, tussen de uniformen (met stip op 1, op 2 mevrouwen met hoofddoeken, en verder mannen met batikshirts.). Alles was in het Bahasa Indonesia *mental note: zo snel mogelijk taal lessen nemen is ECHT belangrijk*. Iedereen ziet er wel heel formeel uit, maar de sfeer is meestal best wel ontspannnen: er wordt gegeind, gelachen, uitgebreid gegeten, en ik krijg nooit echt het idee dat er ook daadwerkelijk iets wordt geregeld/afgesproken (maar ik versta dan ook een groot deel niet...)
Er zaten wel een aantal aardige mensen bij, maar toch besluipt het idee je soms dat je misschien minder vaak alleen zou staan/zitten als je wel dat geld had gegeven.... moet ik volgende keer dan maar wel vrienden kopen?
Neuh.

Geef mij dan maar de Vietnamezen.. Die houden ook van hun officieel gedoe, met hun uniformen en posters van Ho Chi Minh aan de muur, en die kunnen ontzettend mierenn**ken over kleine regeltjes, toestemmingen en vergunningen, en zijn tijdens het zaken doen uiterst serieus, maar dan weet je dat er daarna geluncht moet worden, en veel gedronken gaat worden op de nieuw ontstane vriendschap, om daarna hand in hand op het strand op de foto te gaan. *pretty bi-curious, maargoed.... - als het onverhoopt allemaal misloopt met het wereld redden, kan ik altijd nog met een aziatische variant van de village people de karaoke bars langsgaan.
En nu allemaal: “It’s fun to stay at the waaaaaaaijemsiejeeeeeee.........”

En toen was er..... KYRA!

Het is een meisje!
8 mei 2008, 1720u, 3,840kg, 51cm.
alles zit er op en aan.

Gefeliciteerd, Kevin, Soph, en Milan!

de godfather, en tanta 'Ola

Wat is het hier heerlijk!! Inmiddels zit ik al twee weken op school en kan me al aardig redden op straat. Het is zo handig om te taal te leren. Het voorkomt bijvoorbeeld dat je weer eens verdwaald met de taxi. Ik kan nu zeggen wat ik wil en wat ik niet wil. Wat ik lekker vind en niet. Mijn lerares heeft al veel vragen beantwoord en ik weet inmiddels “the places to be”. Ook wat dingen moeten kosten en ze leert me ook de Indonesische omgangsvormen. Zo zijn de west en centraal Javanen heel beheerst en zullen nooit om iets vragen. Als ze het ergens niet meer eens zijn, zullen ze dat niet zeggen, maar laten merken door het je moeilijk te maken. Je moet het maar weten. Zo heb je bijvoorbeeld wel 7 verschillende manieren om mannen aan te spreken, afhankelijk van hun status. Nu nog zien uit te vinden hoe je die status kan zien of weten.

Sinds een week loop echt alles op rolletjes in huis. Fifi en ik hebben de grootste lol als ik weer eens iets zeg wat niet klopt. Van de week bleek ik gezegd te hebben dat ik “kleine vlees” wilde i.p.v. weinig vlees. Zo aten wij die middag “kleine vlees”. Best lekker. (Joost is inmiddels een beetje overstag gegaan met het eten van vlees en daar ben ik erg blij mee) Ohh… wat kan Fifi lekker koken. Ik heb al veel van haar geleerd en ze corrigeert me met een glimlach als ik weer eens iets raars zeg.

Onze spullen liggen nog steeds te wachten in de haven van Jakarta. Het kan nog wel een paar weken duren voordat we ze kunnen ophalen. Ach.. ik begin wel een beetje gewend te raken aan wachten. Inmiddels zijn de stoelen bekleed en is er nu iemand in de garage bezig met het bekleden van de bank. Als het goed is kunnen wij over drie dagen (maar kunnen er ook 7 zijn) zitten op een schimmel vrije, frisse bank. Het is hier zo vochtig dat de boeken die je leest en de papiertjes waar je op schrijft omkrullen waar je bij staat. Meubels zijn daar dus zichtbaar niet blij mee. Alles veroudert heel snel en als je even niet oplet hebben de termieten je linnenkast gevonden en is er alleen nog maar een klein strookje stof over van je net niet gekochte beddengoed. Gelukkig weet Fifi op alles raad en sta ik vaak vol verbazing te kijken hoe ze onze kleine huisvrienden bestrijd. Het barst hier dus van de termieten en ik denk dat dit huis over een jaar of 5 totaal opgegeten is door die beestjes. Je kan nu al door sommige houten planken heen kijken, dus dat belooft wat.

Beavis mag inmiddels naar buiten en ze dartelt vrolijk rond. Overdag ligt ze te slapen op een veilig plekje in de schaduw, maar ’s nachts maakt ze vrienden met de buurt katten, die vaak geïnfecteerd zijn met VIF of andere overdraagbare virale aandoeningen. We houden haar dan ook goed in de gaten, meer kunnen we niet doen. Afgelopen zaterdag zagen wij op de markt een hok met allemaal heel schattige puppy's. Ik denk dat we dus binnenkort een speel maatje voor Beavis in huis hebben. Misschien wel twee. Helaas zijn de mensen hier niet zo gek op honden (volgens de Islam zijn honden haram, omdat ze aan hun … likken) Toen ik Beavis gisteren hetzelfde zag doen, vroeg ik me af waarom dat dan niet haram is. Dat ga ik maar eens vragen aan mijn lerares vandaag.

Aankomend weekend gaan we naar Jakarta om “inkopen” te doen en een gedeelte van de stad te zien. Hier is weinig te krijgen en ik ben inmiddels toch echt wel toe aan een lekker koud wit wijntje. Ook een kaart van Bogor is wel handig, want die hebben ze niet in Bogor. Logisch toch?! Nu onze spullen er toch nog niet zijn, gaan we deze maand waarschijnlijk ook nog een lang weekend naar Bali. Lekker surfen en relaxen. Heel vervelend. In juni moet Joost voor een week naar Vietnam en ik ga met hem mee. Saigon, Hanoi en verder naar het noorden. En als onze visa nog niet geregeld zijn voor begin juni (zo ziet het er wel naar uit) moeten we helaas nog een paar dagen naar Singapore op Kuala Lumpur om het visum te verlengen. Ik zeg: het leven is maar zwaar!!