En toen was er... Fifi!

Eerder schreef ik over Udin, de tuinman, die ook zou gaan schoonmaken. Schoonmaken blijkt hier dus echt iets voor vrouwen te zijn (duh!) en Udin deed zeker zijn best, maar tuinieren is meer zijn ding, zeg maar. Omdat ik nog niet echt weet wat “normaal” is en niet en ik soms hopeloos om me heen kijk naar een teken van hulp ben ik die hulp maar gaan opzoeken. Wij blijken dus een buurman te hebben die 10 jaar lang in Nederland heeft gewoond. Hij kent de mensen hier zeg maar en ben hem vorige week donderdag maar eens gaan opzoeken. Sindsdien is alles in een stroomversnelling gegaan en ben ik heel veel dingen te weten gekomen. Goh.. wat kan je dan blij zijn met iemand die je kan verstaan. De volgende ochtend stond ik al in het lokale ziekenhuis met hem, want hij kent de directeur. (helaas draait alles hier om de juiste mensen kennen en een beetje overdrijven) Ik heb de artsen ontmoet en binnenkort gaan we terug om verder te praten. Heel leuk! Ik heb namelijk de lokale ambulance al gezien en kan je zeggen: die kan wel een beetje opgepimpt worden ;) Die dag hebben we ook een toeristische route gereden richting Bandung en kan je vertellen dat het best koud kan zijn in de bergen. Mooie koloniale huizen en veel, heel veel groen. Zondag met zijn familie naar de house warming van zijn dochter in Jakarta gegaan en veel leuke mensen ontmoet. Ik heb nog nooit zoveel telefoonnummers op 1 dag gekregen. Zijn dochters willen mij graag binnenkort meenemen naar Jakarta om lekker te shoppen…daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen.

Met de buurman kwam ook Fifi! Zij heeft ooit gewerkt voor de buurman en was op zoek naar een baan. Die wilde ik haar graag geven, want ik was toch een beetje lost in space, in dit grote huis. Fifi is THE BOMB! Super lieve, spontane en luid lachende mevrouw van een jaar of 45. Zij heeft 5 kinderen en woont hier in de buurt. Zij helpt mij met het huishouden (lees: doet het huishouden) en kookt nu elke dag voor het hele gezin (wat inmiddels dus bestaat uit 4 personen) Het is erg onwennig om iemand te hebben die elke morgen vraagt wat ik wil eten. Mijn antwoord tot nu is: ga lekker je gang en verras me! En koken kan ze.. daar kan zelfs ik nog wat van leren..:) Morgen mag ik haar helpen met het maken van de boemboe (wat een hele eer schijnt te zijn) Ik heb haar verteld van mijn broodbakmachine, die binnenkort komt en ze begon te glunderen. Gemak dient dus toch de mens?! Vandaag kwam haar dochtertje, van 6, hier en is sindsdien onafscheidelijk met de poes. Heerlijk om mensen in huis te hebben en mijn Indonesisch gaat met sprongen vooruit, want ook Fifi spreekt geen woord Engels. Joost weet niet wat hem overkomt als hij vrijdag terugkomt uit het veld. Hij heeft nauwelijks ontvangst waar hij zit en het enige wat hij hoorde was: “Fifi en lekker eten”. Ben benieuwd!

Ik ben ook begonnen met Indonesische lessen vier keer per weer en heb vandaag leren klokkijken. Morgen zijn de dagen van de week aan de beurt. Alsof je op de kleuterschool zit, maar wel voor een goed doel. De eerste keer naar school, achterop een brommer, had ik het gevoel dat ik best op mijn plek zit hier. Alhoewel ik elke dag weer voor nieuwe uitdagingen kom te staan, zoals het regelen van een watertank, (wat 2 uur duurt, voordat je eindelijk die ene watertank hebt en niet alleen het water) heb ik het gevoel dat het erg leuk gaat worden hier. Ik heb al een beetje rondgekeken naar de mogelijkheden voor mij om te werken, maar moet echt eerst de taal leren voordat ik met lokale mensen ga werken. In juni volgt dus nog een intensieve cursus van 1 a 2 weken in Jogjakarta. Tot die tijd ga ik leren hoe je boemboes moet maken en heel veel leuke dingen doen. Een werkvisum is misschien ook wel handig in dit geval….

Foto1: Fifi!

Foto2: Udin maakt (nu nog) de boemboe.

Happy cat!

Gisteren was het dan eindelijk zo ver. Na de teleurstelling van de onverwachte quarantaine mocht Beavis, twee dagen eerder dan normaal mee naar huis. Dit, omdat Joost elke dag wel 10 keer heeft gebeld om te vragen wanneer ze mee mocht. Toen hij ’s middags het ja-woord had gekregen is hij direct in de taxi gestapt en was, door de eeuwigdurende file, een uur te laat. De meneer van de quarantaine zat te eten en was niet blij, maar door vriendelijk te vertellen dat hij alle tijd moest nemen om te eten, werd Beavis alsnog na een half uur vrijgelaten. Joost had er op dat moment alles voor over om haar mee te nemen, dus vriendelijk blijven was een goede tactiek. Dolblij stapte Joost uit de taxi!! Ze ging gelijk op ontdekkingstocht en is ook een paar keer verdwaald, net als wij in het begin. Ze bleef maar rondjes lopen. Ik ben wel blij met haar komst, eindelijk van de muizen af die je uitdagend zitten aan te kijken als je lekker voor de buis ligt. Ik heb er niet 1 meer gezien. Eindelijk kan ze weer vrij rondlopen en de poten strekken na 3 weken in kennels en in de neus van het vliegtuig gezeten te hebben.

Joost is vanmorgen vroeg voor een week vertrokken naar Jambi op Sumatra, om het veldproject daar te bekijken. Ik had graag meegegaan, maar het leek mij nu niet de goede tijd om Beavis alleen te laten. Ze moet immers 2 weken binnenblijven voordat ze buiten kan om muisjes (lees: ratten) te vangen! Daarbij komt ook nog dat ergens deze of volgende week de spullen aan kunnen komen. Ze staan al 5 dagen in de haven van Jakarta en we werden gisteren gebeld of we een kopie van de verblijfs/werk vergunning van Joost konden opsturen….Euh….welke verblijfsvergunning?? Die zou deze maand geregeld worden, maar zoals alles hier gaat, kan dat ook volgende maand zijn. Tot die tijd dus geen spullen en moeten we betalen voor elke dag dat het daar opgeslagen is. Intussen gaan ze alles nog aan een grondige inspectie onderwerpen, dus ik hoop maar dat ze al die flessen wijn, vieze blaadjes en alle andere spullen die “haram” zijn met rust laten. Het WCS kantoor zou vandaag bellen om een garantie te geven van de verblijfsvergunning van Joost en hopelijk is dat genoeg. Ik sta namelijk echt te springen om op mijn rode kronan fiets naar de markt te gaan!! Wat dan natuurlijk ook weer voor hilarische taferelen gaat zorgen, want een “Boleh” (zo worden we genoemd en betekend zoveel als: witte) op een knalrode fiets hebben ze hier, denk ik, nog niet gezien. Als de mensen hier al verbaasd naar je huidskleur kijken en het even willen aanraken, kan ik me voorstellen dat de hele buurt uitloopt zodra ik op mijn fiets stap.

Zo was ik laatst weer eens in de supermarkt op zoek naar (hoe kan het ook anders) cosmetica producten. In alles, maar dan ook alles, zit een spulletje om de huid witter te maken. Wit schijnt goed te zijn en een teken dat je binnenzit en dus niet op het land werkt. Rare bedoeling… Bogor is in dat opzicht heel anders dan Jakarta, waar ze niet opkijken van een ”rambut putih” (withaar zoals ik ook genoemd wordt) Als je in een lokaal busje stapt is het net of je van mars komt. Er komen wel leuke gesprekjes uit voort. Iedereen wil weten waar je vandaan komt, waar je woont, of je getrouwd bent en hoeveel kinderen je hebt. Heel leuk en zoals we van te voren al besloten hadden, zijn we natuurlijk al getrouwd en hebben we nog geen kinderen. Nee zeggen is uit den boze in dit geval, want dan denken ze weer dat je een of andere ziekte hebt, waardoor je geen kinderen kunt krijgen. Op de markt stelde een vrouw aan mij dezelfde vragen en ze keek vol medelijden toen ik haar vertelde nog geen kinderen te hebben. Arme ik!! Ja, want denk je nou? Het is hier toch veel te warm om als een zwangere kip rond te lopen?? Die opmerking heb ik gelukkig maar voor me gehouden en vol medeleven keek ze me na…

Ikan besar (grote vissen)

Udin had een aquarium, maar geen vissen. Dus er kwamen vissen. Ik had hem wat geld gegeven om die te kopen en hij kwam terug met 7 kleine en 3 heel grote vissen. Ik had geen idee hoe hij die allemaal in dat piepkleine aquarium wilde stoppen, maar het lukte. Ik had hem wel geld voor vissen gegeven, maar niet voor voer. Beetje dom van mij dus.. weer een beginners foutje (Joost en ik zeggen vaak tegen elkaar dat we zo een tv komedie programma kunnen beginnen met titel: emigreren kun je leren!) Ben dus zelf makan ikan (visvoer) gaan halen, wat nog best een opgave is hier. Voordat je de meneer in de winkel wakker hebt gekregen, ben je zo een paar minuten verder. Helaas vonden ze dat voer niet lekker. Bruin brood ook niet, met als gevolg dat de arme vissen na 4 dagen vol schimmels zaten en er ondertussen al 7 het loodje hadden gelegd.

Misschien had ik van te voren ook wel kunnen bedenken dat een hele berg vissen en een klein aquarium niet samengaan, maar goed. Er kwamen dus nieuwe vissen. Gisterenavond gaf ik hem weer een bedrag om (dacht dat ik dat dus echt goed uitgelegd had) 10 Ikan kecil (kleine vissen) te kopen. Ik had niet zoveel kleingeld meer, dus gaf hem een groter bedrag. Je raad het al: 10 Ikan besar besar (hele hele grote vissen) en geen wisselgeld. Blijkbaar houden mensen hier van hele grote vissen. Maar goed..hij blij en ik dus ook. Eerst moest het aquarium grondig ontdaan worden van schimmels. Met bleekwater ging hij fanatiek aan de slag (hetzelfde bleekwater wat ik vorige week aangezien had voor wasmiddel en daar pas achterkwam toen mijn bruine broek onder de witte stippen zat, toch maar het woordenboek moeten meenemen naar de winkel) Iets te fanatiek want de bodem van het aquarium brak. Dus nu: wel vissen en geen aquarium. Om dan maar gelijk alle problemen op te lossen besloten we met een taxi naar een aquariumwinkel te gaan en daarna naar een winkel met waterfilters. (Je moet natuurlijk niet denken dat een aquariumwinkel ook waterfilters verkoopt) We hebben dus maar een aquarium gekocht wat meer bij de maat van zijn vissen paste en inmiddels zwemmen ze vrolijk rond in hun nieuwe huis. Udin heeft de hele dag zijn werk in en om het huis laten liggen en op zijn knieën voor het aquarium gezeten. Geweldig!! Waar je een mens (en misschien ook jezelf een beetje) al niet blij mee kunt maken.

The Godfather

Soms (meestal) heb ik dingen pas door als ze echt gebeuren, of bijna gaan gebeuren.. Goed voorbeeld is mijn petekindje, die binnenkort de wereld buiten mama's buik mag gaan bekijken. Zeker na het bekijken van de fotos van Soph's ontzettend (mooie) dikke buik besef ik me pas echt dat hij/zij er nu toch echt aankomt, en vind ik het toch wel jammer dat ik helemaal aan de andere kant van de wereld zit...

Maar gelukkig hebben we (traag) internet, en blijven we hier dus wel een beetje op de hoogte via blogs, e-mail, chat, en (misschien) cams....

Enneh Soph en Kevin: ik heb in Vietnam de eendaagse cursus: "hoe word ik kindervriend" gehaald! (zie foto voor bewijs...) Dus het komt helemaal goed met deze godfather op afstand... Succes met de laatste loodjes!! Kus

Liga Belanda

Ik was even een week in de war - zo goed hou ik het hier ook niet bij, maar ik dacht dat vandaag de bekerfinale was. Ik kon me herinneren dat Ajax-Feyenoord ook live op tv was hier (de uitslag staat me alleen niet meer bij), en dus even in de stad een krant opgezocht en gekeken of er Nederlands voetbal op tv was. Blijkt dat op 1 van de lokale zenders (die niet op de satteliet zit, en die we dus nooit kijken) gewoon live (of iig volledige) wedstrijden uit de Eredivisie/"Liga Belanda" zijn op zondag avond!
Volgend seizoen elke week feyenoord op TV!
sweet!

Mrs B, wanneer kom je langs om ouderwets te 'genieten' van Feyenoord en bier op zondagmiddag/avond (zoals toen canal+ het nog uitzond)?

Alleen jammer dat niemand eraan heeft gedacht om de wedstrijden in volgorde van belangrijkheid uit te zenden... Om 7u begonnen we met Ajax-Heracles (gaap), gevolgd door PSV-Vitesse - gevolgd door hossende en feestende PSVers (maar ik kon niet verstaan waar het over ging;-), en dan eindelijk om 0030: Feyenoord-Roda.
Eindelijk ECHT voetbal.
Kippenvel bij "niets is mooier dan dat ene woord: FEY-E-NOORD, ..... dan FEEEY-E-NOORD"
En bedankt, TV-One, voor de verkorte nachtrust..

In Holland, we call this "WC-Eend"

Carola en Udin beginnen elkaar steeds beter te verstaan.. Met een woordenboek en een cursus Indonesisch in de hand heeft ze hele gesprekken met hem.. Ik kom nog steeds niet veel verder dan "goedemorgen" en "dankjewel", en knik en lach vriendelijk/kijk hulpeloos naar Carola als Udin iets tegen me zegt.. Best knap, en een beetje frustrerend voor mij (competitief als ik ben).
Foto is van vorige week, toen we schoonmaakmiddelen hadden gehaald, en ze samen in de garage de spullen aan het bekijken waren, en ik haar de legendarische zin over WC eend hoorde zeggen...

Goeie vent, die Udin. S'ochtends staat ie elke dag lekker te vegen: stoep, veranda, grasveld - alles is veegbaar hier.

'n week geleden heeft Carola goudvisjes en een pomp voor m gekocht - aquarium had hij al. Helaas hebben 7/10 het niet langer dan een paar dagen overleefd, en toen de "Dokter Ikan" (vissendokter) er eindelijk bij kwam kijken, was de (waarschijnlijke) schimmelinfectie overduidelijk bij de overgebleven 3 visjes aanwezig. De veterinaire spulletjes die ik wil hebben hebben enige vertraging opgelopen, dus er was niet veel dat ik kon doen..Wel jammer.
Voor de volgende ronde gaan we die bak maar eens goed ontsmetten, en ook een filtertje erbij kopen..

Beavis

“Twee dagen voor aankomst moet je echt even langs de Quarantaine (Q) op het vliegveld gaan” werd me verteld door Z die me verder heel goed heeft geholpen met het regelen van importpapieren en vergunningen voor Beavis (mijn kat).Ok.. Dus n middagje vrijgenomen, auto met chauffeur gehuurd, en naar JKK samen met Carola. Ging vlot: 1u45min.Bij aankomst Q vriendelijke meneer die me formuliertjes liet invullen, en me uitlegde hoe het zou gaan werken, “……en dan uiteindelijk naar het Q gebouw”. Blijkbaar zag hij aan mn gezicht dat ikdit niet had verwacht (het zenuwtrekje gaf het een beetje weg).. “You do know that the regulations say there is 14 days Q?”. Ja-NEEHEE! Dat was ons niet verteld door het vervoersbedrijf, de Indo ambassade, VWA, KNMVD, of urenlang internet onderzoek..

“we moeten kijken of ze geen hondsdolheid heeft, bloed afnemen, en testen of de vaccinatie heeft gewerkt..” GVD. Rustig blijven. Denk. Lachen – oh? Proberen vrienden te worden. Pochen met je werk en PhD over virussen en vaccinaties. “Is there a ‘fast-service’ for the laboratory tests?? Because I’m willing to pay for that…” (het dichtst dat je bij omkopen kan komen zonder dat ‘echt” te doen.. )Carola zat gelukkig op een bankje achterin de wachtkamer - was wel zo handig, aangezien ik van binnen kookte, maar van buiten vriendelijk moest blijven, zoals zo vaak moet hier... Ik was wel blij dat ze dat begreep..

Twee dagen later stond ik daar weer, ik werd van hot naar her gestuurd, dit was niet iets wat ze daar vaak moeten doen - katten inklaren... Overal werd bedacht hoe ze hier geld aan konden verdienen.. "But WHY do I have to pay x00,000 rupiah?" heb k vaak gezegd, gevolgd door ellenlange berekeningen, die nooit hetzelfde waren, en meestal na navragen op een NOG hoger bedrag uitkwamen.. Had ik nou toch maar een tolk meegenomen..

Na een paar uur kwam het bericht dat Beavis er was. Enigszins tegen de regels in liep ik naar de andere kant van de hangar, waar ze op de grond was achtergelaten. Er was net een tropische regenstorm, met veel regen en onweer - naast al het andere lawaai in de hangar - waardoor ze een beetje paniekerig reageerde, maar ze stond wel droog.. "Gelukkig" duurde de papiermolen heel lang (inclusief belangrijke originele papieren kwijtraken van 'hun' kant), zodat we lang de tijd hadden om "bij te praten". En dat waren de beste uren die ik ooit in een hangar tijdens een regenstorm heb doorgebracht..

Na 5 uur gingen we naar de Q, en kreeg ze haar "superdeluxe" kamer voor de komende dagen... Wederom niet helemaal hoe ik het had gewild, maar daar moeten we hier maar aan wennen.. Net zoals ik ook moet wennen aan het feit dat ik bijvoorbeeld evenveel geld aan het vervoeren en Q van Beavis betaal, als (meer dan) een jaarsalaris voor veel mensen hier... Tegenstrijdige gevoelens, maar ik ben ontzettend blij dat ze er is.

1e foto is eerste dag, 2e foto is na 7 dagen - helemaal relaxed.. maar ondanks connecties, aardig doen etc, moet ze toch nog de quarantaine tijd uitzitten....*omkopen is helaas niet een optie aangezien ik met dezelfde mensen moet gaan werken, en dan juist uitleggen dat omkopen slecht is... - Maandag maar weer eens proberen..*

Thuis...

Zo..er is internet! Er moest vandaag eerst een nieuwe telefoonlijn komen, omdat die verouderd was. 6 verschillende mensen waren ervoor nodig om te bekijken of het mogelijk was. Halsbrekende toeren zijn uit gehaald om de kabel via het dak door te trekken, waarna bleek dat het niet aan de kabel lag, maar aan het modem. Dat allemaal voor een “speedy” internet connectie, zoals men dat hier noemt. Ik kan in ieder geval inmiddels heel goed lauwe thee maken, zoals ze dat hier graag drinken. Maar dan moet je het vooral niet opdrinken, omdat dat dan weer ongemanierd is. Vriendelijk blijven lachen en knikken kan ik ook al heel goed. Zoals jullie begrijpen zitten we dus in het huis wat Joost al had uitgekozen. Ik zal vanmiddag een filmpje maken en op het blog plaatsen.

Vorige week donderdag zijn we dus verhuisd van hotel naar dit huis. We hebben ’s ochtend de eigenaar ontmoet en gevraagd of we dingen konden veranderen in het huis. “What you want”, werd er gezegd. Zolang het maar een verbetering is. Mooi! We hadden nog een paar kleine dingen die we graag gedaan wilden hebben, zoals het maken van poort en repareren van lekkende kranen. Verder hou ik best van retro, maar de eigenaar heeft er volgens mij een missie van gemaakt om alles er zo uit te laten zien! Ach..oranje is best leuk. Toen we ‘s middags aankwamen met al onze spullen stonden we versteld! Alles was gedaan, zelf het schilderen van de buitenmuur. Nadat we eerst 20 keer het huis door zijn gelopen, waarbij we elkaar zeker 2 keer kwijt zijn geraakt , hebben we heel lui een pizza besteld en een koud biertje open getrokken.

Om 4.30 de volgende morgen werd ik wakker door de imam die het vrijdagochtend gebed deed door de speaker van de minaret. Dan maar weer rondjes lopen door het huis. Joost moest werken en zodoende had ik de hele dag om te wennen en vooral schoon te maken. Ik ben maar begonnen bij de keuken en toen ik daar drie uur later mee klaar was, was ik 2 liter zweet kwijt. Ik wist dat schoonmaken inspannend was, maar bij 30 graden…. Daarna waren de gordijnen aan de beurt. Die waren inmiddels verworden tot een broedplaats van, voor mij nog onbekende, insecten. Het huis heeft een aantal maanden leeg gestaan en zo zag het er ook uit. Aanpakken dus! Het weekend hebben we veel boodschappen gedaan om een basisvoorraad aan te leggen (lees: bier voor Joost) Inmiddels staat er ook een waterkoeler en een 2^e koelkast (wederom voor het bier van Joost;)

Bij het huis woont ook de tuinman: Udin. Aardige man van een jaar of 40, die geen woord Engels spreekt, dus mijn Indonesisch gaat met de dag vooruit. Hij woont in een huisje achter de garage. We hadden met de huisbaas afgesproken dat hij niet binnen zou komen en alleen de tuin en kleine klusjes zou doen. De mensen hier kennen het woord privacy namelijk niet en voor je het weet zit hij op de bank de playboy te lezen. Nou denk ik niet dat hij dat zal doen, want hij is een vroom moslim. Udin heeft dus het hele weekend een beetje rondgehangen buiten en in de garage. Normaal hebben mensen hier ook nog een schoonmaakster, die of bij het huis woont of langskomt. Schoonmaken is namelijk echt iets voor vrouwen. ;) We waren dus van plan om dat te doen, want ik zie mezelf nou niet al die M2 vloer dweilen, laat staan de 3 badkamers schoonmaken (!) Ik zag dat hij zich stierlijk verveelde en heb op een gegeven moment aan hem gevraagd wat hij normaal deed in en om het huis. Nou blijkt dus dat hij altijd heeft schoongemaakt binnen en het eigenlijk niet zag zitten als er een permantu (schoonmaakster) bij kwam. Geregeld dus. Vanaf nu is Udin ook schoonmaak(st)er. Hij dweilt de vloeren, lapt de ramen, maakt de badkamers schoon en geeft de planten binnen water. Het is ontzettend wennen om iemand 6 dagen in de week 11 uur per dag om je heen te hebben die dingen voor je doet. Ik mag niet eens mijn eigen keukenvloer bezemen, dan voelt hij zich beschaamd. ’s Avonds bewaakt hij het huis op een stoeltje in de garage, waarbij hij gehuld gaat in een dikke donzen winterjas en een muts! En dat bij 30 graden. Vrijdag is hij vrij en 1 keer per maand gaat hij naar zijn vrouw en drie kinderen die in de buurt van Bandung wonen, om het geld te brengen. Vanmiddag vroeg hij aan mij: “miss Cralolo no cooking?”. Echt te grappig! “only eat bread?” inderdaad had ik vanmiddag een lekkere (nou ja, lekker?) boterham met pindakaas gegeten. Om me dan ook maar even van mijn goede kant te laten zien had ik een berg pisang goreng gemaakt en hem er ook wat gegeven. “Udin like”, was het antwoord. Zo.. is dat misverstand ook weer uit de weg geruimd.

Gisteren ben ik met Udin door de tuin gelopen en heeft hij mij aangewezen wat voor planten en bomen we daar hebben. Voor mij is namelijk alles plant, met of zonder bloem. We hebben in de achtertuin een papaja, sirsak en een mangoboom en in de voortuin een rambutan en een cacao boom. Verder staan en jasmijn, orchideeën, sierbananen en peperplanten. Ik ben gelijk maar op zoek gegaan naar een plantenboek, zodat niet alles meer gewoon plant heet.

Over een week of twee komen onze spullen aan en kunnen we een housewarming geven. De collega’s van Joost hebben al een aantal keer gevraagd wanneer dat is. Zal ik maar veel slappe, lauwe thee gaan maken, denk ik. Gelukkig heb ik Nederlandse vlaggetjes gekregen bij mijn afscheid dus daar hoef ik niet meer naar op zoek. Het huis voelt goed. De buurt is geweldig. Je kunt op elke hoek van de straat iets te eten halen, voor 50 cent en het fruit pluk je gewoon uit de tuin. Voor de wijk stopt busje nummer 5 die je naar de markt, shopping mall(!) en botanische tuin brengt. Langzaam maar zeker leer ik de stad kennen en kom ik elke dag iets te weten over de cultuur. Volgende week maar eens op zoek naar een lerares Bahasa Indonesisch. Zodat ik binnenkort zonder taalfouten kan afdingen op de markt. Dus i.p.v. 50 cent voor een tros bananen, 30 cent betalen. Ja… ik ben en blijf een Hollander!

I'm singing in the rain..!

Hier dan het eerste berichtje vanuit Bogor. Het weerzien met Joost was heerlijk. Ik kwam een uur eerder aan op Jakarta airport en stond hem, samen met Yanto de chauffeur van de WCS, op de wachten in de terminal. Na ruim twee uur filerijden kwamen we aan bij het hotel en konden we nog snel wat eten, samen met Mikhail. De collega waar Joost de afgelopen paar weken mee heeft gewerkt. Onderweg vroeg ik aan Joost of de file nog zou ophouden en hij vertelde mij dat dit helemaal geen file was, omdat we toch konden rijden. Tja,…het is maar net hoe je ertegenaan kijkt.

Zaterdag moest Joost al vroeg op kantoor zijn en zodoende had ik dus alle tijd om de stad te verkennen. Eerst maar even langs zijn kantoor gegaan om de collega’s te ontmoeten en daarna wat rond gaan lopen in de wijk waar dat kantoor staat. Bij een grote straat aangekomen, zag ik dat er groene busjes reden, die dienst doen als openbaar vervoer. Allemaal genummerd, maar geen idee welk nummer me waar naartoe zou brengen. Ik vond 4 wel leuk klinken en ben ingestapt. Na veel gelach en gebaren werd ik afgezet bij de Botanische tuin. Daar wilde ik ook naartoe, dus dat was mooi meegenomen. Ik had geld nodig en werd daarin begeleid door een erg aardige meneer, die mij (hulpeloze toerist) wel even zou helpen met het vinden van een ATM. We kwamen aan in een supermodern winkelcentrum, inclusief Starbucks en Dolce en Gabbana winkel. Shoppen moet dus geen probleem zijn. Het aanbod van de meneer om daarna een stukje te gaan karaoke met hem heb ik vriendelijk afgeslagen. Ja, karaoke zonder alcohol is dus echt geen optie voor mij. Toen maar in bus nummer 8 gestapt en deze stopte wonder boven wonder, dichtbij het hotel.

Joost kwam al vroeg terug van het werk en zodoende hadden we dus de tijd om elkaar de foto’s van afgelopen weken te laten zien. Bijzonder om te zien onder welke omstandigheden hij heeft geleefd en gewerkt. De eerste onweersbui heb ik ook al meegemaakt. Indrukwekkend. Nooit geweten dat regendruppels zo groot kunnen zijn. Binnen een minuut of 3 zijn alle straten kleine riviertjes geworden. ’s Avonds zijn we een hapje gaan eten bij restaurant Liefde. Een van de weinige restaurants waar ze alcohol schenken. Een koud biertje kon ik wel gebruiken. Heerlijk bijgepraat en moe en voldaan gaan slapen. Wat een heerlijke eerste dag…

Vandaag op huizenjacht gegaan. Joost had een optie op een huis genomen en daar konden we in de middag gaan kijken. Eerst dus nog even door de wijk gelopen waar het kantoor staat en daar zagen we een huis te huur staan. Gastvrij als de mensen hier zijn, konden we gelijk een kijkje nemen. Wat een kasteel! Inclusief binnen tuintje en een vijver met goudvissen in de woonkamer. Het is dat ik niet echt van gouden olifanten aan de muur hou, maar anders… Op zoek naar het andere huis liepen we door de wijk waar het staat. Ik zei, toen we de wijk binnenkwamen, nog tegen Joost: “als er maar geen moskee in mijn voortuin staat”. Nou heb ik niets tegen een moskee, maar om nou 5 keer per dag de imam zijn ding te horen doen, via de minaret is toch niet helemaal mijn grootste wens. Je kunt het al raden.. een moskee. 200 meter bij het huis vandaan. En wat voor 1! Joost had daar even overheen gekeken de vorige keer. Het huis is beeldschoon. Helemaal hoe Joost het had beschreven. Ruim, overal kleine tuintjes in huis en de zitkuil mag er ook zijn. Het voelde goed, ondanks te moskee. Met een moskee om de hoek, weet je wel altijd hoe laat het is. Morgen maar eens de voorwaarden doorlezen en onderhandelen. Ik denk dat ik mijn keuze al heb gemaakt. Ik zie mezelf daar al helemaal wonen. Heeft Joost dat toch goed ingeschat…

euh.. mag ik 40 kilo meenemen??

Het is weer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen. De afgelopen paar weken heb ik veel, heel veel leuke dingen gedaan. Ik had er ook alle tijd voor..heerlijk! Met alle vriendinnen heb ik wel een keer afgesproken om te lunchen, badderen en te praten over de toekomst en het verleden. Daar heb ik erg veel aan gehad en weet nu dat je met behulp van een paar Japanse zoutjes alle beren van de weg kunt ruimen. (voor uitleg kun je me mailen) Ook ben ik erg snel van mijn auto afgekomen. Hij heeft drie dagen te koop gestaan, waarna hij op de vluchtstrook van de A20 total-loss is gereden door mij, omdat ik nou eenmaal niet van files hou...










Met Pasen een heerlijk weekend in Friesland gehad bij mijn schoonfamilie en heb de baby in de buik van mijn schoonzus mogen voelen. Ik weet al wat het wordt, maar Joost wil het graag spannend houden. Ik zal het dus nog even voor me moeten houden. Over een maand is Sophie uitgerekend en wij kunnen er dus niet zijn om die kleine te bewonderen. Zo heeft elk voordeel, ook een nadeel. Maar de baby-cam is al geïnstalleerd en zo kunnen we op afstand genieten van X. zoals Sophie het nu noemt. Ik ben erg blij met het bestaan van internet. Zo lijkt de wereld een stukje kleiner en is Indonesië om de hoek?!

Afgelopen zaterdag heb ik mijn afscheid gehad. We zijn gaan eten bij Dewi Sri een geweldig goed Indonesisch restaurant in de haven van Rotterdam. Ik vond het erg bijzonder om te zien dat iedereen is gekomen die ik had uitgenodigd en heb dan ook een super avond gehad. Ik ben heerlijk in het zonnetje gezet en heb zelf een edammer kaas van een kilo gekregen. Joyce hield een erg mooie speech en overhandigde mij een boek met foto's van de weekenden die we met de 6 meiden hebben gehad. Zo weet nu ook mijn vader wat je nog meer met breezer flesjes kan doen ;)



Vandaag ben ik begonnen met inpakken. Alles uitgestald op tafel, blijkt maar weer dat inschatten van volume en gewicht niet mijn sterkste kant is. Morgen maar bellen met de KLM om overgewicht bij te kopen. De poes kijkt mij af en toe aan, alsof ze weet wat komen gaat. Woensdag wordt ze gehaald en volgende week donderdag vliegt ze naar Jakarta. Zonder erg antropomorfisch (mooi woord, geleerd van Joost) over te komen, kan ik mij zo voorstellen dat het best eng is voor poes om in de staart van een vliegtuig te zitten om na 13 uur door raar pratende mensen in 30 graden Celsius uit te worden gelaten. Ik doe een schietgebedje...

Ik ben er helemaal klaar voor. Niets staat het meer in de weg. Ik heb een visum voor 60 dagen, een ticket en een koffer vol met edammer kaas. Ik kan je wel vertellen dat het raar voelt. Onrust, sentiment en onzekerheid over wat komen gaan. Alle emoties beleef ik op een dag, maar daar schijn je dan ook weer vrouw voor te zijn. Het weerzien met Joost, daar kijk ik nog het meest naar uit. Ik heb zoveel zin om van mens tot mens te praten en om te gaan samenwonen. Dat laatste was ik even vergeten, want over drie dagen wonen Joost en ik ook voor het eerst samen. Als je het doet, waarom dan niet aan de andere kant van de wereld?

Donderdagavond om 21 uur vlieg ik. Mensen zullen komen om mij uit te zwaaien, wat het afscheid niet makkelijk gaat maken. Ik zal me op het laatste moment hardop afvragen waar ik toch in hemelsnaam aan begonnen ben, maar eenmaal door de douane ga ik met heel veel zin het grote avontuur tegemoet..