Wir fahr'n fahr'n fahr'n auf der Autobahn

Nog even over Nieuw Zeeland... Het was nogal indrukwekkend met die fantastische uitzichten waar je ook rijdt, maar het geeft ook aanleiding tot een paar oh-verhalen over autorijden..(fotos hebben jullie al gezien, dus nu even fotoloos - en excuses voor de lap tekst, al kan je ook gewoon doorscrollen naar het volgende topic, want daar staan wel veel fotos in!)

ok - 1 foto van drukte in het verkeer in NZ.... schapen.... Uiteindelijk heb ik ongeveer 2700km gereden over het zuid eiland - en als je de ruwe schatting van die rode lijntjes volgt, dan valt het eigenlijk best tegen wat ik heb gezien.. Maarja, voor hetzelfde ben ik veel meer omgereden dooor de bergen, maar had geen zin om het goed uit te zoeken, en had mn trusty gps met tracker niet bij me..

Ff checken op Google earth blijkt het Zuid eiland ongeveer 800km lang te zijn. Java is iets groter - ongeveer 950 km lang. In heel Nieuw Zeeland (Noord en Zuid eiland) wonen 4 miljoen mensen. Op Java wonen 130 miljoen mensen (in 2006 - nu waarschijnlijk meer). Alleen al in Jakarta en omstreken wonen 20 miljoen mensen ofzo... BIZAR als je dan in zo'n rustig, stil, en open landschap rijdt..

maargoed

Een van de eerste dingen die je opvalt als je uit indo komt is dat ALLES zo heel goed geregeld is… Het is schoon, verzorgd, netjes, MOOI, en dat is soms even wennen…. Vooral tijdens het rijden natuurlijk, aangezien mijn rijstijl redelijk is aangepast aan Indo…

Mijn theorie: hoe meer regels, hoe meer aggressie, hoe meer ongelukken. Het viel me al op in NL: iedereen verwacht van andere bestuurders dat ze de regels volgen, waardoor ze heel boos worden als ze hard rijden en iemand die regels niet volgt – echte ‘road rage’.. Je rijdt hard, omdat je verwacht dat iedereen doet wat jij verwacht… en is het niet volgens je verwachting, dan word je boos… Als je toetert - betekent dat meestal dat je BOOS bent, en vaak komt er dan een beetje raar testosterone-fuelled gedrag achteraan: afsnijden, gebaren, whatever. In Indo verwacht iedereen dat alles kan gebeuren, dus rij je in het algemeen voorzichtig en langzaam (ish), en verwacht je dat er van alles kan gebeuren. Toeteren doe je om te zeggen “hee, hallo, jij daar voor me, mocht je zometeen besluiten om naar de rechterbaan te verhuizen en niet in de spiegel te kijken, ik ben hier, dus zou het misschien handiger zijn om nog even niet naar rechts te gaan,…… “

Ergo: minder snelheid, maar minder stress, en minder gevaarlijke situaties, hoe gevaarlijk de aksies van sommige mensen ook zijn…. En vooral, minder aggressie.. En niemand heeft ooit iets gehad aan aggressie, dus als je dat kan omzeilen – mooi.

Ze hebben in NZ zelfs odometer checks op de snelweg, waar je 5km lang kan checken of je odometer het wel goed doet. Nou heb ik ooit echt aandacht besteed aan dat ding, maar als je zo nu en dan 5 km lang je odometer kan checken terwijl er verder niets (nee, echt NIETS) op de weg gebeurt... I'm there! Odometer deed het trouwens, voor de meet-fanatici onder ons..

Ik houd van autorijden (vooral als dat de wereld redt... "saving the world by increasing my carbon footprint" - net alsof ik een echte expert op gebied van wereld redden ben...;-), en heb met veel plezier 10 jaar geleden heel canada doorgereden - ook voor werk natuurlijk..it's a tough job...

maargoed. Na de walvissen moest ik weer terug naar Christchurch, en genoot ik van een fantastische zonsondergang, en zat een beetje weg te dromen over hoe mooi het allemaal wel niet was, toen er een andere rode gloed (dit keer klnipperend en aan de andere kant van de weg) zich om draaide, en achter me aan kwam.. “potjandosie” dacht ik - of iets in die trant...

*ff tussendoor: In Canada kreeg ik het voor elkaar om aan het eind van de eerste dag van mijn bloedverzamel roadtrip door het hele land meteen een boete van $680 te ontvangen (ey - een rechte weg volgen door de prairie met NUL autos en een lullige snelheid wordt redelijk saai aaan het eind van de dag - en laat dan net die eerste auto een copper zijn...), en dus was het noodzakelijk om flink te onderhandelen zodat ik mijn rijbewijs niet kwijtraakte – aangezien ik nog een aantal weken moest rondrijden..
De volgende ochtend had ik binnen 10 minuten alweer een snelheids overtrading begaan, waar die geniepige policeofficer met zn reflector zonnebril nou net op zat te wachten al verstoppend achter een bord.. Totaal uitgaven eerste 24uur Canada aan bekeuringen: ~$900.. Tip: op zo’n moment “ja, ik heb gisteravond ook al bijna $700 moeten betalen” is NIET slim.* Jammer dat je dat soort dingen niet kan claimen als travelexpenses...

Maargoed, terug naar NZ. Zoals veel Nieuwzeelanders (m/v), was dit een hele sympathieke vent (NZ komt ook niet hoog in mijn ‘landen met mooie vrouwen lijstje’). “I’m afraid you’re doing 114, mate…” – “yes, I know, sorry?” (Ik moest meteen aan mijn zusje denken die ‘sir’ achter elke zin plakte die ze zegde tegen de agent die haar aanhield in Australie… ik zat achterin met een biertje en heb daar hartelijk om gelachen… - nog steeds trouwens..) Mijn eerste 2 excuses faalden – en ik moet toegeven dat “ja, maar ik was afgeleid door de mooie zonsondergang een heel slechte is. “En het ging zo goed de afgelopen 11 dagen” haalde ook weinig uit, en is achteraf ook niet zo'n goeie.. “En dan nu, op weg naar het vliegveld……” - DAT was ‘m. Vooral aangezien dat het betaalproces redelijk gecompliceerd zou maken denk ik, maar dat doet er niet toe. Op vertoon van mijn ticket en een nederige blik mocht ik doorgaan.
Woohoo!

Wat jammer was – ik had uiteindelijk het verkeerde ticket aangeklikt op internet (ik moet dat soort dingen ook door de dames op kantoor laten regelen), waardoor ik niet om 1150 vertrok, maar om 630, en dus om 430 op het vliegveld moest zijn.. Dus niet vrienden uit Bogor kon bezoeken, maar weer een nachtje in de auto (2e keer in NZ - al was het een comfortabele auto om in te slapen), ditmaal op de long-term parking van het vliegveld..

Schoenen worden trouwens bij vertrek niet schoongemaakt...

Jambi, Sumatra - deel 4 (regenseizoen)

Het kan verkeren – het ene moment lig je nog in je frivate fool filla met oud en nieuw op Lombok, 1.5 dag later lig je op een aftands vrachtscheepje onder een stuk plastic in de stromende regen te slapen.. 2100 aangekomen in Bogor vanuit Lombok, wekker om 0500, en op naar Jambi. Uurtje vliegen, 3 uur met de auto (kan sneller, maar de weg was op sommige delen weggeslagen door de regen..) en naar de aanmeerplaats voor de speedboat. Aldaar werd ik al van veraf begroet door de speedboatpiloot van vorig jaar met: “Joost! Brother!” en was hij een kwartier niet van mijn arm/schouder aft e slaan.. En dat is mooi. Twee uurtjes speedboaten naar Nipah, waar we op het vrachtschip moesten wachten die door het weer en de zee condities pas om 0200 wegkon. Ik had in ieder geval de tijd om even een zwembroek en handdoek te kopen, die ik was vergeten – net als vorig jaar overigens, die man van die winkel moet wel denken: komt er 2 keer per jaar een ‘bule’ in het dorp, en steeds verkoop ik een handdoek en zwembroek… Om 0200 zei de kapitein nog “ik weet niet of we nu moeten gaan, want het gaat wel regenen zo” maar ik had maar een weekje in het veld en wilde dus zo snel mogelijk weg – en zo beland je dus onder een stuk plastic… Wel lekker geslapen, al was het dekzeil natuurlijk net niet groot genoeg om me echt helemaal droog te houden..

En regen dus. Veel regen. En als je in de bush zit zonder water om je mee te wassen (zeewater wast niet lekker, en de rivier is deze tijd van het jaaar ook heel zout), dan is dat een goed moment om water op te vangen , of om je te douchen onder de straal water die van het tentzeil afkomt (en ja, in een moslim land doet men dat met kleding aan - fotolinks onder)

Het team, die al een maand in het veld zaten, bestaat nu naast de 4 vaste krachten uit nog 7 studenten/”vrijwilligers”, en onze locale held H (zie vorig stukje over Jambi). Ik had twee nieuwe studenten meegenomen (er moesten 2 terug naar de uni), en een nieuwe dierenarts, want die hebben we ondertussen wel echt nodig. Leuke groep mensen – elke avond een beetje gitaar spelen en zingen met elkaar bij het kampvuur, en alles samen doen: goede sfeer.

Na de tijgersporen naast het kamp van vorig seizoen is het team wel een beetje paranoide geworden in hun doen en laten (en terecht met sommige dingen zoals niet s’nachts in het donker alleen netten gaan checken, maar altijd met een groep). Ik vroeg de teamleider L. hoe het ging, en toen kwam een moment van stilte, gevolgd door “eergisteren hebben we gegrom gehoord net naast het kamp, en het team is overtuigd dat het een tijger is, en nogal bang”… Hij had geprobeerd te vertellen dat het waaarschijnlijk een hond was ofzo, maar had ze niet kunnen overtuigen, wat mijn taak moest worden. Dus de eerste dag lag ik lekker in de hangmat te chillen (op de plek waar ze het geluid hadden gehoord, aan de rand van het kamp), en toen horde ik het ook. Het was ‘zeker’ geen tijger, want in mijn ervaring grommen die heel anders, maar ook zeker geen hond.. Ik dus de bush in om te kijken wat het was. Na een minuut of vijf gegrom volgen door het bos, dacht ik stiekem toch wel even dat het misschien helemaal niet zo verstandig was wat ik deed, en ben maar teruggegaan (goed he, mam?;-).. Op de plek waar het eerste gegrom vandaan kwam lagen wel verse sporen van een wild zwijn, maar toch, ik had nog nooit een wild zwijn horen grommen, dus je weet maar nooit.. De volgende dag stond ik in het bos dode bomen te kappen met de machete om een visfuik mee vast te zetten in de rivier, en toen liep ik tegen een wilde zwijn familie aan, die al grommend wegliepen – case closed, en het team iets geruster kunnen stellen.

Ik kan trouwens redelijk overweg met een machete, maar net als de meeste jongens van 36jaar heb ik als ik alleen in de bush sta toch nog wel eens de kinderlijke neiging om te kijken of ik een tak in een slag als een ninja door kan hakken.. Dat kan dus blijkbaar, al moet je dan wel zo slim zijn om niet je scheenbeen in het vervolg traject te plaatsten… Resultaat: een flinke snee in mijn been (maarja, beter dan andersom…:-). Jammer dat er geen zuster was.. Maarja, het was een mooie rechte wond die m.b.v pleisters redelijk goed dicht geplakt kon worden.. (volgende keer toch maar een hechtset in de eerste hulp tas doen – was deze keer eigenlijk al de bedoeling..).

De ‘fuik van M.” (onze russische ornitholoog die op oudejaarsdag naar het zeikenhuis moest in Rusland en dus niet mee kon) deed het weer goed. Mooi werk is dat, fuiken zetten in een rivier, en nog mooier is het eruit halen met inhoud – zeker voor het team die de gezouten vis of vis in blik wel beu begon te worden (ze waren een beetje vergeten hoe die fuik werkte).. Verschillende vissen, paling, en een aantal flinke garnalen rijker zat ik de vissen op het strand in de regen schoon te maken met het mes dat vroeger van mijn opa was. Ik gebruik het, net als hijzelf deed, vaak, en moet dan altijd aan hem denken – een mooiere erfenis kan ik me haast niet voorstellen..

Dit is ons derde seizoen in Jambi, en het kamp ziet er steeds mooier en efficienter uit. We hebben nu ook een tweede hands tent van het rode kruis op de kop getikt – ideaal om monsters in af te nemen. Jammer alleen dat hij niet echt, of beter: alles behalve waterdicht is (weet ik ook meteen waarom ze hem verkochten..). En in deze tijd van het jaar zou dat toch wel handig zijn.. maargoed, zeiltje erover, en klaar. Alleen heb je dan binnen de kortste keren een flink mierennest onder je zeiltje.. Die beesten zitten echt overall: even je broek te drogen hangen/ hangmat ophangen, tent opzetten, etc, en binnen een paar uur heb je een nest, inclusief eitjes.. Bizar. En onhandig als het in je broek zit en je dat niet weet als je hem aandoet.

We hebben echt veel vogels van de vorige seizoenen teruggevangen, en dat is goed nieuws: ze leven na twee jaar blijkbaar nog, en komen dus weer naar dezelfde plek terug: goede data voor een artikeltje. Ook hebben we een bar-tailed godwit gevangen met een ring om van het British museum in London. Als die echt uit de UK is komen vliegen, dan is dat fantastisch natuurlijk, al denk ik dat hij door een engels team in zuidoost Azie is gevangen.. Ik ben in ieder geval benieuwd…

De wereld redden dmv boybands gaat het trouwens helemaal worden in 2010....

Congres...

'n congres in Nieuw Zeeland – vervelend… ;-)


In Nieuw Zeeland zijn ze nogal streng tegen het mogelijk binnen brengen van (mens/dier/plant) ziektes, dus moet je bij aankomst vanalles aangeven. Ik had natuurlijk netjes ingevuld dat ik dierenarts was, maar dan werd er grondiger geinspecteerd: tent werd geopend en gestofzuigd, en schoenen gechecked. “Ik ben bang dat u nog een beetje koeienstront onder uw schoen heeft zitten meneer – ik ga ze even schoonmaken”.. Mooi, man, gratis waterbuffelstront schoonmaken bij binnenkomst - mooi land.

Mooi? ONT-ZET-TOND MOOOOOOI land is het… Ik had zo bedacht dat aangezien het congres aan de zuidkant van het eiland was, dat ik beter naar de noordkant kon vliegen, zodat ik dan een auto ‘moest’ huren om bij het congres te komen – een leuke tocht van zo’n 700km. Ik had 1 dag extra voor- en 3 dagen na het congres, om in vogelvlucht een paar hoogtepunten te bekijken. Jammer dat er zoveel hoogtepunten zijn, want dat betekent dus dat je er heel veel mist in een paar dagen…
Bij de autoverhuur vroegen ze wat ik allemaal ging doen. ‘euh, naar congres, en zometeen eerst naar een café voor een kop koffie zodat ik de lonely planet even kan doorkijken…’ het was allemaal niet echt goed doordacht, maar dat betekent ook dat er niets mis kan gaan, alles dat ik zou zien was mooi meegenomen…. Je kan altijd weer terug gaan.. Er waren wel een paar dingen die ik graag wilde zien: NZ zeeleeuwen, pelsrobben, walvissen, dolfijnen, Keas (die papagaaien die alles stukmaken) en albatrossen.. Als dat zou lukken – mooi. Anders zou ik gewoon meenemen wat ik allemaal zag en meemaakte – ook mooi.

Al snel werd duidelijk waar het Nieuw Zeelandse Crowded House hun "4 seasons in 1 day" vandaan haalden: het kan daar heel snel van sneeuwbui naar zon-blauwe lucht, naar regen (vaak naar regen) gaan.. Hmm, dat zijn er drie..

Dat congres trouwens, was wel my kind of bullride: tussen 8:00-13:00 presentaties, en elke middag excursie! Bij aankomst (ik kende helemaal niemand) dacht ik dat het een beetje saaie bedoeling ging worden, aangezien de gemiddelde leeftijd nogal hoog lag - veel mensen rond /over hun pensioen leeftijd, en vergeleken met andere congressen weinig studenten (en dat waren meestal de mensen waar ik het makkelijkst mee om kon gaan – lekker even weg van de verantwoordelijkheden…) … Maar dat kwam natuurlijk een paar uur later allemaal goed tijdens de ‘wijnproef’ avond, waar ik meteen een pruik op m’n kop kreeg als nieuw lid en Indo representative – en iedereen weet: met een rare pruik op is het meteen feest (zucht..) – maar, niet gehinderd door de volle glazen van verschillende wijnen die geproeft moesten worden, brak het toch het ijs wel, en was het heel gezellig. Leuke groep mensen die ozzie wildlife/zoo vets… Al had ik natuurlijk een heleboel dingen (scheermes, nette schoenen,etc) thuis kunnen laten, want mijn presentatie kon gewoon ongeschoren, en op slippers – heerlijk.

Wat ook leuk is is om een keer voor een hele andere groep mensen te praten, die dan helemaal ontroerd worden door de afschuwelijke omstandigheden in de wildlife trade, en het “goede werk” dat ik doe... Soms vergeet je blijkbaar hoe diep triest het allemaal is als je aan het werk bent, want ik heb mensen echt geschokkeerd met sommige plaatjes, waarvan ik zelf dacht dat die wel mee vielen (net als sommige reacties op blogstukjes die ik niet echt verwacht)… Ik weet het ook wel, en uit zelfbescherming probeer ik om de ellende bij jagers en op de markten bewust niet mee te maken, maar gewoon het werk te doen, foto's maken (verstoppen achter een camera is handig soms) en het later met harde feiten aan proberen te pakken... Maar die erkenning van je collegas is wel fijn zo nu en dan - zo’n duwtje in de rug heb ik zo nu en dan wel nodig. Het hele verhuizen naar zuid-oost azie en daar wonen en werken is niet altijd feest, laten we wel eerlijk blijven, dus dan komt een beetje erkenning wel van pas..
En dus moet ik volgend jaar maar naar Tasmanie gaan, waar ze dan het congres hebben. :-)


Wat heel snel duidelijk wordt als je met mensen in NZ praat: de invloed die geintroduceerde dieren/planten/ziektes hebben, is immens. Die rare engelsen vonden het allemaal wel hardstikke mooi in NZ enzo, maar ze misten wel een beetje hun vertrouwde dieren, en als deel van een soort ark van Noah brachten ze nertsen, hermelijnen, bunzingen, konijnen, mussen, allerlei vinken, vanalles en nogwat.. Waar ze niet aan hadden gedacht, was dat de oorspronkelijke flora en fauna daar misschien niet tegen bestand waren…. Hierdoor zijn veel mensen nog steeds bezig met de nadelige effecten van een overvloed aan roofdieren en een steeds kleiner wordend aantal oorspronkelijke NZ diersoorten die daar niet bestand tegen zijn, en waardoor er dus veel soorten zijn waar er nog maar heel weinig van over zijn.. Aan de andere kant kan je geen National park in gaan zonder veel ratten/roofdieren vallen of borden met waarschuwingen voor vergif dat is gedropt in het gebied tegen te komen, wat ook wel weer raar is.. Er wordt veel geprobeerd, maar het is steeds meer vechten tegen de bierkaai.. jammer, maar heel stimulerend om een paar gedreven mensen over de problemen te horen praten..

Heel kort ff de excursies:
veel wandelen door de regenwouden,

langs de kust – prachtig uitzicht,

zeeleeuwen, pelsrobben, pinguins, vogeltjes kijken - fantastisch!!

Na het congres met B., 1 van de dierenartsen van de dierentuin van de krokodillenjager (nu van z’n weduwe en irritante kind) naar Fjordland gereden, waar ook veel scenes van lord of the rings zijn opgenomen. Crikey! De rust, frisse lucht, uitzicht, vogeltjes, helder en koel water wat je gewoon rechtstreeks uit het meer kan drinken… Fantastisch…

De volgende dag via het vliegveld (om B af te zetten) naar de enige royal albatros kolonie op het vast land.

Die jongens wegen zo’n 10kg, en hebben een vleugelspan van een meter of 4.. Als ze kunnen vliegen, maken ze meteen een ommetje naar Chile waar zee en tijdje blijven, om daarna een aantal jaar rond Antarctica te vliegen en niet meer aan land te komen. Als ze dan 7 zijn komen ze weer terug naar Dunedin (Djoenieeedin), om een koppel te vormen en forever bij elkaar te blijven.. aaaaaarhh.. leuk om te zien hoe de jonge mannetjes de vrouwtjes proberen te imponeren, en met hangend hoofd weglopen als het mislukt, om dan vol goede moed naar het volgende vrouwtje te gaan..

Tijdens zonsondergang komen de kleine blauwe pinguins aan land om naar hun nesten bergop te lope nom hun jongen te voeren, waardoor het een heleboel fantastisch lawaai van schreeuwende pinguins wordt…

Kaikoura was vroeger de walvisvaarder hoofdplaats van NZ. Dat betekent dus waarschijnlijk dat er veel walvissen zitten, en nu is het de whalewatch hoofdplaats van NZ. Het is maaar 2uur noord van Christchurch, dus daar moest ik ook heen.

Het hele jaar zitten daar potvissen, en die had ik nog nooit in het echt gezien. We waren ontzettend gelukkig om 6 van die units te mogen zien, meestal zien mensen er hooguit 2..


Ik kan best emotioneel worden van dat soort encounters, al was het minder erg dan bij de bultrug walvissen, die op een of andere manier NOG fantastischer zijn. Maar kijk nou:...

Resumerend: Persoonlijk records voor Oostelijkste en Zuidelijkste punt op de wereld.. Keas uiteindelijk niet gezien, maar ZOveel wel.. Fantastische ervaring..

en schapen natuurlijk - veel schapen..