andere orangutannetjes - en eigen poezzies..

Die organisatie van de makaken en loris net buiten Bogor hebben ook een orangutanopvangcentrum in West Kalimantan, waar ze nieuwe kooien/quarantaine aan het bouwen zijn, en hadden mij gevraagd even te komen kijken/iets slims te zeggen. 
Gratis nieuwe plekken op Kalimantan bekijken in combinatie met andere oranje vrienden hoef ik niet zo lang over na te denken. Nu alleen nog slim proberen overtekomen..

Ik had nog een vliegticket naar NM, om daar het afscheidsfeestje van S (de hoofddierenarts in NM) en eerste “rilis” van 4 orangutans mee te maken. Daarover later meer. mijn verhaal begint dus in NM.

Ticket van Sampit (ongeveer 6uur rijden van NM was me verteld) naar Ketapang was geregeld, ze hadden de boekingscode doorge-smst waarmee ik om 12u kon inchecken, en zouden me ophalen van het vliegveld. Ik dus auto besteld om 5am – je weet maar nooit met het verkeer of wegen hier.. Maar het kan blijkbaar soms ook de andere kant opgaan: 08:25 was ik al op het vliegveld... En ik weet nu heel erg goed dat er niet zoveel te belevenis op of in de buurt van het vliegveld (meer een veredelde bushalte) van Sampit. Na 25minuten vliegen geland in Pangkalangbun om aldaar een uurtje of 5 te wachten, voor een vlucht van een minuut of 50... Dit kan vast efficienter, denk je dan... Maarja, wel leuke vliegtuigjes, en je krijgt een leenparaplu om droog het vliegtuig te verlaten.

Best leuk om even een tijdje in een ander centrum te werken - wat kleiner, maar toch nog een stuk of 40 OUs. Ook is de opzet wat anders, met meer buitenlanders (vrijwillige dierenartsen, maar ook 'ecovolunteers'). 

Ik was nadat ik wat slechte verhalen had gehoord over vakantievierendevrijwilligewereldredders niet zo voor het hele vrijwilliger gebeuren, maar zelfs deze oude sikkeneur kan ook nog zijn mening bijstellen, zo blijkt. Dit is goed en duidelijk opgezet, met vrijwilligers die weten waar ze aan toe zijn en zich graag in het zweet werken - en niet verwachten dat ze de hele dag apen mogen knuffelen (of beter: weten dat ze geen contact mogen maken met de apen). mooi project, en leuke mensen.

 Aangezien wij in NM ongeveer 400 verdovingen per jaar doen, en aardig wat ervaring hebben met screenen voor enge ziektes als TB, kon ik ook even de handen uit de mouwen steken, en tegelijkertijd wat kennis door geven over hoe dat nu allemaal het beste/veiligste kan. Zo hebben we op een ochtend bij 8 OUs even de luchtpijp "gewassen" om monsters te nemen. Mooimooi - en een heel enthousiast en leergierig team om me heen.

Ondertussen werd in Bogor onze Tinto geveld door een blaas vol met kristalletjes waardoor hij niet meer kon plassen, wat niet alleen redelijk vervelend, maar ook levensbedreigend is. Zoals meestal ben ik als er iets met onze eigen dieren gebeurt natuurlijk niet in de buurt, maar Crool's telefoontje maakte de ernst van de zaak al snel duidelijk. Mijn advies om meteen naar de dierenarts te gaan en een kathether in die blaas te stoppen bleek niet zo makkelijk als je zou denken... Helaas is het niveau van de gemiddelde dierenarts hier nog steeds redelijk laag, en werd de ernst van de zaak absoluut niet ingezien, ondanks bezoeken aan meeredere klinieken. Beetje in de trant van "neem maar een asprientje en bel morgen weer".. Tja, en daar sta je dan (ja, Croola dus, ik was alleen maar telefonische backup..)..  
Gelukkig kon ik even bellen met het makaken/lori centrum alwaar de dierenarts wel wilde helpen ondanks dat het haar vrije dag was - een mooi voorbeeld van hoe we elkaar kunnen helpen (ik geef advies over dingen met apen, en zij redden onze katten). En zo hebben ze ons al veel vaker geholpen daar -  jammer dat de enige capabele dierenartsen op een uur rijden in de bergen zitten, maar fijn dat ze altijd voor ons klaar staan.

Niet alle katten kunnen gered worden helaas.  Zo had onze eerste Indonesische kat ("Baru" - 'nieuwe' in het Indonesisch) een rot virus opgelopen (FIP), en konden we afgelopen december niet meer aanzien dat dit virus hem lanzaam sloopte. Tough guy dat hij was, bleef hij vechten ondanks blindheid, een steeds dikker wordende buik met vocht, en een langzame afbraak van zijn spieren.. Gelukkig staan onze vrienden in de bergen ook voor ons klaar voor in Indonesie 'controversiele' beslissingen als euthanasie ... Ibu en Udin waren ingelicht, en alhoewel ze het van hun geloof er niet mee eens kunnen zijn, begrepen ze de beslissing, en stonden Crool, Ibu en Udin ons met tranen in de ogen uit te zwaaien voor de heel lang lijkende rit de berg op..
Bij terugkomst thuis was alles gereedgemaakt voor de Islamitische begrafenis die Udin heel graag wilde doen - hij was ontzettend gehecht aan Baru'tje..
En dan kan ik best vaak lopen zeuren over religie enzo, maar dit was echt zo mooi: gewikkeld in witte doeken, en met de benodigde gebeden werd Baru in de voortuin onder de rambutanboom waar we hem bijna 4 jaar daarvoor vonden begraven.    
Verse bloemetjes op het graf, en - ondanks dat ik altijd dacht dat ik niet veel waarde aan een graf hecht - een hele mooie plek om zo nu en dan (en zeker nadat ik weer even weg ben geweest) Baru te bezoeken...  poezzie...