drankverhalen.....

Ik ben weer even in Vietnam.
Eerst een paar dagen HCMC, en dus een goede kans om meteen met wat lokale collega's/vrienden een biertje te doen. Afgesproken bij een Tsjechische bierhal - waar aan het eind van de avond de busladingen tsjechische toeristen hun traditionele dansen aan het opvoeren waren... bizar.

Maar het deed me denken aan wat drankverhalen tijdens de vorige trip naar Vietnam, en ik kwam nog een paar niet gepubliceerde berichten tegen die ik nog wel even wil delen.
Zo nu en dan werden we uitgenodigd door de rangers in het nationale park, die nogal vaak de flessen rijstwhiskey tevoorschijn toverde s'avonds... Carola en ik waren vaak de pineut, en onze Russische compagnion was helemaal vaak de sjaak - niets mooier dan denken dat je een grote dikke rus onder de tafel kan drinken... Gelukkig hadden we vaak het excuus dat we s'nachts moesten werken, en dus na een tijdje ECHT moesten ophouden met drinken..



Er is hierover al eerder geschreven, maar ik wil nog even een paar avonden aanhalen waarover we het niet hebben gehad.

Het was fantastisch om bij hun in het houten huisje te drinken, lekker te eten (of soms stiekem de gedroogde- dan zwart geblakeerde vis weg te gooien), en meteen te leren dat de manier van proosten die ik in een andere provincie had geleerd veel te formeel was.. Al vonden de mensen in hogere posities het wel mooi als ik "sin mai" zei in plaats van "JJJJOOOOOHOOOOOOOOO" - met bijbehorende tuitmond...



Ook mooi: zeggen dat die Vietnamezen helemaal niet alcohol kunnen verdagen, en dat je als uitgedaagde vrouw niets voelt na VEEL shots rijstwijn, en dan opstaan, en merken dat de wereld draait.... ;-)

Door Tet - Vietnamees Nieuwjaar - werd onze veld periode beperkt. Ons werd verteld dat de rangers op 21 januari hun laatste dag hadden, en de tijd met ons nog wel wilden vieren voordat ze 2 weken nieuwjaar zouden vieren met hun families - en op die dag mochten we niet met excuses komen: "you have to be REALLY drunk".... Ik wilde graag op de 20e (mijn verjaardag) een borreltje drinken met die mensen, maar had het dus maar een dag uitgesteld, want twee dagen aan de zuip leek me een beetje veel - al was het bier al wel in het kamp.

Op de 20e hadden we dus geplanned om s'nachts de netten te checken, maar s'middags werd opeens duidelijk dat opeens het feest vanavond zou zijn.... Ook goed - wij passen ons wel aan.... De kleden wrden neergelegd naast de rivier, bbq, en veel eten... Het was echt een fantastische setting, de studenten mochten er deze keer ook bij zijn, er waren de nodige officiele dankwoorden, maar de sfeer was gewoon goed.
Er werden traditionele liederen gezongen(vooral over de moed van de Viet ten tijde van oorlog, maaar ook over verdriet en andere serieuze dingen). Het was echt heel mooi om in een kring op de grond te zitten terwijl iemand opstaat en superserieus een lied gaat zingen, en dan een beetje mee te klappen...



En toen vertelde ik tijdens een van mijn dankwoorden dat het mijn verjaardag was, en werd er voor mij gezongen.... Ik denk dat het echt mijn meest fantastische verjaardag was - zeker aangezien ik normaal het niet echt wil vieren (maar verjaardag vieren is dus toch best wel leuk)....
heel speciaal allemaal....



Maargoed, we moesten nog een aantal dagen voor Tet.
We hadden afgesproken om op de 23e s'middags de netten neer te halen, nadat we terugkwamen van het marktbezoek s'ochtends. Eind van de ochtend vroeg de parkchef of carola en ik evne mee wilden komen. Het was volledig onduidelijk waarom, maar we moesten mee. In het andere gebouw aangekomen, zagen we een stuk of 10 tafels klaarstaan, een karaoke set, en veel mensen bezig in de keuken.
Opeens waren we guests of honour voor het Tet feest van de national park medewerkers... Het was 11u s'ochtends, en aangezien je nu helemaal met iedereen een shotje rijstwijn moest delen, werd het heel gezellig.... Carola werd nog het 'podium' opgeroepen toen een van de meest gerespecteerde oudere chiefs zijn liedje deed... Het lied ging over een onbereikbare vrouw die hij tegenkwam in een bar - en al snel kreeg carola een bos bloemen in de hand gedrukt door iemand uit het publiek... Ik had helaas alleen mijn telefoon bij me, maar gelukkig kan je daar ook slechte foto's mee maken..

*door een computer virus kan ik nu ff niet bij de foto's van die bewuste avond.... ik zal ze binnenkort wel even hier plaatsen...*

Ik kreeg een microfoon in m'n hand geduwd, en deed het dankwoord, daarna moest Carola hetzelfde doen, en dat alles ging gewoon goed. Er werd ons verteld: "Nee hoor, jullie hoeven niet te zingen...." en meteen werd de microfoon doorgegeven aan iemand die een traditioneel lied ten gehore wilde brengen... MAAHAARR: 5 minuten later had ik weer een microfoon in mijn hand, en moesten we toch echt een nederlands lied gaan zingen..... #$%^^%$#@....
Weigeren kon niet meer, en dus moesten we snel een lied bedenken dat we allebei kenden.... Nou is onze muzieksmaak VOLLEDIG anders, en is nederlandse muziek sowieso niet mij sterke punt, dus duurde het even voordat we wat konden bedenken... Damn! waarom kan ik niet gewoon tulpen uit 020 ofzo zingen? Na 1 zin wordt het al snel lalalalalalalalalala....
Uiteindelijk hebben we een engels liedje gezongen, en er werd meegeklapt, en de mensen vonden het mooi....

Op dat moment was ik graag even mijn vader geweest: ik zie hem zo, onbegeleid, een volledig nederlands lied zingen voor de hele zaal, terwijl ik niet verder kom dan 2 zinnen van de meest gangbare nederlandse nummers.... (nummers met een hoog lalala gehalte waren niet echt gepast in die setting, en die ken ik dan weer wel....). In Thailand kreeg hij ook staande ovaties voor zijn Sinatra vertolking in het karaoke restaurant van het dorp waar ik woonde, en daar was ik best trots op... Ik deed het beduidend slechter tijdens een duet met Wanida - die valser dan vals zong, en waar ik me volledig aan aanpaste... Dit alles doet me trouwens ook denken aan de nederlandse tegeltjes wijsheid over vaders die bij opa en oma in de wc hing...

Het netten neerhalen in het moeras na het drankfestijn ging natuurlijk niet echt heel soepel - maar het was wel mooi....



Terug in HCMC hebben we dus een avondje nederlandse muziek geluisterd op youtube, en een nummer gezocht dat we de volgende keer kunnen zingen in soortgelijke omstandigheden..... En gek genoeg was dat een raar emotioneel moment - ik voel me niet vaak nederlander naast de voetbalwedstrijden, maar toen overduidelijk wel...