(On)officieel gemuts en gepruts

Ff tuusendoor: het was blijkbaar niet zo makkelijk om het hertje te zien in de batik, dus misschien helpt dit plaatje links?

Ik zag trouwens dat er toch (denk ik) wel een afbeelding van 'n Kujang - dat speciale mes uit Bogor - opstaat: mogen jullie weer zoeken :-)

Als voorbeeld even een plaatje van hoe dat mes fier op een pilaar in de stad staat. Met op de achtergrond de door mij zo geliefde vulkaan Salak, en op de voorgrond 1 van de vele door mij zo gehate groene Angkot busjes (nouja, de busjes niet zo, wel die eikelchauffeurs...)

Maargoed. Verhaaltje.

De auto, nu toch al zo’n 21 maanden in bezit, staat nog steeds niet op mijn naam. Dat kon ook niet, want daar moet je een verblijfs en werk vergunning voor hebben… Maar op zich kan het prima, en doen veel mensen het zo, al is het enigszins onhandig aangezien je elk jaar als je het kentekenbewijs moet verlengen, eerst de vorige/officiële eigenaar moet vinden en hem vragen of je zijn originele ID card mag lenen.

Mei 2011 leek het dat ik na de vakantie in NL aan de slag kon gaan in Jakarta, dus voor de vakantie maar de auto gekocht om helemaal klaar te zijn voor de dagelijkse ritjes Bogor-Jakarta (aangezien ‘iemand’ de vorige auto was kwijtgeraakt en we geen auto meer hadden).. Jaja, voorbereiden is altijd een van m’n sterke punten geweest..

Maargoed, doe ik het een keer, dat voorbereiden, en bleek het dus een beetje voorbarig.

Op gegeven moment leek het heel waarschijnlijk dat ik in Juni 2012 dan toch  echt kon beginnen – mooi dacht ik nog, want dan loopt het kentekenbewijs af, en kan ik meteen de auto op mijn naam laten zetten. 

Maarja: ik begon dus pas in Augustus, en voordat ik mijn officiële verblijfsvergunning had, was ik weer een paar maanden verder (eind December 2012). Wat op zich net op tijd was, aangezien je dat ook nodig hebt voor het huren van een appartementje.  Maar dan ben je er nog lang niet, want op de verblijfsvergunning staat niet je adres, terwijl dat wel noodzakelijk is om de auto op je naam te zetten. Dat adres staat wel op je politierapportagekaartje, maar die had ik nog niet.

Druk.

Computerstoring.

Overstroming.

Plastic om die kaartjes te maken is op.

Etc.

Iedere keer weer n ander excuus als ik vroeg waarom het zo lang duurt (wel inventief, trouwens).

Dit betekende dus ook dat ik nog niet een Vespa kon kopen..

Tja, daar had ik dus even niet aan gedacht toen ik begin februari met verblijfsvergunning en paspoort naar de winkel ging – in Bogor was dat genoeg om de cross’brommer’ te kopen. Blijkt dat ze hier ook nog een kopie van n ander formulier willen hebben, en die was nog niet af… *zucht.. Zo kom je je dagen in Jakarta ook wel door… Zoveel tijd verspild aan dit soort onzin..

Anyway.

Een week of drie geleden had ik alle papieren bij elkaar (!), dus meteen op pad om dingen te regelen.

Lang verhaal kort: alle papieren ingeleverd bij automannetje, die zo vriendelijk was om even kopieën te maken en op die kopieën te schrijven dat hij n bedrag had gekregen om dingen mee te regelen, met datum.

Toen dwars door Jakarta verkeers-hel naar de Vespa winkel.

Telefoon GPS vertelde me om naar rechts te gaan, maar dat bleek niet te mogen/kunnen aan de tsunami aan auto’s die me de weg blokkeerden, en ook niet van de polisiman die daar stond, en breed grijnzend z’n bekeuringsboekje tevoorschijn haalde. Daar zit je dan, zonder autopapieren, of geldig rijbewijs, met je telefoon nog in de hand…

Gelukkig bedacht ik op gegeven moment dat ik die kopieën bij me had, wat handig was, al leek het me verstandig om meteen flink te gaan praten als afleiding mbt het 6maanden verlopen zijn van de papieren, of mijn ongeldige rijbewijs.

Ondertussen heb ik een nieuwe truc, en dat is door al snel in het gesprek tussen neus en lippen door te zeggen dat ik in n groot bekend ziekenhuis werk, waarop mij dan word gevraagd of ik dokter ben, wat ik kan beamen - doet het altijd goed, al kijkt men dan wel een beetje raar als na verloop van tijd duidelijk word dat ik dierenarts ben die in n ziekenhuis werkt (ja, je moet wel eerlijk blijven natuurlijk).

Die man, echt type foute polisiman, leunde beetje door het raam, luisterend en steeds dreigend bonnenboekje opendoen, en reageerde ongeveer net als de katten doen als je de kattenvoerbak pakt iedere keer als ik m’n portemonnee pakte (hihi..). Dus op gegeven moment zeg ik “dusss.. hoe moet dit nu verder?”

Zegt hij “dus je woont hier al 5 jaar…. ” en speelt met zn bonnenboekje.. En herhaalt dat n aantal keer..

Ok, z’n hint is duidelijk, dus naïeve blik opzetten en “ja, want het is zo’n ontzettend mooi land, aardige mensen..”

lange pauze…….

En hij steekt z’n hand naar binnen en “ok, laten we dan maar vrienden zijn – als we telefoonnummers uitwisselen, kan je bellen als er iets is. En bedankt voor het helpen van de mensen in mijn land.”

Sweet. “Dank u wel, pak Rudi, we bellen!”

Toen ik wegreed riep hij me nog na “oh, en het is eigenlijk ook de bedoeling dat je je riem omhebt!!”

:-)

 

Ondertussen heb ik dus n Vespa. Mooi werk.

En ze steekt ook zo mooi af met haar leuke rondingen als ze beneden in de garage naast de grotekawasakibrommorvoormenerenmeteenkleinepiet staat :-)

Alleen, voordat al die papieren klaar zijn, en ik dus legaal ermee kan rond brommeren, zijn we weer een paar weken verder… Gelukkig zit er een kentekenplaatmakerstalletje om de hoek, die ook best wel een willekeurig nummer op de plaat wilde zetten, dus kan ik met valse nummerplaten en zonder papieren gewoon de stad in. En mocht ik worden aangehouden, dan bel ik gewoon mijn nieuwe polisivriend pak Rudi.

Oh nee, want ik was mijn telefoon, en dus al mijn telefoonnummers kwijtgeraakt tijdens het Stone Roses concert in Jakarta… *potjandosie*

 

Anyway: Vorige week reed ik ‘sochtends de garage uit op de Vespa, zonnetje, en ik dacht nog zoiets als “gottegot wat ben ik toch ook een mazzelkont/ er zijn ergere manieren om naar je werk te rijden/ het leven is mooi/ lalalalalalaaa..”….

Zo'n 50m buiten het appartement is een verkeersdrempel (of ‘slapende politieman’ zoals ze het hier noemen), en eenmaal daaroverheen check ik zoals gewoonlijk mijn broekzak, en …. Portemonnee weg!!!

Godverdegodverdegodver.. 

Nou vind ik dit naast ontzettend stom toch eigenlijk ook best wel knap.

Veertig jaar lang (brrr....) gaat dat soort dingen redelijk goed (nog nooit portemonnee kwijt, wel een paar keer gaan zwemmen/door een moeras waden om netten te checken met telefoon en/of ipod in broekzak die dat niet zo konden waarderen), maar dan nu in 1 week zowel mijn telefoon als mijn portemonnee kwijt op verschillende momenten…

En naast het geld/bankpasjes/creditcard/rijbewijs, helaas ook inclusief de zo begeerde verblijfsvergunning en politie rapportagekaartjes……

Zo houd je jezelf dus lekker bezig..