Working Man

Ik ben normal niet echt een onlinebankrekeningwatcher – maar nu was de verwachting dat er voor de verandering eens een keer geld BIJ kwam, dus dan is het wel leuk. En ja hoor – na 20 maanden weinig succesvol zelfstandig ondernemeren (economisch dan, verder echt een toptijd gehad) komt er weer een vast salaris binnen! Woohoo!

Volgende maand word de jaarlijkse huisbijdrage in een keer gestort, en dan ben ik bankrekeningtechnisch weer op hetzelfde niveau als 20 maanden geleden. Sweet. Was dus wel de moeite waard om stug te blijven volhouden.

Nadeel is dan wel dat je elke dag heel volwassen naar kantoor moet en schoenen aan enzo. Die schoenen gaan pas aan als ik de auto bij het Eijkman instituut parkeer, en meteen weer uit zodra ik in de auto stap. Ik ben er dan ook best trots op dat ik in de laatste maand pas 1x (na 20 minuten tolweg) erachter kwam dat mijn schoenen nog thuis stonden - en dus weer terug moest…

Gelukkig is er altijd plek om te parkeren op de binnenplaats. Als je dus zoals ik hierboven vastgeparkeerd staat, is het gewoon een kwestie van autos achter je weg (laten) duwen, want die staan allemaal in de vrijloop. Dat vind ik dus handig.. Behalve dan dat je bij n Ford de sleutel alleen maar uit het contact kan halen als hij in Park staat, en niet in vrijloop kan zetten - ik moet dan dus kantoor uit en auto verplaatsen..  

Plaatjes zijn trouwens uitzicht vanuit mijn kantoor.

Verder begin ik m’n draai ondertussen ook wel te vinden, en mensen en het redelijk gecompliceerde systeem van onderzoek aanvragen en regelen wat beter te begrijpen. Een van mijn buitenlandse PhD studenten was een beetje te enthousiast geweest, en had soms een stapje overgeslagen, waardoor ik vaak met een charme offensief moet komen voor een beetje damage control. Maar dat vind ik wel mooi werk.

Ook moet ik nog steeeds een beetje grinniken als ik door de vingerafdruk controle deuren binnen mag en het systeem me dus herkent. Soort van James Bond gevoel..

Voor de inrichting van mn kantoor heb ik trouwens voor de minimalistische look gekozen. Dat gaat het helemaal worden in 2013.

Het is van deur tot deur zo’n 55 km, maar hoe lang je erover doet dat verschilt nogal: anywhere tussen drie kwartier en bijna vier uur (deze laatste maand). In totaal 6.5 uur forensje spelen op 1 dag is trouwens niet leuk. Maar tijdens het suikerfeest waren er 5,6 miljoen mensen minder in Jakarta, en dat scheelde nogal. En sowheeeee, dat is lekker om met lege straten door Jakarta te rijden! Maarja, 't betekende wel dat ik toen al om kwart voor zeven op kantoor was, en de schoonmakers nog niet eens waren begonnen, en ik dus helemaal niet naar binnen kon. Zit je dan. Met je schoenen.

Nu probeer ik tussen 6-630 weg te gaan, zodat ik dan ook voor 4uur weg kan, wat meestal filetechnisch wel gunstig is (anderhalf zowel heen als terug). Maar soms zit het om onverklaarbare reden heel erg tegen.

Ondertussen ben ik dus ook forensfilekoning geworden: s’ochtends krantje lezen, kopje koffie, muziekjes draaien, heel hard en cynisch “working nine to five” zingen, en ‘smiddags een DVDtje/gedownloade documentaire kijken (hier zit gelukkig niet zo'n ingebouwde beveiliging zodat je niet tijdens het "rijden" film kan kijken..). 

En verder natuurlijk ook de koning van het voordrukken (je rijbewijs halen in Athene is een groot pluspunt), rijden over de vluchtstrook, en links of rechts inhalen. Best wel genieten eigenlijk als het niet al te lang duurt allemaal.. Alhoewel - het haalt het nuurtlijk nooit bij in het bos wonen en lopen naar de kliniek waar die oranje vrienden allemaal rondlopen.. Maar dat komt wel weer....

Vanmorgen geprobeerd een nieuwe shortcut te vinden, maar mislukte een beetje. Afslag gemist, en toen volgende genomen, waar al snel duidelijk was dat ik daar niet mocht rijden. En natuurlijk een polisimeneer die me aanhield. “U mag hier niet rijden, mag ik de auto papieren zien? Of nee, doe maar rijbewijs” (mooi, dacht ik, want auto papieren zijn al een paar maanden verlopen). Hmm.. mijn nederlandse rijbewijs is ook officieel niet geldig in Indo eigenlijk… Maar sweettalken/bullshitten kan ik gelukkig als de beste. Dus uiteindelijk - na een paar keer verteld te zijn dat ik met een verkeerd rijbewijs rond rijd, en ook nog eens waar dat niet mag, en na de gebruikelijke stilte waar van je word verwacht een beetje geld toe te stoppen – weer vrolijk op pad zonder bekeuring of smeergeld. Aaardig lachen en de "onschuldige buitenlander spelen, die hard werkt om alle papieren op orde te krijgen" - het werkt nog steeds. Mooi land.

Nog maar ff een verhaaltje: Ik had gister just another day at the office, toen werd ik gebeld door Ibu (de huishoudhulp). HE-LE-MAAL in paniek, en dan gaat ze heel snel Indo praten enzo, en dan versta ik maar een paar woorden - wat niet handig is aan de telefoon. De belangrijkste woorden waren: ‘ongeluk’, ‘Joost’, ‘heeft niets?’, terwijl dat laatste ook als ‘geeft niets’ wordt gebruikt als je een deel inslikt. En dat heel vaak achterelkaar. Genoeg dus om te begrijpen dat er iets ergs aan de hand was – de volledige paniekstem hielp ook trouwens. Ik begreep alleen niet helemaal of er nou thuis iets ergs was gebeurd en dat ze hoopte dat ik dat niet erg vind, OF dat ze dacht dat er met mij iets ergs was gebeurd…

Ik nog gevraagd of ze rustiger kon praten, maar kreeg toen een vriendin van ons aan de lijn, waar zij soms babysit. 

Maakte het allemaal alleen maar raarder. 

Die legde uit dat Ibu de huistelefoon had opgenomen, en sprak iemand die zei dat hij dokter in een ziekenhuis in Jakarta was, en dat meneer Joost daar buiten bewustzijn lag. Ook vroeg hij of hij met Carola sprak. Toen ibu zei dat ze de huishoudhulp was, en dat Carola er niet was, moest ze van die meneer op zoek naar goede vrienden van mij, want het ging allemaal niet goed. Volledig in paniek is ze toen uiteindelijk achterop de brommer van haar man naar die vriendin gereden (ze wilde eerst Carola bellen, maar gelukkig kon Udin haar daarvan weerhouden en proberen te bedaren - ja, volgens zijn verhaal dan he – volgens ibu was hij net zo in paniek, en waren het de klusjesmannen die juist zeiden dat iedereen rustig moest blijven…). Die kwam op het briljante idee om eerst even mij te bellen. Nou ja, aangezien ibu dacht dat ik buiten bewustzijn lag, is het ook niet zo raar dat ze dan er niet aan denkt om even mij te bellen. Ben benieuwd hoe het op dat moment met haar sowieso te hoge bloeddruk ging...

Lang verhaal kort: is waarschijnlijk een of andere scam, dat ze dan op gegeven moment vragen om geld te sturen of over te maken. Maar ik heb altijd een credit card en verzekeringspasje bij me, dus ik red me wel mocht ik in het ziekenhuis belanden - deze maand zelfs dubbel verzekerd, omdat ik niet wist hoe snel Oxford dat zou regelen.. Maar het bizarre is dat ze onze namen wisten.. 

OF ze werken bij het telefoonbedrijf (wait a minute - de telefoon, en verder alles staat op naam van de huiseigenaar.. en voor de mobiele contracten zijn wij niet gelinkt) of ze hebben een of ander systeem gehackt.. Wel heel vreemd allemaal..

De grap is ook, ik weet mijn eigen huistelefoon nummer niet eens, dus dan is het wel heel unlikely dat ze die bellen. Sowieso als ik buiten bewustzijn ben... Moet ik maar eens duidelijk maken aan de mensen thuis.