Syukuran

we gaan gewoon verder met Jambi verhalen: ff net doen alsof ik altijd in de bush zit.. ;-)

Een paar dagen het leven in Cemara meemaken was wel mooi.. De dag na vertrek uit het kamp kwam 1 van de vissers ons vertellen dat er tijgersporen vlak naast het kamp waren gevonden.. Ik dus meteen kijken met een paar van het team... Briljant, en stiekem toch jammer dat we er toen niet meer waren... Al dacht het team - dat s'nachts in pikkedonker het strand oploopt om netten te checken - daar anders over... De volgende dag werden nieuwe sporen gevonden, en had 1 visser hem zelfs horen brullen.. Ik zie nu al uit om weer kamp daar op te zetten..

Waar ik alleen niet naar uitzag, was het “god bedanken” tijdens het feest/ceremonie waar God en de mensen van het dorp zouden worden bedankt (Syukuran) die het team had georganiseerd… Voor zover ik het weet had hij het eigenlijk alleen maar moeilijk gemaakt, met veel regen (al zijn de fotos van in bomen slapende collega’s boven de ondergelopen tenten op de grond fan-tas-tisch) en andere lastige stormen enzo, waardoor er niet altijd vogels gevangen konden worden.. Maar: Hij is de grootste, en als iedereen in het dorp er zo over denkt, wil ik eventueel wel iets tegen Hem zeggen, en bedanken voor de goede zorgen ..

Dat was mij dus verteld van te voren, en het team vond het wel leuk om te zien hoe ongemakkelijk ik me daar bij voelde... Maar gelukkig hoefde dat niet als "heiden" – Cemara is niet heel religieus. Maar het moest wel in het Bahasa natuurlijk…

Op de dag van het feest werd het podium opgebouwd (mannenwerk), waarna de geit en de kippen tevoorschijn werden gehaald voor de maaltijd, en door de dorps-oudste ritueel geslacht zodat er een heerlijke maaltijd van gemaakt kon worden (vrouwenwerk - by now zaten de mannen lekker te roken en ouwehoeren... mooie rolverdeling). Het was trouwens een hele happening, zo'n geit slachten.. Ik heb nog aangeboden te helpen (best mooi werk, en had graag als slagers-kleinzoon een foto van mij als slager hier geplaatst...) maar er waren genoeg mensen die het graag wilden doen..

De generator werd aangesloten, dus konden we zelfs een powerpoint presentatie op groot scherm geven, en het kinder televisie programma laten zien dat in het kamp met lokale kinderen was gemaakt..

Na de dorps-chief mocht ik mijn zegje doen... Ik sta best vaak voor grote groepen mensen te praten, en vind dat niet zo erg, maar nu (mijn eerste speech in Bahasa) stond ik echt letterlijk met knikkende knieen, en een trillend papiertje in mijn hand... Maargoed, er werd op de juiste momenten instemmend geknikt of geklapt als ik met overslaande stem mijn ding vertelde (bv "kinderen: blijf naar school gaan, en pas op de natuur en de vogels hier in dit mooie gebied" - ik vond het wel positief en Al Gore-achtig), dus ze begrepen waar ik het over had...

De leraren en alle belangrijke mensen uit het dorpdeden hun bedankjes, L. ook (en ook met knikkende knieen - wat was die jongen zenuwachtig..). Anyway, we waren allebei blij dat het achter de rug was.. Nog lekker gegeten, en gekletst - het was een groot succes.

Toen moesten nog even de bedank trofee-en worden uitgedeeld, en VEEL groepsfotos worden genomen...

Na dit al moesten we weer eten bij de chief thuis (daar waren namelijk de betere stukken geit en kip), en al had het hele team al gegeten, we moesten weer een bord vol scheppen, en deze keer MET bestek opeten.. Toen vroeg hij of ik misschien ook bier dronk.. euh.. ja? Bleek dat hij een kratje Guinness had gekocht, en dat wilde hij graag met me delen tijdens het Karaoke-en later op de avond toen iedereen al naar huis was… Dus wij stiekem met een klein groepje bierdrinkers (inclusief de vrouw van de chief) op het podium voor de tv en het karaoke apparaat inc grote versterker – die er toch nog stond… L. en H. ontpoptten zich als bierdrinker, en dit was wel een bonding-moment: samen bierdrinken en zingen werkt gewoon veel beter dan al dat flauwe thee drinken…

Ik ontpopte mij dan weer als Celine Dion vertolker…. :-S Op de eerste - en op dat moment enige - karaoke DVD was dat het enige nummer dat ik kende... het ging helemaal niet slecht eigenlijk, en leverde staande ovaties op, waardoor ik drie keer “My heart will go on” heb gezongen, galmend door de mangrove….. Toen kwamen er meer DVDs, en vond ik het steeds leuker worden: L. en ik probeerden allebei de eerste te zijn die “ja, die doe ik” te zeggen als het volgende nummer kwam – en we dus vaak samen zongen… Een greep uit mijn repertoire: Bright eyes; Eternal flame; Hello; I just called to say I love you; een Phil Collins nummer (waar ik niet op kan komen, maar die een stuk moeilijker te zingen was dan dat ik verwachtte..), en nog veel meer liedjes die ik anders in de categorie “jaren 70-80 zeikmuziek” zou hebben geplaatst…

*waar ‘Bright eyes’ natuurlijk niet onder valt, want dat is gewoon een heel mooi nummer…

MOOIE AVOND!