Kalimantan Timur

Het is nu 18.19 en iedereen is blij. Er mag gegeten worden!! Vuurwerk vliegt langs mijn oren en opeens is de internetverbinding snel, omdat niemand (behalve wij) er gebruik van maken. We zitten nu in Bontang. Ligt ten Noorden van Samarinde op Oost-Kalimantan. De afgelopen twee weken ben ik met Joost in het veld geweest en verbleven we in Kota Bangun, aan de Mahakan rivier. Helaas liepen de dingen niet zoals verwacht, maar gelukkig hebben we al afgeleerd om iets te verwachten, dus dat viel mee. Het plan was om monsters af te nemen bij uit het wild gevangen eenden en daarvoor was er dus een jager nodig. Die was al gevonden, alleen ging de jager niet jagen, omdat het volle maan was en anders de eenden hem zouden zien. Op zich logisch, maar dat betekende wachten..wachten en wachten. Gelukkig heeft Joost zijn tijd goed kunnen besteden door plotseling terug te moeten naar Jakarta, omdat hij een handtekening moest zetten voor zijn werkverguning... Drie dagen onderweg geweest, voor 10 minuten op het kantoor van immigratie. Maar het scheelde wel weer drie dagen wachten voor hem. Verder hebben we de tijd doorgebracht met vogels, dolfijnen en apen kijken vanaf een longboat, dus het wachten was zo erg nog niet. De mensen in het dorp vroegen aan ons of we er kwamen wonen, wat we bleven zo lang. Dat zegt genoeg. Het was echt heerlijk daar. Elke avond de zondondergang boven de rivier gezien en de hele sfeer rondom de ramadan blijft me intigeren. Elke avond en elke ochtend vroeg gaan er sirenes af die aangeven dat er gegeten of gestopt met eten moet worden. Iedereen zit twee minuten voor het breken van het vasten klaar met een drankje en grote borden eten. Als de sirene afgaat heerst er doodse stilte en is iedereen bezig met het aanvullen van de vocht en voedselreserves. Dat gaat zo de hele nacht door en de imam had er ook zin in. Hij zong de hele nacht, tot 4 uur ‘ s ochtend door de minarette en ik betrapte mezelf erop dat ik sommige dingen al aan het meezingen was.

Goed.. de eenden dus. Op de voorlaatste dag kregen we het bericht dat een andere jager 110 eenden had gevangen en we bloed en swabs mochten afnemen. Werk aan de winkel dus. In twee teams zijn we aan de slag gegaan en 5 kwartier later waren we klaar. Net op tijd voordat de eenden geslacht zouden worden...Om even kort uit te leggen waarom we dit doen: de eenden die gevangen worden (Belibies ofwel wandering whistling ducks) worden gevangen voor consumptie. Helaas zijn er iets teveel gevangen en zijn er niet zoveel meer over (in het zuiden hebben ze de hele populatie al uitgeroeid, en nu zijn die jagers 500km naar het Noorden getrokken – waar die eendjes nog wel zitten). Zeggen dat het zielig is, of dat er nog maar weinig zijn: daar wordt de handel niet mee stopgezet. Dus probeert WCS het op een andere manier. Namelijk door via de afgenomen monsters aan te tonen dat wild gevangen vogels ziektes bij zich kunnen hebben, en die op mensen overdragen en daardoor met rust gelaten moeten worden en de markten dicht te gooien waar die eenden verkocht worden. Helaas voor de huidige eenden, maar hopelijk kunnen we via hun monsters ervoor zorgen dat de handel in deze eenden stop wordt gezet of in ieder geval restricties krijgt. Het zijn namelijk hele leuke eenden, die het geluid maken van badeendjes en daarbij zijn ze ook nog eens heel erg mooi..

Gisteren is de collega van Joost vertrokken naar het zuiden om de monsters aan het laboratorium daar af te geven en hebben wij nu een paar dagen om het Kutai National Park te bekijken. Maar dat gaat zomaar niet...;) Vandaag bleek dat we net naar binnen mochten, omdat het visum van Joost verlopen is en het nieuwe visum uiteraard nog in Jakarta ligt. Als het goed is wordt dat vandaag gefaxt en kunnen we morgen de toegangsbrief ophalen om het park binnen te gaan.Ze zijn ook erg bang dat Joost stiekem onderzoek gaat doen in het park, dus we hebben een paar keer moeten uitleggen dat dat niet zo is. Tja.. je moet er iets voor over hebben om Orang Oetangs te zien! We zijn dus nu gestrand in het gehucht Bontang. Voor het bezoeken van nationale parken heb ik niet het goede vriendje uitgekozen, maar verder is ie wel ok. ;)

Ik heb echt bewondering hoe hij met de mensen hier omgaat en dat bedoel ik vooral de collega’s hier. Ik heb het nu twee weken mogen meemaken en de dingen werder er voor mij niet duidelijker door. Aangezien men overal ja op zegt komt t wel eens voor dat je klaarstaat met je spullen om te vertrekken maar dat dan blijkt dat de plannen veranderd zijn, zonder dat even te vertellen. Je wordt er wel flexibel van, maar of het efficient is?? Vaak niet en moet je je neerleggen bij de beslissingen die door hun genomen zijn, omdat je helemaal niets bereikt met je druk maken en op je strepen gaan staan. Je kunt zelf, als blanke, ook niets bereiken, want ze zijn hier niet echt blij met de blanken en zien ze liever gaan dan komen. Sommige dingen weet je zelf ook niet, want hoe kan je nou verzinnen dat het praten met een jager volgens een bepaalde stuctuur gaat en je er minimaal een week voor uit moet trekken om hem ervan te overtuigen dat het goed zou zijn als we monsters zouden afnemen?!

Hoe dan ook. Een geweldige ervaring hier, weer veel geleerd en ook wel weer een beetje blij dat we zondag naar huis vliegen om te kijken hoe het daar is en hoe groot de kleine Baru gegroeid is.