RILIS !

Oeps - deze was dus nog niet gepubliceerd - internet verbinding is nogal slecht in het bos, dus dan vergeet ik het publiceren wel eens..

HET grote event van het jaar (de release van de eerste 4 OUs) had eigenlijk al het grote event van vorig jaar, of de jaren daarvoor moeten zijn, maar werd steeds door weer andere redenen uitgesteld... Meestal had dat uitstellen iets te maken met vergunningen, of stukken bos die geleased moesten worden, wat dan uiteindelijk toch weer niet kon omdat iemand er graag palmolie wilde verbouwen, etc,etc,etc..  dat “de dieren ziek zijn”. Handige scapegoat in deze wereld waar je iedereen te vriend wil houden.... Op het laatste moment werd het weer uitgesteld, deze keer omdat de uitgenodigde ‘belangrijke meneer’ graag wlde laten zien hoe belangrijk hij is  wat dan weer resulteert in gewijzigde vliegtickets, hotelkamers, voor een hele club mensen, inclusief het legertje pers – dure grap dus.

Maargoed, het is allemaal - afgezien van de andere problemen van geschikt land vinden (en kosten: $$1.4miljoen) etc - een lastig proces... afgelopen jaar waren de pri-rilis quarantainekooien gebouwd, dieren uitgezocht en getest op enge virussen en bacterieen – wat nog verdomde lastig is in het geval van iets als TB: er is gewoon niet een test die je zekerheid kan geven over de status van al je dieren, ook aangezien mijn oranje vrienden in het algemeen overgevoelig zijn voor de gangbare testen, dus das wel vervelend. Al een paar jaar proberen we met onderzoek wat meer duidelijkheid te krijgen... Voeg daar dan nog een keertje een groot aantal positive testuitslagen (wat dus negatief voor die OUs is) aan toe – een aantal weken voor de rilis -, die wij als dierendokters niet geloofden, en negatief (positief voor de OUs dus) bleken te zijn in de 2 andere labs waar ze later werden getest. Dat kost allemaal tijd, moeite en geld, en is gewoon irritant.

Ook irritant: dat ik al een jaar daar rond heb lopen blaten dat ik geld zou krijgen om onderzoek te doen, Masters studies kon regelen, etc – en dat daar nog bijzonder weinig van was gekomen... 

Aangezien de Masters degree via mij niet echt opschoot, was hoofddierenarts S op gegeven moment maar zelf gaan zoeken, en had een scholarship voor een Australische universiteit gekregen. Volledig terecht, maar wel jammer als dat verreweg de beste kandidaat was voor mij om bij mijn onderzoeken te betrekken.. 

Haar afscheidsetentje ging gepaard met persoonlijke speeches van iedereen (niet echt mijn sterkste punt, maarja, je moet wel, en gelukkig kon het ook in het engels) en de nodige tranen (niet bij mij deze keer - keihanrd ben ik soms..;-). Wat ook bij afscheid (en verjaardagen) hoort heeft te maken met eieren, meel, water met koffie/fruit afval, en heel veel gegil. Gallant als ik ben, heb ik daar natuurlijk niet aan meegedaan toen S onder handen werd genomen.. 

Maar WEL even meegeholpen met vasthouden van M (voor de nieuwe lichting dierenartsen in januari was zij de jongste) toen besloten werd dat zij aan de beurt was. Even later natuurlijk de wraakactie, maar net voordat ze die emmer over me wilde leeggooien: “ah, ik kan dit niet maken bij een oude man”. 

Hmmm.... 

Mooi dat ik niet die meuk over me heenkreeg, en dat mensen hier nog een beetje respect hebben voor leeftijd. Maar ook: “een oude man”??? Damnit, geef mij dan maar een emmer stinkende prut over me heen. Wat dus even later, net nadat ik vertelde dat ik niet van M had verwacht dat ze zo terughoudend zou zijn, dus toch wel gebeurde... 

Maargoed, het ging over de rilis. Eind februari was het dus eindelijk zover, en gingen de eerste 4 (Tarzan - zeker een van mijn favourite dieren - , Monic, Tantri, en Astrid) op pad: verdoven, in transportkooien, op de vrachtauto, in het vliegtuig, nachtje slapen in tijdelijke opvang, en volgende dag anderhalf uur met de helicopter het bos in. We hebben al wel eerder dieren vrijgelaten, maar de plannen voor dit jaar zijn om ook dieren vrij te laten die nooit echt wil zijn geweest, belangrijk genoeg blijkbaar om ook een camerateam van Al-Jazeera op lokatie te hebben. 

Eenmaal in het bos worden ze gevolgd, mede dankzij de radiotransmitters die we onderhuids hebben geimplanteerd (dezelfde als deze) - handig.
Ondertussen is er alweer een hele club vrijgelaten, en staan er meerdere rilises geplanned voor in de nabije toekomst. 
Het hele gebeuren is trouwens te volgen op de eigen rilis-blog. 
Mooimooimooi allemaal natuurlijk, maar deze jongen is tot nog toe nog steeds niet meegegaan het bos in - en belangrijk(er?) heeft ook (nog?) niet in een heli gevlogen... Tot nu toe bestaat mijn taak uit het passen op de (gezondheid) van de dieren, protocollen schrijven, en het leukste (beroepsdeformatie - is natuurlijk hardstikke zielig, en niet iets dat je leuk mag vinden): het met de blaaspijp verdoven van de dieren voor vertrek - al moet dat uit beeld, aangezien dit een Indonesische operatie is/moet zijn, en ik officieel dat eigenlijk helemaal niet mag doen. 

Action point: lief doen tegen mensen in charge en een plekje in de heli veroveren :-)