Ramadan 2008

Het is alweer een tijdje geleden dat er een update is geweest van onze kant. Mijn ouders zijn hier twee weken geweest en we hebben ons goed vermaakt. De nodige uitstapjes gedaan en geluierd op de veranda. Wat is het dan toch heerlijk om een auto te hebben. Binnen 4 uur waren we aan het strand van Pelabuhan Ratu, aan de zuidkust van West Java en hebben we ons tegoed gedaan aan vis en bier. Helaas bleek ook hier dat een bikini niet helemaal in de mode is en ben ik lekker ouderwets in broek en shirt de zee in gegaan. Het went vanzelf. De terugreis was iets minder lekker, want we hadden besloten om door een tropische regenbui terug naar huis te rijden. Een hele uitdaging kan ik vertellen. De weg is al niet al te best, maar als er liters water over heen stromen ben je blij dat je de inhaalactie van een gestoorde buschauffeur weer hebt overleeft. Gelukkig veilig thuisgekomen en Udin was weer blij dat hij de auto mocht wassen. Dat is echt zijn favoriete bezigheid. Elke dag poetst en boent hij onze bolide schoon en lijkt blij te zijn als we weer eens door de modder zijn gereden. Ieder zijn ding.

Mijn ouders hebben zich hier goed vermaakt. Mijn vader kan nu vol trots vertellen dat hij in Bogor gegolfd heeft en dat hij een caddy had, zodat hij niet zelf zijn ballen hoefde op te rapen. Hij wordt tenslotte ook al een dagje ouder. Ik denk dat ik al weet waar hij volgend jaar zijn vakantie gaat doorbrengen en dat is niet in eigen land… Samen met mijn moeder naar de markt geweest om batik en andere stof te kopen en ’s avonds heeft ze voor mij in 1 uur een nieuwe broek in elkaar genaaid. (ze hebben mijn maat hier niet echt, ben te dik..)Ook zij mag vaker langskomen. Heerlijk om te kunnen genieten van de aanwezigheid van je ouders en te zien dat ze genieten en zich welkom voelen. Afscheid nemen is moeilijk op zo’n moment. Dat was hetzelfde met Sophie en co. Zodra ze de straat uitrijden val je weer in de dagelijkse gang van zaken en mis je de drukte. Maar het is ook wel weer lekker om met z’n tweetjes een koud biertje open te trekken en te praten over de dagelijkse dingen. Heel dubbel allemaal.

Gelukkig zijn momenteel Suzan en Frank op bezoek, dus lang stil is het niet geweest. Ook met hun doe ik leuke dingen. Joost is afgelopen donderdag naar Kalimantan vertrokken voor drie weken en ik volg hem aanstaande woensdag om mee te helpen in het project. Gisteren zijn we met z’n drieën naar de Botanische tuin van Cibodas geweest, via de Puncak pas en heb ik mijn links rijden en inhalen op smalle berg weggetjes flink kunnen verbeteren. Ik had ze voor het veiligheidsgevoel maar even niet verteld dat dit mijn eerste keer was, dat ik een lange afstand door de bergen reed. Wel zo rustig voor mij en voor hen. Ook een tropische regenbui kon niet ontbreken aan het einde van de dag, dus dat heb ik ook maar gelijk gehad. Gisteren avond zijn we uit eten geweest met vrienden van mij, die ook weer vrienden uit Nederland over hadden. Aangezien het Ramadan is momenteel valt er na 9 uur weinig te beleven in de stad en heb ik iedereen maar uitgenodigd na het eten om hier gin-tonic en wijn te komen drinken. Dat was een succes. Ouderwetse Nederlandse humor en flauwe grappen. Heerlijk.. Om een uur of twaalf zwalkte iedereen naar huis, dus had ik goed werk geleverd!!

Ja, de Ramadan. Het is me wat. Niet eten en drinken gedurende de dag, terwijl het vaak meer dan 30 graden is. Om 18 uur ’s avonds morgen de mensen weer eten en hoor je overal potten en pannen rammelen in de buurt. Om 19 uur verzamelen zich honderden Moslims voor de deuren van de moskee om de hoek om het avond gebed te doen. Wat een mooi en sereen gezicht is dat. De vrouwen en meisjes van top tot teen in lange witte gewaden gekleed en de mannen met traditionele sarongs aan en een hoofddeksel op (waarvan ik de naam even vergeten ben) Iedereen lijkt meer interactie met elkaar te hebben en zelfs het gebed is voor zowel mannen als vrouwen tegelijk. Normaal gesproken is er een aparte tijd voor mannen en vrouwen, bij deze moskee. Op straat zijn alle eetgelegenheden dicht en je ziet niemand eten of drinken op straat. Ik probeer dat te respecteren, maar ben blij als ik na drie uur rondlopen op de markt en 2 liter zweet kwijt ben een Starbucks tegenkom, waar ik een heerlijke ijs koffie kan drinken. Weliswaar achter ramen die bedekt zijn met gordijnen, zodat de vastende Moslims niet geconfronteerd hoeven te worden met dit soort bezigheden, maar het smaakt er niet minder lekker door. De prijzen van het voedsel gaan ook dramatisch omhoog in deze tijd en de markt is al snel uitverkocht, waardoor het af en toe echt zoeken is naar de juiste ingrediënten. Udin en Fifi vasten ook en dat heeft zeker invloed op het arbeidsethos. Fifi zit om twee uur ’s middags wit weggetrokken in de keuken en Udin heeft drie dagen nodig om het gras te knippen. Ik kan het wel begrijpen en Fifi is dan ook erg blij als ze eerder naar huis kan en Udin doet gewoon een dutje extra. Alles wordt dan ook uitgesteld tot na de Ramadan. Zelfs de reparatie van ons half ingestorte dak. Er is gewoon niemand te vinden die bereid is om deze grote klus op te knappen. Nou maar hopen dat het dak het nog even volhoudt, aangezien het regenseizoen al is begonnen en er bijna elke middag wolkbreuken plaatsvinden die zo heftig zijn, dat je elkaar niet meer kunt verstaan. Inshallah!

Ik vergeet bijna te schrijven dat mijn verjaardag een succes was. Ik werd 30 en was al een tijdje in ontkenning. Maar met de aanwezigheid van mijn ouders en Joost is dat niet geheel gelukt. ’s Ochtends is er voor me gezongen en heb ik cadeaus gekregen. Dikke tranen met tuiten, toen ik een grote envelop open maakte, die van mijn vriendinnen in Rotterdam bleek te zijn. Ze hadden allemaal iets geschreven en een mooie armband en verwenspulletjes ingepakt. Op zo’n moment zou ik wel eens in Nederland willen zijn en een terrasje pakken met vriendinnen en kletsen tot je niet meer kunt. ’s Avonds belde vriendinnen uit Amsterdam en die heb ik katje-lam te woord gestaan omdat we net terug kwamen uit een restaurant waar we de hele bier voorraad hadden opgedronken. Gedurende de dag leek het me namelijk toch wel een leuk idee om de mensen die ik hier ken uit te nodigen voor een drankje. Dat was dus gelukt!!

Woensdag dus naar Oost Kalimantan voor drie weken, waar we gedurende die tijd veel markten gaan bezoeken om bloed af te nemen bij ganzen en andere vogels. Heel vervelend is ook nog dat we sponsers van de WCS gaan ontmoeten om samen met hun een reis door een national park te gaan maken en oerang utans hopen te zien. Joost zegt vaak terecht: “kijk nou, waar ik allemaal naartoe mag en ik wordt er nog voor betaald ook..”