Bogor, 16 December 2009

Lieve familie en vrienden,

Ook hier komt de kerst er weer aan en hoewel we de sneeuw en kou missen is de gedachte erachter hetzelfde.

Ik ben een inzamelingsactie begonnen, om de kinderen en het personeel in het weeshuis waar ik werk een leuk cadeau te kunnen geven voor kerst. Inmiddels heb ik al wat vrienden hier bereid gevonden om een donatie te doen en heb een lijst gemaakt van de dingen die hard nodig zijn. Dit zijn onder andere: rijst, olie, suiker, luiers en babykleding. Verder zijn er nieuwe stoelen en tafels voor de eetkamer nodig en is de koelkast aan vervanging toe.

Het personeel wil ik een enveloppe met geld geven. De meiden die daar 6 dagen per week werken krijgen 72 euro per maand en als de kerst er dan aankomt en ze willen nieuwe kleding kopen is dat een hele uitgave. Ik hoop ze hiermee een beetje te helpen om er hip uit te zien tijdens de kerst!!

Het deze brief wil ik je vragen om een donatie te doen en mee te helpen om het kerstfeest voor de kinderen en het personeel een bijzonder feest te laten zijn. Het hoeft niet veel te zijn, al is het 5 euro. Voor 5 euro kun je hier 15 kilo rijst kopen en daarmee een gezin met 3 kinderen, 2 weken te eten geven. Voor 5 euro kun je ook een mooie outfit voor het kerstfeest kopen.

Als je mij hiermee wilt helpen kunnen je het te doneren bedrag storten op ABN-AMRO rekeningnummer: 41.19.21.258 t.n.v. C. Hofstee te Bogor, Indonesië. Het is een Nederlands rekening nummer, dus er zijn geen extra kosten aan verbonden.

Wil je me laten weten als je een donatie hebt gedaan, zodat ik kan inschatten wat ik kan kopen.

Dan wil ik je natuurlijk ook zelf een ontzettend gezellig en leuk kerstfeest wensen en alvast een spetterende jaarwisseling!!

Lieve groeten,

Carola

Als je meer wilt weten over de organisatie achter het weeshuis kun je op de volgende links klikken.

http://hopeindonesia.org/index.php?option=com_frontpage&Itemid=1

http://hopeindonesia.org/index.php?option=com_content&task=view&id=24&Itemid=47

Papua..

DAT was dus 1 van de meer dan 17000 eilanden waar ik wel graag naartoe wilde…… Projectje bedenken, en gaan. J

Geen mannen met peniskokers gezien – da’s in het Noorden, en ik was alleen in het zuiden: het meest Zuid-oostelijke punt van Indo…. Verder weg van Jakarta kan niet – en de nachtelijke vlucht met 3 overstapplaatsen (Makassar, Biak, Jayapura, en uiteindelijk Merauke) is dan ook niet niks… Mooi om te zien hoe de vliegvelden steeds krakkemikkiger worden, en je dus ook echt het idée hebt dat je de rimboe ingaat (of was dat het slaapgebrek?).. Na een goede 10 uur kom je dus geradbraakt aan, waarna je vrolijk het inschrijfproces bij de locale politie mag beginnen…. Enfin, nog 4 uur later is het dan zover, je mag de bush in….. Oh nee, want je moet ook nog wat andere papieren hebben bij het National Park – maar daar zijn we nu wel aan gewend, en aangezien ik nu weet dat het helemaal niet onbeschoft is om op een bureau te gaan slapen, is het niet zo erg…

Die mensen van het National park waren trouwens super aardig, en deden alles om het ons zo makkelijk mogelijk te maken – auto, brommers, eten, het werd allemaal gratis geregeld – echt heel bijzonder.. Maarja, die mensen waren ook al lang blij dat er iemand met potentiele plannen langskwam… Behalve ons hadden dit jaar 37 buitenlanders zich ingeschreven bij de politie – en daar zat een delegatie van 18 chinezen tussen… De meeste mensen gaan blijkbaar naar het Noorden van papua (en daar wil ik ook nog wel naartoe binnenkort)…

Het gebied waar wij zaten is dus flink achtergesteld en heel arm, maar de mensen zijn superaardig. De eerste stop was een meer bij de zuidelijke ingang van het park, vol met vogels, en dus een goede plek voor toekomstige projecten.

Overnacht in de rangerspost vlakbij het strand, en de volgende ochtend om 0515 wakker gemaakt door de hanen (het is daar vroeg licht), en vogels gaan kijken in de buurt..

Na een tijdje door een dorpje gelopen waar mensen soms verschrikt reageerden op die blanke idioot met z’n verrekijker en camera (en, aangezien hier ook mensen uit papua New Guinnea wonen, die pidgin engels praten, nu een keer “white man” gehoord in plaats van de oh zo bekende “bouleh”). Maar, man, wat is het daar droog, en warm, en wat zijn die mensen arm. Het was al 5 maanden droog seizoen, en die mensen hebben dus gewoon geen water in die tussentijd… Wassen is dus echt heel erg 2008 zoals Carola ook al zei – al heb ik wel een keertje in de bruine zee gezwommen… In het regen seizoen hebben die mensen dan juist weer teveel water..

Maar het zijn pretty tough guys. En daar bedoel ik ook de vrouwen mee. Zonder al te generaliserend en on-politiek correct over rassen te doen, toch maar wel even: Zoals ik zei, aardige mensen hoor, daar in zuid Papua… Maar: die vrouwen zijn dus echt niet de mooiste… de mannen zijn grofgebouwd, gespierd, grof gezicht - op zich ok als je daarvan houdt - en de vrouwen zijn…. Tja, net zo eigenlijk… Stiekem hou ik een soort van lijstje bij in mijn hoofd “plekken waar ik werk met de mooiste vrouwen”: 1. Ho Chi Minh City (duidelijk eerste), met de zuidelijker gelegen plaatsen als ongeveer even goed. Sumatra, Bangkok, Kalimantan, en Pnomh Penh vechten om de volgende plaatsen (ik ben zo inconsequent als de pest wat dat betreft – en Bali doet niet mee omdat ik daar niet werk), dan komt Hanoi, en dan, ergens ver achteraan, zuid papua.. ik kan er niets aan doen… Fantastische plek, maar je moet er niet voor de vrouwtjes naartoe gaan..

Al was dit wel een heel mooi meisje..

Even nog ter onderbouwing van het vorige stukje – dit is puur wetenschappelijk natuurlijk, en Bogor heeft misschien wel 1 hele mooie import vrouw, maar het gaat om het gemiddelde … Ehen, ik ga er natuurlijk niet naartoe voor de vrouwtjes, maar dat is wel iets dat opvalt… Zo maak ik ook lijstjes over “plekken waar ik werk met de mooiste bomen/architectuur/vlinders” – maar daar zal ik jullie niet mee vermoeien.. ;-)

Anyway, 2e dag de hele dag gereisd door de bush (savannah en eucalyptus bossen), en onderweg nog even een locale gids opgedoken die ons de weg moest wijzen, aangezien er helemaal geen pad was –wat was ik graag de chauffeur geweest van onze 4wd – slingerend tussen de eucalyptus bomen….. Aangezien het droog seizoen was, waren de rivieren opgedroogd, en had de beste man binnen no time veel te veel vis gevangen voor onze groep, maar uit het niets kwamen steeds meer locale mannen die graag meedeelden in onze maaltijd op een papuaanse bbq, volledig vervaardigd uit takken.. laat weinig rotzooi achter..

Nog even onbedoeld een paar foto’s met onverklaarbare schimmen gemaakt – ik kon ze zonder camera niet zien – die heel populair waren bij de locale mensen die geloven dat dit een heilige plek is: een poort naar het hiernamaals…. Wat het ook was, het is een leuk effect…

S’avonds hangmatje ophangen (gelukkig was mijn hangmat met klamboe inderdaad bestend tegen de vele mieren op de bomen waar hij aan hing – en ik dus terecht het goedbedoelde advies van de locale meneer afsloeg), en onder genot van de krekels in slap gevallen… heerlijk..

Volgende plek was in het noorden van het park – in het regenwoud, en met een ander team van het national park. We sliepen in een dorpje waar je ook goed een hangmat op kan hangen (al zijn niet alle papaya bomen sterk genoeg, zo blijkt..) .. De mensen wonen daar in open hutjes, zonder enige vorm van privacy, en dat was eigenlijk best gezellig.. Weer wakker worden door de hanen en de vele honden, en geluid van mensen.. Poepen doe je maar in het bos, en wassen kan er sowieso niet. Handig.

Ook daar weer veel door de bossen lopen, vogels kijken, s’nachts uilen zoeken, kangaroos tegenkomen (ja, die heb je ook in Indo – of beter, alleen in dit stuk van indo), slangen, echt fantastisch…. Ik wil ZO graag weer terug…

Wel een paar van de beroemde greater birds of paradise gezien, maar geen mannetjes met die mooie veren – die worden wel afgeschoten als ze die mooie veren hebben….. En op deze manier creeer je dus een sort van omgekeerde evolutie: eentje waar de mooiste mannetjes niet de kans krijgen om zich voort te planten, terwijl die mannetjes met flutveren wel oud genoeg blijven om zich voort te planten…. Binnenkort wordt die hele mooie vogel dus steeds lelijker…..

Laatste stop, vlak voor vertrek, was de markt in Merauke (een groot deel van mijn werk gaat over wilde dieren die op markten verkocht worden, dus moest dat wel even natuurlijk)

Fantastische trip. Beetje jammer dat ik mijn net nieuwe telefoon (een goedkope Chinese blackberry lookalike) by de overstap op Biak heb laten liggen by het rontgen apparaat – maar die hoop ik snel weer terug te krijgen…. (of is dat nou naief?)

eigenlijk wil ik voornamelijk mijn simkaart terug…

maarja, waar gaat het nou eigenlijk over?

De Wereld Draait Door.... Nu ook in Indo (!)

Lang verzet je er tegen.

Je wil toch voor jezelf duidelijk maken dat je niet meer in NL woont.

"Ha - niets mee te maken."

(en dan stiekem toch het nederlandse nieuws online kijken als je in bereik bent van een internet verbinding...)

Zeker zolang er Nederlands voetbal is op lokale televisie - ok, je moet een beetje laat opblijven (lees: de hele nacht), maar dan heb je toch weer even Feyenoord een wereldprestatie zien afleveren... je hebt de NL tv niet nodig..

Mahaar - je mist ook belangrijke gebeurtenissen zoals "Boer zoekt vrouw"...

Sinds kort hebben we dus een nieuwe satelliet schotel op het dak waar we Nederlandse programma's mee kunnen ontvangen ("BVN - Het beste van Vlaanderen en Nederland")...

Mooimooimooi.

Niet meer proberen een nieuwsuitzending te downloaden, maar gewoon in digitale kwaliteit op groot scherm.

Nieuws, studio sport, boer zoekt vrouw, pauw en witteman, draadstaal, de wereld draait door, etc..

Maar DAT is raar!!! zit je daar in je korte broek en hemdje een beetje te kijken naar het geneuzel op de NL tv.... Eerst denk je "heerlijk" tegelijkertijd "tjeempie, waar maken die mensen zich allemaal druk over" en even later "dit is echt RAAR om te zien vanuit Indo" - maar aan de andere kant ga je dan toch allemaal programma's kijken die je anders nooit zou kijken, maar nu wel, omdat het op je nieuwe nederlandse zender is.... raaar.

Wat ook leuk is - Vlaamse tv... Normaal kijk je dat niet, want het zijn toch eigenlijk gewoon rare mensen die raar praten ;-) (maar je kan wel van ze houden....). maar hier is het best leuk om te kijken...

Je bekijkt hier de Nederlandse politiek vanuit een heel ander oogpunt, en het is dan grappig om het Belgische oogpunt te zien van wat er in de wereld gebeurt....en dat allemaal op 1 zender...
het ene moment zegt het NOS journaal dat JPtje president van Europa gaat worden, even later zeggen de Vlamingen dat een belg de eerste europresident gaat worden....

Nu net de hele 5 jaar na Theo van Gogh discussie een beetje gevolgd... Ook in NL vond ik dat de discussie een beetje te geloofgericht was, maar vanuit Indo is het helemaaal interesant. Theo was een held om wat hij allemaal "durfde" te zeggen... En ik was groot fan van zijn intimiderende manieren - die vaak juist een goed dialoog opleverden...
Hij maakte duidelijk dat hij niet tegen moslims was, maar tegen religie. En weet je, misschien had hij daar best wel een goed punt.. Christenen, joden, moslims - allemaal werden ze aangepakt. Mooi. Als wetenschapper wil je uitdagen en mensen uitdagen om met argumenten te komen voor wat ze denken.... En dat kan blijkbaar ook als je geen wetenschapper bent..

En opeens in Nederland - het land dat wereldwijd bekend staat als vrij, daar mocht opeens niets meer gezegd worden.... Door 1 (een) fundamentalistische idioot. Tegelijkertijd worden alle moslims op dezelfde manier veroordeeld als die idioot die Theo doodmaakte maar ook die kale nerstenbevrijdende en dus dodende antibontterrorist die de eerste politieke moord pleegde in NL van de laatsete paar honderd jaar...

Het heeft helemaal niets met elkaar te maken.

Maahaar - mensen zijn daardoor (die 2 ongerelateerde dingen, die op rare manier nog steeds aan elkaar worden verbonden ... "Pim zei ook...") nog steeds bang, wat het hele politieke klimaat heeft veranderd...

*niet dat je in indo vrij bent om te zeggen wat je wilt, maar dat is een ander verhaal..*

Al heel snel wordt die meneer met het witte haar erbij gehaald die zegt dat hij niet tegen moslims is maar wel tegen islam.... Hij is niet tegen moslims die de wet volgen, maar moslims die de wet niet volgen moeten het land uit, en als preventie mogen er ook geen moslims meer in, want er zijn al genoeg moslims.... Tegelijkertijd moet ook maar meteen de koran verboden worden..

hmmm..

"ik discrimineer niet, maar ik hou toevallig niet van donkere mensen...."

Dude, in NL mag je geloven wat je wil..

Ook in Indo trouwens.

toch?

Update..

Hoe langer je hier verblijft, hoe minder nieuws er te melden valt. Logisch! Toch gebeuren er nog veel nieuwe dingen. Zo ben in een maand geleden weer begonnen met Indonesische lessen en ga nu 4 ochtenden in de week naar school, inclusief bergen huiswerk. Leuk om te doen en realiseer me maar al te vaak dat de taal helemaal niet zo makkelijk is als het in het begin leek. Opeens duik ik weer de basis van de grammatica in, hoewel ik de eerste twee weken in ontkenning was en dacht dat het zonder die kennis ook wel zou lukken, heb je voor het Indonesisch toch echt even een opfriscursus nodig. Voor elke nieuwe taal, denk ik. Hoe dan ook.. Actieve en passieve zinsconstructies, wat was ook alweer een adverbial en waarom wordt er voor het ene werkwoord wel een prefix gezet en voor het andere (naar mijn idee gelijke) werkwoord niet? Ingewikkeld, maar leerzaam. Zo kwam ik erachter dat ik regelmatig tegen Udin iets zei, waarvan ik nu begrijp, waarom hij me daarna glazig aankeek. Iets als:”je hoeft niet te wachten..”. Vertelde ik als “Joost hoeft niet te wachten op jou”. Grote opluchting in de ogen van Udin dus, nu ik wel het juiste constructie gebruik. Ja, hij moet ook wat doorstaan met al die buitenlanders die in zijn huis komen wonen en de taal aan het leren zijn.

Verder ben ik met Joost en zijn team meegegaan naar Kalimantan om monsters af te nemen bij de eendjes. We waren hier vorig jaar ook geweest, dus het was erg leuk om veel mensen weer te zien en de kinderen op te zien groeien. Ook dit jaar werd er veel gewacht en was er veel tot op het laatste moment niet duidelijk. Nu kan ik daar beter mee omgaan en heb mijn verworven kunst van het afwachten kunnen uitoefenen. Daar horen natuurlijk ook bootje varen, dolfijnen, neusapen en krokodillen kijken bij. Vervelend..

Na terugkomst bleek de buurtpoes een nest kittens te hebben gekregen IN onze auto en had ik dus een probleem met mijn zwakke kattenhart. Gelukkig heb ik contact gelegd met een vrouw in de buurt die een opvang/training centrum heeft en kunnen de kittens daar over een paar weken heen en steriliseren wij de moederpoes. Ja, want de 6 katten die we nu hebben, zijn zeker genoeg en ik wil niet eens denken aan de kosten om ze ooit te verhuizen naar waar dan ook. Ook heb ik het idee om de buurtkatten hier te vangen en te steriliseren. Heeft Joost ook wat te doen… (naast zijn ontzettend drukke baan) Nu nog een net, operatietafel en uitslaapkamer en we kunnen aan de slag.

1 van onze poezen was weggelopen en is, door een zoekactie in de buurt, weer heelhuids teruggebracht. Ik had posters gemaakt en naar aanleiding van dit hebben de buren hem herkend, Udin geroepen en weer thuisgebracht. Wat een opluchting! Nou blijkt het dus de gewoonte te zijn dat je de mensen dan geld geeft (ja, wist ik veel, met mijn Hollandse krenterigheid J) Als je dat gaat doen, kan het twee kanten opgaan. Of, mensen worden aangemoedigd om actief te gaan zoeken of mensen ontvoeren je kat en claimen hem gevonden te hebben om zo iets bij te verdienen. Laat ik maar uitgaan van het eerste…. De tijd zal het leren.

Dan het weeshuis. Door mijn drukke lesschema ga ik nu nog maar 1 keer per week langs en werk me dan compleet in het zweet. Er zijn inmiddels 5 nieuwe baby’s bijgekomen en volgens de planning, komen er deze maand weer 3 bij. De dag begint om 9 uur en om een uur of 4 kan ik geen luiers en flesjes meer zien. Aangezien er geen geld is voor pampers, gebruiken ze katoenen luiers en die lekken nog wel eens door als je een baby op de arm hebt. Je kunt je dus voorstellen hoe ik eruit zie na zo’n dag. Respect voor de dames die daar 6 dagen per week werken. Naya, de premature baby in de buurt, groeit goed en weegt inmiddels bijna 4 kilo.

Joost zit op dit moment nog in Papua en komt vandaag terug. Ik kreeg een sms van hem dat douchen erg 2008 is, dus ben benieuwd wat ik ga ruiken vanavond. Een veld man in hart en nieren. Hij liever dan ik…

Baantechnisch gebeurt er nog niet veel. Ik heb wel het vooruitzicht dat ik, heel misschien… als het allemaal goed gaat… en de voorwaarden goed zijn… en de beloften nagekomen worden….In januari kan beginnen in Jakarta (als het niet februari, maart of april is) bij een stichting die een nieuw ziekenhuis en opleidingscentrum gaat bouwen. Ik zou dan de studenten gaan werven in Zuidoost Azië en een soort van representatieve functie krijgen binnen dat bedrijf. Zucht… Weer afwachten dus. In de tussentijd solliciteer ik lekker verder, maar met een reply-rate van 5% kom je niet ver. Zo heb ik mijn hoop op het werken als verpleegkundige hier inmiddels echt opgegeven en ben ik nu op andere gebieden gaan zoeken. Wie weet kan ik jullie binnenkort verwelkomen in een expat-bar in Jakarta die een bedrijfsleider zoekt. Cheers!

Buffeltjesvangen@blogspot.com

Tijdens de aardbeving in Padang zat ik dus ook op Sumatra. Niet om vogeltjes te vangen: deze keer ging het om waterbuffels die de lokale boeren in het national park rond laten lopen.

"So what?" zou je misschien denken.

Maar die buffels (meer dan 3000 in een klein parkje waar godzijdank nog steeds 300 olifanten rondlopen) kunnen wel allerlei ziektes verspreiden naar de wilde dieren inclusief de olifanten, dus daar mochten wij even gaan kijken wat we konden doen.

Nou is vogeltjesvangen natuurlijk best mooi, maar het haalt het absoluut niet bij buffels vangen... In het kort: je loopt door het National Park (mooi), komt daar oa slangen tegen (mooi), moet over heel wankele bamboebruggetjes rivieren over (ook mooi - maar stiekem ben je toch bang dat JIJ dan net weer diegene bent die van dat wankele bamboestokje afvalt...)

,

en ziet dan buffels rondlopen met wilde olifanten op de achtergrond (zeker mooi - al moet je de olifanten er even bijdenken, die waren best ver weg....),

waar jij dan bloed moet gaan afnemen, en dan de lucht rood kleurt, en de geluiden van de avond in een National Park om je heen galmen (......)...

Vangen gaat nog wel, maar die jongens/meiden stil laten staan zonder verdoving zodat die naald door die dikke huid heen een bloedvat kan raken - zeker als je een boomstammetje gebruikt om m vast te binden..... da's anders...

..

Op sommige plekken konden we nog wel een constructie bouwen met boomstammen waar de buffels dan in een soort trechter moesten lopen, en dus vast stonden - zeker met behulp van veel touw en ringen door neuzen... Dus toch een klein aantal monsters kunnen nemen.. maaar het gaat dus niet altijd goed..

Hier kan je lang over doorpraten, maar het was gewoon MOOI.

Eigenlijk waren we daar ook om bloed af te nemen bij de olifanten, maar daar moesten we nog even op wachten door een paar opeenstapelende problemen ivm vergunningen enzo...

dan maar even een nachtelijke tocht op olifantenrug door het National Park... Dat kon geregeld worden met de mahouts (olifanten trainers) die ook maar zaten te wachten tot wij de papieren voor elkaar kregen...

FAN-TAS-TISCH.

Alles was stil, je hoort alleen het geluid van de dieren in het park, en de olifant waar je op zit... Doordat ze hier niet van die plateautjes op de rug gebruiken, voel je dus ook echt elke beweging van die olifant tussen je benen, en zeker als je dan de stijle kant van een rivier af gaat en die rivier inloopt, terwijl de volle maan schijnt over die rivier - dan heb ik daar eigenlijk geen woorden voor....

Nu eerst maar eens zorgen dat de papieren worden geregeld, en dan weer terug - en dan hopelijk weer een nachtelijk tochtje maken op olifantenrug..

shake, rattle and roll

Godverdikke....

Ik weet dat we in de buurt van een flink schuddend deel van de aarde wonen, maar die 2 september was het toch wel even raar....

Zit je daar lekker aan de rokerstafel op de veranda van het kantoor, en voelt het opeens alsof je op een bootje zit.... Ik had dankzij mijn ervaringen in Griekenland al snel door dat we hier met een aardbeving te maken hadden - wat ik ook meteen zei... In Bogor maak je het niet zo vaak mee, dus was iedereen wat langzamer met die conclusie maken..

eerst is dat wel mooi: met alle rokers kijken hoe de vijver heen en weer klotst... Maarja, dan komt er een zwaardere trilling, en beginnen boven de stoelen rond te schuiven, en hoor je de eerste gillen van de mensen die boven zitten.....

- "Naar buiten"!!!!!

En dan sta je daar in de tuin (met veel meer mensen dan dat je dacht die in het kantoor zitten - toch een man of 40, en het was best rustig - waardoor iedereen meteen ging tellen hoeveel mensen er echt binnen zitten in het algemeen...). Grappig om te zien dat alle IT mensen hun Macbooks onder de arm hadden, terwijl alle andere mensen gewoon hun laptops hadden laten staan :-) Ook bizar om de palmbomen, de hangende lampen en gordijnen heen en weeer te zien zwiepen (zonder wind).. Ik had er een paar meegemaakt in Griekenland, maar dit was een stukkie sterker...

Na een tijdje ga je dan toch weer terug naar de werkplek, en dan meteen kijken op internet hoe sterk hij was (de nerds wisten het eerst door hun twitter berichtjes....) en kan je lekker grappen over de nog steeds naklotstende vijver - er waren nogal wat naschokken.... Wat NOG raarder was, was dat je best een beetje zeeziek werd als je achter (of eigenlijk voor) je laptopje zat - de aarde bewoog alsof het een zee was..

Carola zat in jakarta - en had niets gevoeld... Die was zelfs een beetje teleurgesteld dat ze het had gemist - het viel allemaal best mee, dus is het leuk om mee te maken...

Maargoed, dit was al voordat we naar NL gingen.

Een aantal weken later heb je dan een NOG grotere beving, die WEL heel erg was... Ik zat toen ook op Sumatra, en merkte eigenlijk pas dat er iets aan de hand was door de smsjes die binnenkwamen...

Maar terwijl je op hetzelfde eiland zit kan je dus zoiets volledig missen - terwijl het echt een groot drama was.

Dan besef je pas hoe groot dit land eigenlijk is..

Fever free!

Dit zou eigenlijk “visavis deel zoveel” worden, maar ik heb me bedacht.

Ik moest voor een nieuw visum op de terugweg uit NL even langs KL – omdat ze in KL een visum in 1 dag kunnen regelen, en in NL in ongeveer 1 week…. Bij de ambasssade ging het natuurlijk weeer lekker op zn Indo: 4 kwartier te laat open, waardoor iedereen die zich ondertussen had verzameld met z’n allen gingen dringen bij dat ene loket dat open ging, als je dan aan de beurt was moest je voor een fotokopie aan de andere kant van het gebouw in de rij staan, om daarna weer terug te komen, etc.. Maar ik heb weer een visum!

Laatste keer dat ik in Kuala Lumpur was, was denk ik 11 jaar geleden, en wat me daarvan bijstond was dat het een beetje saaie, vieze, en redelijk streng religieuze stad was..

Door de berichten uit Maleisie van de laatste tijd, zoals het inpikken van eilandjes van Indonesie, of het pronken met een Balinese dans in de “MalaysiaAsia” spotjes op televisie was ik al een beetje ‘tegen’… En het duidelijk maken dat de sharia wetten worden nageleefd door een mevrouw te veroordelen tot stokslagen omdat ze bier had gedronken, en mensen niet toelaten bij een concert omdat ze toevallig moslim geboren zijn en het concert wordt gesponsord door guinness - daar maak je ook geen vrienden mee bij deze jongen.. Ik zei laatst nog “goh, dan zitten we hier (in Bogor, Indo) best goed, als je dat zo vergelijkt….”

Dus nadat ik met de supermoderne express train en monorail vanaf het vliegveld naar de ambassade was gegaan - en langs de H1N1 pandemie disinfectie stations liep op de stations - , liep ik over de schone trottoirs, naast de rustige straten, langs de open barretjes en restaurants (In Bogor zijn alle resturants dicht, of hebben in ieder geval de ramen geblokkeerd tijdens de rammadan), en tussen allerlei soorten mensen, waaronder veel vrouwen die met onbedekte schouders, en vaak ook nog met minirokje aan liepen..

Ja, dat valt op na een dik jaar Bogor...

Volgens de taxichauffeur en het internet waren er een aantal leuke kroegen vlakbij mijn hotel vlak onder de Petronas towers, dus ik op pad richting “the beach” club – ik wilde de haaien die boven de bar zwemmen wel eens zien.. Bij aankomst moest je in de rij staan om de covercharge te betalen, en kwam meteen een van de uitsmijters met een laserstraal of zoiets je temperatuur opmeten voor de pandemie preventie – en dan kreeg je als je geen koorts had een stickertje.

Leuke bar. Live bandje, duur bier, nog duurdere cocktails, en heel veel alleraardigste dames uit alle Aziatische windstreken - “truly Asia..” ;-) die zeer geinteresseerd een praatje kwamen maken. Zou mooi zijn als ze ook stickertjes zouden uitdelen met “herpes/hepatitis B/syphilis/gonorrhoe/HIV free… ;-)

Maargoed, even later begonnen er zwaar opgemaakte ladyboys een volledig over de top playbackshow doen, en was mijn verwarring over dit land dat zegt een sharia na te leven complete. Niet dat ik dit erg vind trouwens – in tegendeel..

Zo had ik zelf ook 15 kg te veel bij vertrek - een groot deel te verklaren door de 8 paar dames schoenen die in mijn tas zaten.... maarja, even lief lachen naar de dame/heer achter de balie doet wonderen, en bespaart een heleboel geld....

;-)

ff kort terug in de Benelux

De 10 dagen NL zitten er weer op:

We hadden op schiphol een autootje gehuurd – maar al snel bleek dat mijn rijbewijs er niet alleen oud en versleten uitziet (inc foto met heel lang haar – is dus echt oud), maar ook al een maand of 6 verlopen was… En dan kan je blijkbaar niet een auto huren in NL… dus kwam die op naam van carola te staan..

Shenanigans! Zeg ik je… ben ik dan opeens vergeten hoe je moet rijden?

Nou, neehee… dat rechts rijden ging best... behalve dan dat ik ongeveer 30 keer per dag de ruitenwissers aandeed als ik richting aan wilde wijzen (& vice versa), en dat ik het zo ontzettend saai vond om op de NL snelwegen te rijden (zo erg zelfs dat ik begon te snappen dat er zoveel metertjes en lampjes en dingetjes in moderne autos zitten, omdat je tijd hebt om die tijdens het rijden allemaal te bekijken en mee te spelen – absoluut niet veilig, maar daar hebben ze dan ook vast weer iets voor bedacht…). Na 1.5 uur saai achter elkaar aanrijden was er eindelijk iemand die een beetje onverwacht naar de linker baan ging… Hoezee! Feest was dat even – just like home….

Maar, voor de wat helderere lezer: inderdaad. Wij reden met een chauffeur die officieel niet voor de auto geregistreerd was, die overigens ook geen geldig rijbewijs had, te hard, door donker oranje (best veel stoplichten in dat kikkerlandje) en meteen de grens over – wat ook al niet mocht van de verhuurder…. (het enige wat miste was een te hoog promillage en een achterbak vol drugs en wapens… )

Regels, regels, regels…. Je hebt er niets aan, blijkt maar weer…

Maargoed – Belgie dus…

Doop: check

Hardstikke leuk om mijn petekindje (en de rest van het gezinnetje natuurlijk) weer te zien. Bizar hoe snel die kids groeien als je ze een tijdje niet ziet.. Verder was ik vooral blij dat we niet de eerste in de rij waren, en ik dus een beetje kon afkijken naar wat er van je gevraagd wordt… Ging op zich maar 1 keer mis, toen we allemaal iets tegelijkertijd moesten doen… Verder heb ik op wetenschappelijke wijze getoetst of je door een bliksemflits wordt geraakt als je in de kerk verkondigt dat je erkent dat God in een weekje de wereld heft geschapen een jaar of 4000 geleden, terwijl je toch echt denkt wetenschappelijke bewijzen tegen deze stelling te hebben (maar ik heb het wel vaker mis)....

Dus of het oppermachtig, alwetend, alaanwezig wezen lette net even niet op toen ik dat zei, of ik heb gewoon gelijk.. ;-)

Toch was het wel mooi om even de “Godfather” te zijn… Alle quotes die ik had geoefend heb ik alleen niet gebruikt… Niet eens “I ‘m gonna make her an offer she can’t refuse”…. Anyway.. Goeie BBQ en bier na afloop, inc super aardige Vlaamse aangetrouwde familie en vrienden die ik gek genoeg na een paar biertjes steeds beter begrijp ;-)

Toen weer naar Nederland

Bruiloft: check

Daarvoor kwamen we eigenlijk naar NL (die doop die was even snel in dezelfde week geregeld - wel lief van ze trouwens)…. Super bruiloft, mooie lokatie, mooi bruidspaar, leuke mensen - helemaal te gek. Het waren op zich natuurlijk allemaal mensen uit carola haar verleden, maar ik voelde me zeer goed!

Tip: Bacardi cola beginnen te drinken na een aantal biertjes en wijntjes – rond een uur of 2 - is niet altijd een briljant idée (ook getoetst…)

Verder had ik nog andere dingen op het lijstje…

Frikandel special + patat oorlog: check

Haring: check

(oude) kaas: check

Pubquiz: check

Poolen in Utrecht: check

Wandelen bij de Kromme Rijn: check

Afscheidsetentje voor mede-emigranten: check

Oud-collegas bezoeken op de Erasmus: faliekant mislukt – onaangekondigd langskomen op vrijdagmiddag terwijl iedereen naar cursus of congres is is onhandig…. Ook voelt het heel raar om daar rond te lopen op zoek naar vrienden…

Verbazen hoe duur alles is: check (vaak)

anyway - superleuk om weer terug te zijn, al lijkt er nooit genoeg tijd te zijn om iedereen lang genoeg te zien....

Maar het is ook zeker weer leuk om terug naar indo te gaan!

Haring en rookworst

Tijdens het inpakken van je koffer voor een bezoek aan Nederland, loop je nog even snel naar de computer en bekijk je de temperatuur in Nederland. Ziet: 15 tot 24 graden en denkt dus “zomerse temperaturen”. Blijkt dat even tegen te vallen als je uit een omgeving komt waar het, het hele jaar door 30-35 graden is. Mensen in korte broeken en t-shirt, terwijl jij nog maar een jas aantrekt.

Het bezoek aan Nederland zit er alweer bijna op. Aanstaande zondag middag stap ik in het vliegtuig naar Jakarta om weer naar huis te gaan. Ja, want naar huis, zo is het nu wel. Thuis is Bogor en Nederland is je vakantieland geworden, waar je je helemaal kunt uitleven op de haring, rookworst en mosselen. Waar je wel een sociaal leven hebt of in ieder geval vrienden hebt wonen aan wie je niet meer hoeft uit te leggen hoe je in elkaar zit. Waar je pijn in je oren krijgt als je op een koude dag over het strand loopt en je gewoon op de fiets kunt stappen, zonder gevaar voor eigen leven. Waar je wijn kunt kopen in de supermarkt en je in slaap valt tijdens het rijden op de snelweg, omdat er niets spannends gebeurd.

Tot zover mijn ode aan Nederland. Nog twee dagen dus. (met zomerse temparaturen volgens velen) Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen en veel vrienden en familie gezien. De reden dat wij terugkwamen was voor de trouwerij van vrienden van ons en die afgelopen weekend was. Wat heb ik genoten en wat is het bijzonder te zien dat een goede vriendin door haar vader wordt weggegeven, nadat zij aan komt lopen met hertjes op de achtergrond en muziek op de voorgrond. Ik was helaas mijn zakdoekjes vergeten, maar gelukkig stond Joost voor me met een nog vlekkenloos overhemd aan. Wat een GEWELDIGE dag!!

Dus nu, na menig ijskoude strandwandeling, drankgelach en de hollandse gezelligheid, mag ik weer naar huis. Het lijkt wel of, hoe langer je wegbent, des te meer je “Holland” gaat waarderen. In het begin ben je blij dat je uit dit land wegbent, met al zijn regels, geklaag en belastingen. Maar na een paar jaar zie je dat het nog zo slecht niet is in je ijskoude kikkerland. Want overal ter wereld wordt er geklaagd en zijn er regels als het er al niet meer zijn L

Geland

Nog ruim twee weken en dan mogen we weer een bezoekje brengen aan Nederland en Belgie. Ik verbaas me er vaak over, hoe snel de tijd hier gaat. We zitten hier nu ongeveer anderhalf jaar en het voelt als gisteren dat ik op Schiphol uitgezwaaid werd door familie en vrienden.

Ik kijk wel eens de foto’s van die afgelopen anderhalf jaar en realiseer me dat ik ontzettend veel heb gedaan en meegemaakt. In een hangmat slapen in een moeras in Vietnam, logeren aan een rivier op Kalimantan, rennen door de rijstvelden, genieten op Bali, werksters ontslagen, papaya’s groeien in de achtertuin en ga zo maar door.

Dan heb je nog de culturele verschillen waar je aan moet wennen en niet onbelangrijk, moet leren begrijpen. Zo ben ik al heel goed geworden in te laat komen, niet duidelijk zijn over mijn plannen, altijd ja zeggen (ookal bedoel ik nee), eten met mijn handen, zacht praten, op zoek gaan naar dat ene café waar ze WEL bier verkopen. Regelmatig zijn er momenten, waarom ik moet gniffelen of een “o.. zit dat zo” gevoel heb. Zoals vandaag, toen de buurtkinderen kwamen spelen en ze kattengrint aan de visjes gaven, omdat ze dachten dat het visvoer was. Toen er 1 de badkamer uitgestormd kwam en tegen haar vriendjes vertelde dat we wel een heel raar bed hadden, waarmee ze het ligbad bedoelde. Ja.. weten zij veel… Als hoogtepunt heb ik ze drop laten proeven en, zoals verwacht, vonden ze het ontzettend vies. Eigenlijk snap ik dat ook wel…

We hebben inmiddels al veel bezoek gehad en het is erg leuk om te laten zien waar je woont en hoe je leven hier gaat. Gelukkig heeft iedereen zich netjes aangepast en werd er binnen de kortste keren met de handen gegeten of plotseling gestopt bij een vies toilet aan de kant van de weg. Ik merk dat je snel kunt wennen aan een cultuur en daardoor is het erg leuk om te zien dat onze gasten zich blijven verbazen over het verkeer, terwijl ik dan denk “het gaat toch goed?” Ok.. eerlijk toegegeven, doe ik ook nog wel eens mijn ogen dicht bij een roekeloze inhaalactie.

En soms… voorkom je frustraties door dingen gewoon maar zelf te doen. Zo wachten we nu al twee weken op de reparatie van een lekkende kraan in de badkamer. We hadden alles al vervangen wat we konden bedenken en zijn tot de conclusie gekomen dat de muur gesloopt moet worden. Dat wilden we toch even aan de huisbaas overlaten en hij heeft vandaag eindelijk een mannetje gestuurd die dat “misschien” morgen gaat oplossen. Het mannetje kwam net even vooronderzoek verrichten en gaat dus weer van voor af aan beginnen bij het vervangen van de rubbers (wat we al twee keer gedaan hebben) Op het moment dat je verteld dat je dat dus al twee keer gedaan hebt, kijkt hij je echt aan alsof jij niet weet waar je het over hebt. En daar sta je dan…. Ben benieuwd hoe het er morgen uit gaat zien als ik terugkom van mijn werk. Laat me raden… En.. blijven lachen en vriendelijk bedanken, hoort er ook bij..

Eigenlijk kan ik dus wel zeggen dat ik geland ben en me heerlijk voel in Indonesie. Lekkende kranen en daken, betalen van rekeningen, boodschappen halen.. Het is eigenlijk net als in Nederland, alleen dan bloedverziekend heet en het duurt allemaal iets langer. Daarbij komt dat we regelmatig leuke tripjes doen in het weekend en zo zijn we het afgelopen lange weekend (gisteren was het bevrijdingsdag) maar weer eens naar het strand gegaan. Ik heb eindelijk een strand op Java gevonden waar je, zonder in de boeien geslagen te worden, in bikini kan lopen en hebben we ons laten verwennen met overheerlijke gegrilde vis, krab en kreeft. Joost heeft zijn nieuwe surfboard uitgeprobeerd en zei al tegen me of we het weekend voordat we naar Nederland gaan, niet nog even naar dat strand kunnen.. Ik stem voor!!

Ik vind het dan ook geen slecht vooruitzicht dat we hier, wellicht, nog langer blijven dan gepland. Ik ben inmiddels ook maar weer eens op banenjacht gegaan en heb, als het allemaal goed gaat, deze week een gesprek in Jakarta. Ik ben toch wel op zoek naar een baan met meer verantwoordelijkheid en die iets meer betaald dan een zak zoete aardappelen. Ik hoop het werk in het weeshuis ook nog te kunnen doen ernaast. Eerst maar weer afwachten… Ben ik ook heel goed in geworden..