Jambi-Nippah-Cemara

Dit bericht was al geschreven voor dat Joost de ode aan Jungle Girl schreef.... Het ontroerde me.

In het vliegtuig terug naar Jakarta. We zijn net een week op Sumatra geweest en hebben daar meegdaan met het veldteam. We zijn vanuit Vietnam een kleine week thuis geweest en toen gelijk weer door. Joost had me al een beetje voorbereid op de omstandigheden daar, zoals hij ook in Vietnam had gedaan. Deze keer was het echt “veldwerk”. Geen toilet, geen telefoonbereik, het eerste dorp 6 km te voet verderop en “bloody hot” zoals Micha bleef herhalen. Het was al een hele uitdaging om er te komen en door miscommunicatie, hoge golven en meer overmacht, moesten we een dag extra in Nippah blijven. Vanuit Nippah zou het 2 tot 12 uur duren om met een boot bij het kamp te  komen. Geen straf, want een brommer was zo gehuurd en binnen no time zaten we in de jungle (ok, vroeger jungle, nu kokosnoot plantages) Het voordeel van rondrijden op een brommer is dat je niet de hele tijd acherna geroepen wordt door de mensen of

 aanspraak krijgt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt niet anti-sociaal, maar rustig over straat lopen is er echt niet bij. Kinderen lopen je achterna, er worden aardige, maar ook minder aardige dingen geroepen, mensen vragen de hele tijd waar je vandaan komt en vooral waar je naartoe gaat.  “Mister, mister!, voert de boventoon. Als je op een brommer zit, doen ze het nog steeds, je hoort het alleen niet… Soms heerlijk!! 

Rijdend door de plantages kwamen we een man tegen die ons bij hem thuis uitnodigde. We hebben een mooie middag gehad, met hem, zijn vrouw, vier zonen en af en toe wat nieuwschierige buren. We werder vriendelijk ontvangen met de woorden: ”we love Obama” denkende dat we amerikanen waren. Na verse kokosmelk, hele zoete thee, gefrituurde casave, een dode varaan (die in hun kippenhok zat en de eieren aan het opeten was) en heel veel praten over gewoonten, politiek en tradities reden we weer terug naar het hotel. 

De volgende dag gelukkig wel een vlakke zee dus konden we richting veldkamp. In die week daar‘s nachts vogels vangen en monsters afnemen. Overdag een beetje bijslapen en eten bij elkaar vissen. Micha had zijn krabbenval meegenomen, maar alles behalve krab, wel heel veel palingen. Voor het eerst heb ik een paling gedood en in stukken gesneden. Weer een stapje verder naar het professionele jungle girl zijn. Palingsoep, gefrituurde paling, paling in kecap saus, alles kan ik nu maken. Hier geen bloedzuigers, maar zandvliegen. Ik ben er nog niet uit, welke ik prefereer, maar ik denk toch dat de bloedzuigers gaan winnen. Zandvliegen.. het nut van deze uitermate irritante beestjes heb ik nog niet gevonden, maar weet wel dat ze je kunnen belemmeren van een leuke wandeling over het strand.  Op het moment dat ze steken is het een beetje vervelend, maar na 12 uur vormen zich een soort muggenbult-achtige dingen die niet zomaar weggaan, maar dagen blijven jeuken, zodat je ze openkrabt, met als gevolg een onsteking. Om verdere uitwijding te voorkomen een conclusie: afschaffen die beestjes.

 

Nu dus op weg naar Bogor, waar een leuke nieuwe uitdaging op mij te wachten staat. Ik ben vorige week naar de kliniek van de kerk gegaan om te kijken of ik daar iets kan doen. Ze konden me wel gebruiken als zuster (denk ik) en kan dus deze week al beginnen. Ik heb geen idee wat me te wachten staat en wat mijn taken zullen zijn (voor hetzelfde geld, hebben de muren een nieuwe laag verf nodig), maar ik heb er erg veel zin in. Het komt aardig in de buurt van wat ik gedacht had te gaan doen. Kleine kliniek voor iedereen die niet veel geld heeft en van alle geloven, basis gezondheidszorg (ze hebben ook een “trauma kamer” met 1 cilinder zuurstof en een brancard) veel aanloop, weinig personeel. Kortom: een uitdagende omgeving om in te werken. Ik ben benieuwd of ik ook zonder alles voor handen kan bedenken wat er aan de hand is met een ziek persoon. Heb daaromtrent mijn eerste beproeving al gehad in het veld, toen 1 van de jongens een groene boon ingeademd had en in de dagen erna zieker dacht te worden. Bleek alles mee te vallen en alleen al het idee dat er een groene boon in zijn longen zat, deed hem paniekeren en symptomen krijgen van een longontsteking. Bang voor ziekten en de dood maakten hem dus ziek. Vanaf toen is zijn bijnaam dan ook: kacang hijau (ofwel groene boon) 

Kleine updat: heb gisteren met een van de broeders gesproken en ik ga morgen bij de kliniek langs om mijn papieren te geven. Het is me nog niet duidelijk wat ik kan gaan doen, maar ze waren blij dat ik mijn hulp aanbood. Ik ben ook te weten gekomen dat zusters hier niet meer mogen dan medicijnen aangeven en assisteren bij hechten en andere kleine procedures. Dus: mond houden en doen wat de dokter zegt. Een droom voor veel Nederlandse artsen! Voor mij een hele grote uitdaging en zal een paar pakjes kauwgom meenemen voor het geval dat ik assertif wordt :) Iedereen een handje gegeven en de "laboratorium" mevrouw sprak me in het Nederlands aan. Er hangt een hele goede sfeer en ik heb erg veel zin om te beginnen.. Eindelijk!!!!