In December kwamen mijn ouders voor de tweede keer naar Indonesie – deze keer voor een volle maand. We hadden al een paar dingen geplanned, waar we grotendeels mee van konden genieten – ik kan mijn tijd nu gelukkig nog steeds zelf bepalen, en Carola had extra hard gewerkt (studie, kliniek) om zo veel mogelijk mee te kunnen doen.
Eerst een paar dagen Bogor: beetje relaxen thuis, samen naar de botanische tuin, borrelen bij een collega van de aapjes, beetje rondrijden in de buurt en laten zien waar ik zo nu en dan ook meehelp bij het Javan hawkeagle reintroductie project op de Salak vulkaan/berg.
Er kwam even een spoedoperatie tussendoor voor een kat van een van de medewerkers van het makaken en loris centrum, maar mijn ouders vermaakten zich wel in onze tuin bij de vijver ..
Toen naar ‘mijn aapjes’ in NM: de nodige gezondheids testen waren voldaan, dus mochten ze mee de (normaliter afgesloten voor publiek) kliniek/quarantine afdeling in, om te zien waar ik zo veel tijd met veel plezier doorbreng. Superleuk om dat aan je ouders te kunnen laten zien. ‘sOchtends eerst langs de eilanden met de orangutans die zo’n beetje klaar zijn voor een terugkeer naar het bos, en ‘smiddags even naar de kliniek om te kijken hoe die kleintjes uit ‘forestschool’ terugkomen en spelen op het veld. Daarna gingen ze door naar Oost Kalimantan, voor een bootreis op de Mahakam rivier – een gebied waar wij wekenlang hebben gezeten toen ik nog vogeltjesvanger was, dus we wisten hoe mooi het daar kan zijn. Ook bleven ze nog 2 nachten in de ecolodge van het andere opvangcentrum van dezelfde organisatie als NM. Ik bleef voor een weekje in NM om daar een beetje te helpen.
Sulawesi/"Celebes" waren we (Crool en ik) nog niet geweest, maar wel altijd naartoe willen gaan.. Mooie kans dus om dat samen met mijn ouders te doen. Ik vloog naar Manado, om daar ‘savonds (volgens plan) mijn ouders te ontmoeten – dat werd dus een dag later, aangezien ik al in slaap was gevallen toen toen ze om 0130u aankwamen door ‘een beetje’ vertraging van hun vliegtuig. Carola kwam iets later op die dag aan uit Bogor/Jakarta.
Je weet niet wat je kan verwachten van een ‘resort’ dat je boekt via internet, maar meteen bij aankomst bleek al dat dat wel goed zat: luxe kamers/bungalows aan het water met uitzicht op Bunaken eiland, en een “kerstboom” in de bar waar ze kerstliedjes draaiden en koud bier en Campari verkochten – mooie plek om de paar dagen rond kerstmis in je zwembroek te vertoeven. we waren zo'n beetje de enige gasten, dus helemaal luxe in ons 'eigen' resort :-)
Op 1e kerstdag gingen Carola en ik ‘sochtends even wandelen op het strand, waar ze even ging praten met de kindjes en hun moeders, en voordat ik het wist zat ik in een huisje suikerpalmwijn te drinken met de mannen (ik ben niet zo heel moeilijk over te halen...). Mooimooi, en iets wat ik nog niet vaak heb gedaan in Indo - is haram in meeste gebieden, maar in Noord sulawesi zijn het voornamelijk christenen. Deed me heel erg denken aan Vietnam :-)
Als je dan toch bij Bunaken bent, MOET je natuurlijk duiken of snorkelen, dus met z’n allen een dagje een boot gehuurd. Nou vind ik persoonlijk dat 65 een mooie leeftijd is om voor het eerst te snorkelen, en zeker op een plek waar het bomvol met vis en koraal zit – mede dankzij de activiteiten van mijn vorige werkgever in dit gebied, die ervoor hebben gezorgd dat er niet meer met dynamiet wordt gevist. Echt een orgastisch mooie onderwaterwereld daar..
Vijfenzestig is trouwens ook een mooie leeftijd om voor het eerst een wandeling door het warme, klamme, regenwoud te maken. Dus een auto gehuurd, en via Tasikoki (een opvangcentrum voor wilde dieren wat ik graag even wilde bezoeken) naar het Tangkoko national park gereden. Doel was om tarsiers/spookdiertjes te zien, een van de kleinste apen soorten. Het zijn nachtdiertjes, die rond de schemering uit hun schuilplaats komen, en er is een bekende boom waar een tarsier familie al generaties lang in woont, en die ondertussen redelijk gewend zijn aan de toeristen die daar vaak voor de deur staan. Dus het enige dat je hoeft te doen, is wachten bij die boom, totdat de zon ondergaat en ze tevoorschijn komen, om dan als ze een beetje wakker zijn, met grote sprongen van boom tot boom te hupsen (mooi filmpje). Supermooie ervaring. De terugweg was dus wandelen in het donkere regenwoud met al zijn nachtelijke geluiden – iets waar ik altijd van blijf genieten.
Met dezelfde huurauto ook een dag de Minahasa highlands ingegaan, het was nogal regenachtig (december-januari is het midden van het regenseizoen, maar het viel op zich best mee op veel dagen), maar wij zaten droog, en hebben veel gezien. Inclusief de markt in ....... waar ik graag naartoe wilde. De mensen uit Minahasa staan bekend om hun eetgewoontes: die eten echt alles dat leeft, maar favoriet zijn hond, vliegende hond, en rat.
Ik had al wel eerder honden op de markt in Vietnam gezien, maar niet in deze aantallen.. Best apart en soort van schokkend om te zien. Als ik ooit verder wil als tourguide, moet ik misschien mijn schema wat aanpassen en de wat "macaberdere" / "degoutante" dingen zoals dode honden op de markt eruitlaten.. :-S
In December kwamen mijn ouders voor de tweede keer naar Indonesie – deze keer voor een volle maand. We hadden al een paar dingen geplanned, waar we grotendeels mee van konden genieten – ik kan mijn tijd nu gelukkig nog steeds zelf bepalen, en Carola had extra hard gewerkt (studie, kliniek) om zo veel mogelijk mee te kunnen doen.
