So Long, Farewell, Aufwiedersehen, Adieu....

Alles is eindig.

Alles?

Ja, alles - een baan als wereldredder in Indonesie en Vietnam dus ook.

Officiele verhaal: "Het geld van de donor is - conform de originele afspraak van 3 jaar geleden - eind December 2010  op, en ondanks verwoede pogingen van het 'leadership team' om meer geld binnen te slepen, wordt mijn 'contract' dus aan het eind van het jaar beeindigd". 

Speculeren over onofficiele verhalen doe ik alleen persoonlijk, liefst onder het genot van een biertje, en ga ik niet op de internets zetten..      

Maargoed. 

Wat wel jammer is, is dat dat dus betekent dat je je team moet vertellen dat je je best gaat doen om te zorgen dat ze zo goed mogelijk terecht komen, en dat het allemaal niet aan hun ligt.. Ik heb bijna 3 jaar lang ontzettend genoten van het werken met mijn teams in beide landen, hele mooie plekken bezocht, en als je daar ver weg van alles en iedereen met z'n allen jungleboy aan het spelen bent, dat schept een band - en dus is het dan ontzettend ..... best jammer als je die jongens en meiden "in de steek moet laten".

In Augustus ging ik voor de laatste keer naar Vietnam, om nog wat dingen te regelen met het lab daar, mijn spulletjes uit het apartement op te halen, en collega's/studenten/regeringsmeneren te bedanken en gedag te zeggen.

Raar idee was dat.

Nog wel een grappige anecdote van het vertrek: Ik heb in HCMC in de loop der tijd aardig wat illegale dvd's gekocht... Nou neem ik in het algemeen wel een stapeltje mee naar Indo iedere keer, maar deze keer was het een flinke stapel, aangezien ik alles meenam. Nou blijkt dat dat ook wordt gechecked met de rontgen apparaat na het inchecken, en mocht ik dus even verklaren wat ik met zo'n stapel illegale kopieen deed. Ze kwamen meteen met een document met stempels waarin stond dat illegale dvds kopen en uitvoeren niet mag, en toen ze met heel veel interesse naar mijn Bruno dvd met uberhomosuele plaatjes op de hoes gingen kijken en daar graag meer over wilde weten, heb ik maar snel gezegd dat ze ze allemaal mogen houden - ik heb ze toch al gezien...

En ik wilde ook niet nogmaals hetzelfde ondergaan bij de Indo douane (zeker ivm die pronowet hier)...

Terug naar het verhaal: ik vertrok dus uit Vietnam... 

Maar: ieder nadeel heb zn voordeel, en aangezien ik een tussenstop in Thailand had, heb ik op de terugreis even een paar dagen vrij genomen om het gibbon/makaken/beren opvangcentrum (~150km van Bangkok) te bezoeken waar ik 11 jaar geleden uiteindelijk bijna een jaar heb gewerkt  - mijn eerste wildedierendierenarts / virusonderzoek ervaring, en mijn introductie tot 'het lab van Ab'. 

Ik was er sinds mijn vertrek in 1999 nooit meer geweest. 

Een bevriende dierenarts van de dierentuin in Bangkok kon gelukkig voor me regelen dat ik samen met de huidige dierenarts naar binnen kon. Een paar maanden geleden kwam ik na wat speurwerk erachter dat Wanida (mijn tolk/begeleidster toen - zie ook eerder blog)  helaas een aantal jaar geleden is overleden, wat me flink raakte - eigenlijk had ik gehoopt dat mijn trip down memory lane samen met haar had gekund....  

Veel van de verzorgers werken er nog steeds, en al herkende ze me niet allemaal (op een of andere manier ben ik er blijkbaar een stuk ouder uitgaan zien in die jaren): ik herkende hun wel, en het was echt leuk ze weer te zien. 

Ook de lunch die door ze klaargemaakt werd was ouderwetsch fantastisch..

Helaas waren mijn twee kleine weesjes (Hilco en Naam Waan) al een aantal jaren geleden verhuisd... 

Bij het horen van deze namen, en het zien van de foto rechts herinnerden de meeste wel dat ik daar vroeger ook rondliep (ok, ik ben er inderdaad wel 'iets' ouder uit gaan zien, ik snap misschien dat ze me niet herkenden...) 

Man, wat kan een plek veranderen in die jaren... Mijn kliniekje is ondertussen een beetje vervallen, maar die gebruiken ze niet meer aangezien ze nu een ander- beter gebouw hebben.. En eigelijk, als je de fotos vergelijkt, was het al niet zoveel in 1999 (mooi hoe herinneringen werken..)...

Daar waar geen bomen stonden, was het nu een regenwoud, met metershoge bomen, en de bomen die er al waren zijn nu echt groot.... (geen vergelijkingsfotos van 'toen')

 

Zo was ook het uitzicht vanuit mijn huisje vroeger een groot, leeg veld waar je heel goed rondjes omheen kon rennen - nu is het dichtgegroeid, en wordt er vanalles verbouwd om de apen te voeden..

 

                                                     het huisje nu,                                            en het uitzicht....

Maar wat het zo mooi maakte toendertijd, dat is nog steeds zo: de geluiden van de gibbons, die elke ochtend vroeg met z'n allen begonnen te zingen, dat zo nu en dan weer even deden, om dan s'avonds weer helemaal los te gaan met hun gezang... mooimooimooi

 

Maar tegelijkertijd ook heel triest eigenlijk, dat zoveel van die fantastische apen de rest van hun leven moeten slijten in kooien nadat ze geconfisceerd worden omdat er nog steeds idioten zijn die graag een gibbon baby thuis willen hebben, en er domme toeristen zijn die graag met een aap op de foto gaan, of die kunnen lachen om een "grappige" aap (onder invloed van drugs en drank) in een bar, en de eigenaar betalen voor het vermaak verpesten van een apenleven, wat vaak voorafgegaan wordt door het doodschieten van de ouders, en dus ook nog eens de wilde populatie decimeert... 

Daar kan ik me nog steeds ontzettend boos over maken.

 

Maar hoe gaat dat nu verder met de jungleboyavonturen na het einde van het jaar/contract?

Ik heb aardig kunnen sparen de afgelopen jaren, en dus kunnen we met gemak een jaartje op dezelfde manier blijven leven in Bogor. Dat geeft mij dan de tijd om een baan in de regio te zoeken, kan Carola zich op haar studie storten, en in de tussentijd kan ik me dan gaan bemoeien met een aantal conservation projecten in Indonesie waar ik me niet mee mag kan bemoeien in mijn huidige functie, en eventueel wat proposals te schrijven waarmee ik eventueel nieuwe projecten (en salaris) voor mezelf kan creeren. De eerste proposals voor vogelonderzoeken op Sumatra en Papua zijn de deur al uit, en als die worden goedgekeurd kan mijn hele team alsnog in ieder geval 6 maanden doen waar ze goed in zijn, en kan ik ze als begeleider blijven opzoeken in het veld... Vooruitdenken en werken is soms best handig..

Overige mogelijkheden zijn er verder genoeg, en ben al met wat verschillende instituten en organisaties aan het praten om projecten te kunnen begeleiden - op dit moment voornamelijk op een pro-bono basis, maar dat is wel ok voor een jaartje, en na/in die tijd denk ik toch echt wel een betaalde baan te hebben gevonden..

Dus eigenlijk verandert er weinig, en wordt het alleen maar beter aangezien ik nu echt zelf kan kiezen wat ik wel en niet ga doen, EN meer vrije tijd heb - en dat is altijd mooi.. Kan ik eindelijk (hopelijk) wat vaker met de surfplank de Indo golven trotseren - wat veel te weinig is gebeurd de afgelopen jaren...

wordt vervolgd dus...