Naya en Tinto

Wat een genot dat spelen!! Het is leuk in het weeshuis en ben inmiddels bezig met het schrijven van protocollen en het begeleiden van de verzorgsters. Daarnaast dus lekker spelen en van vandaag af aan elke zaterdag zwemles geven aan Hannah.(waarbij ik even aan mijn schoonmoeder moest denken, die dat ook gedaan heeft in Zimbabwe) Hannah is 1 van de kinderen in het weeshuis, inmiddels 10 jaar oud en een "speciaaltje". Het is me nog niet helemaal duidelijk wat het is, maar wat ik wel weet is dat ze een attentie curve van een goudvis heeft. Als baby is ze aan haar hart geopereerd en heeft nu problemen met leren en concentratie. Leuk dus als je haar wilt leren zwemmen en zo opeens haar focus verliest en als een baksteen naar de bodem zinkt... Een grote uitdaging dus. We gingen vandaag om 7 (!!) uur 's ochtends zwemmen, omdat het dan nog niet zo warm is.. We hebben het geweten.. rillend van de kou stonden Hannah en ik na een half uur al aan de kant in de zon om op te warmen. Ja.. ik word een echt tropen-mens. Misschien volgende week een uurtje later?

Dan Naya.. Naya is een baby die in de buurt van het weeshuis woont en bij een zwangerschapsduur van ongeveer 6 maanden geboren is, omdat haar moeder een te hoge bloeddruk had. Ze woog toen 1 kilo en inmiddels 1300 gram. Ze moest eigenlijk langer in het ziekenhuis blijven, maar de familie had geen geld, dus zijn ze op straat gezet (normale gang van zaken hier) De moeder is naar het weeshuis gegaan, omdat ze geen geld voor voeding of kleding had en op zijn beurt heeft het weeshuis mij gevraagd of ik iemand wist, die dat kon sponseren. Nu kwam het goed uit dat Tante Tineke geld aan ons gegeven heeft, toen ze weg ging vorige week en ik heb haar dus de sponsor gemaakt. bedankt T.T.!! Inmiddels is de speciale voeding, luiers en kleding gekocht en ga ik daar twee keer per week langs om te kijken of alles nog goed gaan. Wegen, temperatuur opnemen, adviseren etc. Ik hoop dat we het met z'n alles voor elkaar kunnen krijgen om van Naya een gezonde meid te maken die over een paar jaar in haar uniform naar school kan..

En Tinto.. Ik reed twee weken geleden naar de markt en in mijn ooghoek zag ik een kitten lopen, midden op een druk kruispunt en onder de modder. Kinderen gooiden hem aan de kant van de weg terwijl ik stond te wachten voor het rode licht. Joost en ik hadden het er een paar dagen daarvoor nog over gehad dat het misschien wel leuk zou zijn om nog een poes erbij te nemen. Zonder twijfel dus uit de auto gestapt, het kruispunt opgelopen, de kitten opgepakt en in de auto gezet. Joost gebeld dat ik eraan kwam met een rode, hard miauwende, erg vieze kitten en zo was er: Tinto!! Inmiddels flink gegroeid, de wereld aan het ontdekken, ruziend met de andere poezen en veel slapen.

En dat... is de reden dat Joost nu lekker in Vietnam zit, omringt door heerlijk eten en leuke bars en ik niet... Tja.. Iemand moet zich opofferen om rust en regelmaat te brengen en te zorgen dat Tinto goed opgevoed wordt!! Bij de vorige, nog levende, kat (Baru) hebben we dat niet zo gedaan en ondervinden daar nu de nadelen van. Een echte straatkat, zonder manieren....

Cemara, Jambi - Roadtrip!

Begin Mei “moest” ik weer even naar het team op Sumatra, met de auto om spullen mee terug te nemen...

Mooimooimooi. Ipod aangesloten op de autoradio, en onder het genot van veel goede muziek 2 dagen in de auto zitten - heerlijk. Alle tijd om me druk te maken over belangrijke dingen als: “ dit is toch echt wel de beste band/nummer – ever….. Oh nee, deze!” (repeat – vaak…). En dat allemaal zonder de vraag “is dit nou muziek?” te hoeven beantwoorden.. ;-)

Muziek hard genoeg aan om geen vervelende piepjes of geluidjes van de auto te horen, en niet gehinderd door enige topografische kennis of afstand die ik moest afleggen (ik wist dat het door het team in ongeveer 25 uur aan een stuk doorrijden wordt afgelegd, niet hoe ver het nou eigenlijk was), maar wel met GPS binnen bereik. Koorts en de perikelen uit het vorige blog stukje konden ook de pret niet ‘drukken’ (hihi)… Tip: als je de hele dag dat je in de auto zit niet eet, dan hoeft er ook niets uit….

Het eerste stuk op Java was hetzelfde als naar de olifantjes, maar eenmaal op Sumatra ging ik nu naar links – de “Trans-Sumatra highway” op.
Waar ze die naam in godesnaam vandaan hebben gehaald is mij volstrekt onduidelijk. Bij een ‘highway’ ben je snel geneigd om aan een weg te denken waar je hard kan rijden – MAAR DAT IS HELEMAAL NIET ZO! De weg was soms weg, anders vol met grote gaten, en eigenlijk was het meteen aanschuiven achter de lange ketting vrachtwagens over de 2-baans weg door de bergen. Langs/op de weg overal net omgekukelde of in elkaar geharmonika-de middelmaat vrachtwagens en minibusjes, waarvan iedereen al weet dat dat gekken zijn op de weg... dat schiet natuurlijk niet op: naar Lampung was 50 km vanaf de boot, en ik wist dat dat het drukste stuk was, maar 4 uur rijden vond ik wel enigszins overdreven... Nou had ik een vaag idée hoever ik wilde komen op de eerste dag (halverwege..), maar dat werd al snel – en vaak aangepast…

In het hotel - 10 uur en 360 km op de dagteller, bleek na het raadplegen van een simpele kaart van Sumatra dat ik nu ongeveer op een derde was van de afstand was... (ik had de volgende dag met L in de stad Jambi afgesproken om de dag erna weg te gaan naar het kamp..)

Supermooi om om 6:30 net na zonsopgang door de groene omgeving te rijden. Om 3 uur s’middags (400km op de dagteller, en de 8-10 uur rijden wat ze me in het hotel vertelden zo’n beetje achter de rug) had ik het idée dat ik er toch echt wel bijna was - ondanks een uur omrijden (lang leve de gps waar ik 30 minuten na de verkeerde afslag eindelijk eens opkeek). Toen kwam ik het eerste bordje tegen met een afstand erop naar Jambi: nog 328 km…
….
Om half 8, aangekomen in het hotel (iets harder rijden kan dus wel op dat stuk...) werd me meteen gevraagd of die meneer met kaalgeschoren hoofd en lange baard bij mij hoorde – L was dus ook in de huis. mooi.

Poepmonster

Hoe groot is de kans dat als je na een dikke 10 dagen met meerdere malen per dag “aarsplas” (zoals wij het nu liefkozend noemen), flinke koorts, een rot hoest en zere gewrichten je uiteindelijk naar de SOS-kliniek in Jakarta gaat en een poepmonster (dat vind ik dus zo’n ont-zet-tend MOOI word) moet gaan produceren – dat de darmen dan vinden dat het wel mooi geweest is met zich de hele dag willen legen?

Groot genoeg blijkbaar….

Wel lachen met de zusters die je vanachter de balie “hoopvol” (hihi) zitten aan te kijken of het nu wel gelukt is als je met je rode zwetende kop, rubber handschoenen en potje van de wc afkomt..

Ook veel koffie later tijdens de 2 uur wachten op de bloed en rontgen uitslagen had niet het gewenste effect – al was ik wel goed wakker.

Lang verhaal kort: ik had NIET de verwachte Dengue of Tuberculose, en ik heb nooit meer iets gehoord van de met moeite geproduceerde poepmonster uitslagen – dus misschien toch de mexicaanse griep opgelopen op het vliegtuig vanuit Hanoi?
Dan klopt dat bizar lage percentage aan ‘dooien’ en mijn opvatting over opgehyp-te dood en verderf pandemie perikelen dus toch…
;-)

Trouwens, de dag/week erna had ik de hele voorraad poepmonster potjes met gemak en op commando weer kunnen vullen…..