Baru...

En toen was er… Baru. Al een aantal dagen hoorden wij ge-miauw in de tuin van de buren. Het bleek een kitten te zijn die over een muur was gevallen en met geen mogelijkheid meer terug kon komen. Helaas wilde de kleine spruit ook niet gevangen worden en hebben we het na twee dagen opgegeven. Die avond hoorden we in de tuin van de overburen nog meer ge-miauw en ben ik op speurtocht gegaan, samen met Udin. Ergens onder een struikje zat een hoopje poes, bang en vies. We hebben hem kunnen vangen en mee genomen naar huis. En toen was er dus: Baru (Nieuw, in het Bahasa Indonesisch). Een maximaal 5 weken oude kitten, vol met vlooien en ontstoken ogen. Nu, twee weken later rent hij vrolijk rond, vlooi-loos en al 200 gram zwaarder. Beavis moet er niets van hebben, maar negeert hem netjes.

Inmiddels zijn Sophie, Kevin en de kids geweest en maken we ons op voor de komst van mijn ouders volgende week. Het was erg gezellig en hebben veel avonden doorgebracht op de veranda, genietend van gin-tonic en verhaaltjes voor het slapen gaan. Opeens ben ik tante en heb ik vol overgave dikkie dik voorgelezen en liedjes gezongen. We hadden een zwembadje gekocht en ik denk dat ik er meer in gezeten heb dan Milan.Vandaag nog.. ;) Oom Joost was ook erg blij met de komst van Milan, zodoende kon hij ongegeneerd rondjes rijden op de brommer.

We hebben tijdens hun bezoek ook een auto gekocht en zodoende waren we in staat om makkelijk naar waterparken, (Waar Sophie en ik niet in bikini maar in gepast tenue verschenen, wat bestaat uit een t-shirt en broek) en toeristische attracties te gaan. Gelukkig voldeed ook deze auto aan de Indonesische kwaliteitseisen en stonden we tijdens de eerste rit met een rokende motor aan de kant van de weg. Misschien handig als we volgende keer nakijken of de radiator ook echt werkt?? Inmiddels rijdt onze Suzuki Sidekick (!) als een zonnetje en kunnen we lekker ouderwets bandjes draaien in de auto.

Vandaag is het Bevrijdingsdag hier en de hele buurt is in rep en roer. Twee weken geleden zijn de voorbereidingen begonnen en zijn de straten opgepimpt met Indonesische vlaggen en heeft alles een likje verf gekregen. In onze tuin wappert heel trots een grote rood-witte vlag die er zonder overleg opeens stond. Ik vind het allemaal best. Kleurt mooi bij het hek. Morgen is ook nog een vrije dag omdat men natuurlijk even moet bijkomen van al het gefeest. Daardoor hebben wij de tijd om eens lekker in de tuin te werken. Vandaag al het een en ander verwijdert en aangeplant. Udin weet niet wat hij ziet als hij weer thuiskomt na drie dagen vrij geweest te zijn. Eindelijk heb ik mijn lang gewilde citrusbomen en Joost nog meer bloemetjes. Verschil moet er zijn, toch?