De zoektocht naar Pramaha Pratum en Wanida.....

                   

Ik ben net terug van een aantal dagen Bangkok, mijn derde keer in het laatste half jaar, en man, wat is die stad veranderd…

En wat is die stad civilized als je het met indo vergelijkt… Het is i.h.a. redelijk netjes op straat, er zijn op tijd rijdende, schone skytrains door de stad, pijltjes op het perron waar je moet staan als je de trein in wilt, en pijltjes waar de mensen eruit moeten komen zodat het geen dringen wordt – en dat werkt!!! (kan Nederland nog iets van leren). Oh ja, en het eten is natuurlijk fantastisch, en er zijn kroegen…

Verder is het wel leuk om niet continue te worden aangesproken op het feit dat je toevallig blank bent, en dat je niet de hele tijd wordt gevraagd waar je naartoe gaat en waar je vandaan komt… Behalve 1 keer – maar dat was een taxichauffeur uit Indonesie, wat ik dan wel weer heel grappig vond…

 10 Jaar geleden (brrrrr….)  zat ik een “tijdje” (werd steeds een paar maanden verlengd...) in Thailand in een apenopvangcentrum - waar ik werkte, niet in een van de kooien... J

 In die tijd ging ik, als ik even in Bangkok was, vaak langs bij een oude monnik – Pramaha Pratum (Khun Prat voor vrienden). Beetje praten over Buddhisme, en andere belangrijke dingen in het leven, zoals bv Lady Di – waar hij helemaal gek op was, en waar hij meerdere zelfgemaakte plakboeken over had… (??)

 Over Buddhisme gesproken, de Indonesiers krijgen het zelfs voor elkaar om de opening van een officiele Buddha-bar in Jakarta aan te grijpen om met spandoeken de straat op te gaan – en hierbij te laten zien dat zelfs de Indo Buddhisten intolerant zijn op het gebied van geloof…. Terwijl er in echt Buddhistische landen als Thailand ook goed lopendee Buddha-bars zijn, en dat niet als een problem wordt gezien…. Rare jongens, die Indo’s…

Maargoed..

Voor en na de veldperiode in Vietnam ben ik twee keer terug geweest in Bangkok om bij de universiteit waar we mee samenwerken langs te gaan. Het waren steeds zeer korte bezoekjes (1-2 dagen) maar ik probeerde dan toch wel nog even Khun Prat te vinden. De temple had ik wel iedere keer gevonden, na enig rondzwerven in de buurt, maar helaas kende geen van de monniken die ik aansprak de beste man….

     

En al ben ik een stuk agnostischer (op z'n minst) dan 10 jaar geleden, het voelde goed om een kaarsje en wierook te branden voor een Buddha beeld - al had dat ook 10 jaar geleden weinig met verafgoding te maken.. "the way of the buddha is a journey to the soul".....

Wanida was toendertijd mijn tolk/chauffeur/regeltante, en dus was de derde keer in bangkok meteen een mogelijkheid om haar weer eens te zien – aangezien ik het vinden van Khun Prat maar heb opgegeven…

Beetje rondgebeld naar oude contacten, in de buurt van waar haar huis toen was rondgelopen, maar ook dat was een volledig nutteloze actie.

Dan maar bier drinken in de kroeg, terwijl ik mijn nu kruipende petekindje Kyrake kon bekijken via de webcam – samen met een grote groep waitresses die achter me stonden…. Ook mooi.. (en soph - doe eens je blog updaten met fotos van een kruipende Kyra, want op deze manier heeft linken naar je blog ook weinig nut.... :-) 

En Dat was mijn verhaal…. 

Niks spanninscurve, niks rare wendingen, niks ontroerende ontmoetingen, niks grappigs, maar wel een excuus om even een paar leuke fotos op het blog te zetten..

    

(Die zeker overtroffen kunnen worden door de Balifoto’s van Carola – maar gelukkig is het geen wedstrijd….)