Inmiddels alweer een ruime maand geleden dat ik iets van me heb laten horen. Ook hier daalt het “gewone” leven dus neer. Nou ja..gewoon. Het blijft een voorrecht om in een land te wonen waar de temperaturen het hele jaar door de pan uit rijzen, (op de afkoeling na de dagelijkse regenbui na) het een feestje is om uit te zoeken waar je nou weer naartoe gaat in je vrije tijd (welke berg nu te beklimmen) en steeds meer vrienden en bezigheden te krijgen. We zitten hier nu ruim een jaar en zijn nu voor het eerst langere tijd achter elkaar in Bogor. Wat als gevolg heeft dat je meer aansluiting krijgt bij de locale expats. Dus: meer feestjes en drank ook. Erg leuk!
Dat heeft dus ook als gevolg dat je meer leuke, nieuwe mensen ontmoet. Zoals afgelopen vrijdag toen ik een avondje mijn gemis naar Joost aan het wegdrinken was in de enige kroeg die Bogor rijk is. Ik werd gevraagd of ik model wilde zijn voor een reclame voor de nationale bank en of ik wat foto’s wilde opsturen voor de screening. Tuurlijk wilde ik dat. Ik heb altijd al gedroomd van een carriere als model, dus waarom niet een verlate? Nou..ik was goedgekeurd en mocht dinsdag-ochtend om half 6 (!) komen opdraven voor de fotoshoot. Gelukkig was er een dame voor de make-up (want strak in het gezichtsvel wakker worden is er niet meer bij) en een ware “hairdresser” die mijn pluizige ochtendkapsel recht kon strijken. En toen..kon het wachten beginnen… Na een paar keer ergens neergezet te zijn en leuk moeten doen in de brandende zon, zat de klus er alweer op. Ik heb de grootste lol gehad met mijn gespeelde man (een Franse jongen uit Bogor) en we konden maar met moeite van de frietjes afblijven die voor ons neer warer gezet als decoratie.Om mijn eerste eigen verdiende geld in Indonesie te vieren zijn we bij een Frans restaurant gaan eten en daarna door naar de tax-free shop om eens wat goede flesjes wijn te kopen. Het geld was dus alweer drie keer uitgegeven, maar we hebben een leuke dag gehad.
Vorige week een paar dagen naar Yogjakarta geweest met vrienden en een super tijd gehad! Borobodur, Prambanan en het Paleis van de Sultan gezien. Veel en lekker gegeten en zelfs een stapje gewaagd in het uitgaansleven van Yogja. Voor de mensen die ooit een keer deze kant op willen komen: rij dan vanuit Bogor, door naar Yogja met de trein. Is echt de moeite waard!!
Nu dus tijd voor serieuze zaken… werken als zuster.. Het is een hele opgave om dat gedaan te krijgen, daar heb ik het al eens eerder over gehad. Maar.. de aanhouder wint. (hoop ik) Ik was bezig om te gaan werken bij de lokale kerk, maar dat wordt allemaal zo vertraagd dat ik het idee krijg dat ze me stiekem niet willen hebben. Ik ben nu in contact gekomen met een stichting (HOPE Indonesia) die een aantal projecten heeft op het gebied van preventie en behandeling van HIV, TBC en Malaria. En… ze hebben een weeshuis in de buurt, waar ik vandaag of morgen een kijkje ga nemen en zien of ik daar iets kan doen met mijn achtergrond. Wie weet kan ik dan doorstromen naar de andere projecten. Wordt vervolgd dus..
Normaal werk ik in het zuiden van Vietnam. Sinds kort heb ik een collega die in Laos woont, en ook in het Noorden van Vietnam werkt.
Aangezien ik toch in Vietnam moest zijn, ging ik dus naar het noorden om haar een beetje te helpen tijdens haar eerste project. Ik moet zeggen dat ik een beetje was beinvloed door de mensen in het zuiden en hun afkeer van de mensen uit het noorden (heeft iets te maken met de Vietnam oorlog, maar gaat veel verder terug....). In het algemeen vind ik het dus fijner om in het zuiden te werken, en in het Noorden was het ook iedere keer miezerig rotweeer, wat het ook niet leuker maaakt..
Maar, zoals alles - als je er een paar dagen werkt met de lokale bevolking, dan wordt het opeens hardstikke leuk... We hadden een goed(maar onervaren) team, maar al snel hadden ze de trucjes die je nodig hebt om van verschillende vogeltjes op de markten monsters af te nemen...
Lunch betekent hier naar een "Bia Hoi" (bierschuur) te gaan, en wat te eten naast het verdunde bier drinken... Proosten voor elke slok - dus ben je meer tijd kwijt met proosten dan eten, maar de lokale officers hadden hun best gedaan met de bestelling, het was superlekker..... Alleen, het feit dat er een paar herten vastgebonden op de weg voor het restaurant hun laatste adem lagen uit te blazen, en dat er geroosterde honden in de vitrine hingen deed mijn 2 niet-vietnamese collega's besluiten dat ze vegetarisch waren, zodat ze niet stiekem toch hond/hert gingen eten... (Pffff - vegetariers.... stelletje mietjes zijn het... ;-) Geen hond gegeten, wel veel eend, kip en varken, en natuurlijk weer uitgedaagd door de Viet om veel te drinken.... Nou heeft dat 'bier' daar ongeveer 0.5% alcohol aangezien het nogal wordt verdund, dus kan je best een uurtje proosten zonder daar een beetje last van te hebben, en het meeste werk deden we toch s'ochtends - s'middags was meer sociaal, beetje onderhandelen met de mensen waar je de volgende dag monsters ging afnemen....
*ook hiervan zijn foto's die eventueel echt weg zijn dankzij het computervirus die zich nu op mijn externe harde schijf heft genesteld na een onveilige inbrenging van een usb stick van mijn nieuwe collega..... mocht ik ooit weeer toegang krijgen tot die harde schijf, dan staan ze hier in een ander bericht...*
s'avonds was het team meestal helemaal uitgeput, en gingen we na het eten uit elkaar. Ik was nog niet echt moe, was een beetje mijn e-mails aan het bijwerken, en had wel zin in een biertje... Ik had een kamer in het hotel waar we altijd slapen - ook vorige keer met Carola - maar nu op de 6e verdieping, MET balkon, en een redelijk mooi uitzicht over de stad... Maar ook ver om naar beneden te lopen, en dus de receptie gebeld of ze even wat bier naar boven wilden brengen... en dat ging ongeveer zo:
- Hi, can you bring me some beer to my room? - yes - I would like three bia hanoi - NO FREE! YOU PAY! - I know, no problem - i would just like to have some beer - how many you want? - can i have three? - No FREE!!!! - You pay! - ok - i know.... can i have 1-2-3 beer? Bia Hanoi ba? - ah - you want three? but you pay! - ok - you want cold? - yes? - ok - you wait? - yes?
even later komt er een jongen aankloppen met 3 glazen met ijsblokjes, en een biertje...
Ik ben weer even in Vietnam. Eerst een paar dagen HCMC, en dus een goede kans om meteen met wat lokale collega's/vrienden een biertje te doen. Afgesproken bij een Tsjechische bierhal - waar aan het eind van de avond de busladingen tsjechische toeristen hun traditionele dansen aan het opvoeren waren... bizar.
Maar het deed me denken aan wat drankverhalen tijdens de vorige trip naar Vietnam, en ik kwam nog een paar niet gepubliceerde berichten tegen die ik nog wel even wil delen. Zo nu en dan werden we uitgenodigd door de rangers in het nationale park, die nogal vaak de flessen rijstwhiskey tevoorschijn toverde s'avonds... Carola en ik waren vaak de pineut, en onze Russische compagnion was helemaal vaak de sjaak - niets mooier dan denken dat je een grote dikke rus onder de tafel kan drinken... Gelukkig hadden we vaak het excuus dat we s'nachts moesten werken, en dus na een tijdje ECHT moesten ophouden met drinken..
Er is hierover al eerder geschreven, maar ik wil nog even een paar avonden aanhalen waarover we het niet hebben gehad.
Het was fantastisch om bij hun in het houten huisje te drinken, lekker te eten (of soms stiekem de gedroogde- dan zwart geblakeerde vis weg te gooien), en meteen te leren dat de manier van proosten die ik in een andere provincie had geleerd veel te formeel was.. Al vonden de mensen in hogere posities het wel mooi als ik "sin mai" zei in plaats van "JJJJOOOOOHOOOOOOOOO" - met bijbehorende tuitmond...
Ook mooi: zeggen dat die Vietnamezen helemaal niet alcohol kunnen verdagen, en dat je als uitgedaagde vrouw niets voelt na VEEL shots rijstwijn, en dan opstaan, en merken dat de wereld draait.... ;-)
Door Tet - Vietnamees Nieuwjaar - werd onze veld periode beperkt. Ons werd verteld dat de rangers op 21 januari hun laatste dag hadden, en de tijd met ons nog wel wilden vieren voordat ze 2 weken nieuwjaar zouden vieren met hun families - en op die dag mochten we niet met excuses komen: "you have to be REALLY drunk".... Ik wilde graag op de 20e (mijn verjaardag) een borreltje drinken met die mensen, maar had het dus maar een dag uitgesteld, want twee dagen aan de zuip leek me een beetje veel - al was het bier al wel in het kamp.
Op de 20e hadden we dus geplanned om s'nachts de netten te checken, maar s'middags werd opeens duidelijk dat opeens het feest vanavond zou zijn.... Ook goed - wij passen ons wel aan.... De kleden wrden neergelegd naast de rivier, bbq, en veel eten... Het was echt een fantastische setting, de studenten mochten er deze keer ook bij zijn, er waren de nodige officiele dankwoorden, maar de sfeer was gewoon goed. Er werden traditionele liederen gezongen(vooral over de moed van de Viet ten tijde van oorlog, maaar ook over verdriet en andere serieuze dingen). Het was echt heel mooi om in een kring op de grond te zitten terwijl iemand opstaat en superserieus een lied gaat zingen, en dan een beetje mee te klappen...
En toen vertelde ik tijdens een van mijn dankwoorden dat het mijn verjaardag was, en werd er voor mij gezongen.... Ik denk dat het echt mijn meest fantastische verjaardag was - zeker aangezien ik normaal het niet echt wil vieren (maar verjaardag vieren is dus toch best wel leuk).... heel speciaal allemaal....
Maargoed, we moesten nog een aantal dagen voor Tet. We hadden afgesproken om op de 23e s'middags de netten neer te halen, nadat we terugkwamen van het marktbezoek s'ochtends. Eind van de ochtend vroeg de parkchef of carola en ik evne mee wilden komen. Het was volledig onduidelijk waarom, maar we moesten mee. In het andere gebouw aangekomen, zagen we een stuk of 10 tafels klaarstaan, een karaoke set, en veel mensen bezig in de keuken. Opeens waren we guests of honour voor het Tet feest van de national park medewerkers... Het was 11u s'ochtends, en aangezien je nu helemaal met iedereen een shotje rijstwijn moest delen, werd het heel gezellig.... Carola werd nog het 'podium' opgeroepen toen een van de meest gerespecteerde oudere chiefs zijn liedje deed... Het lied ging over een onbereikbare vrouw die hij tegenkwam in een bar - en al snel kreeg carola een bos bloemen in de hand gedrukt door iemand uit het publiek... Ik had helaas alleen mijn telefoon bij me, maar gelukkig kan je daar ook slechte foto's mee maken..
*door een computer virus kan ik nu ff niet bij de foto's van die bewuste avond.... ik zal ze binnenkort wel even hier plaatsen...*
Ik kreeg een microfoon in m'n hand geduwd, en deed het dankwoord, daarna moest Carola hetzelfde doen, en dat alles ging gewoon goed. Er werd ons verteld: "Nee hoor, jullie hoeven niet te zingen...." en meteen werd de microfoon doorgegeven aan iemand die een traditioneel lied ten gehore wilde brengen... MAAHAARR: 5 minuten later had ik weer een microfoon in mijn hand, en moesten we toch echt een nederlands lied gaan zingen..... #$%^^%$#@.... Weigeren kon niet meer, en dus moesten we snel een lied bedenken dat we allebei kenden.... Nou is onze muzieksmaak VOLLEDIG anders, en is nederlandse muziek sowieso niet mij sterke punt, dus duurde het even voordat we wat konden bedenken... Damn! waarom kan ik niet gewoon tulpen uit 020 ofzo zingen? Na 1 zin wordt het al snel lalalalalalalalalala.... Uiteindelijk hebben we een engels liedje gezongen, en er werd meegeklapt, en de mensen vonden het mooi....
Op dat moment was ik graag even mijn vader geweest: ik zie hem zo, onbegeleid, een volledig nederlands lied zingen voor de hele zaal, terwijl ik niet verder kom dan 2 zinnen van de meest gangbare nederlandse nummers.... (nummers met een hoog lalala gehalte waren niet echt gepast in die setting, en die ken ik dan weer wel....). In Thailand kreeg hij ook staande ovaties voor zijn Sinatra vertolking in het karaoke restaurant van het dorp waar ik woonde, en daar was ik best trots op... Ik deed het beduidend slechter tijdens een duet met Wanida - die valser dan vals zong, en waar ik me volledig aan aanpaste... Dit alles doet me trouwens ook denken aan de nederlandse tegeltjes wijsheid over vaders die bij opa en oma in de wc hing...
Het netten neerhalen in het moeras na het drankfestijn ging natuurlijk niet echt heel soepel - maar het was wel mooi....
Terug in HCMC hebben we dus een avondje nederlandse muziek geluisterd op youtube, en een nummer gezocht dat we de volgende keer kunnen zingen in soortgelijke omstandigheden..... En gek genoeg was dat een raar emotioneel moment - ik voel me niet vaak nederlander naast de voetbalwedstrijden, maar toen overduidelijk wel...
Alsof je al niet genoeg hebt om je druk over te maken, is er altijd nog de immigrasi dienst....
6 maanden was mijn permanente visum (KITAS: 1 jaar geldig)"in process"..... Uiteindelijk was het dan zo'n beetje klaar, en moest deze jongeman dus als de wiedeweerga naar Jakarta - en dat moest METEEN. Als ik niet binnen een paar dagen op het kantoor was, zou de hele file weer op de bodem komen te liggen... Jammer was alleen dat ik toen in Kalimantan zat, en het me 2 dagen kostte om naar het kantoor te komen (boot-auto-vliegtuig-taxi). Niets mee te maken - "je moet er NU naartoe" werd me verteld... trouwens - die autorit op kalimantan, waar je uren lang hoopt dat je niet doodgaat zou al een goede reden zijn om dit niet te doen... Maar: bevel is bevel.
s'ochtends vroeg dus weg, avondje slapen in jakarta, en de volgende dag afgesproken met de agent bij immigrasie. Kwartiertje wachten, foto laten maken, vingerafdrukken gegeven, een stuk of 12 keer een handtekening gezet, en ik mocht weer terug... Uuuuuuuren reizen voor 10 minuten op kantoor... Terima kasih - dankuwel, mag ik nu die hele reis weer terug maken?
Toen ik weer terug kwam uit Kalimantan was het visum klaar: geldig voor de komende 6 maanden - die tijd dat ik moest wachten, en dus andere visa moest kopen, die tellen even niet mee... Verdomde handig als je 3 van die komende 6 maanden in Vietnam zit...
Maar anyway - ik was legaal aan het werk, en ik kon iig een bankrekening openen.
Carola moet het nog steeds doen met een 60 dagen visum - ze wordt uitgenodigd om influenza besprekingen bij te wonen, en dat kan na 60 dagen worden verlengd in Bogor, dan na 30 dagen nog een keer, daarna in bandung, en daarna in jakarta.. En iedere keer duurt zo'n proces een dag of 10 - het is dus handig dat ze ook zo nu en dan in Vietnam zit, waar een 60 dagen visum voor Indo in 1 dag geregeld is...
Mijn visum zou eind april verlopen, en ik moest toch in Vietnam zijn, dus dat kwam goed uit. Aangezien mijn nieuwe KITAS al 4 maanden geleden was aangevraagd, was die natuurlijk nog niet klaar, en kon ik een zelfde 60 dagen business visum als carola aanvragen in HCMC.
Ik vertrok op de dag van de verkiezingen (9 april), dus de 2 uur die ik normaal uittrek om op het vliegveld te komen waren redelijk ruim genomen: ik deed er 45 minuten over, aangezien de weg volledig uitgestorven was.
Best relaxed dus - en beter dan de keer dat ik me had verslapen toen ik naar bangkok moet gaan, en de taxichauffeur met gevaar voor eigen leven met een noodgang de tolweg over ging.
Fiscale afdeling ging goed: sinds kort hoeven wij als NGO geen fiscale tax meer te betalen als we het land uitgaan - handig, want eerst moest ik als KITAS houder iedere keer als ik het land uitging 170 euri betalen.....
Vrolijk ging ik dus naar de douane. Daar werd na een korte blik in mijn paspoort meteen een 3-streep ambtenaar erbij gehaald, en toen gingen de 1-streep en 3-streep meneren ervandoor... hmmm... Na een kwartiertje mocht ik naar een andre balie komen, waar me werd verteld dat ik het land niet uitmocht.... Euhhh... "Maar ik heb toch een geldig visum?". Ja, klopt. Maar u heeft een "exit permit" die 1 maand eerder verloopt, en dus mag u niet het land uit.. U kunt een verlenging ophalen in jakarta, maar vandaag is verkiezingen, en dan is het paasweekend, dus kunt u dinsdag terecht...
Na uitgelegd te hebben dat ik de volgende dag een belangrijke bespreking had in HCMC, werd me gevraagd of ik iemand op kantoor kon bellen.... Die mensen hebben dus ook vrij, maar gelukkig had ik ook mobiele nummers - die niet werden opgenomen... Uiteindelijk wel, en toen werd me verteld dat ik mijn KITAS kon cancellen, maar daar was een brief van het kantoor in Bogor voor nodig. Gelukkig was 1 van de dames van administratie zo lief om op haar vrije dag een brief te typen, met een usb stick die uit te printen (aangezien ze thuis geen printer heeft), en het daarna ergens anders te faxen naar de immigrasie... Ondertussen mocht ik wachten in een kamertje vol met illegalen.. maar gelukkig was ik vroeg, en kon het eventueel allemaal lukken...
Na 3 kwartier mocht ik naar de balie komen: het was geregeld! Zonder in mn paspoort te kijken meteen doorgelopen, en M gebeld om te bedanken voor haar fantastische hulp.... En toen bleek dat ze nog niet eens de brief had geprint, laat staan gefaxt..... Weer een duidelijk geval van "niet proberen te begrijpen"...
[foto is een mooie verzameling van fotos die ik het afgelopen jaar heb gebruikt voor de verschillende vergunningen/visas (sommige waren al wat ouder)... Tegelijk doe ik mee met de mondiale verkiezing voor slechtste collectie paspoortfotos - en ik denk dat ik een redelijke kans heb.. Het design is gebaseerd op een hoes van een fantastische cd, die iedereen zou moeten kopen, maar het origineel is met verschillende fotos van Mr Nice - een hele lieve drugssmokklaar in zijn verschillende vermommingen...]
Een mooi moment om eens de omgeving hier op Java te bekijken, en Pangandaran was volgens de Rough guide en lonely planet wel de moeite waard.
Pangandaran ligt op de grens van west java en central Java, en is dus best een stukje rijden, maar met de GPS en een ouderwetse landkaart moest dat toch wel lukken...
Woensdag avond zaten we even in ‘de’ kroeg te praten met de eigenaar, die ons vertelde dat we toch echt wel 7-8 uur moesten rekenen, en dat ons plan om niet al te vroeg weg te gaan misschien niet zo verstandig was, zeker als je daar met daglicht wil aankomen..
Dus, ‘volgzaam’ als we zijn, toch maar vroeg de wekker gezet, en om 7uur vertrokken. Na een zeer voorspoedige start - we gingen voor het eerst de Puntjak berg op zonder dat het vol met verkeer stond : iets om te herinneren voor een volgende keer – waren we na een uur of 2 al in Bandung. Net na Bandung hadden we dus alle tijd om even rustig te eten in een typisch Javaans restaurant, in een grote tuin met allemaal bamboe hutjes boven het water. Uitzicht was mooi, eten was lekker – en veel - en in zo’n hutje zit je net iets rustiger dan aan tafel in een druk restaurant. Na een uurtje maar weer op pad gegaan
Het was een mooie dag, en door het zonnetje hadden we meteen een vakantie gevoel, met prachtig uitzicht over de bergen/vulkanen rondon Bogor.
De hele rit verliep redelijk vlot, misschien een uurtje ofzo in de file gestaan - het is bijna verkiezingstijd hier, dus in elk dorp was wel een optocht van een of andere partij: vaak was het ene dorp groen gekleurd, de volgende rood, dan weer geel, maar altijd met sirenes, veel brommers - inc omgebouwde vespa's - vlaggen, veel mensen in de laadbak van vrachtauto's, maar ook langs de kant van de weg....
Verder soms licht geirriteerd door de gekken in het verkeer, en maar 2 bijna ongelukken (een brommer met 2 jongens van hoogstens 10 die het nodig vonden om opeens voor de auto te draaien, en een tegenliggende vrachtauto die hard op mijn weghelft aankwam over een heuvel terwijl ik geen uitwijk mogelijkheid had aangezien een oude man op een fiets daar net reed….). Maargoed, Carola had de auto van tevoren even na laten kijken, en alles deed het dus, gelukkig ook de remmen.
Na ongeveer 10 uur kwamen we aan, en begonnen we meteen te zoeken naar de guest houses die werden aanbevolen in de Rough guide/LP. Laat die gidsen nou net van voor de tsunami zijn, en na enkele malen langs de plek te rijden waar die hoorden te staan, hadden we maar besloten dat die ruines die we zagen waarschijnlijk vroeger ooit guesthouses waren geweest. Op verschillende plekken in het dorp was de verwoesting van de tsunami nog steeds duidelijk te zien – best bizar, en deed me denken aan Sri Lanka, waar we redelijk snel na de tsunami waren…
Een alternatief was gelukkig snel gevonden, en voordat je het wist zaten we met een biertje op een terasje naar de net gemiste zonsondergang te kijken. Naast het café zagen we opens een “Douwe Egberts café” met gek genoeg DE/Senso koffie – de plek voor het ontbijt was dus al gevonden.
Terwijl we aan de “uitsmijter MET spek" (!) zaten, bleek alleen helaas dat de bestelde ‘coffee ice’ niet de gewenste DE koffie met ijsblokjes was (zoals de aaaaai coffeeeeeeeee in Vietnam), maar een kopje DE koffie met 2 chocolade ijsbolletjes erin…. Jammer…. Maar ze hadden wel whisky en een aardige eigenaar, een locale jongen die het net had opgezet na een paar jaar in Nederland te hebben gewoond. Aangezien er veel nederlandse toeristen in pangandaran komen, is het waarschijnlijk een heel goede zet... Wij waren natuurlijk geinteresseerd in hoe hij aan die nederlandsedingen kwam, maar hij bestelde gewoon viainternet..
De eerste dag een beetje uitgeslapen, en op weg naar de "Green canyon", ongeveer 30km van Pangandaran. Helaaswas het vrijdag, en waren de boten die je daar naartoe moeten brengen pas om half twee open (na het vrijdaggebed) .... Toen maar even naar een klein strandje vlakbij, wat echt heel relaxed was. Dus meteen de zwembroek aan (en carola haar bikini met daaroverheen haar net aangeschafte extra lange tiedye t-shirt - het was wel een moslim strand - en lekker zwemmen in het heldere water met wat mooie golven die de baai in kwamen.
Bij de boten was het even later een stuk drukker, maar we zaten redelijk snel in ons boortje. Lekker zonder andere toeristen in de boot over de rivier gevaren, en het was echt ontzettend mooi - dik begroeid bos dat tot aan de rivier loopt.
Na een tijdje kwamen we in de canyon, en daar werd het al iets drukker.... De aanmeerplaats had ruimte voor een boot of 3, maar er lagen ongeveer 10 zo veel... Maar met veel duw en trekwerk kwamen we er wel doorheen - naar de kleine rots (een vierkante meter of 3) waar een man of 40 op stond te kijken naar de groene canyon... Dat was dus wel een beetje jammer, het was supermooi, maar als je de hele tijd je plekje staat te verdedigen, is het toch iets minder.... Ik ben nog wel even het water ingedoken, en iets verder zwemmen was het echt heel mooi, en vooral rustiger - maar zelfs in het water vlogen de "hello mister"s je om de oren.... Conclusie: zeker een aanrader, maar ga dan wel heeeeel vroeg als er nog niemand is.
s'middags nog even in de grote golven voor ons hotel gezwommen, met ongeloof naar de herten op het strand (?) gekeken, en s'avonds heerlijk gegeten in een seafood restaurant.
Volgende ochtend waren we vroeg op om naar het national park te gaan op de peninsula. We waren maar net binnen en de hornbills vlogen over, en de herten stonden om ons heen. Helaas was een groot deel afgesloten, maar het was zeker de moeite waard (met gps op zak is het ook wel leuk om te zien waar je bent geweest..).
Ook nog stekelvarkens en langoer apen gezien (die ik niet vaak goed op de foto kan krijgen - nu dus ook niet), en VEEL makaken, en die blijven fantastisch... En brutaal: Carola vond ze vlakby - van achter mijn *kuch* brede rug ook heel leuk ;-)
Daarna langs de vismarkt gegaan, en daar verse gambas, inktvis en vis gegeten.... Nog een beetje langs de souvenir stalletjes gelopen, waar je helaas nog steeds opgezette zeeschildpadden, varanen en ballonvissen kan kopen - oh, en ook levende zeepaardjes, waar het in het wild ook al niet zo goed mee gaat...
s'avonds de surfers bekeken, met een fantastische zonsondergang, terwijl de vliegende honden over het strand vlogen. Jammer dan ook weer dat de lokale kids met vliegers met haken aan het touwtje probeerde die jongens uit de lucht te vangen (wat overigens niet lukte terwijl wij keken). Het stalletje waar we vlakbij zaten verkocht bier, en ook lokale wijn (!).... dat hadden we nog niet gehad, en dus meteen maar een flesje gekocht. Nou hadden we niet verwacht dat het ook echt goede wijn was, maar het was een zoet brouwsel, wat een beetje aan Koolaid deed denken.. En al hadden we bedacht dat het koud, gemixt met soda vast lekkerder was: de fles was voor het donker wel op..
Op de terugweg hadden we bedacht dat het leuk zou zijn om niet via de “snelweg” te gaan (rode route op foto), maar langs de kust (blauwe route). En dat was een briljant plan, ongeacht dat de mensen in het dorp ons voor gek verklaarden. Eerst nog even 2 doosjes met die "wijn" gekocht :-), en de eerste paar uur hebben we dan ook hartelijk gelachen om de goedbedoelde adviezen – aangezien de weg niet echt groot was konden we nooit harder dan 60, maar de weg was rustig en goed geasfalteerd/betonblokt, waardoor we extra konden genieten van de omgeving.
Na een paar uur kwam co-piloot Carola met de vrolijke mededeling: “Ha, die GPS zegt dat hier helemaal geen weg is, maar we zitten toch echt wel op een weg!” Stom ding ook – is helemaal de weg kwijt, daar waren we het samen over eens, en dus vrolijk verder, want volgens de GPS gingen we in ieder geval nog wel in de goede richting..
Maar op een gegeven moment was de weg dus echt weg, en moest ons metrosuele jeepje toch echt een aantal uur off-roaden, aangezien teruggaan ook geen optie meer was...
MOOI werk trouwens, ik heb ontzettend genoten, en het jeepje deed het prima. De "weg" langs de kust had ontzettend mooi uitzicht over de oceaan, en later, toen we door de bergen en thee platages reden was het ook fantastisch.
Uiteindelijk kwamen we na 13 uur aan 1 stuk rijden aan in Bogor - de dagteller vertelde ons dat we 320km hadden gereden...
