Aapjes!

Voor het bootjevaren en boobies kijken zat ik weer een aantal weken tussen mijn oranje vrienden in het bos. ‘Het bos’ is redelijk makkelijk te bereiken vanaf Bogor: een paar uurtjes rijden naar het vliegveld van Jakarta, anderhalf uur vliegen na meestal een flinke vertraging afhankelijk van de goedkope luchtvaartmaatschappij (~$30 enkele reis), en dan 3 kwartier rijden - om Vinnie’s vraag van een paar weken geleden maar eens te beantwoorden...  Enneh, Vinnie: deel van het werk is natuurlijk het voorbereiden op de terugkeer naar de natuur, waar we ze hopelijk een jaartje kunnen volgen met behulp van onderhuidse transponders (ronde zendertje in plastic rechts), die een VHF radiobliepje doorgeven. En okay, het lijkt niet echt op een salmiakknots waar het stokje van is afgebroken :-)

Ik vind het heerlijk om gewoon een beetje te dokteren, zonder de dagelijkse rompslomp en problemen waar je mee te maken hebt als je een project leidt - en zoals Carola die nu dus ook dagelijks meemaakt.. Trouwens, ik ben superblij voor haar - en trots - dat ze zich nu nuttig kan maken.. Samen met haar Master's studie is het best pittig allemaal - het zijn lange dagen, 7 dagen per week, en zien we elkaar dus ook niet zo vaak these days, zeker als ik dan ook nog eens op Kalimantan zit te dokteren.. Daarnaast zijn haar patienten niet zo fotogeniek als die van mij, en privacy technisch ook niet zo makkelijk om over te bloggen - kijk, ik ouwehoer gewoon een beetje, plak er een paar cute fotos bij, en ik heb weer een blogstukje. De dingen die Croola meemaakt zijn echt schrijnend, en dus is het zulk ontzettend belangrijk werk dat ze doet. REPSECT.

Maargoed, tot zover de schouderklopjes - terug naar mijn verhaal: De chef van de veterinaire afdeling was door priveomstandigheden afwezig, en er waren 2 dierenartsen op vakantie, dus kon mijn hulp goed gebruikt worden bij de dagelijkse gang van diergeneeskundige zaken - er is altijd wel iets te doen als je 'n dikke zes honderd orangutans bij elkaar zet..

Maar deze keer waren er ook andere dieren, Feli - een jong makaakje, die in beslag genomen was bij zijn vorige eigenaar, om daarna bij ons vreselijk te grazen genomen te worden door een van de vele wilde makaken die normaliter elke dag de voervoorraad leegroven, en een beetje dominant mensen de weg versperren als ze over de vlonders in het moeras naar hun huisje proberen te lopen – redelijk irritant... Feli's hele been lag open, en alle spieren waren zo'n beetje gescheurd. Ze was al eerder gehecht, maar de wond was weer opengegaan - toen ik daar kwam bestreek die zo’n beetje de hele achterkant van het been, al zaten de spieren al wel weer aan elkaar. Samen met engelse collega R. hebben we toch nog genoeg vel bij elkaar weten te sprokkelen om die wond weer (bijna) dicht te krijgen. En zo kon Feli met mooi verbandje, en enigszins wauws van de zware pijnstillers terug naar haar vriendje: het paar weken oude naamloze kitten met niesziekte. Leuk stel zo met z’n tweeen :-)

Ook was er een Lori die een beetje lag te verpieteren, aangezien niemand wist wat ze met zo’n raar aapje met gifklieren onder z’n armen moesten doen, en ik toch 2 dagen later daar zou zijn (en ik ondertussen part-time Lori-dokter ben.. :-). wonderbaarlijk wat een beetje antibiotica, krekeltjes voeren en TLC kunnen doen. Ondertussen issie alweer fit, fris en vrolijk, en losgelaten in het bos.

Ik kreeg de eerste dag de dienst bij de hele kleine orangutans, en terwijl normaal diensten om de paar dagen van afdeling verschuiven, ben ik er de hele tijd geweest. Daar zijn verschillende redenen voor: het is de leukste afdeling aangezien ze nooit in kooien zitten en je dus elke dag met ze in het bos kan spelen :-), maar ook om serieuzere zaken te verrichten, zoals het verminderen van medicijngebruik door constante monitoring, het circadiaans ritme (normale dag-nacht lichaamstemperatuurschommelingen) in kaart te brengen - en daardoor het overmatig gebruik van koortsremmers te verminderen, begeleiden van de babysi(s)ters, en het oplossen van het chronische diarrhee probleem (of in ieder geval te proberen in het laatste geval). Verder een beetje onsnapte apen vangen, vingers amputeren, apen darten – echt alleen de leuke klusjes - soms is het een voordeel om de oudste met de meeste ervaring te zijn :-)

Daarnaast had ik me gestort op het herschrijven van protocollen, die een paar jaar geleden door een kinderarts zijn geschreven. Nou zal de beste man dat vast vol goede bedoelingen hebben gedaan, maar: dude, bemoei je met je eigen zaken – ik ga toch ook geen protocols voor het kinderziekenhuis schrijven? Kinderen en orangutans zijn namelijk NIET hetzelfde.. Ik kan hier heel lang over doorgaan, maar doe het maar niet... *mompelt nog iets over artsen die over maar 1 soort hebben geleerd (die ook nog eens kan vertellen wat er scheelt), geen rekening houden met verschillende soorten dier of wilde dieren gedrag, zichzelf de koning van de wereld vinden, irritante betweters zonder zelfreflectie zijn, en dierenartsen die natuurlijk veel slimmer, veelzijdiger, leuker, aardiger, zelfreflecterender, en WEL de koning van de wereld zijn ;-)*

Maargoed.  Het waren een paar heerlijke "werk"weken. 

Probleem was alleen wel dat het langere tijd niet had geregend, het zeer droog was, en er overal in de buurt bosbranden waren, waardoor de lucht vaak bruingrijs was, en je soms echt middenin een rookwolk zat. Het uitzicht uit mijn slaapkamer raam, 'sochtends vlak na zonsopgang, was dus niet altijd zo mooi als dit..