Idul Adha

Het is weer tijd voor Idul Adha, oftewel het offerfeest.  Het wordt gevierd omdat de profeet Ibrahim van God had gehoord dat hij zijn zoon moest offeren. Goede reden voor een feest. 

De koran is een beetje onduidelijk hoe het allemaal ging, en om welke zoon het ging, maar de meeste mensen zijn het erover eens dat het Ismail was. Maarja, eigenlijk maakt het ook niet uit, want Ismail heeft het er toch levend vanaf gebracht, aangezien God op het laatste moment, toen het mes al aan de keel van Ismail stond, een engel had gestuurd om te vertellen dat Ibrahim ook een schaap mocht offeren in plaats van zijn zoon.. Sympathieke vent, die God. Dezelfde truuk haalde God (zelfde meneer, maar christelijke versie) ook al eerder uit met Abraham, die zijn zoon Izaak moest offeren – maar dan toch niet... “Gotcha! Hahaha, dacht je nou echt?....hihihihi...ROFL...”   

Abraham en Izaak zijn trouwens ook vaak te vinden in de Koran, dus had Ibrahim op de hoogte kunnen zijn van God’s gevoel van humor.. Alhoewel, de Koran was pas honderden jaren na Mohammed geschreven (net als de bijbel, maar dan na Jezus), dus misschien was het op dat moment nog niet helemaal duidelijk..  

Dit soort vergelijkingen in de verschillende religies vind ik echt heel interessant, en ik lees nog steeds met veel plezier A History of God – met veel inzicht over de sociale aspecten van het geloven in een god (of eigenlijk het “erbij horen” en kopieeren van ideeen)..

Wat ik van idul Adha begrijp, is dat er de week voor de dag, die niet noodzakelijkerwijs duidelijk hoeft te zijn, de straten en veldjes nabij de moskeeen vol staan met schapen (en soms koeien). Die wachten netjes aangelijnd op een koper en hopen dat ze op tijd verkocht kunnen worden zodat ook zij met een naamplaatje om kunnen wachten om een belangrijke rol in het offerfeest te kunnen vertolken. De avond voor het feest is het voor veel moskeeen een marathon zangavond, en mogen de buurtkinderen ook meezingen of praten, en lopen er allemaal mensen door de buurt met een schaap aan de ketting/touw. Stiekem vind ik het best mooi. 

(fotos zijn van vorig jaar bij de moskee aan het eind van de straat, maar volgens mij nog niet geblogd..) Trouwens heb ik ook een beetje probleem met de fotofunksi op dit blog, vandaar de vaak de upgescrewde layout.. excuus...

 Wat echt mooi is, is dat het geofferde vlees met iedereen (familie, buren, armen, etc) gedeeld wordt. Dierenartsen keuren het vlees bij de meeste moskeeen (ook “mijn” dierenartsen op vrijwillige basis), dus veilig is het ook nog, soort van. Maar serieus, het “samen” gevoel in de buurt is heel mooi, en daar kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen. Ik ben vanmorgen door Bogor gereden met de camera in de tas, maar het was nogal druk bij de moskeeen, en voelde me een beetje opgelaten om fotos te maken... Jammer, maar geen fotos van geslachte dieren... En sowieso wil ik eigenlijk de knee-jerk reaktie van mensen "wat een barbaren zijn die moslims toch.." vermijden. Heb ook nooit fotos van een nederlands abbatoir gepost, en is dus helemaal niet nodig..  Hmm, volgens mij heb ik wel fotos van rituele slachting in Jambi hierop gezet ooit.. Dan moeten jullie het daarmee doen..

Wel mooi om te zien allemaal.. Ook mooi dat alle buurtkinderen erbij zitten als die dieren gedood worden: dan weten ze tenminste wat ze eten – in NL heb ik me altijd geergerd aan de drumsticks/tvsticks/vissticks/andere gepaneerde vleesproducten waardoor mensen niet beseffen dat ze een dier eten, en het zelfs een vies idee vinden als ze een dier die ze later opeten doodgemaakt zien worden, of als de vis die ze eten nog een kop heeft... Hypocriet gedoe... En stiekem vind ik de geur van penssappen, die door onze hele straat lopen, best lekker.. Maar ik ben dierenarts, en dan mag dat.. :-)

Soort van gerelateerd: Vorige week was ik bij een meeting in Palembang, Sumatra, over vogelmigratie, waar ik onze vogelvangavonturen mocht vertellen, en heb geprobeerd om het strand op Sumatra waar wij een paar maanden per jaar bivakkeren een beschermde status te laten krijgen – handig, aangezien het was bijgewoond door de hoogste mensen van de desbetreffende ministeries, die redelijk enthousiast reageerden. Nou is het normaal dat je hier bij meetings je bio opgeeft voordat je moet presenteren (zoals overal op de wereld) maar hier moet je dan ook je geloof invullen.. En dat vind ik dus altijd lastig. Ik ben gedoopt, dus Katholiek, heb op Katholieke jongensscholen gezeten, en dus vaak naar de kerk geweest. 

Soms vul ik dus ook ‘Christen’ in om van het gezeur af te zijn. Maar geloof ik? Nou, eigenlijk is dat helemaal niet lastig om te beantwoorden, maar in een “seculier” land als Indonesie moet je wel een geloof hebben natuurlijk – je hebt 4 keuzes, en ‘geen’ hoort daar niet bij...  En op zo’n meeting, vooraf gegaan door een 10 minuten gebed, kan het dan voorkomen dat de chairman van jouw sessie het nodig vindt om terwijl jij aan de tafel voor de hele zaal zit, tijdens zijn introductiepraatje grappen te maken over het niet invullen van het geloof vakje... Het ging iets te snel in het bahasa Indo om het volledig te volgen, maar ik begreep wel dat het over mijn gebrek aan geloof ging, en de zaal vond het leuk... Ik heb nog iets gebrabbeld in het Indonesisch als “gevat antwoord”, maar dat vergeet ik liever.. :-S . Ik was de enige bule (blanke) op dat moment aangezien de chef van de ‘flyway partnership’ een boom moest planten tijdens mijn praatje, dus nog meer succes verzekerd voor de chairman... Wel een goeie vent trouwens. 

Mijn teamleden zitten altijd vol verwachting in de zaal over wat ik heb opgeschreven in het religie vakje, en hebben voorgesteld om iedere keer een ander gerenomeerd gelooof in te vulllen, voor het gemak (minus moslim, want dan moet ik meedoen met het gebed vooraf). Mooi om in een religieus seculier land als Indo een team te hebben waar iedereen ongeacht welk/geen geloof, elkaar respecteert.. I love those guys.

Waar ik nog steeds een beetje aan moet wennen is als je zo'n groepsfoto maakt, dat de persoon naast je (in mijn geval de chairman van mijn sessie) vaak een beetje zoekende is naar je hand om vast te houden... Zo'n beetje graaien in de lucht naast je hand, totdat contact is gemaakt... FF wennen, maar gewoon doen - vrolijk handen/vingers vasthouden, en lachen voor de camera...