Ik ben vanaf eind April aan het werk in het weeshuis (Pelangi Kasih), waar ik in het vorige stukje over geschreven heb. Wat een genot om daar naartoe te gaan en te helpen met de verzorging en begeleiding van de kinders. Er wonen 9 kinderen van 0 tot 18 jaar en er werken ongeveer evenveel mensen. De drie baby’s zijn allen afgestaan doordat ze of buiten het huwelijk verwekt zijn of omdat er niet genoeg geld meer was voor nog een kind. Hoe vervelend ook, zonder ouders op de groeien, ik denk dat de kinderen het in het weeshuis goed getroffen hebben.(misschien is het beter te zeggen dat ze het slechter hadden kunnen treffen) Er is veel aandacht, liefde, eten, een droog en schoon bed en kleding en een mogelijkheid om naar goede scholen te gaan. Er is geld om naar de dokter te gaan en de medicijnen te betalen.
In het weeshuis is genoeg te doen in de vorm van huiswerkbegeleiding, luiers verschonen en spelen. (spelen rules!) Ik voel me er erg welkom en rij er ‘s ochtends met een brede glimlach heen op mijn brommertje. De rit ernaartoe is al een genot, door de rijstvelden en de bergen in, de zoete geur van kruidnagel die ligt te drogen. Het weeshuis ligt in een desa (zeg maar buitenwijk) van Bogor en binnen een uur lopen, door de rijstvelden, kom je bij een prachtige waterval uit. Elke middag kom ik thuis met tassen vol cassave of zoete aardappels die ze die dag geoogst hebben. Ik weet inmiddels niet meer wat ik ermee moet doen, maar sleep ze elke dag trouw mee op mijn brommer.
Dus eindelijk, na een jaar, heb ik iets gevonden waar ik goed in ben: spelen!! Het gevoel weer ergens bij te horen is heerlijk en als een van de peuters me begroet met de, door mij, aangeleerde “high five” kan mijn dag niet meer stuk. Volgende week gaan we met al het personeel naar het presidentiele paleis in Bogor en ik moest en zou ook mee, omdat ik nu ook “familie” ben, zoals ze het zeiden. Heerlijk!!
Dan nog mijn andere cariere als model natuurlijk. Ik had er al een tijd niets meer van gehoord en toen in vorig week de Jakarta Post opensloeg stond ik raar te kijken toen ik mezelf zag ik die advertentie van de lokale bank. Een klein beetje trots was ik wel… En alsof de duivel ermee speelde kreeg ik eind april ook een baan aangeboden als secretaresse voor een CEO van een groot bedrijf ergens in Jakarta. De enige arbeidsvoorwaarde was een blanke, goed uitziende vrouw. Die heb ik dus maar even aan me voorbij laten gaan en ga niet vertellen om welke reden J Ja, als ik kan kiezen tussen spelen en typen, weet ik het wel..
Verder begint maandag de nieuwe huishoudster. Ik heb, nadat we Fifi helaas hebben moeten ontslaan, drie weken zelf geprobeerd schoon te maken, maar ik ben erachter gekomen dat dat niet zo makkelijk is als in Nederland. (Sjezus wat klinkt dit verwend zeg) Ik zal de details achterwegen laten, maar waar het op neer komt is dat ik er blij ben dat Ibu Adhi maandag begint en ik niet meer om 7 uur in de morgen de was hoef buiten te hangen, omdat het anders te laat is en dus gaat regenen…
