Bali Zen

Ik ben weer terug uit Bali. Wat een heerlijk eiland!! Ik heb me dus een week lang goed laten verwennen in het noorden van Bali en ben helemaal Zen. Het was drie uur rijden vanaf Denpasar en al rijdend door de grote steden met alle luxe en bezigheden, wordt de omgeving langzaam meer bergachtig, groen en stiller, met als toetje een geweldig uitzicht over de oceaan. Het was een waar paradijs en zal niet teveel uitwijden over mijn dagelijkse massage en zwemmen met dolfijnen, maar “het vakantiegevoel” was er zeker! Ik heb verschillende uitstapjes gemaakt en soms gewoon gewandeld door het dorp of lui gehangen aan het strand. Op zaterdag had het personeel een bedrijfsuitje en de gasten waren uitgenodigd. Zo stond ik dus binnen de kortste keren in de Botanische tuin van Bali met een fles op mijn hoofd te balanceren. Zo van: wie het snelst kan lopen met een fles op zijn hoofd. Vinden ze leuk en ik heb nog veel te oefenen.

Zondag een brommer gehuurd en samen met een Duitse jongen riching de heet water bronnen en een Boedhistische tempel gegaan. Net na de gemiste afslag, stond ik al een tijdje stil aan de kant van de weg en knalde er een andere brommer achterop mij met zijn hele gezin. Heb je de “snel”weg en de grote stad overleefd, gebeurd dit. Iedereen van slag, het hele gezin op de grond en mensen kwamen aanrennen, zo  stonden er binnen 10 seconden wel 50 mensen om ons heen. Ja, sta je dan... Eerst maar even gekeken of niemand  ernstig gewond was en de boel laten afkoelen. Toen begon het onderhandelen en helaas, hoe je het ook went of keert, jij als buitenlander hebt het altijd gedaan. Ookal weet iedereen dat het duidelijk niet mijn fout is, maar daar wordt niet naar gekeken. Het hele gezin wilde naar de dokter (wat mij bij de jongste van 4 ook wel een goed idee leek, aangezien er een flinke blauwe plek was op nierhoogte) en zijn brommer moest gemaakt worden. Het is waar, voor de lokale mensen is dat heel veel geld en realiseerde ik me al snel dat het het beste was om gewoon te betalen en geen discussie aan te gaan over het feit dat ik stilstond en hij achterop mij knalde, ook om vervelende situaties te voorkomen. (euh..50 tegen 2 is nou niet echt iets waar je enige kans maakt) Aan de ene kant redelijk frustrerend, maar aan de andere kant..ach.. zo werkt dat nou eenmaal hier. Ik was allang blij dat we er allemaal goed vanaf gekomen zijn, op wat blauwe plekken na. Hoe zat dat ook alweer met hoog energetisch trauma en pijn in je nek?? J  

Heb mezelf bij elkaar geraapt, ijs gekocht om wat inmiddels gezwollen plekken te koelen en weer verder  gegaan. Gelukkig kon mijn brommer rijden en is hij de volgende dag hier en daar wat opgelapt. Maar, de meneer vond het niet zo’n goed idee dat ik hem nog een dag zou huren. Ja..vrouwen en brommers...ik hoorde hem denken.  Eind goed, al goed..

Verder geluierd en de laatste avond bij lokale mensen, die ik op straat was tegen gekomen gaan eten. Het was de dag erna feestdag, dus ze hadden flink uitgepakt. Overigens is dat “bij iemand gaan eten” heel letterlijk, want de mensen zullen nooit eten voordat jij gegeten hebt. Zo zat ik  dus lekker te smikkelen met 6 paar ogen op mij gericht. Gelukkig werden de vele biertjes die daarna gedronken werden wel gedeeld en werd ik, ietwat aangeschoten, achterop de brommer weer thuisgebracht. Hieronder een kleine impressie van Bali.

 

 

           

    

 

Nu weer in Bogor.Het regent al een paar uur en daar kan ik van blijven genieten. Was vergeten de ramen dicht te doen en na drie seconden buiten, ben je doorweekt. Lang leve (het einde van) het regenseizoen!! Maar het volgende tripje zit er alweer aan te komen. Donderdag rijden we naar Pangandaran. Aan de kust in West Java. Schijnt geweldig te zijn daar en de rit ernaartoe, via Bandung, zal ook een hele beleving zijn. Wordt vervolgd dus. Eerst maar even met de auto naar de garage vandaag, want het eens zo onschuldige kraakje bij het rechter voorwiel, klinkt inmiddels alles behalve betrouwbaar.  

De zoektocht naar Pramaha Pratum en Wanida.....

                   

Ik ben net terug van een aantal dagen Bangkok, mijn derde keer in het laatste half jaar, en man, wat is die stad veranderd…

En wat is die stad civilized als je het met indo vergelijkt… Het is i.h.a. redelijk netjes op straat, er zijn op tijd rijdende, schone skytrains door de stad, pijltjes op het perron waar je moet staan als je de trein in wilt, en pijltjes waar de mensen eruit moeten komen zodat het geen dringen wordt – en dat werkt!!! (kan Nederland nog iets van leren). Oh ja, en het eten is natuurlijk fantastisch, en er zijn kroegen…

Verder is het wel leuk om niet continue te worden aangesproken op het feit dat je toevallig blank bent, en dat je niet de hele tijd wordt gevraagd waar je naartoe gaat en waar je vandaan komt… Behalve 1 keer – maar dat was een taxichauffeur uit Indonesie, wat ik dan wel weer heel grappig vond…

 10 Jaar geleden (brrrrr….)  zat ik een “tijdje” (werd steeds een paar maanden verlengd...) in Thailand in een apenopvangcentrum - waar ik werkte, niet in een van de kooien... J

 In die tijd ging ik, als ik even in Bangkok was, vaak langs bij een oude monnik – Pramaha Pratum (Khun Prat voor vrienden). Beetje praten over Buddhisme, en andere belangrijke dingen in het leven, zoals bv Lady Di – waar hij helemaal gek op was, en waar hij meerdere zelfgemaakte plakboeken over had… (??)

 Over Buddhisme gesproken, de Indonesiers krijgen het zelfs voor elkaar om de opening van een officiele Buddha-bar in Jakarta aan te grijpen om met spandoeken de straat op te gaan – en hierbij te laten zien dat zelfs de Indo Buddhisten intolerant zijn op het gebied van geloof…. Terwijl er in echt Buddhistische landen als Thailand ook goed lopendee Buddha-bars zijn, en dat niet als een problem wordt gezien…. Rare jongens, die Indo’s…

Maargoed..

Voor en na de veldperiode in Vietnam ben ik twee keer terug geweest in Bangkok om bij de universiteit waar we mee samenwerken langs te gaan. Het waren steeds zeer korte bezoekjes (1-2 dagen) maar ik probeerde dan toch wel nog even Khun Prat te vinden. De temple had ik wel iedere keer gevonden, na enig rondzwerven in de buurt, maar helaas kende geen van de monniken die ik aansprak de beste man….

     

En al ben ik een stuk agnostischer (op z'n minst) dan 10 jaar geleden, het voelde goed om een kaarsje en wierook te branden voor een Buddha beeld - al had dat ook 10 jaar geleden weinig met verafgoding te maken.. "the way of the buddha is a journey to the soul".....

Wanida was toendertijd mijn tolk/chauffeur/regeltante, en dus was de derde keer in bangkok meteen een mogelijkheid om haar weer eens te zien – aangezien ik het vinden van Khun Prat maar heb opgegeven…

Beetje rondgebeld naar oude contacten, in de buurt van waar haar huis toen was rondgelopen, maar ook dat was een volledig nutteloze actie.

Dan maar bier drinken in de kroeg, terwijl ik mijn nu kruipende petekindje Kyrake kon bekijken via de webcam – samen met een grote groep waitresses die achter me stonden…. Ook mooi.. (en soph - doe eens je blog updaten met fotos van een kruipende Kyra, want op deze manier heeft linken naar je blog ook weinig nut.... :-) 

En Dat was mijn verhaal…. 

Niks spanninscurve, niks rare wendingen, niks ontroerende ontmoetingen, niks grappigs, maar wel een excuus om even een paar leuke fotos op het blog te zetten..

    

(Die zeker overtroffen kunnen worden door de Balifoto’s van Carola – maar gelukkig is het geen wedstrijd….)

 

Olifantjesvangen.blogspot.nl

  

Veel liever had ik natuurlijk gehad dat DAT de naam van ons blog was geweest… Maar vogeltjes zijn ook leuk.. Toch? :-S

Via Blijdorp en de Erasmus MC was ik betrokken bij onderzoek naar olifantenherpesvirus, en leek het me een leuk idée om ook hier daarmee aan de slag te gaan. Op een congres kwam ik wat olifantendierenartsen tegen, waaronder Chris van VESSWIC - een organisatie voor sumatraans wildlife diergeneeskunde.
S’avonds onder het genot van een paar biertjes in DE kroeg hier hebben we toen een plan gemaakt, en ben ik (in mijn vrije tijd…) achter contactpersonen in Nederland en Duitsland aangegaan om ook hier dat onderzoek op te zetten. Hij zou werken aan de vergunningen.
Twee weken geleden was er een grote meeting van Mahouts (olifantenverzorgers) in het olifantencentrum van het National Park aan de zuid punt van Sumatra waar ook WCS een kantoor heft. Mahout is pas sinds kort een beroep in indonesie – zeker vergeleken met landen als Thailand, India en Sri Lanka, en dus werd een training gegeven door wat buitenlandse olifanten experts, en waren ze bezig met het opzetten van een ‘mahoutorganisatie’. Een van mijn collegas hier die verantwoordelijk is voor de olifant-conflict situaties op Sumatra zat in de organisatie, en zodoende werd ik ook uitgenodigd.

ROADTRIP!!
Het is ongeveer 6-8 uur rijden, inclusief ongeveer 2 uur op de boot. Speciaal werd nog even snel een nieuwe autostereo en speakerset aangeschaft zodat ik ook naar mijn ipod kan luisteren … Ook kon ik meteen mijn nieuwe GPS unit even uittesten..

Eenmaal op de boot kon je van de krantenjongens ook stiekem porno kopen (het kan dus wel in dit land, maar ik heb me maar niet aan dit sort illegale praktijken gewaagd – en sowieso ben ik natuurlijk een nette jongen, maar gebruik ik het woord hier zo nu en dan voor de statistieken, maar daarover een andere keer meer..).
Het entertainment voor tijdens het wachten waren locale jongens die om de ferry heen zwommen waar je dan heel leuk muntjes naar kon gooien (of lekker net iets verder weg – nog leuker) zodat zij dan heel snel moeten zwemmen om die op te vissen…. Voor 1000 rupiahs (5-10 eurocent?) kon je ze ook via de buitenkant omhoog laten klimmen en dan vanaf het bovenste dek het water in laten springen… En iedereen vond het fantastisch...
Het blijft een raar volk…

Op de boot wel 4 mensen gehad die me aanspraken over het feit dat ik geen chauffeur had, en dat ze wel iemand op de boot wisten te regelen, waar ik vriendelijk voor heb bedankt. Ook op kantoor vonden ze het trouwens redelijk raar dat ik dit alleen wilde doen, want bulehs doen dat soort dingen niet – en al helemaal niet als je nog geen indonesisch rijbewijs hebt geregeld...
Maar het was gewoon een mooie rit.. En hoe verder van Jakarta hoe mooier, en op Sumatra was het dus NOG mooier – en helemaal top om met mijn muziekjes hard aan door de rijstvelden etc heen te rijden.. Onze licht metrosexuele “jeep” wist zich trouwens prima te handhaven over de hobbles en kuilen, aangezien ik de secundaire weg langs de oostkust had genomen, die veel mooier uitzicht/omgeving heeft..

Het was echt mooi om de olifanten aan het werk te zien, en heerlijk om weer even wat dichterbij die fantastische dieren te zijn..
 
ook goede gesprekken gehad op de meeting, en het ziet er naar uit dat het wel goed gaat komen met ons project. Nu nog even kijken of het ook echt gaat lukken, maar ik blijf in deze positief gesteld.
Na een dag ging ik weer huiswaarts, en toen ik, nadat ik er drie uur over had gedaan om de tolweg door het centrum van Jakarta door te komen, een herkenningspunt tegenkwam waardoor ik wist dat ik nu best dichtbij Bogor was, werd ik (natuurlijk) meteen verwelkomd door een onvervalste plensbui….. Home sweet home…
Onze mooie imperial, die op een of andere manier alleen maar vastgemaakt kan worden aan de deuropening, zorgt er in dat soort gevallen alleen helaas wel voor dat de regen ook volijk op je stoel druppelt (of straalt), en de stoel binnen de kortse keren doorweekt – wat dan wel weer iets minder is….

En dan nu de fotos – want olifanten babies zijn gewoon LIEF.
  

Bali, sweet Bali

Ok, het is nou niet dat ik een zware fulltime job heb, kinderen rond te sjouwen heb, laat staan het huishouden doen (goed, af en toe een wasje), maar ik ga ondanks alles toch naar BALI!! Om specifiek te zijn: morgen. Dit is weer een van mijn impulsieve acties, zoals ik die wel vaker heb en mensen soms doet verbazen. 

Joost is vanmorgen vertrokken naar Bangkok, mijn paspoort op de ambassade om verlengd te worden. Dat duurt wel een dag of tien. Nadat ik mijn nieuwe paspoort heb, kan ik pas een werkvergunning gaan regelen om te werken in de kerk. Ja, ik ben nog niet aan de slag daar, want de broeders daar willen, begijpelijkerwijs, alles legaal doen. En legaal staat hier gelijk aan: duurt lang... heel lang... Dus, zou wel gek zijn om weer achter de geraniums (lees: papayabomen en passiebloemen) te gaan zitten. Niet dat het hier slecht toeven is, maar denk dat men zich ook wel voor kan stellen dat na een jaar zonder noemenswaardig werk, (behalve de geweldige kans, die Joost me geeft, om part-time jungle girl te zijn) de muren wel een beetje op je af komen. (Is dit een monoloog om mezelf te overtuigen dat naar Bali gaan gewoon mag??) 

Het idee kwam gisteren in me op en ben gelijk het internet opgegaan en rond gaan bellen. Bali heeft veel te bieden, dus ik moest een keuze maken. Ik heb uiteindelijk besloten om de grote toeristische oorden te vermijden en ga in een bamboe hut aan het strand op Noord Bali zitten. In een, jawel hoe kan het ook anders, wellness resort. Naast dagelijkse massage's, strandwandelingen, dolfijnen kijken en op een brommer het eiland ontdekken, ga ik elke morgen mezelf vinden (!) tijdens meditatie en yoga... Een mens gaat rare dingen doen als ie eenmaal te lang werkeloos is.. 

Voor nu, ik ga mijn BIKINI (mag ik eindelijk aan!!) inpakken en als jullie opeens een wind voelen waaien, terwijl het buiten windstil is, ben ik het die aan jullie denkt.... (met een cocktail in mijn hand en beide benen bungelend in het zwembad)