Terwijl Joost zich bezig houdt met de aapjes in Kalimantan en morgen weer voor een tijdje zal vertrekken naar het veld, ben ik nog goed bezig met studie en werken in de kliniek. Ik zal jullie niet vermoeien met de muliple logistic regression methoden en survival graphs, die ik momenteel aan het bevechten ben, maar ik vind het erg leuk om te doen. Als alles goed gaat, ben ik eind volgend jaar klaar met mijn masters en kan ik eens gaan kijken of ik eindelijk een betaalde baan kan krijgen of me op een bepaalde manier in het project van de kliniek kan schrijven zodat dat ook ik betaald wordt. Het wordt wel eens tijd na 3 ½ jaar..
Tja, de kliniek.. zoals veel, gaat ook dit langzaamaan vooruit en moet ik persoonlijk nog heel erg wennen aan de manier hoe mensen hier over het algemeen werken. Zo hadden we vorige week een vergadering bij het ministerie van gezondheidszorg, die om 9 uur zou beginnen. Ik word dan onrustig als om 9 uur de mensen er nog niet zijn met wie ik daarheen zou gaan. Ik ga dan zweten om half 10 en begin te briesen om 10 uur. Dan.. doodgewoon komt de persoon in kwestie om half 11 binnen, gaat nog even e-mail checken en doet een bakkie koffie. Ik stuiter dan inmiddels tegen het plafond aan en het zweet loopt over mijn rug. Als ik dan voorstel om 11 uur dat het misschien een goed idee is om nu te gaan, is de reactie: ach.. iedereen is toch altijd te laat, de zogenaamde jam karet ofwel: tijd is rekbaar. De leukste opmerking over dit fenomeen, kreeg ik gisteren van de dame van de financiën, die zei:’ o..ja.. ik heb inderdaad gehoord dat bule’s (zoals blanken hier genoemd worden) niet van wachten houden, waarom is dat?’ Ja, antwoord daar maar eens op... Misschien omdat als je de hele tijd op mensen aan het wachten ben en daardoor dingen moet uitstellen en opschuiven, je niet veel gedaan krijgt op een werkdag?
Het is een apart fenomeen en kan mijn vinger er nog niet helemaal opleggen, waarom het zo gebeurd. Wat ik wel weer is dat het werktempo daardoor laag ligt en het soms als vakantie aanvoelt. Beetje (veel!!) kletsen, beetje koffiedrinken, facebooken, voetbal kijken en you-tuben.. en dat allemaal tijdens een werkdag. Ik heb uitgerekend dat er ongeveer 2 uur per dag effectief (naar mijn idee) gewerkt wordt en dat de rest van de tijd opgaat aan alles behalve dingen die met werk te maken hebben. Ik moet toch wat met mijn verworven statistiek kennis. Ik ga er maar eens een verwachtte uitkomst analyse op los laten. Hoe dan ook, ik zal me moeten aanpassen en niet andersom. Het zal wel grotendeels te maken hebben met hoe ik geleerd heb te werken in de Westerse wereld, waar de nadruk ligt op: ‘niet lullen, maar werken voor je geld’. Een middenweg zou handig zijn voor mij.
Ondanks deze ‘werkhouding’ uitdaging, heb ik het nog erg naar mijn zin in de kliniek en in Indonesië. Het is goed om te zien dat het medische team waarmee ik werk een steeds groter netwerk krijgt en zodoende dus ook meer patiënten. We hebben deze week vergaderingen met het veld team van de nationale Aids commissie en ik lach me helemaal suf om die gasten. Aan 1 tafel zitten dan: prostituees, transgenders, injecterende drugs gebruikers, homoseksuelen en zwangere vrouwen die HIV positief zijn. Daar doorheen dartelt de nieuwe verpleegkundige, die 21 is, net uit de schoolbanken komt en elke keer gaat giechelen als 1 van de transgenders een dansje doet of 1 van de homoseksuele jongens aan zijn haar plukt en zegt dat hij wel een knipbeurt kan gebruiken... Dan hebben we nog de dokter die advies geeft en het geheel probeert te leiden en de twee houseboys die van de ene verbazing in de andere vallen en het van een afstandje aan het observeren zijn. En daar: doe ik het voor! Mensen bij elkaar brengen, huidige problemen identificeren en bedenken hoe we die kunnen oplossen. Met z’n allen! Dat er niet eens geld is voor de meest simpele medische spullen, medicijnen of salaris, maakt dan even niet meer uit.
Het is nou eenmaal een feit dat HIV in opkomst is in Indonesië en dat de ‘epidemie’ zich nu ook gaat verspreiden naar mensen met een laag risico. De regering hier heeft niet veel geld om specifieke projecten te implementeren, laat staan dat er geld is om behandeling en diagnose te subsidiëren. Dat er behoefte is aan educatie over dit onderwerp, is wel duidelijk.. 7% van alle middelbare school studenten krijgt seksuele voorlichting en ik heb laatst aan een prostituee moeten uitleggen hoe je zwanger moet worden. Daar kan je om lachen, maar in de praktijk is dat echt een groot probleem... de meisjes weten helemaal niets over jezelf beschermen en je klant vragen om een condoom gebruiken. Wil je niet zonder, dan gaat hij wel naar een ander en mis jij je inkomsten.
Thailand heeft dat goed geregeld en daar wordt je in de cel gegooid als je geen condoom wilt gebruiken als betalende klant en krijg je een boete als je geen condoom bij je hebt als seks werker. De algemene overtuiging (vooral in Bogor) dat seks voor het huwelijk niet bestaat en dat mannen na het huwelijk er meerdere vrouwen op na mogen houden, maakt de cirkel weer rond. Ik maak vaak mee dat een HIV positieve man al jaren lang getrouwd is en kinderen heeft. Hij overlijd dan een op gegeven moment en zijn vrouw komt erachter waaraan hij is overleden. Zij test zich dan en laat haar kinderen testen: allemaal HIV positief.. De angst om er alleen voor te komen staan als mensen weten dat je HIV positief bent is dus groter dan je familie beschermen voor het krijgen van het virus. Dit komt door de enorme stigmata die er heersen over mensen met HIV. Zo vertelde de dokter dat er in de omgeving van Bandung mensen die HIV positief zijn verbrand worden of opgesloten worden in een hok aan een ketting, zodat niemand er achter zal komen wat er in de familie gebeurd... Ik moet zelfs mijn goede vrienden hier vertellen dat je het virus niet kunt krijgen als je iemand aanraakt of als je uit hetzelfde glas drinkt. Dat uitleggen en kinderen onderwijzen kan bijdragen aan de algemene beeldvorming en hopelijk uiteindelijk aan de acceptatie dat het er nou eenmaal is en dat we er met z’n allen aan moeten werken om de verspreiding te minimaliseren.
Dus, voor mij: welkom in de werkende wereld van HIV en AIDS, uitdagingen en (on)mogelijkheden. Gelukkig hebben Joost en ik nog tijd over om samen weekendjes naar het strand te gaan zoals afgelopen weekend. Een (inkt)visje kopen, hangen aan het strand, surfen, een paar gin-tonics erbij en bbq’en. Het is een mooi contrast.
