Het lijkt alweer lang geleden dat we even op bezoek waren in Nederland en Belgie om de feestdagen door te brengen. Het was een leuke tijd, met (te) veel eten, drinken, gezelligheid en als kool groeiende nicht en neef. Het blijft raar om in NL te zijn en ik denk dat het alleen maar vreemder gaat worden, naarmate we langer weg zijn. Ik kan niet goed omschrijven waardoor het komt, maar het is in ieder geval opvallend.
Vanuit de ijzige kou, naar de zinderende hitte van Ho Chi Minh City in de ochtend van 1 januari 2009. Een betere tijd hadden we niet kunnen uitkiezen om terug te vliegen L Gelukkig waren wij niet de enige met een alcohol walm om ons heen. (ik natuurlijk niet, als BOB zijnde..... ;) Geen oog dichtgedaan, omdat er te veel leuks te zien was op tv, dus na aankomst in ons appartement in een coma gevallen.
De volgende morgen alweer op weg naar het veld in Tram Chim national park en sindsdien alleen maar aan het werk. Het voelde weer erg vertrouwd om in de hangmat te liggen en gek te worden van de muggen. Afgelopen donderdag zijn we vanaf daar vertrokken en via Saigon naar Cat Tien national park gegaan. We zijn daar twee dagen geweest en hebben geholpen de netten en het kamp op te zetten en zijn nu weer onderweg naar de vertrouwde hangmat in het zuiden. Ik kan de uren die we in de auto hebben doorgebracht niet meer bijhouden, maar met de laptop en gedownloade journaals, vliegt de tijd voorbij.
Cat Tien national park heeft een totaal ander landschap dat Tram Chim national park en dus ook andere inwoners. Waar Tram Chim plat is en polderlandschap (lees: moeras) afwisselt met kleine dorpjes, is Cat Tien een oerwoud in de bergen. Joost had me al voorbereid op wat inwoners van Cat Tien, maar met 1 was ik het er niet eens. Bloedzuigers!! Maar als, inmiddels, echte jungle girl moet je niet gaan piepen en dus gewoon het oerwoud ingaan zonder anti-bloedzuiger sokken, die volgens Joost voor mietjes zijn en daar wil ik niet bijhoren J Na 5 minuten in de jungle had ik er natuurlijk al 1 te pakken, die zich heel comfortabel op mijn enkel vastgebeten had. Het zijn gelukkig niet van die grote, dus met enige walging dat ding er maar vanaf geplukt. Een bloedend wondje achterlatend. Die grote kwamen volgens Joost niet voor, dat stelde me gerust.
Echter de volgende dag, bij het opzetten van de netten (die nou nooit eens op een normale plek kunnen staan, maar altijd in het midden van een moeras/meer/sloot…) en ik weer heerlijk tot mijn middel in de blubber stond, voelde ik iets aan mijn kleine teen. Ja hoor: zo’n grote, glibberige, vol met mijn bloed gezogen, walgelijke, totaal functieloze en smerige bloedzuiger, die zich zonder toestemming had vastgebeten tussen mijn kleine teen en die daarrnaast. Ik blijf een meisje, dus vroeg ik vriendelijk aan Joost of ie HEEL SNEL!!! dat ding van me af wilde halen. Ik ben nog net niet gaan gillen, maar het scheelde weinig. Ik moet me toch, als enige vrouw, een beetje aanpassen aan de mannen en onverschillig lijken. Met enige tegenzin moest ik daarna nog een aantal keer het moeras in en ben nog twee keer te pakken genomen. Ik kan je wel vertellen dat het schrikeffect steeds minder wordt, maar het gevoel erbij niet. Brr…
‘s Avonds toen Joost even rustig op een steiger in het donker zat werd hij begroet door een enorme krokodil, die de grootte van zijn bek liet zien (die volgens hem wel zoooooooo groot was) en hem daarna nog even aan bleef kijken. Het heet dus niet voor niets “Crocodile lake”. Mooi, scheelt weer teleurgestelde toeristen. Ik heb daarna wel geweigerd om het moeras in te gaan ‘s nachts, want mijn leven is me iets te lief. Ik kan ontslagen worden, door deze werkweigering, maar heb nog nooit een contract gezien, dus dat scheelt weer.
ps: meer foto's volgen snel...
