Free-lance wilde dierendokter/adviseur..

Voordat men gaat denken dat deze jongen maar een beetje aan het lanterfanten is, en zijn tijd alleen besteedt aan vijver bouwen en brommeren op de vulkaan:  ik heb natuurlijk ook mijn eigen (niet-geregistreerde) “bedrijfje” als ‘free-lance wilde dierenarts/consultant’ sinds het begin van dit jaar. En ja, dat klinkt als veel meer dan het is.

Doel was om – liefst betaald – advies te geven, en ‘leuke projecten te doen’ in mijn jaar van soort van sabbatical. Mocht een conservation project geen geld maar wel hulp nodig hebben, dan is daar zeker over te praten, en afhankelijk van leukheidsfactor werk ik ook gratis (bv sta ik op de lijst om met een expeditie naar Antarctica mee te gaan om zeehondjes te verdoven – vrijwillig. Maar je moet wel een ontzettende oetl*l zijn als je dan moeilijk gaat doen over een salaris - sowieso niet mijn sterkste punt trouwens)..  Anyway - financiele en legale details van mijn ‘bedrijfje’ gaan we hier niet over uitwijden (=onverstandig), maar het heeft ons in de afgelopen 4 maanden toch in totaal 1 laag-gemiddeld maandsalaris opgeleverd (oftewel bijna 1 maand NL uitkering, maar daar doen wij niet aan mee) 
Result! :-)

Mijn eerste betaalde werk als zelfstandige heb ik al eerder over geblogd – met de makaakjes en lorisjes bij mijn grote vrienden vlak buiten Bogor. Tegelijkertijd ook een beetje vrijwillig gedokterd bij het re-introductie programma van de bedreigde Javan hawk-eagle , ook net buiten Bogor, maar aan de andere kant van de vulkaan.

Tweede job was tijdelijk adviseur voor de Wereld Gezondheids Organisatie (WHO), bij een meeting in Kuching, Sarawak/Maleis Borneo, over de ‘apen malaria’ die steeds belangrijker lijkt te gaan worden voor mensen in ZO Azie. Zoonotische ziektes (infecties die van dier op mens kunnen worden overgebracht) gaan het helemaal worden deze eeuw, en aangezien ik had meegewerkt met een malaria studie in makaken (die in Ciapus) samen met de Oxford Universiteit, was ik gevraagd om als enige dierenarts-expert aan te treden (het gaat ten slotte om een ziekte die oorspronkelijk bij dieren voorkomt), en uit te leggen hoe apen-malaria zich voordoet bij apen.

De avond voor mijn vertrek trouwde een van “mijn” dierenartsen in Jakarta op traditionele Javaanse manier, wat super leuk was om te zien - ze zag er supermooi uit (al had Carola ook flink haar best gedaan met haar Indonesische outfit), en had als bijkomend voordeel dat ik dus iig een nette broek en schoenen bij me had - na de bruiloft sliep ik in Jakarta in een hotel vlakbij het vliegveld zodat ik iets langer kon slapen aangezien ik om 0500 vertrok. 

Op groepsfoto naast me L. en N. - naast bruid L. mijn steunen en toeverlaat van de afgelopen 3 jaar

Weer ff terug naar die meeting: ik moet toch altijd wel een beetje gniffelen om mezelf als ik naar zo’n groepsfoto (zie bovenaan) kijk: een hele club oude, serieuze mensen die elkaar goed kennen en al jaren malaria onderzoek doen en vergaderen over wereldproblematiek als hobby hebben, en een of andere blonde doefus achterin met z’n surfshirtje die ook leuk meedoet. Normaal is op WHO meetings een pak met stropdas het kledingsvoorschrift, maaar dit was een informal meeting – wat ik daar dan mee moet had/heb ik geen idee van – maar een pak hoefde in ieder geval niet (uitleg speciaal voor die mensen die vinden dat ik me misschien niet representatief kleed – dit was echt acceptabel, mama.. ;-). 

Maar kijk me nou eens serieus kijken - ik deed in ieder geval mijn best..   

Plasmodium knowlesi (klinkt als “noowlsaai”) is al bijna 100 jaar bekend als een malaria soort die in het bos voorkomt – voornamelijk bij makaken. Doordat mensen steeds vaker zich in het bos begeven om bomen te kappen, mijnen te graven, “bio” palmolie plantages te maken of te jagen, is men niet alleen bezig om geld te verdienen en de wereld steeds een beetje meer stuk te maken, maar ook om allerlei nieuwe ziektes te vergaren – waaronder Plasmodium knowlesi.  In Maleis Borneo (Sarawak)  is het nu de meest voorkomende (dodelijke) malaria soort bij mensen..

En dan kunnen mensen wel altijd lopen te sikkeneuren over instanties als de VN/WHO etc, maar ik was zwaar onder de indruk hoe ze alle relevante experts (inclusief 1 redelijk mondige wildlife vet/doefus) bij elkaar kregen die in 3 dagen een goed document in elkaar toverden (is nog niet beschikbaar, maar binnenkort wel – en dan blog ik het wel weer). Super efficient gewerkt. En de beste mensen van de WHO even duidelijk gemaakt dat er een ‘free-lance wildlife dokter” nodig is bij hun geplande grote onderzoek in wilde makaken in de Philippijnen later dit jaar – de kans om wilde makaken te vangen laat ik niet aan me voorbijgaan  J.

Ik moest iets langer blijven om mijn visum te regelen, wat een paar mooie wandelingen door de bizar mooie, schone, efficiente stad (met trottoirs en een boulevard langs de rivier(!) opleverde – als je dan vergelijkt hoe het aan de andere (Indo) kant van de grens in Kalimantan is, dan is het bizar om te zien dat het ook anders kan... Die overige dagen maar verkast uit mijn “WHO-expert hotel” naar de backpackerdisctrict in Chinatown om de kosten te besparen, om me de ochtend van vertrek te verslapen, en het meerendeel van mijn verdiende geld uit te moeten geven aan een nieuw vliegticket... damnit.

Derde job was op de universiteit van Bogor – waar ik in het verleden veel mee heb samengewerkt, om een verhaal te houden over vogelziektes, en onderzoek bij wilde vogels in Indonesie (ook wel bekend als ‘vogeltjesvangen’), net na de chef van konservasi van het ministerie van forestry, die ik ondertussen ook wel een beetje ken.. Meestal doe ik deze praatjes in het engels, maar nu was de vraag of ik mijn presentatie van een uur (!) in het bahasa Indo kon doen.. Oh – ja, ‘tuurlijk’.. Ik ben normaal nooit meer zenuwachtig voor presentaties (ook niet voor WHO), maar voor deze wel... Ook had ik de presentatie woord voor woord uitgeprint en laten checken door mijn fantastische ex-assistent N., zodat ik eventueel alles kon voorlezen als het allemaal niet meer natuurlijk lukte – ik heb dus 95% voorgelezen...

Ik had de avond ervoor blijkbaar goed van de sambal gesnoept, waardoor ik eerst ff een bepaald kamertje moest opzoeken toen ik aankwam – natuurlijk zonder wc papier (daar heb ik ondertussen al veel ervaring mee – maar een hobby gaat het nooit worden).. Anyway – nog na-zwetend liep ik daarna naar de zaal, waar 6 (zes!) TV-cameraploegen stonden, en de organisatrice me vrolijk vertelde dat ze me graag wilden interviewen. Ja, lekkere verassing...

De vraag van de journalisten was voornamelijk om uit te leggen hoe het met de wilde vogels in Indo gaat, en waarom deze meeting zo belangrijk was. Eigenlijk had ik geen idee waar die hele meeting over ging, maar gelukkig mocht het ook in het engels, en kan ik me overal uit l*llen met een paar goed klinkende zinnen (bullshit-technisch is ervaring bij een amerikaanse NGO best handig, zo blijkt)...

Anyway, om een lang verhaal kort te maken (ik ben nogal lang van stof de laatste tijd aangezien ik ‘savonds niet zoveel te doen heb hier in het bos in Kalimantan– zie volgende blog): het praatje ging goed, de mensen begrepen me - ik kreeg goede vragen achteraf, en na een minuut of 10 waren de zenuwen wel weg, en kon er een beetje gegrapt worden. Halverwege struikelde ik flink over de vele lange woorden in bahasa, maar de sessionchair was zo vriendelijk om even te benadrukken dat ik voor iemand die effectief 2 jaar in  Indo woont het best aardig deed – wat me applaus opleverde, en waardoor de rest als een roes verliep.  

Na afloop kreeg ik betaald voor mijn diensten – iets wat ik niet verwachtte, of naar had gevraagd (is iets voor het nog te schrijven beleidsplan voor mijn 'bedrijfje' :-) maar was zeker een leuke verassing. En gelukkig was op tv een muziekje over de beelden van mijn presentatie gedaan, en was ik alleen in het engelse interview goed verstaanbaar.


En mooi om mezelf op Indo TV te zien met “vogel konservasi specialist” als titel te zien onder mijn naam - maar nog mooier om van de vele vrijwilligers die in mijn team hebben meegedaan te horen dat ze me hadden gezien en dat rond sms-ten...