Update..

Hoe langer je hier verblijft, hoe minder nieuws er te melden valt. Logisch! Toch gebeuren er nog veel nieuwe dingen. Zo ben in een maand geleden weer begonnen met Indonesische lessen en ga nu 4 ochtenden in de week naar school, inclusief bergen huiswerk. Leuk om te doen en realiseer me maar al te vaak dat de taal helemaal niet zo makkelijk is als het in het begin leek. Opeens duik ik weer de basis van de grammatica in, hoewel ik de eerste twee weken in ontkenning was en dacht dat het zonder die kennis ook wel zou lukken, heb je voor het Indonesisch toch echt even een opfriscursus nodig. Voor elke nieuwe taal, denk ik. Hoe dan ook.. Actieve en passieve zinsconstructies, wat was ook alweer een adverbial en waarom wordt er voor het ene werkwoord wel een prefix gezet en voor het andere (naar mijn idee gelijke) werkwoord niet? Ingewikkeld, maar leerzaam. Zo kwam ik erachter dat ik regelmatig tegen Udin iets zei, waarvan ik nu begrijp, waarom hij me daarna glazig aankeek. Iets als:”je hoeft niet te wachten..”. Vertelde ik als “Joost hoeft niet te wachten op jou”. Grote opluchting in de ogen van Udin dus, nu ik wel het juiste constructie gebruik. Ja, hij moet ook wat doorstaan met al die buitenlanders die in zijn huis komen wonen en de taal aan het leren zijn.

Verder ben ik met Joost en zijn team meegegaan naar Kalimantan om monsters af te nemen bij de eendjes. We waren hier vorig jaar ook geweest, dus het was erg leuk om veel mensen weer te zien en de kinderen op te zien groeien. Ook dit jaar werd er veel gewacht en was er veel tot op het laatste moment niet duidelijk. Nu kan ik daar beter mee omgaan en heb mijn verworven kunst van het afwachten kunnen uitoefenen. Daar horen natuurlijk ook bootje varen, dolfijnen, neusapen en krokodillen kijken bij. Vervelend..

Na terugkomst bleek de buurtpoes een nest kittens te hebben gekregen IN onze auto en had ik dus een probleem met mijn zwakke kattenhart. Gelukkig heb ik contact gelegd met een vrouw in de buurt die een opvang/training centrum heeft en kunnen de kittens daar over een paar weken heen en steriliseren wij de moederpoes. Ja, want de 6 katten die we nu hebben, zijn zeker genoeg en ik wil niet eens denken aan de kosten om ze ooit te verhuizen naar waar dan ook. Ook heb ik het idee om de buurtkatten hier te vangen en te steriliseren. Heeft Joost ook wat te doen… (naast zijn ontzettend drukke baan) Nu nog een net, operatietafel en uitslaapkamer en we kunnen aan de slag.

1 van onze poezen was weggelopen en is, door een zoekactie in de buurt, weer heelhuids teruggebracht. Ik had posters gemaakt en naar aanleiding van dit hebben de buren hem herkend, Udin geroepen en weer thuisgebracht. Wat een opluchting! Nou blijkt het dus de gewoonte te zijn dat je de mensen dan geld geeft (ja, wist ik veel, met mijn Hollandse krenterigheid J) Als je dat gaat doen, kan het twee kanten opgaan. Of, mensen worden aangemoedigd om actief te gaan zoeken of mensen ontvoeren je kat en claimen hem gevonden te hebben om zo iets bij te verdienen. Laat ik maar uitgaan van het eerste…. De tijd zal het leren.

Dan het weeshuis. Door mijn drukke lesschema ga ik nu nog maar 1 keer per week langs en werk me dan compleet in het zweet. Er zijn inmiddels 5 nieuwe baby’s bijgekomen en volgens de planning, komen er deze maand weer 3 bij. De dag begint om 9 uur en om een uur of 4 kan ik geen luiers en flesjes meer zien. Aangezien er geen geld is voor pampers, gebruiken ze katoenen luiers en die lekken nog wel eens door als je een baby op de arm hebt. Je kunt je dus voorstellen hoe ik eruit zie na zo’n dag. Respect voor de dames die daar 6 dagen per week werken. Naya, de premature baby in de buurt, groeit goed en weegt inmiddels bijna 4 kilo.

Joost zit op dit moment nog in Papua en komt vandaag terug. Ik kreeg een sms van hem dat douchen erg 2008 is, dus ben benieuwd wat ik ga ruiken vanavond. Een veld man in hart en nieren. Hij liever dan ik…

Baantechnisch gebeurt er nog niet veel. Ik heb wel het vooruitzicht dat ik, heel misschien… als het allemaal goed gaat… en de voorwaarden goed zijn… en de beloften nagekomen worden….In januari kan beginnen in Jakarta (als het niet februari, maart of april is) bij een stichting die een nieuw ziekenhuis en opleidingscentrum gaat bouwen. Ik zou dan de studenten gaan werven in Zuidoost Azië en een soort van representatieve functie krijgen binnen dat bedrijf. Zucht… Weer afwachten dus. In de tussentijd solliciteer ik lekker verder, maar met een reply-rate van 5% kom je niet ver. Zo heb ik mijn hoop op het werken als verpleegkundige hier inmiddels echt opgegeven en ben ik nu op andere gebieden gaan zoeken. Wie weet kan ik jullie binnenkort verwelkomen in een expat-bar in Jakarta die een bedrijfsleider zoekt. Cheers!