Vulkaantours - geen ervaring of verantwoordelijkheidsgevoel vereist..

Eenmaal in Yogya ook maar even met de brommer de Merapi vulkaan opgereden – zeer indrukwekkend om te zien hoe tijdens de record-breaking uitbarsting die pyroclastische stroom huis had gehouden.. Hele stukken bos gewoon weggevaagd/verbrand in rechte stukken.. Ik wilde nog iets verder naar boven, maar het gebied was afgezet– balen. Gelukkig was er nog wel een tentje open die ‘konijn op een stokje’ (sate kelinci) maakte voor mensen die net als ik dichterbij probeerden te komen. 
Best te nassen trouwens. 

Een beetje brommeren later bleek dat ik via een omweg en een paadje (afzetting vermijdend) toch stiekem wel wat dichter bij de ravage kon komen.  Toen ik met de brommer niet meer verder kon, de berg wat meer opgeklauterd om te  kijken naar al die dode bomen die het ravijn waren ingevallen. Op de fotos hierboven ligt Merapi op achtergrond in de wolken, trouwens.. Toen kreeg ik opeens de briljante ingeving dat het misschien niet zo slim is om op de rand te gaan staan, aangezien de rand om me heen naar beneden was gedonderd, en ze me daar waarschijnlijk nooit zouden vinden..

Safety first natuurlijk – zoals altijd.. :-S

Anyway, wat ik dan mooi vind is dat in al die stof en verbrande ellende, dat er toch weer plantjes zijn die zich niet laten stoppen door al die vulkaan flauwekul, maar gewoon weer mooie groene blaadjes gaan maken.. De natuur rules.

Vulkanen hebben wel wat, en als je dan toch in Yogya bent, kan je evengoed een stukje (~600km) doorrijden om de Bromo vulkaan te bekijken, die sinds eind november nogal actief was.. Na een weekje was het gevaar geweken, maar hij bleef lekker doorrommelen. Bromo is een van een aantal kleine vulkanen in 1 HELE grote krater. Normaliter komt er gewoon een beetje stoom uit, wat normaliter mooie plaatjes oplevert, waardoor het dus de drukste toeristische attractie van Oost Java is. Fantastisch voorbereid as ever - ik wist dat het ‘in de buurt van Malang’ ligt – ging ik dus vroeg op pad.

Eenmaal de stad uit kwam ik de opbergwerkzaamheden tegen om het geweld van de koude lava/modderstromen op te ruimen - het had flink geregend, en die ‘koude lava’ blijft nog steeds schade aanrichten...

Rond 1700 uur in Malang bleek mijn waterdichte rugzak niet helemaal waterdicht meer te zijn: de naad was een beetje losgekomen, en er zat nu een gat van 20cm in.. In de outdoor winkel waar ik een nieuwe tas kocht wilde ik eerst vragen of ze een leuk hotel kenden in Malang, maar toch eerst even gevraagd hoe ver het nog was naar Bromo: “200 km”….Ja, damnit, das wel heel ver rijden ‘snachts als je de zonsopgang wil zien, en gemiddeld 50km in een uur rijdt.. Dus, ff de homebase opgebeld, en Carola gevraagd hoe het dorp aan de rand van de krater heet, zodat ik dat kon intoetsen in de gps en daar slapen. Zo gezegd, zo gedaan – kortste route opgevraagd, en volgens de gps was het veel korter dan 200km, en wel te bereiken in een paar uur.. Mooi – net na donker zit ik met een biertje in mijn hotel.

Wat zo’n gps dan niet vertelt, is dat na 60km (op wikipedia zie ik net dat Malang-Bromo maar 25km is, dus waarom ik er na 60km nog lang niet was, en de gps dacht dat het 90km was- da's mij een raadsel...), als het donker is, de weg meer een sort van off-road track wordt.. Daarnaast heeft de gps het briljante idée om als het donker is, zelf ook een donker scherm te maken – en dus moet je dat ding voor je koplamp houden om iets te zien.. Irritant, zeker op zo'n bospad. Maar – wel supercool natuurlijk, een beetje in het pikkedonker door het bos de berg op crossen… Op sommige punten kon ik in gedachte Carola achterop horen zeggen: “ja, nu vind ik het niet leuk meer” – maahaar: ze zat niet achterop, ik voelde me de koning van het offroaden, en de moeheid van de hele dag rijden was meteen weg... oe-oe-oe-oerend hard - YeeeeeeeeHaaaaaa!!

Na een uurtje ofzo reed ik door een klein bergdorpje, maar de gps vertelde me dat dat niet was waar ik moest zijn, dus vrolijk verder.. Nog een stukje bergop, toen bergaf, en werd het nog iets minder toegankelijk – ook mooi. De GPS had inmiddels ook ontdekt dat ik nu echt offroad was – dat klopte ook wel, want er was zelfs geen pad meer te onderscheiden - maar hij had nog wel een route bedacht. Na een halfuurtje kwam ik op een vlak stuk met zand (in de grote krater), het was echt pikkedonker, maar ik zag lichtjes in de verte – daar moest ik naartoe..…

Ff later – ik begon dat crossen in het zand wel leuk te vinden - begint opens de grond te trillen, ik voelde allemaal ‘dingen’ op mijn helm landen, het rook wel heel erg naar zwavel, en dankzij het onweer kon ik zien dat die zwarte vlek niet bergen waren, maar een rookwolk waar ik recht onder zat… En toen een flinke trilling,  gerommel, een knal, en roodgloeiend lava wat de lucht in schoot – op een afstand die mijns inziens veel te dichtbij was… WAAAAAAH!

Ik wist dat in november een zone van 2of3km om de krater verboden terrein was, en dat hij daarna continue een beetje rustig doorrommelde/rookte, maar niet dat de alarm fase weer was opgeschroefd, en al helemaal niet dat Bromo twee dagen voordat ik er was weer was uitgebarsten... En trouwens, Indo overeid, als u meeleest: het zou wel fijn zijn als iemand even een bordje ofzo neerzet voor de duidelijkheid in dat soort gevallen.

Bizar hoe snel je dan kan omdraaien en hard off-roaden in het pikkedonker, alleen mijn bandensporen volgend van vlak daarvoor door het 'zand' (wat dus een dikke laag vulkaan as bleek te zijn.. hm.).. Man, ik denk niet dat ik ooit zo bang ben geweest, en dan ga je rare dingen denken: heb mezelf vervloekt, en heb zelfs die meneer met die baard daarboven in de wolken even gevraagd om me te helpen, en Hem en mezelf dingen beloofd (oa dat ik dingen iets  beter ga voorbereiden) als ik het levend zou redden.. Maarja, nu ben ik weer veilig, en besef me weer dat Hij toch niet bestaat, dus kunnen we die beloftes ook weer vergeten.. wel zo makkelijk :-)

Eenmaal weer bij dat bergdorpje, was het nogal rustig – die mensen liggen natuurlijk al te slapen om 10uur, maar ik kwan wel een oude tandenloze meneer tegen, die ik kon vragen of ik ergens kon slapen.. En dan is het verdomde handig als je de taal (soort van) spreekt. Uiteindelijk bij een andere oude tandenloze meneer zijn huis gekomen, die meteen koffie en eten voor me ging maken op zijn houtvuur fornuis, en me vertelde dat ik wel kon blijven slapen… super aardig.. Ook wist hij wel een gids voor de wandeling door de krater – wat later een oude, tandeloze en 1-ogige man bleek te zijn. Ondertussen keek ik een beetje rond waar ik zou kunnen slapen in zijn rokerige huisje. Blijkt hij de opzichter van een aantal pakansipilla’s te zijn, en lag ik later dus alsnog – veel te laat en zonder biertje – in een redelijk goed bed.

4 uur later was het alweer tijd om te ontbijten bij mijn nieuwe vrienden, nog even een paar slokken koffie met veel suiker, en ik was klaar voor de ‘ongeveer zes kilometer lange’ wandeling. Blijkt die meneer met z’n ene oog ook afstanden half te zien: het bleek een fikse bergop-bergaf wandeling van 13 km te zijn (danku gps) – die dus ook weer teruggelopen moest worden.. Ook bleken we dezelfde route te volgen die ik een paar uur daarvoor per brommer had afgelegd, en stond ik bij zonsopgang met gids op dezelfde plek vlak naast de nog steeds lava, as en steen spuwende berg. De lokale boeren liepen langs met pasgeplukt gras en kruiden voor hun koeien, die ze bovenop de krater houden (da’s, mijns inziens, toch echt heel onhandig – neem die dieren dan die 8km de krater in, en laat ze daar – bespaart iig 16km zwaarbepakt lopen dagelijks - vaak meerdere keren.., maargoed). 

Gek genoeg voelt het wel iets veiliger met een paar mensen in de buurt – al moet ik wel zo eerlijk zijn dat dat gerommel van die berg m’n hart weer in m’n keel deed kloppen. Volgens de gids was de krater ‘2 kilometer’ verderop (ja-ja, dat zal wel...). 

Of hij nou gelijk had of niet, het leek redelijk dichtbij, en ik kon me nog herinneren dat ik het ‘redelijk dom’ vond van mensen die in de 20km afgezette gebied om de Merapi bleven voordat/toen hij uitbarste, en die beelden van versteende/verschroeide mensen net als in Pompei stonden me nog goed bij.. Al met al liep ik daar dus niet helemaal senang, met lavasteentjes en gruis in m’n haar van die aswolk, afvragend waarom ik geen masker had meegenomen, maar toch ook wel genietend van het schouwspel.


Op de terugweg begon het gerommel en getril zeker te wennen, en was ik helemaal hooked: waardoor je stiekem NOG dichterbij wil komen. Volgens de gids kon dat ook wel – het mocht alleen officieel niet.. Ja, vriend - dat is toch wel een beetje teveel ‘brani’ voor deze jongen..  Na afloop bleek (gps-google earth enzo) dat ik zowel lopend als brommerend tot op 1.5km van het midden van de krater ben gekomen.. Toch wel cool.

Trouwens een heel bizarre en onwerkelijke donkere, grauwe wereld door die aswolk - de zon kon er maar niet doorheen breken.. Deed me een beetje aan een starwars landschap denken. Nerd. :-)

Wat ik verder liever wil vergeten:

-         -        dat ik de laatste paar km terug als een oude man met zadelpijn en verzuurde poten de berg op ben gestrompeld, en mijn 1-ogige, tandenloze, oude gids ver vooruit liep (nog net niet fluitend en huppelend..)

-         -        dat de boeren naar me keken van “ja, als ‘bule’ moet je dit soort grappen ook niet proberen – jullie doen dit toch altijd per jeep?”, en dat ik dan een glimlach forceerde en zoiets zei als “ah, mooie dag voor een wandeling- lekker” om dan zodra ik de hoek om was in te storten 

-         -        dat als die boeren vroegen hoe lang we al bezig waren de gids een beetje minachtend zijn ene oog richting mij deed gaan als excuus ..