Zuster in Surabaya

Afgelopen dinsdag moest Joost naar Surabaya om vogeltjes te vangen. Ik ben meegegaan, omdat ik wel eens wilde zien hoe zwaar het leven in het veld is. We moesten in Wonorojo zijn, een Desa buiten de stad. Wat een verschil met Bogor, waar het ene na het andere super de luxe winkel centrum uit de grond wordt gestampt en waar het heel normaal is om een gelijk aantal kindermeisjes te hebben als kinderen. Laatst vroeg een Indonesische vrouw aan me, hoe je dat dan doet in Nederland als vrouw. Een baan hebben en kinderen. Moet je dan voor je eigen kinderen zorgen?? Ja mevrouw.. wij doen dat in Nederland!

Goed…de Desa. We sliepen, als echte "doorgewinterde veldwerkers" bij een mevrouw in huis, die nog een kamer over had ;-). De jongens van het veld waren nog bezig met de vang-netten opzetten, zodat wij even konden genieten van de rust in het dorp. Al snel kwam het team terug en werd er besproken welke en hoeveel vogels er de afgelopen dagen gevangen waren. Het bleken er niet zoveel te zijn, mede door de stevige wind die in de avond en nacht aanwezig was. We hadden onze tent meegenomen, maar er werd ons verteld dat het niet mogelijk was om deze in het veld op te zetten, dus hebben we ons gezellig tussen de andere 8 aanwezige mensen op de grond neergelegd. De Ibu van het huis kon koken als de beste en ik heb me de afgelopen week tegoed gedaan aan alles wat ruraal Indonesië te beiden heeft. Joost en ik hebben vaak aan elkaar gevraagd: wat is dit, wat we eten?? Het smaakt in ieder geval heerlijk. Ook heb ik inmiddels mijn vuurdoop gehad wat zittoiletten betreft. Deze was aanwezig achter een klein gordijntje in de keuken en de laatste dag zat ik gezellig met Ibu te praten over het eten terwijl ik gehurkt mijn ding zat te doen. Wat wordt het Bu?, vis of vlees?? J

Er zijn niet al te veel vogels gevangen gedurende ons drie-daagse verblijf, maar genoeg voor mij om te zien dat het best leuk werk is wat Joost doet. Netten opzetten, wachten tot er vogels invliegen (wat soms uren kan duren) vogels naar het huis brengen en de monsters afnemen, wegen en meten. Vervolgens de vogels weer vrijlaten, desinfecteren en dan maar weer een bakkie doen of een uurtje slaap inhalen. Indonesiërs hebben namelijk de rare gewoonte om de TV om 4 uur in de morgen aan te zetten. Ik heb mijn dag-nacht ritme ouderwets in de war gegooid, omdat de vogels nou eenmaal gaan vliegen van 5 tot 10 in de morgen en van 6 tot 3 uur ’s nachts. Op dag twee mocht ik meehelpen met de metingen opschrijven en had de smaak al snel te pakken. Dezelfde dag kon ik al assisteren met bloed afnemen en de kweekstokjes afknippen. Ik was al snel gepromoveerd. Heerlijk om weer iets te doen waar je iets van af weet. Bloed afnemen bij een 55 gram wegende steltloper is toch wat anders dan bij mondige Amsterdammers. Joost leert het team om steriel te werken en dat er iemand is die “schoon” is en de dingen aangeeft en iemand is die “vies” is en de vogels vasthoudt en de monsters afneemt. Je ziet gerust de dokter die net de vogel heeft beetgehouden ff naar zijn telefoon lopen en een sms’je beantwoorden. Vervolgens gaat ie nog ff naar de wc en komt dan terug met dezelfde handschoenen nog aan. Ik heb vaak op mijn tong moeten bijten, want wie ben ik om er iets van te zeggen. (Ik was zelf ook nooit zo goed in steriel werken namelijk) Maar na drie dagen zat het steriele werken er aardig goed in en was iedereen vlijtig bezig met alcohol. Als klap op de vuurpijl mocht ik de laatste dag het veldteam vaccineren tegen rabiës. Het was erg lang geleden dat ik naald en spuit in handen had gehad, maar heerlijk om weer iets te doen, waar je goed in bent. Weliswaar met trillende handen, maar toch..

Er wonen in Wonorojo ook kinderen, heel veel kinderen.. Op de eerste avond liep een groepje meiden heen en weer langs de veranda waar wij zaten. Waarschijnlijk te verlegen om iets te zeggen, maar ze wilden stiekem wel. Na een uur ben ik op ze afgestapt en heb in mijn beste Indonesisch gepraat over ditjes en datjes. Vanaf dat moment was ik “Kakak” Carola. (kakak betekent grote zus) en Joost was Oom. We moesten meedoen met lucifer-rechtleg wedstrijden en het hemd werd van mijn lijf gevraagd. Ik had een boek bij me over Indonesië en tot grote hilariteit van de meiden zat daar een plaatje in van naakte mannen uit Kalimantan. Het hele dorp werd erbij gehaald en iedereen die het wilde zien werd naar pagina 146 geleid om vervolgens in gegiechel uit te barsten.

Na drie dagen en 30 vogels, moesten we weer naar huis. Het was echt leuk! Joost moet in November naar Vietnam voor hetzelfde werk en ik denk dat ik me maar ga aanbieden als kweekstokjes-afknipper en bloedafname assistent. Misschien dat het me dan na een paar weken ook lukt om bloed af te nemen bij een zwart-wit gestipte, 55 gram wegende, rare vogel.