"Aai coffee", no milk.

Poes is weer thuis en zo konden wij met een gerust hart naar Vietnam. Vorige week maandag zijn we vertrokken naar Saigon. De hele taxi vol met rare kisten en flessen voor het werk van Joost, wat tot wat verwarring zorgde op het vliegveld. (misschien hadden we maar niet de grap moeten maken dat er een capsule gevuld met vogelgriep-monsters in zaten..) Iedereen stond thuis paraat om ons uit te zwaaien en na de laatste instructies voor Fifi konden we weg. Nou maar hopen dat ze begrijpt hoe je een kattenbak moet verschonen, anders zijn er altijd de tuintjes in huis nog voor Beavis om te doen wat ze moet doen. Ik bel haar twee keer in de week om te vragen of alles goed gaat en zeg dan vooral overal ja op, omdat ik niet begrijp wat ze zegt. Best makkelijk dus.

Aangekomen in Saigon, keek ik mijn ogen uit. Wat een leuke stad! Heerlijk eten op de markten en veel, heel veel souvenirs te koop. Inmiddels sta ik elke dag strak van de Aai cofee (ofwel Ice coffee, maar men kan de S niet uitspreken hier) Joost moet door de week gewoon werken, dus heb ik alle tijd om heerlijk de toerist uit te hangen. Nou ja.. als je een hele dag massage en beauty behandeling bij de toeristische attracties rekent, heb ik het maar druk. De rest van de week de verschillende paleizen, musea en kerken gezien en ’s avonds samen gegeten op een van de grote markten of in hippe restaurantjes. Heerlijk om overal bier en wijn bij je eten te kunnen bestellen. Ik heb mijn 2 maanden droog staan nu al dubbel en dwars ingehaald.

Vrijdag zijn we naar Ben Tre gegaan. De plek waar vanuit Joost begin dit jaar gewerkt heeft. Klein, rustig stadje in de Mekong delta. We hebben een boottocht van een paar uur gemaakt en ik waande me al snel in de film Apolcalypse Now. Ik miste alleen de camouflage kleuren, maar alles kon geregeld worden. Heel mooie ervaring en aan het einde een “Aai coffee” ergens in de Jungle. De coffee bar was voor het eerst open en wij waren zijn eerste klanten. Iedereen is nieuwsgierig naar je en komt dan bij je aan tafel zitten. Zo ook de eigenaar die vol trots, met tandeloze mond, zijn nieuwe huis heeft laten zien. Als roze je ding is, moet je er zeker een keer gaan kijken. Over rare Aziaten gesproken hadden we de vorige avond de grootste lol met een ontzettend dronken man, die ons wel even zou helpen een gerecht uit te kiezen. Op zich handig, want de hele menukaart was in het Vietnamees en dat is nog niet mijn sterkste punt. Daarna hebben we ontelbaar veel keren op het leven getoast met hem en zijn vrienden die na een paar uur ladderzat op de brommer stapten. Schijnt normaal te zijn hier en het gaat altijd (?) goed. Gelukkig reden wij iets stabieler op de brommer de volgende dag, alleen jammer van die lekke band na 5 minuten. Is nog best lastig om dan soepel de bocht door te gaan.

Nu zitten we op het vliegveld om naar Hanoi te gaan. Weer een mooie nieuwe stad te ontdekken en er schijnen daar heel goede kooklessen te zijn, dus ik weet al waar ik, voor een dag ga zijn. Zo kan ik Fifi ook weer leren om een Springroll en Pho Bo (rundvlees-noodlesoep) te maken. Ik denk dat ik ook maar ga aansluiten bij de Hanoians die ’s morgens vroeg Tai Chi-en rond het meer in het midden van de stad. Lekker Zen… Het weekend hebben we samen en waarschijnlijk gaan we dan naar een National park in de buurt van Hanoi om de rust op te zoeken. Het lijkt me heerlijk om niet te rennen voor je leven als je een straat over wilt steken. Want, als je namelijk blijft denken dat voetgangers voorrang hebben op een zebrapad, kan het slecht met je aflopen. Zebrapaden zijn er alleen maar om de weg op te leuken. Met de ogen dicht en hopen op het beste is nog de beste manier! O ja..en niet vergeten in welk land je bent, zodat je wel de goede kant opkijkt voordat je oversteekt. Wat voor een aardig groot verassingeffect kan zorgen, kan ik uit eigen ervaring vertellen..