ROADTRIP!

Deel van mijn (ex-)team (L en N) kon worden ondergebracht in andere onderdelen van de organisatie, en gingen dus vrolijk verder met waar ze goed in zijn: universiteiten langs, les geven, en vogeltjesvangen met studenten op sleeptouw. Ze zouden begin februari naar Yogyakarta gaan, en aangezien ik dan net terug zou zijn van een kort bezoek aan een orangutan opvangcentrum op Kalimantan, en verder toch niet zoveel had geplanned, leek het me een leuk idee om de seminar bij te wonen, en ff mee het veld in te gaan. Yogya is ongeveer 600km rijden, dus ook een perfect moment om mijn nieuwe brommer en helm (uit NL, en ervaringsdeskundige die ik ondertussen ben – nu MET kinbescherming :-) eens uit te testen - nou ja, die helm natuurlijk liever niet uittesten..

Vijf uur ‘sochtends vond ik wel een mooie tijd om te vertrekken, zo kon ik de ochtendspits mogelijk omzeilen, en hopelijk voor donker in Yogya zijn, waar ik – net als Carola tijdens de Merapi missie - bij onze grote nederlandse vriend kon blijven slapen, die een koud biertje had klaarstaan. 


Vertrekken in het donker en in de regen als je verwacht dat je 12 uur moet brommeren was niet het beste begin dat ik me kon voorstellen... Maarja, dan moet je maar niet in Bogor gaan wonen.. Desalnietemin, die verkeersdrukte omzeilen was me gelukt: in no time – 2 uur later - was ik in Bandung.  En dat is best vlot. 

Maahaar: in Bandung  was op dat moment WEL best veel verkeer... Een uur later, middenin Bandung, sorteerde ik verkeerd voor op een van de vele onhandige eenrichtingsverkeer wegen, en dwaalde af de kampung in... Ondanks mijn gps, kreeg ik het voor elkaar om een uur lang rond te dwalen, en ik kon maar niet op die dikke rode weg op mijn scherm komen (gps snapt 1richtingverkeer niet).. Uiteindelijk op ongeveer het punt gekomen waar ik fout reed – ik moest alleen een meter of 100 tegen het verkeer in. 

Normaal is dat geen probleem, maar nu stond er een polisipost met oplettende polisimeneren. Ik werd naar de kant gefloten, en werd meteen duidelijk gemaakt dat tegen het verkeer inrijden van hem niet mocht. Toen ik mijn helm afdeed, zag ik een stiekeme blijdschap in zijn ogen, aangezien hij ongemerkt een ‘bule’ had gevangen..  Ik mocht dus ‘even’ de binnenkant van die polisipost zien.

Papieren van de brommer waren in orde, en mijn Indonesische identiteitskaart inclusief basiskennis van de taal hielpen ook - 'hier kom ik wel mee weg', dacht ik. Meestal wordt er niet zo streng gekeken naar de verval datum op die ID kaart, en krijg ik nog steeds de ‘permanent resident’ benefits, ook als hij verlopen is. Maar helaas.   

“Meneer, uw kaart is al drie maanden verlopen...” en hij begon zijn bonnenboekje te pakken..

De normale truc: “ja, die nieuwe kaart zijn ze nog mee bezig bij immigrasi – en dat duurt altijd heel lang” werkte niet. Ook de truc die in Bali werkte toen we zonder helm op met de brommer werden aangehouden: “zij werkt als vrijwillige verpleegkundige bij vulkaanuitbarstingen, en hij werkt als wildlifeveterinarian om jullie nationale wilde dieren te redden” werkte niet... Maarja, ik was nu alleen, en kon dus niet over mensen redden/vulkanen praten..

 Paspoort had ik niet bij me, en kon dus ook niet mijn visumstatus aantonen.. Toen bleek ook nog eens dat ik niet een internationaal rijbewijs heb, wat wel hoort (eigenlijk heb ik ook helemaal  geen motorrijbewijs, maar dat was hem niet opgevallen).... 

Een lange rekensom verder kwam hij uit op 2miljoen roepies (~$200), die ik moest betalen bij de rechtbank, en ik moest de brommer achterlaten totdat het betaald en geregeld was...

“Ja, maar, meneer, ik weet niet waar de rechtbank  is, en ik moet nog naar Yogya, ik heb daar een afspraak morgen, en...”.

Uiteindelijk bleek er nog een optie: 100,000 (~$10) daar betalen.

-       “Mag ik dan wel een bonnetje? ;-)”  

-       “Nee, dat kan niet op deze post..”  

-       “oh, ok, nou – ik betaal wel, maar dan wil ik wel dat overige stukje tegen het verkeer in kunnen gaan..”  - ik had geen zin om nog een keer te verdwalen..

En zo werd uiteindelijk het verkeer gestopt door een groepje polisi, en mocht de polisichef trots mijn brommer tegen het verkeer in rijden (met mij erachteraan lopend), en na een foto met de polisies, wat goed bedoelde route tips (“alsmaar rechtdoor – dan ben je vanavond in yogya”) en vriendelijk handenschudden kon ik weer opstappen, en zat ik weer op de goede weg.. Mooi geregeld. :-)


Al snel reed ik langs een jongen op een oude BSA, waardoor ik echt uren lang de paar zinnen van oerend hard heb gezongen die ik ken: "oe-oe-oe-oerend hard kwamen zie doar aangescheurd, want zie hadden van de motorcross geheurd-Bertus op zien Norton, and Tinus op zien BSA....." - al 'scheurend' langs de rijstvelden, door de bergen, en de bossen... Mooi man.

Het regende die dag veel, lang, en hard, maar als je uiteindelijk 13 uur hebt gereden, dan kom je ook langs een heleboel mooie plekken als de zon schijnt – waardoor je er ook nog eens van kan genieten, en de zadelpijn even kan vergeten...

Soms, als je even uit de verkeers en mensen drukte komt, dan snap ik wel dat meneer Wallace (de medebedenker van de evolutietheorie) een dikke 150 jaar geleden Java het mooiste van alle eilanden vond (mooi boek - aanrader)..