Vespa (2)

Het moest er dan toch een keer van komen: een brommer voor het vrouwtje. En nee, niet zo’n ordinaire Honda, ze wilde ook een Vespa (met de bijbehorende kuren). Dus de Vespa meneer gebeld, die kort daarna met een ontzettend mooie gele Vespa uit 1964 langs kwam.. Maar ook wij hebben onze slimme momenten, en de combinatie heel oude Vespa – dus waarschijnlijk heel onbetrouwbaar, en de hoge prijs (relatief dan, eigenlijk was het een koopje voor zo’n oldtimer...) deed ons beslissen dat dit niets voor Carola was.

*na alle excitement over een mooie oude vespa werd er door Carola meteen op die van mij geoefend op straat, en toen bleek dat het verschil tussen remmen en gasgeven nog niet helemaal duidelijk was – een stoeprand had gelukkig genoeg remmend vermogen om de brommer plus berijdster nog net voor een muur en drainage gat te laten stoppen... Dit speelde misschien ook wel mee in deze beslissing...*

... maar verder is ze wel lief hoor..

Maargoed.
De overbuurman had het ‘brommer-verkoper-schouwspel’ allemaal een beetje aangekeken, en wist wel een adresje voor een “goedkope, redelijk nieuwe en betrouwbare vespa” – bovendien met electronische starter, wat met een Vespa niet een slecht idee is... Het is dat ik een electronische starter niet het meest mannelijke atribuut op een brommer vind, maar anders zou het op die van mij best handig zijn – nu sta ik in ieder geval heel mannelijk langs de weg te ploeteren met een haperende aantrap starter alsie het weer eens niet doet...
De mensen hier vragen met alles wat je hebt hoe duuur het was, eigenlijk standaard gevolgd door “Mahal!” (duur!) – en ze weten dan altijd wel een beter adresje (wat vaak toch al te laat is aangezien je het al hebt gekocht, maar dat is in het algemeen wel handig voor degene die zegt een beter adresje te weten...).
Maar, eerlijk is eerlijk: een paar dagen later stonden er twee oudere heren voor de deur met een vespa uit 2002. De motor zag eruit alsof hij sinds 2004 in een stofschuur had gestaan (“vorige week nog schoongemaakt – dat gaat zo snel hier” – jaja, en alleen voor de boodschappen gebruikt door een oud dametje zeker...), en na de proefrit werd ook wel gezegd dat inderdaad de bougies en accu misschien wel beter vervangen zouden kunnen worden, want hij had een tijdje stil gestaan. Maar de motor en versnellingen deden het redelijk, het was een schappelijke prijs, en de heren waren wel aardig, dus werd de deal gesloten.

Ik ging even geld halen met de brommer, en Carola werd meteen door de overbuurman geattendeerd op hoe je op zn Javaans mensen moet ontvangen “Ze willen Cola – en Neeehee.. niet in de keuken inschenken, maar bij hun (zodat ze zien dat het echt cola is? of dat je het niet aanlengt? – ik weet het niet..). De buurman voelt zich ook steeds meer thuis, en had zelf Carola al om koffie gevraagd “ik lust wel een bakje koffie”...
Toen ik terug kwam zaten ze allemaal op ons zitje in de garage, werden papieren getekend, werd mij nog even duidelijk gemaakt dat we een sleutelhanger met “jesus saves” oid er gratis bijkregen – “want zonder jesus is er geen hoop”, en gingen de heren saampjes op een andere vespa weer huiswaarts (natuurlijk na te hebben verteld dat ik VEEEL te veel voor mijn brommer had betaald...).

Maar: carola heeft en Vespa!!

Meteen benzine gehaald, en toeren maar – samen naar de ‘autoboulevard’ om een auto te zoeken. En dat ging heel lang goed. Maar toen begonnie te haperen, en te sputteren, en toen helemaal niets meer. En al helemaal niet met de startmotor.
Carola vond dit helemaal niet erg, en bleef volledig rustig onder de omstandigheden... ;-)
Die vibe deed de brommer besluiten om het heel snel toch maar weer te gaan doen, gelukkig.

Accu en bougie gekocht, accu erin gezet, en even naar een van de roadside brommer workshops gereden om een sleutel voor de bougie te lenen zodat ik de nieuwe erin kon zetten. Zo gezegd zo gedikkiedaan, maar toen haperde hij nog steeds. “carborateur is vies” werd me verteld, en die meneer die had wel een “garage” waar hij met vespas sleutelt, en die wilde wel helpen. Of beter: zijn zoon en vriendjes (leeftijd: 12-14? 16? – inclusief puisten, geverfd haar, Ramones/exploited t-shirts, peuken, skateboards, stoer doen voor de langslopende vrouwtjes, en hun eigen zelfgemodificeerde mad max-achtige vespas – my kinda guys, ik mocht ze wel) wilden dat wel heel graag, enigszins ‘onder begeleiding’ van pappa... De hele carborateur werd uit elkaar gesloopt, er werd bediscussieerd dattie heel erg vies was “oh – vieeeeeeessssss” (‘ah – Kotorrrrrrrrrrrr!), schoongemaakt met een pruttelende ‘hogedruk’ spuit en een takje, en meteen maar even op racestand gezet. Dat bleek toen ik even mocht proefrijden met de carborateur nog half open. Hij schoot echt over de straat heen, en het geluid was significant verbeterd - sweet. Maar toch maar even gevraagd om hem weer terug op z’n ‘damesbrommer stand’ te zetten.

Ondertussen was ik al 3 uur weg nadat ik had gezegd even de bougie te gaan verwisselen, maar de carborateur moest nog dichtgeschroefd worden, en de rem moest ook nog even worden afgesteld. Ook moest de “jesus saves” sleutelhanger nog even aandachtig bekeken worden... “ja, dit is niet mijn brommer, ik heb een zwart-witte vespa met dikke bips en race-uitlaat, zonder jesus sleutelhanger – deze is van mijn vrouw...” Daar gaat m'n street-cred..

Uiteindelijk wassie helemaal good to go. Die gastjes op pappa's advies betaald: 25,000 roepia (1 euro), en weer naar huis. En dat ging lekker. Tot vlak bij huis, toen hij uit zichzelf gas ging geven, en dat steeds harder ging, en ik m met ingeknepen koppeling, een snelheid van 2 km/uur, en een toerental van heel veel tot huis aan heb gereden.... zucht.....

Maargoed dit word wel een heel lang verhaal zo.
Hij doet het weer (de buurman heeft de carborateur iets losser gedraaid, gezegd dat we niet weer bij die jongens langs moeten gaan, omdat ze niet weten wat ze doen – maar dat weet ik nog niet zeker, ik vind ze aardig, en ze kunnen iig goed een brommer opvoeren), de eerste ritjes door de buurt zijn gemaakt, en binnenkort word het eerste uitstapje op de openbare weg gemaakt. *hier had een filmpje van Carola op de nieuwe vespa tijdens de eerste rondjes door de buurt gemoeten, maar het uploaden lukt niet...*

Bahasa Indonesia (pt 1..)

Waar het continu aangesproken worden met “bouleh” in het begin nog wel grappig was, begint het nu we ons wat meer thuis voelen toch wel een beetje vervelend te worden om steeds op je huidskleur te worden aangesproken... Meestal negeer ik het – en met een ipod met koptelefoon op is dat helemaal makkelijk – maar laatst was er even een moment dat we bij ons om de hoek weer een beetje denigrerend met “bouleh, bouleh” werden aangesproken. “Ja- Pinda!” zei ik meteen terug, waarop een redelijk boze blik van die jongens volgde...
“weet je dat je net hebt gezegd dat ze moeten verhuizen?” zei Carola...
Euh..
Nee dus, en dat lijkt me ook een heel slechte zin om tegen dat soort jongens in de buurt te zeggen...
Typisch een geval van niet handig dat ik de taal nog steeds niet beheers...
- Maar het is wel een echte VOC mentaliteit.. ;-)

En toen was er........ Herman

Herman was er al veel langer, maar toen was er nooit een camera in de buurt, dus zijn introductie komt iets later.. Herman is een “zweep schorpioen”, of “vinegaroon”. Een zweepschorpioen is niet een echte schorpioen, maar lijkt daar wel op. Herman woont voornamelijk in onze badkamer, en z’n superpower is het spuiten van azijnzuur uit z’n achterlijf – iets waar Beavis veel meer vanaf weet dan ik - en dan vooral dat het niet fijn is om dat spul in je ogen te krijgen...

Nog even een stukje Vietnam..

Hmm, het was wel weer een hele tijd geleden dat ik hier iets heb gepost….

Vietnam was, zoals altijd fantastisch. Lekker eten, drinken, leuke mensen, en zelfs een beetje de toerist uitgehangen samen met Carola in de weekends.
Carola heeft alles mooi bijgehouden (en had eigenlijk ook veel meer leuke dingen om te vertellen..) maar ik heb nog wel wat extras:
Zo was daar op Cat Ba island een (hoge, gammele, verroeste) uitkijktoren bovenop een berg waar ik met alle geweld – rond 12u s’middags, terwijl ik wist dat de tocht een uur of twee bergop was- op wilde klimmen “om van het uitzicht te genieten”, maar toennie naar mijn idee begon te zwiepen toen ik bijna boven was, had ik wel enige motivatie vanaf het platform boven me nodig in de trant van “ach, IK kan je altijd vertellen hoe mooi het hier was”.. Eenmaal boven, in de best pittige wind, even snel een fotootje genomen, tegen elkaar gezegd dat het wel de moeite waard was, en snel weer naar beneden... J
Tijdens de wandeling de berg op, en in ons bootje om de eilanden heen (rechts onder – even ter vergelijking met de “gewone toeristen” in hun massale boten) was er wel tijd voor een beetje fotograferen, en dat is altijd mooi.



En verder was het werk. Ook mooi.Onderstaande foto toont overduidelijk aan hoe ik me volledig op mn gemak voelde in deze setting. Als een kameleon paste ik me aan in een omgeving van “policymakers”, “capacitybuilders”, mensen die meeting na meeting aflopen en vergeten hoe het ‘in the field” werkt, en mensen die dingen met kippen doen..

*Voor mij in deze foto staat "mister Avian influenza - dr Suarez" zoals hij werd aangekondigd...Maar voor mij blijft mr Avian flu natuurlijk mijn eigen promotor - you gotta stay true to your school..*
;-)

cucurut en andere vrienden..

Al een tijd hoorden we ’s avonds raar gepiep buiten en zagen we iets heel hard voorbij rennen. De laatste tijd had het gepiep zich ook naar binnen verplaatst. Buiten: OK, maar binnen had ik niet zoveel zin om aangestaard te worden door een klein piepend ding. Het bleken dus spitsmuizen te zijn. (Cucurut in het Bahasa Indonesisch) Ze leven met hele families in de tuin en hebben daar genoeg mogelijkheden om zich voort te planten en dat doen ze ook. Je ruikt de nesten al op meters afstand. Heel dapper had ik dus wat inloop-vallen op de markt gekocht. Volgend Fifi houden ze van zoute vis, dus dat hebben we erin gehangen en dan maar wachten… Ze liepen er gewoon netjes omheen, tot vanmorgen. De vallen zijn van een zodanige kwaliteit dat ze soms ook uit zichzelf dichtgaan en zo loop ik elke morgen door het huis om de lege vallen weer te openen. Vanmorgen dus ook en tot mijn verbazing zat er een lief, klein bolletje in wat mij met angstige zwarte oogjes doordringend aankeek.

Ik heb de val eerst in de schaduw gezet, omdat hij anders zou verbranden en dat is ook weer zielig. Na een half uur hield ik het niet meer en heb onze nieuwe vriend maar weer netjes vrijgelaten in de tuin. Volgens de mevrouw van de toko, waar ik de vallen had gekocht, moet je ze in water hangen of er heel hard op slaan met een bezem. Aangezien in mezelf geen van beide zag doen leek dit me een betere optie. Zo kan hij zich weer lekker voortplanten en ons ’s avonds gezelschap houden. Beavis geeft er niet om en kijkt er alleen een beetje naar. Tja.. als ik zo oud was geweest, had ik ook liever op de bank gelegen.

Nu het toch over huisdieren gaat, kan ik net zo goed onze andere kat beschrijven. We hebben een mango boom in de achtertuin, die al aardig wat grote vruchten heeft. Elke avond en nacht vallen die vruchten met een hard klap op het dak of de grond. Je kunt er niet veel mee, want ze zijn verre van rijp. Ik vroeg me al af waarom dat alleen ’s avond gebeurde, dus ben ik maar op verkenning uitgegaan. Op een stoeltje voor de boom, gek gestoken door muggen met het fototoestel in de aanslag. Beavis bleef angstvallig binnen en leek ergens bang van te zijn. En ja hoor.. Na een uurtje kwam de boosdoener uit het donker aangewandeld. Een gemaskerde palm civet . Behendig klom hij in de boom en begon onze overheerlijke mango’s op de eten. Helaas begreep ik mijn nieuwe fototoestel nog niet zo goed en heb ik alleen maar plaatjes van blaadjes, zonder kat. Ik weet niet of er ook vallen zijn voor dit soort dieren, maar aan deze ga ik me niet wagen denk ik. Mij te groot.

Verder gaat alles hier goed. Joost is hard aan het werk en wordt elke dag geconfronteerd met het feit dat dingen nooit zo lopen zoals hij ze bedacht had. Alles lijkt daardoor heel veel vertraging op te lopen en veranderd de werkplanning met de dag. Gelukkig lijkt er schot te zitten in het naar huis halen van onze spullen. De brief is er, deze moet nu alleen weer naar een ander kantoor voor een stempel en misschien kunnen we volgende week de dozen gaan uitpakken en voor het eerst op de fiets naar de markt. (maar het zou net zo goed weer twee maanden kunnen duren)

Sophie, Kevin en de kinderen komen over drie weken en hopelijk is tegen die tijd de logeerkamer klaar voor gebruik. Het wiegje voor Kyra staat er al, nu nog weten waar de schroefjes zijn. Maar ze kan rekenen op een muggenvrije nachtrust. Milan kan zich gaan vermaken in de tuin met nieuwe ballen en een waar zwembad(je). Dat laatste ga ik vandaag maar eens uitproberen. Je weet maar nooit :)

Het socializen gaat nu erg goed en elke dinsdag ga ik me met een Hash . Wat zoveel betekend als een uur lang rennen door de rijstvelden en kleine dorpjes en daarna koud bier drinken. Heel leuk en handig om je contacten uit te breiden.

Joost gaat nu elke donderdag zaalvoetballen met de “mannen” Helaas zonder derde helft, maar met net zoveel plezier. (dus Kevin: neem je sportschoenen mee!) Volgende week ga ik een dagje shoppen met een vriendin hier en daarna lekker kokkerellen. Ik heb er al helemaal zin in. Maar nu eerst: weekend!! Om 10 uur komt er iemand met een Vespa, die ik wel heel leuk vind. Nu nog kijken of ik er ook op kan rijden.. Mijn eerste ervaring met die van Joost eindigde ergens in de voortuin van de buren, maar dat was een beginnersfoutje ;)