Jambi - kamp

Verdikke - da's nog best lastig, zo'n blog bijhouden: kom je zo maar allemaal half-geschreven stukjes tegen die je nog niet hebt geplaatst... Bij deze alvast excuses.. Continuiteit en/of logica is nooit mi

jn sterkste punt geweest...

Begin Mei zat het er voor het team in het veld bijna op – de eerste dag vogels vangen was op kerstavond, en allemaal (behalve 1, die toch echt een beetje gek begon te doen en o.a. hele gesprekken met de rivier had op een gegeven moment) hadden ze het uitgehouden. Trouwens: de langste veldperiode aan een stuk door van alle projecten in Indonesie – record!

Ik heb 3 nachten in het kamp gezeten, en he-le-maal NIETS gevangen…. Nog wel even gevraagd of ze niet de boel belazerden en de hele tijd niets hadden gevangen :-) Gelukkig was er tijd om lekker te vliegeren - ook mooi.. Het kamp was een beetje veranderd sinds Carola en ik daar laatst waren – een beetje meer regen/storm proof gemaakt, er was nu een “moskee-tent” en er was een gitaar gekocht. En er waren opeens VEEL wilde varkens..

En weet je: s’avonds na het eten in mijn hangmat liggen, met de geluiden van de natuur om me heen, en het zachte getokkel op de gitaar bij het kampvuur, en al die andere dingen in het veld waar al eerder over is geschreven maakt me ZO ontzettend gelukkig – ik zou daar maanden kunnen blijven… Maar nee – deze jongen moet aan budgetten, contracten, en andere bureaucratische rompslomp werken terwijl het team het leuke werk doet… Soms ben je meer “veld accountant” dan “veld dierenarts”.. Maargoed..

De laatste avond was feest: met voor het eerst in 4 maanden kip - die wij hadden meegenomen, en ze heel erg hun best hadden gedaan met kaarsjes en andere gezelligheid. Ik moest natuurlijk eerst (als “baas”) speechen en iedereen bedanken (minus God) en toen ging de rest alles en iedereen bedanken (inc God). Er werd gelachen en gehuild, en het was een ontzettend bijzondere ervaring om het einde van zo’n lange veld periode mee te mogen maken- ik denk dat iedereen, behalve dierenarts L (die civilisatie wel een beetje miste en haar roze kleren nu wel een keer goed wilde wassen) er zo nog maanden was gebleven als ik dat had gevraagd..

De eerste spullen werden afgevoerd met een gammel bootje, en het kamp werd heel efficient afgebouwd – mooi werk: slopen...

Wat heel apart was: H., onze locale jongen (18 jaar oud), iemand die altijd heel stil en verlegen was, werd opeens heel druk en raar – ging alleen maar aandacht vragen en gek doen... Hij gaat het team zeker missen in zijn wereldje: het dorp … We sliepen nog 3 dagen in het huis van de familie van H – een arme maar zeer gastvrije familie - met z’n 12-en hutjemutje op de houten vloer in de woonkamer. Met al het gesnurk, wekkers die afgaan voor het gebed, en grote insecten die over je heenlopen s’nachts (ik heb 1 kakkerlak tussen m’n knieen kunnen squashen in een refleks, wat eigenlijk nog viezer was dan het over me heenlopen, maargoed..) was het misschien niet de meest comfortabele plek om te slapen, maaar ik zou niet anders gewild hebben. De eerste ochtend had S – net na het ochtend gebed een beer langs het huis zien lopen, en elke ochtend horde je de gibbons in het bos – het dorp ligt op de grens bos/mangrove/zee…. Mooi…

Maargoed: leven in een arm dorp betekent ook poepen boven de rivier. Ik had ervaring in Kalimantan, maar niet in een open toilet (muurtje is ~1m hoog, waar je dus vrolijk met je hoofd bovenuit steekt), en met een buurman die even gedag zegt terwijl hij onder je vis aan het vangen is… Dat heb ik dus 1 keer geprobeerd, en ben de volgende dag maar lekker rustig de mangrove in gegaan met mn schep…

Het team wilde H graag meenemen naar Bogor – hij was nooit verder dan Jambi geweest – en dat alleen met het team. Ze wilden hem graag meer van de wereld laten zien, en ik moest de familie overtuigen, wat dagen duurde... Maar toen was er de oma - die heeft alleen om de gedachte al ontzettend zitten huilen.. Dan merk je pas echt hoe hecht die gemeenschap is, en hoe zij tegen verandering aankijken….

Een paar uur voor ik terug naar Jambi zou gaan, vertelde N. dat H. me even mee wilde nemen op de brommer. Ik kan helaas nog steeds slecht communiceren in het Bahasa (gelukkig woont er een doof-stomme jongen in het dorp, dus gebarentaal-praten met mij lukte heel goed..) maar dit tochtje op de brommer ontroerde me enorm. Hij liet de huizen zien waar zijn familie woont (half het dorp – dat weinig mensen telt, maar over een groot gebied verdeeld ligt), liet de velden zien waar ze bananen, casave, cocosnoten, en wat nog meer wordt verbouwd, we aten wat vruchten en cocosnoten, gingen langs bij een familielid waar een grote varaan in de keuken zat die ze er graag uit wilden hebben, en ondanks de taalbarriere was duidelijk: wij zijn nu vrienden… Echt heel mooi…

En toen begon ik te denken….. wat doe ik in godsnaam om deze jongen vanuit deze (in mijn ogen) ideale omgeving te halen, en mee naar de stads-ellende van Bogor en Jakarta te halen???

Toen het team terug kwam in Bogor, was H er niet bij.. het mocht dus toch niet..