Laatbloeier..

Terwijl Joost nu alle tijd heeft voor roadtrips, vulkaantours, behandeling van die rare aapjes met grote ogen en leerzame ontmoetingen met meneer polisi, ben ik een beetje stil geweest op dit blog de laatste tijd. Zoals ik al schreef in mijn laatste bericht ben ik vooral druk bezig met mijn studie.. Ik kan nu zeggen dat ik nog nooit zo hard heb moeten studeren als nu, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ik de (met alle respect) vrije school heb gedaan en daarna vooral praktisch georiënteerde verpleegkundige opleidingen heb gedaan.

Ik heb dus mijn rekenmachine, liniaal, passer en geo-driehoek weer uit het stof gehaald en ben aan de slag gegaan met de tweede module: statistiek en epidemiologie! Dat laatste is een kwestie van begrijpen en lezen, dat eerste vereist iets meer dan simpel optellen en vermenigvuldigen. Gelukkig loopt hier een nerd in huis  die me heeft kunnen uitleggen waar dat rare tekentje (x̄) nou voor is en waarom je nou wilt weten en aantonen of iets significant is of niet. Nou blijkt dat ik een laatbloeier ben en het nu dus wel begrijp (wellicht, omdat ik nu niet word afgeleid door de jongen in de klas) en het zelf heel erg leuk vind om formules toe te passen op een data set. Gevolg: mooi eindcijfer en motivatie om wellicht de meer nerderige kant van deze studie te kiezen. Inmiddels ben ik ook bijna klaar met de 3^e module en heb ik nog 2 jaar te gaan…

Alsof het lot ermee speelt, ben ik sinds drie weken betrokken bij het opzetten van een SOA en HIV/AIDS kliniek in Bogor. Helemaal in het begin heb ik een paar keer les gegeven bij de organisatie, die zich tot voor kort vooral richtte op drugsverslaving en rehabilitatie, maar door de toenemende behoefte een kleine kliniek hebben opgezet.  Het doel is om ook een thuiszorg team op te zetten en de kliniek uit te breiden tot een 7 dagen per week one-stop kliniek. Wat zoveel betekend als dat je er alles doet zoals dokters consult, (lab)onderzoek, diagnose en behandeling. Zeg maar: compleet aansluitend bij mijn studie, interesse en idealisme..

Drugs- gebruikers, prostituees en travestieten zijn allemaal net iets minder schattig dan weesjes of straatkinderen en daardoor is het ook moeilijk om voor dit soort projecten geld te krijgen. Dit geldt zowel voor buitenlandse donoren als voor de lokale regering en het geld wat er voor is, wordt vooral geleid naar de preventie van HIV in de ‘gewone’ bevolking… De groepen die het meest kwetsbaar en het meeste kans hebben om HIV op te lopen (boven genoemde minder schattige..) worden vaak vergeten. Althans hier in Indonesië, waar religie een grote rol speelt in het verspreiden van de ziekte (maar dat heb je niet van mij). Wat ik hiermee bedoel is dat je a) in de cel wordt gegooid als je gratis condooms verspreid en b) nog harder de cel in wordt gegooid als je als vrouwelijke sekswerker een condoom bij je draagt. Oh ja en c) laten we het maar helemaal niet hebben over het vertrekken van schone naalden aan drugsgebruiker. Dit alles zou namelijk aanzetten tot ongewenst gedrag..

Kiest u maar: aan wie zou u geld geven?..

Gevolg: een groeiend aantal mensen met HIV en een toenemende verspreiding in de ‘gewone’ bevolking, die niet of slecht behandeld en voorgelicht worden. Zo zijn we vorige week op zoek geweest naar een ziekenhuis wat 1 van onze B-20 patiënten wilden opnemen. B-20 is de ICD-10 code (een internationaal ziekte coderingssysteem) voor iemand met HIV en wordt dus gebruikt zodat je niet hardop HIV hoeft te zeggen en iedereen de schrik van hun leven geeft. 5 uur later hadden we een ziekenhuis gevonden die nog een isolatiekamer over had tegen een niet al te hoge prijs, zodat onze patiënt met schorten aan, 3-dubbele handschoenen en maskers voor eindelijk een infuus kon krijgen. (cynische mode aan) B-20’s kunnen namelijk niet op een gewone zaal verpleegd worden, aangezien het HIV virus in Indonesië een speciale eigenschap heeft en zich via de lucht verspreid (cynische mode uit).

Het is natuurlijk erg makkelijk om te gaan lopen klagen en schelden op het systeem, maar het is nou eenmaal zoals het is en het gaat tijd en veel inspanning kosten om HIV patiënten de zorg te geven die ze nodig hebben.. vandaar ook dat thuiszorg team, zodat terminale AIDS patiënten waardig kunnen sterven als de familie geen geld meer heeft om ze naar een ziekenhuis te brengen of als het enige ziekenhuis in Bogor wat wel HIV patiënten opneemt vol is. Ik ben gezegend met een liberale opvoeding en duidelijke voorlichting over HIV. Hier is men nog niet zover en wordt HIV nog gezien als een ‘vieze’ ziekte als men er al ooit van gehoord heeft.

Kortom: een grote uitdaging en ik ben heel blij en enthousiast dat ik mee kan helpen aan het opzetten van deze kliniek. Tot nu toe ben ik daar maandag tot donderdag en heb ik dus vrijdag tot zondag om heel hard te studeren. Het is even wennen om na drie jaar weer echt aan de slag te gaan en heb dan ook deze week de klok ’s avonds niet meer 10 uur horen slaan.. Maar wat een fijn gevoel om ’s ochtend op je brommer te stappen, door de (denkbeeldige) rijstvelden te rijden, op weg naar je werk.

Dit alles is mede mogelijk gemaakt door: Yoast ™, want het ziet er niet echt naar uit dat dit werk ooit gaat betalen en iemand moet ervoor zorgen dat de werkster betaald krijgt en de wijn ingekocht kan worden in Jakarta, toch? Zonder hem kom ik de winter niet door en ben gezegend met zijn begrip en steun. Dat gaan we maar eens vieren tijdens ons 6-jarig jubileum op 1 Mei.. of was het nou 1 Juni?.. Hoe dan ook: Zalig Pasen voor Iedereen die eraan doet en tot snel in NL!  J