Tropenjaren

Zo, dat was even een stille periode van mijn kant op het blog..

We zullen het maar gooien op “externe factoren” of “de tropenjaren” waardoor ik geen inspiratie had om leuke stukjes te bloggen – je kan niet altijd leuk zijn..

Nutteloos feitje tussendoor:

Volgens het Koninklijk Besluit no. 98 van 18 september 1860 werd besloten dat de soldaten van de KNIL de medaille voor trouwe dienst sneller verdienden – en de jaren in de tropen dubbel telden. Zo ook voor de pensioensopbouw – wat nu nog steeds geldt. Weten we dat ook weer.

Nou snap ik dat dat in de tijd van de KNIL best bikkelen was, maar nu is het eigenlijk best goed vertoeven in dit land. Al is het me wel opgevallen dat de baard versneld bezig is met grijs worden (het stadium van een paar “blonde” haren in de baard ben ik allang voorbij..), de eerste grijze borsthaar heb ik laatst verwijderd, het blonde hoofdhaar heeft daar helemaal geen hulp bij nodig, en mijn team was laatst fotos aan het kijken van twee jaar geleden, en merkte op dat ik er daar zo jong uitzag - wat ook echt zo was…. *auw!*

Maar elk nadeel heb zn voordeel: ‘t is natuurlijk ‘n briljant moment om te beginnen met de midlife crisis waar ik al jaren naar uit zit te kijken…. Binnenkort maar eens kijken waar ik een Harley kan kopen hier in de buurt.. ;-)

Maargoed, naast het van brommers afvallen en dromen over grotere brommers word er hier voornamelijk gewerkt. Waaronder het welbekende vogeltjesvangen – met als resultaat een leuk artikeltje in de pers.

ZO gaan we de wereld redden! (dat was de bedoeling, toch?)

Naast de afgelegen stranden op Sumatra doen we ook vogeltjes vangen in de national parks om Bogor heen, zoals Taman nasional Gunung Gede Pangrango - vernoemd naar de twee vulkanen, en waar 251 van de 450 vogelsoorten van Java te vinden zijn. Meneer Alfred Russel Wallace (1823-1913) - ook bekend van z'n evolutietheorieen en uiterst vermakelijk boek over z'n 8 jaar in de bush in Maleisie en Nederlands Indie - was toen ook al zeer gecharmeerd door de prachtige omgeving daar... en terecht. Al zal het 150 jaar geleden wel NOG mooier zijn geweest, met minder verkeer ernaartoe..

Ook was daar laatst een amerikaanse cameraploeg om onze activiteiten te filmen. Mooie shots van vogeltjes vangen met een rokende vulkaan op de achtergrond, en aangezien we vaak net naast de golfbaan filmen (mooie plek trouwens om te golfen..) hebben we die netten netjes net buiten beeld gehouden, en was het een beetje jungleboy spelen voor de camera, maar ook met de spycam stiekem beelden opnemen van de illegale handel in wilde vogels op de markt in Bogor... Helemaal James Bond -minus de mooie vrouwen, snelle auto's, overige gadgets, en excentrieke slechterikken - maar spannnend was het wel!

Maar, ook ff over andere dieren, want:

ja, ook andere dieren vind ik ook leuk, en een beetje dierenarts spelen op een mooi project op Kalimantan is dat dus ook: de beren behandelen, katten steriliseren enzo.... mooimooimooi... FF kijken of ik dat iets vaker kan doen de komende tijd..

Nou zijn er hier in dit land genoeg andere wilde dieren die nogal behoefte hebben aan een beetje liefde en aandacht, en vooral ook het behoud van hun leefomgeving -die onder andere wordt weggekapt om 'duurzame biodiesel' enzo te maken - zoals duidelijk wordt gemaakt in de volgende film (heb m zelf nog niet kunnen downloaden/zien maar hij is blijkbaar nogal indrukwekkend..).
Er is toevallig een verband tussen de website van die film over een zielig orangutantje (in de credits: "de ontbossing in Indonesie wordt mede mogelijk gemaakt door:...."), en dat persbericht over vogeltjes vangen... hint
*disclaimer* Dat is gewoon een grappig, toevallig verband tussen twee op zich onafhankelijke dingen, en daar heb ik verder geen mening over natuurlijk.

Gelukkig zijn mijn collegas goed bezig om die zielige orangbabies te redden door middel van harde aktie tegen de smokkelaars, en dat is dan weer wel goed nieuws. Al is het wel bizar dat er al jaren niemand is gearresteerd voor het smokkelen van die dieren... Hopelijk is dit de eerste van vele..

en owja.
ik weet niet of ik ooit heb gezegd hoe ontzettend trots ik op de jongens en meiden in mijn team ben.
Bij deze dan.

In the navy.

In mijn vorige post schreef ik al over een missie naar de Molukken. De  afwachtende houding van mijn kant  heeft vruchten afgeworpen en ik heb gisteren een erg leuk gesprek in Jakarta gehad met de directeur van de NGO waar ik voor werk. Hij kon me gelijk vertellen dat er nog wel een plekje aan boord van de UNSN Mercy  was voor mij, dus ik vertrek 6 juli voor 5 weken naar de Molukken!!

Het is een project van de Amerikaanse marine en zij hebben elk jaar een paar maanden durende missie in de Pacific  Ocean. Het schip is de missie al begonnen en zit momenteel in Combodia. Het schip heeft Vietnam al aangedaan en zal na Indonesië doorvaren naar Oost-Timor, Papua-New Guinea  en Palau. Ze komen 6 juli aan in de haven van Jakarta en dan zullen er  70 Indonesische vrijwilligers aan boord gaan, waaronder ik.  Onze taak gaat zijn:  vertalen voor de Amerikaanse artsen en verpleegkundigen. We varen in een week naar de Molukken en daar zullen we aanmeren in drie verschillende havens en dan vanuit elke haven een aantal dagen medische hulp geven in gebieden waar mensen anders geen toegang hebben tot dit soort gezondheidszorg. Er worden operaties uitgevoerd aan boord en er is een team wat lokale ziekenhuizen en klinieken zal gaan renoveren.

Een klein overzicht van wat er allemaal aan boord is:

·         6 Operatie kamers

·         1 Traumatologie kamer

·         4 intensive care bedden

·         52 gewone bedden

·         22 extra bedden

·         Laboratorium, apotheek en radiologie.

Niet te vergeten: 3 fitness ruimtes,  bibliotheek, kapper, internet en een kerk…..

 De route:

 

Ik heb net een handboek gekregen waarin alle regels aan boord staan en aan alles is gedacht. Van kledingvoorschriften tot hoe je mensen moet aanspreken in een hogere rang. Ik zie het al voor me: “yes Sir, reporting startboard!” (salueert) Het grappige is dat ik me vorig jaar ook al had aangemeld voor deze missie, maar omdat ik geen Amerikaans staatsburger was, mocht ik niet mee. En nu dan toch.. Haha..

Kortom: Jippie!!! Ik heb er heel veel zin in en het enige moeilijke zal zijn om te zwaaien naar de kade waar (een ietwat jaloerse) Joost zal staan. Helaas moet hij de walvissen migratie  gaan missen, die in dit seizoen plaatsvindt in de Flores en Banda zee, maar ik zal foto’s maken.