Pangandaran

Vorig weekend was een lang weekend – 4 dagen, dankzij Balinees Nieuw jaar (Hari Raya Nyepi/Tahun Baru Saka)

Een mooi moment om eens de omgeving hier op Java te bekijken, en Pangandaran was volgens de Rough guide en lonely planet wel de moeite waard.

Pangandaran ligt op de grens van west java en central Java, en is dus best een stukje rijden, maar met de GPS en een ouderwetse landkaart moest dat toch wel lukken...

Woensdag avond zaten we even in ‘de’ kroeg te praten met de eigenaar, die ons vertelde dat we toch echt wel 7-8 uur moesten rekenen, en dat ons plan om niet al te vroeg weg te gaan misschien niet zo verstandig was, zeker als je daar met daglicht wil aankomen..

Dus, ‘volgzaam’ als we zijn, toch maar vroeg de wekker gezet, en om 7uur vertrokken. Na een zeer voorspoedige start - we gingen voor het eerst de Puntjak berg op zonder dat het vol met verkeer stond : iets om te herinneren voor een volgende keer – waren we na een uur of 2 al in Bandung. Net na Bandung hadden we dus alle tijd om even rustig te eten in een typisch Javaans restaurant, in een grote tuin met allemaal bamboe hutjes boven het water. Uitzicht was mooi, eten was lekker – en veel - en in zo’n hutje zit je net iets rustiger dan aan tafel in een druk restaurant. Na een uurtje maar weer op pad gegaan

Het was een mooie dag, en door het zonnetje hadden we meteen een vakantie gevoel, met prachtig uitzicht over de bergen/vulkanen rondon Bogor.

De hele rit verliep redelijk vlot, misschien een uurtje ofzo in de file gestaan - het is bijna verkiezingstijd hier, dus in elk dorp was wel een optocht van een of andere partij: vaak was het ene dorp groen gekleurd, de volgende rood, dan weer geel, maar altijd met sirenes, veel brommers - inc omgebouwde vespa's - vlaggen, veel mensen in de laadbak van vrachtauto's, maar ook langs de kant van de weg....

Verder soms licht geirriteerd door de gekken in het verkeer, en maar 2 bijna ongelukken (een brommer met 2 jongens van hoogstens 10 die het nodig vonden om opeens voor de auto te draaien, en een tegenliggende vrachtauto die hard op mijn weghelft aankwam over een heuvel terwijl ik geen uitwijk mogelijkheid had aangezien een oude man op een fiets daar net reed….). Maargoed, Carola had de auto van tevoren even na laten kijken, en alles deed het dus, gelukkig ook de remmen.

Na ongeveer 10 uur kwamen we aan, en begonnen we meteen te zoeken naar de guest houses die werden aanbevolen in de Rough guide/LP. Laat die gidsen nou net van voor de tsunami zijn, en na enkele malen langs de plek te rijden waar die hoorden te staan, hadden we maar besloten dat die ruines die we zagen waarschijnlijk vroeger ooit guesthouses waren geweest. Op verschillende plekken in het dorp was de verwoesting van de tsunami nog steeds duidelijk te zien – best bizar, en deed me denken aan Sri Lanka, waar we redelijk snel na de tsunami waren…

Een alternatief was gelukkig snel gevonden, en voordat je het wist zaten we met een biertje op een terasje naar de net gemiste zonsondergang te kijken. Naast het café zagen we opens een “Douwe Egberts café” met gek genoeg DE/Senso koffie – de plek voor het ontbijt was dus al gevonden.

Terwijl we aan de “uitsmijter MET spek" (!) zaten, bleek alleen helaas dat de bestelde ‘coffee ice’ niet de gewenste DE koffie met ijsblokjes was (zoals de aaaaai coffeeeeeeeee in Vietnam), maar een kopje DE koffie met 2 chocolade ijsbolletjes erin…. Jammer…. Maar ze hadden wel whisky en een aardige eigenaar, een locale jongen die het net had opgezet na een paar jaar in Nederland te hebben gewoond. Aangezien er veel nederlandse toeristen in pangandaran komen, is het waarschijnlijk een heel goede zet... Wij waren natuurlijk geinteresseerd in hoe hij aan die nederlandse dingen kwam, maar hij bestelde gewoon via internet..

De eerste dag een beetje uitgeslapen, en op weg naar de "Green canyon", ongeveer 30km van Pangandaran. Helaas was het vrijdag, en waren de boten die je daar naartoe moeten brengen pas om half twee open (na het vrijdaggebed) .... Toen maar even naar een klein strandje vlakbij, wat echt heel relaxed was. Dus meteen de zwembroek aan (en carola haar bikini met daaroverheen haar net aangeschafte extra lange tiedye t-shirt - het was wel een moslim strand - en lekker zwemmen in het heldere water met wat mooie golven die de baai in kwamen.

Bij de boten was het even later een stuk drukker, maar we zaten redelijk snel in ons boortje. Lekker zonder andere toeristen in de boot over de rivier gevaren, en het was echt ontzettend mooi - dik begroeid bos dat tot aan de rivier loopt.

Na een tijdje kwamen we in de canyon, en daar werd het al iets drukker.... De aanmeerplaats had ruimte voor een boot of 3, maar er lagen ongeveer 10 zo veel... Maar met veel duw en trekwerk kwamen we er wel doorheen - naar de kleine rots (een vierkante meter of 3) waar een man of 40 op stond te kijken naar de groene canyon... Dat was dus wel een beetje jammer, het was supermooi, maar als je de hele tijd je plekje staat te verdedigen, is het toch iets minder.... Ik ben nog wel even het water ingedoken, en iets verder zwemmen was het echt heel mooi, en vooral rustiger - maar zelfs in het water vlogen de "hello mister"s je om de oren.... Conclusie: zeker een aanrader, maar ga dan wel heeeeel vroeg als er nog niemand is.

s'middags nog even in de grote golven voor ons hotel gezwommen, met ongeloof naar de herten op het strand (?) gekeken, en s'avonds heerlijk gegeten in een seafood restaurant.

Volgende ochtend waren we vroeg op om naar het national park te gaan op de peninsula. We waren maar net binnen en de hornbills vlogen over, en de herten stonden om ons heen. Helaas was een groot deel afgesloten, maar het was zeker de moeite waard (met gps op zak is het ook wel leuk om te zien waar je bent geweest..).

Ook nog stekelvarkens en langoer apen gezien (die ik niet vaak goed op de foto kan krijgen - nu dus ook niet), en VEEL makaken, en die blijven fantastisch... En brutaal: Carola vond ze vlakby - van achter mijn *kuch* brede rug ook heel leuk ;-)

Daarna langs de vismarkt gegaan, en daar verse gambas, inktvis en vis gegeten.... Nog een beetje langs de souvenir stalletjes gelopen, waar je helaas nog steeds opgezette zeeschildpadden, varanen en ballonvissen kan kopen - oh, en ook levende zeepaardjes, waar het in het wild ook al niet zo goed mee gaat...

s'avonds de surfers bekeken, met een fantastische zonsondergang, terwijl de vliegende honden over het strand vlogen. Jammer dan ook weer dat de lokale kids met vliegers met haken aan het touwtje probeerde die jongens uit de lucht te vangen (wat overigens niet lukte terwijl wij keken). Het stalletje waar we vlakbij zaten verkocht bier, en ook lokale wijn (!).... dat hadden we nog niet gehad, en dus meteen maar een flesje gekocht. Nou hadden we niet verwacht dat het ook echt goede wijn was, maar het was een zoet brouwsel, wat een beetje aan Koolaid deed denken.. En al hadden we bedacht dat het koud, gemixt met soda vast lekkerder was: de fles was voor het donker wel op..

Op de terugweg hadden we bedacht dat het leuk zou zijn om niet via de “snelweg” te gaan (rode route op foto), maar langs de kust (blauwe route). En dat was een briljant plan, ongeacht dat de mensen in het dorp ons voor gek verklaarden. Eerst nog even 2 doosjes met die "wijn" gekocht :-), en de eerste paar uur hebben we dan ook hartelijk gelachen om de goedbedoelde adviezen – aangezien de weg niet echt groot was konden we nooit harder dan 60, maar de weg was rustig en goed geasfalteerd/betonblokt, waardoor we extra konden genieten van de omgeving.

Na een paar uur kwam co-piloot Carola met de vrolijke mededeling: “Ha, die GPS zegt dat hier helemaal geen weg is, maar we zitten toch echt wel op een weg!” Stom ding ook – is helemaal de weg kwijt, daar waren we het samen over eens, en dus vrolijk verder, want volgens de GPS gingen we in ieder geval nog wel in de goede richting..

Maar op een gegeven moment was de weg dus echt weg, en moest ons metrosuele jeepje toch echt een aantal uur off-roaden, aangezien teruggaan ook geen optie meer was...

MOOI werk trouwens, ik heb ontzettend genoten, en het jeepje deed het prima. De "weg" langs de kust had ontzettend mooi uitzicht over de oceaan, en later, toen we door de bergen en thee platages reden was het ook fantastisch.

Uiteindelijk kwamen we na 13 uur aan 1 stuk rijden aan in Bogor - de dagteller vertelde ons dat we 320km hadden gereden...