Syukuran

we gaan gewoon verder met Jambi verhalen: ff net doen alsof ik altijd in de bush zit.. ;-)

Een paar dagen het leven in Cemara meemaken was wel mooi.. De dag na vertrek uit het kamp kwam 1 van de vissers ons vertellen dat er tijgersporen vlak naast het kamp waren gevonden.. Ik dus meteen kijken met een paar van het team... Briljant, en stiekem toch jammer dat we er toen niet meer waren... Al dacht het team - dat s'nachts in pikkedonker het strand oploopt om netten te checken - daar anders over... De volgende dag werden nieuwe sporen gevonden, en had 1 visser hem zelfs horen brullen.. Ik zie nu al uit om weer kamp daar op te zetten..

Waar ik alleen niet naar uitzag, was het “god bedanken” tijdens het feest/ceremonie waar God en de mensen van het dorp zouden worden bedankt (Syukuran) die het team had georganiseerd… Voor zover ik het weet had hij het eigenlijk alleen maar moeilijk gemaakt, met veel regen (al zijn de fotos van in bomen slapende collega’s boven de ondergelopen tenten op de grond fan-tas-tisch) en andere lastige stormen enzo, waardoor er niet altijd vogels gevangen konden worden.. Maar: Hij is de grootste, en als iedereen in het dorp er zo over denkt, wil ik eventueel wel iets tegen Hem zeggen, en bedanken voor de goede zorgen ..

Dat was mij dus verteld van te voren, en het team vond het wel leuk om te zien hoe ongemakkelijk ik me daar bij voelde... Maar gelukkig hoefde dat niet als "heiden" – Cemara is niet heel religieus. Maar het moest wel in het Bahasa natuurlijk…

Op de dag van het feest werd het podium opgebouwd (mannenwerk), waarna de geit en de kippen tevoorschijn werden gehaald voor de maaltijd, en door de dorps-oudste ritueel geslacht zodat er een heerlijke maaltijd van gemaakt kon worden (vrouwenwerk - by now zaten de mannen lekker te roken en ouwehoeren... mooie rolverdeling). Het was trouwens een hele happening, zo'n geit slachten.. Ik heb nog aangeboden te helpen (best mooi werk, en had graag als slagers-kleinzoon een foto van mij als slager hier geplaatst...) maar er waren genoeg mensen die het graag wilden doen..

De generator werd aangesloten, dus konden we zelfs een powerpoint presentatie op groot scherm geven, en het kinder televisie programma laten zien dat in het kamp met lokale kinderen was gemaakt..

Na de dorps-chief mocht ik mijn zegje doen... Ik sta best vaak voor grote groepen mensen te praten, en vind dat niet zo erg, maar nu (mijn eerste speech in Bahasa) stond ik echt letterlijk met knikkende knieen, en een trillend papiertje in mijn hand... Maargoed, er werd op de juiste momenten instemmend geknikt of geklapt als ik met overslaande stem mijn ding vertelde (bv "kinderen: blijf naar school gaan, en pas op de natuur en de vogels hier in dit mooie gebied" - ik vond het wel positief en Al Gore-achtig), dus ze begrepen waar ik het over had...

De leraren en alle belangrijke mensen uit het dorpdeden hun bedankjes, L. ook (en ook met knikkende knieen - wat was die jongen zenuwachtig..). Anyway, we waren allebei blij dat het achter de rug was.. Nog lekker gegeten, en gekletst - het was een groot succes.

Toen moesten nog even de bedank trofee-en worden uitgedeeld, en VEEL groepsfotos worden genomen...

Na dit al moesten we weer eten bij de chief thuis (daar waren namelijk de betere stukken geit en kip), en al had het hele team al gegeten, we moesten weer een bord vol scheppen, en deze keer MET bestek opeten.. Toen vroeg hij of ik misschien ook bier dronk.. euh.. ja? Bleek dat hij een kratje Guinness had gekocht, en dat wilde hij graag met me delen tijdens het Karaoke-en later op de avond toen iedereen al naar huis was… Dus wij stiekem met een klein groepje bierdrinkers (inclusief de vrouw van de chief) op het podium voor de tv en het karaoke apparaat inc grote versterker – die er toch nog stond… L. en H. ontpoptten zich als bierdrinker, en dit was wel een bonding-moment: samen bierdrinken en zingen werkt gewoon veel beter dan al dat flauwe thee drinken…

Ik ontpopte mij dan weer als Celine Dion vertolker…. :-S Op de eerste - en op dat moment enige - karaoke DVD was dat het enige nummer dat ik kende... het ging helemaal niet slecht eigenlijk, en leverde staande ovaties op, waardoor ik drie keer “My heart will go on” heb gezongen, galmend door de mangrove….. Toen kwamen er meer DVDs, en vond ik het steeds leuker worden: L. en ik probeerden allebei de eerste te zijn die “ja, die doe ik” te zeggen als het volgende nummer kwam – en we dus vaak samen zongen… Een greep uit mijn repertoire: Bright eyes; Eternal flame; Hello; I just called to say I love you; een Phil Collins nummer (waar ik niet op kan komen, maar die een stuk moeilijker te zingen was dan dat ik verwachtte..), en nog veel meer liedjes die ik anders in de categorie “jaren 70-80 zeikmuziek” zou hebben geplaatst…

*waar ‘Bright eyes’ natuurlijk niet onder valt, want dat is gewoon een heel mooi nummer…

MOOIE AVOND!

Jambi - kamp

Verdikke - da's nog best lastig, zo'n blog bijhouden: kom je zo maar allemaal half-geschreven stukjes tegen die je nog niet hebt geplaatst... Bij deze alvast excuses.. Continuiteit en/of logica is nooit mi

jn sterkste punt geweest...

Begin Mei zat het er voor het team in het veld bijna op – de eerste dag vogels vangen was op kerstavond, en allemaal (behalve 1, die toch echt een beetje gek begon te doen en o.a. hele gesprekken met de rivier had op een gegeven moment) hadden ze het uitgehouden. Trouwens: de langste veldperiode aan een stuk door van alle projecten in Indonesie – record!

Ik heb 3 nachten in het kamp gezeten, en he-le-maal NIETS gevangen…. Nog wel even gevraagd of ze niet de boel belazerden en de hele tijd niets hadden gevangen :-) Gelukkig was er tijd om lekker te vliegeren - ook mooi.. Het kamp was een beetje veranderd sinds Carola en ik daar laatst waren – een beetje meer regen/storm proof gemaakt, er was nu een “moskee-tent” en er was een gitaar gekocht. En er waren opeens VEEL wilde varkens..

En weet je: s’avonds na het eten in mijn hangmat liggen, met de geluiden van de natuur om me heen, en het zachte getokkel op de gitaar bij het kampvuur, en al die andere dingen in het veld waar al eerder over is geschreven maakt me ZO ontzettend gelukkig – ik zou daar maanden kunnen blijven… Maar nee – deze jongen moet aan budgetten, contracten, en andere bureaucratische rompslomp werken terwijl het team het leuke werk doet… Soms ben je meer “veld accountant” dan “veld dierenarts”.. Maargoed..

De laatste avond was feest: met voor het eerst in 4 maanden kip - die wij hadden meegenomen, en ze heel erg hun best hadden gedaan met kaarsjes en andere gezelligheid. Ik moest natuurlijk eerst (als “baas”) speechen en iedereen bedanken (minus God) en toen ging de rest alles en iedereen bedanken (inc God). Er werd gelachen en gehuild, en het was een ontzettend bijzondere ervaring om het einde van zo’n lange veld periode mee te mogen maken- ik denk dat iedereen, behalve dierenarts L (die civilisatie wel een beetje miste en haar roze kleren nu wel een keer goed wilde wassen) er zo nog maanden was gebleven als ik dat had gevraagd..

De eerste spullen werden afgevoerd met een gammel bootje, en het kamp werd heel efficient afgebouwd – mooi werk: slopen...

Wat heel apart was: H., onze locale jongen (18 jaar oud), iemand die altijd heel stil en verlegen was, werd opeens heel druk en raar – ging alleen maar aandacht vragen en gek doen... Hij gaat het team zeker missen in zijn wereldje: het dorp … We sliepen nog 3 dagen in het huis van de familie van H – een arme maar zeer gastvrije familie - met z’n 12-en hutjemutje op de houten vloer in de woonkamer. Met al het gesnurk, wekkers die afgaan voor het gebed, en grote insecten die over je heenlopen s’nachts (ik heb 1 kakkerlak tussen m’n knieen kunnen squashen in een refleks, wat eigenlijk nog viezer was dan het over me heenlopen, maargoed..) was het misschien niet de meest comfortabele plek om te slapen, maaar ik zou niet anders gewild hebben. De eerste ochtend had S – net na het ochtend gebed een beer langs het huis zien lopen, en elke ochtend horde je de gibbons in het bos – het dorp ligt op de grens bos/mangrove/zee…. Mooi…

Maargoed: leven in een arm dorp betekent ook poepen boven de rivier. Ik had ervaring in Kalimantan, maar niet in een open toilet (muurtje is ~1m hoog, waar je dus vrolijk met je hoofd bovenuit steekt), en met een buurman die even gedag zegt terwijl hij onder je vis aan het vangen is… Dat heb ik dus 1 keer geprobeerd, en ben de volgende dag maar lekker rustig de mangrove in gegaan met mn schep…

Het team wilde H graag meenemen naar Bogor – hij was nooit verder dan Jambi geweest – en dat alleen met het team. Ze wilden hem graag meer van de wereld laten zien, en ik moest de familie overtuigen, wat dagen duurde... Maar toen was er de oma - die heeft alleen om de gedachte al ontzettend zitten huilen.. Dan merk je pas echt hoe hecht die gemeenschap is, en hoe zij tegen verandering aankijken….

Een paar uur voor ik terug naar Jambi zou gaan, vertelde N. dat H. me even mee wilde nemen op de brommer. Ik kan helaas nog steeds slecht communiceren in het Bahasa (gelukkig woont er een doof-stomme jongen in het dorp, dus gebarentaal-praten met mij lukte heel goed..) maar dit tochtje op de brommer ontroerde me enorm. Hij liet de huizen zien waar zijn familie woont (half het dorp – dat weinig mensen telt, maar over een groot gebied verdeeld ligt), liet de velden zien waar ze bananen, casave, cocosnoten, en wat nog meer wordt verbouwd, we aten wat vruchten en cocosnoten, gingen langs bij een familielid waar een grote varaan in de keuken zat die ze er graag uit wilden hebben, en ondanks de taalbarriere was duidelijk: wij zijn nu vrienden… Echt heel mooi…

En toen begon ik te denken….. wat doe ik in godsnaam om deze jongen vanuit deze (in mijn ogen) ideale omgeving te halen, en mee naar de stads-ellende van Bogor en Jakarta te halen???

Toen het team terug kwam in Bogor, was H er niet bij.. het mocht dus toch niet..