En toen waren daar....

Het is een tijdje relatief rustig geweest op huisdierengebied.

Begin van dit jaar natuurlijk Baru’tje verloren, en “Nijntje” de laatste poezenaanwinst was nog van het begin van het Chinese jaar van het konijn (maart 2011). Wel apart dat dit de eerste vermelding van die kat is – heeft misschien iets te maken met het feit dat ik haar standaard “die lelijke”, “die met die lelijke staart”,  “zeikerd”, of “het debiele zusje van Tinto” noem.. Daarnaast ben ik gek genoeg niet haar favoriete mens.

Vijf katten vind ik eigenlijk sowieso wel genoeg, en het maakt de naam van “nummer zes” alleen maar leuker:

-       "hoe heet die kat?"

-       “nummer zes”

-       "hoeveel katten hebben jullie dan?"

-       "Vijf.."

:-)

*daar kan ik dus heel vrolijk van worden* 

Maargoed.

 

Een tijdje geleden, net voordat Carola naar Denemarken zou gaan voor een training van Artsen Zonder Grenzen, gingen we even uit eten in een nieuw tentje in de buurt. We hadden besteld, en ik had net n nieuwe telefoon gekocht,  dus ik kreeg ‘smartphone les’ – iets over swaaipen en eppen enzo… Dat kon allemaal namelijk niet op mijn oude vertrouwde Nokia met zaklamp.

Opeens allemaal rumoer aan een tafel vlakbij, en een man staat op, pakt een kat bij z’n nekvel op, gooit m in de lucht, en geeft m n rotschop, waardoor poezzie met een grote boog in het parkeerterrein landde..

Ik meteen verhaal halen, en die man even vertellen wat voor ontzettende idioot hij is – terwijl Carola naar de kat ging. Die was blijkbaar precies in een klein vijvertje beland, en terwijl ze hem eruit halen, hoor ik Carola “nou, die is dood” zeggen.

En toen knapte er iets. Ik trek de beste man bij z’n haar van tafel, met de bedoeling hem echt heel veel pijn te doen. Maarja, ik ben eigenlijk best een aardige jongen, en toen ik het geschreeuw om me heen hoorde, en de gezichten van de meisjes/dames aan zijn tafel heel angstig naar me zag kijken (daar heb ik nog steeds een rotgevoel over…), hem maar losgelaten, en naar de kat gegaan, die nog net bleek te leven.

Even wat water uit z’n longen gegoten door m op z’n kop te houden, een beetje afdrogen en TLC geven. In de tussentijd zie ik dat die meneer druk aan de telefoon is – en aangezien ik geen zin heb in politiebemoeienis, of eventueel een motorclub op m’n nek te krijgen, vroeg Carola even of die mensen van het restaurant ons eten konden inpakken, en gingen we snel met kat op brommer naar huis.

En toen hadden we dus weer zes katten. (Die met die lelijke staart op foto links is dus Nijntje...)

Maar Wat n schatje… Deze was bestemd om mijn favoriet te worden. Met de toepasselijke naam “Lucky” – want ik vind dat hij best mazzel heeft gehad dat er toevallig wat ‘bule’s’ in de buurt waren die m van de verdrinkingsdood konden helpen.

Superlief en aanhankelijk, nog wel een beetje last van die korte tijd onder water met wat lijkt op tijdelijk zuurstofgebrek naar de hersenen met bijpassend niet al te intelligente blik, n chronische rochel en stinkende bek, en (in het begin) een wat uitgedunde haardos.

Ja, de overeenkomsten zijn mij ook duidelijk – soort zoekt soort blijkbaar. :-)

Ik had ook uitgebreid de tijd om te bonden met deze poezzie, want dit gebeurde allemaal net voordat ik n paar weken alleen thuis zou zitten. 

Ik had dus de grootste plannen voor die weken (veel stappen, feestje bouwen enzo..), maar zat elke avond en hele weekends met beetje kwakkelend poezzie op schoot..

Maarja, we zijn nu wel dikke vriendjes.

Katten en vissen zijn er eigenlijk vanaf het begin geweest in Indo, maar ondanks de oorspronkelijke titel van dit blog, werden gevangen vogeltjes daarna altijd weer netjes vrijgelaten met als extra bonus een ringetje en een vlaggetje om de poten.

‘n Paar weken geleden konden we  een jong vogeltje uit Nijntje’s bek redden. Ketjap is en sooty-headed bulbul die nog met de hand gevoerd moest worden, dus snel een kooitje en miereneitjes gekocht en wat fruit opgehangen. Ketjap paste zich goed aan, en werd heel snel tam. Iets later viel er nog een jonge vogel uit de boom, dit maal een yellow-vented bulbul: “Manis”, voor wie ook kooi werd aangeschaft.

Mooi stel, Manis is niet zo tam als Ketjap (die smeekt gewoon om aandacht en kroelen en wordt jaloers als aandacht naar iemand anders gaat), en word dus ook steeds moeilijker om weer te vangen na afloop van het bijna dagelijkse vlieguurtje in de slaapkamer.

Maar heerlijk om s’ochtends het vrolijke gekwetter te horen, en een beetje met de vogeltjes te spelen..

En ja hoor, als je eenmaal vogels in huis neemt, dan blijven ze komen: even later kwam Udin met een bulbul met kapotgeschoten vleugel uit de voortuin aanzetten. 

Dus: verbandje, spalkje, wond ontsmetten, en hope for the best.

Dat ging een paar weken goed (nouja, hij is die tijd in leven gebleven), maar helaas heeft hij het niet echt tot het stadium van buiten op de veranda hangen gehaald...

Ik was net bezig een stuk tuin vrij te maken om een volière te bouwen, maar toen brak ik dus mn enkel.

Daar gaat het op zich wel ok mee, na 2-3 weken gips verwisseld voor een beugel of drukverband en krukken, en ondertussen al bijna twee weken zonder krukken lopen.

Is nog wel een beetje dik en pijnlijk enzo, en kan het nog steeds niet echt goed belasten… Maarja, is ook nog maar 5 weken geleden natuurlijk, ik moet ook niet teveel te snel willen. En ik weet in ieder geval dat een week stilzitten en helemaal ontlasten helemaal niets voor me is, en daar heel sjagrijnig van kan worden.