Wir fahr'n fahr'n fahr'n auf der Autobahn

Nog even over Nieuw Zeeland... Het was nogal indrukwekkend met die fantastische uitzichten waar je ook rijdt, maar het geeft ook aanleiding tot een paar oh-verhalen over autorijden..(fotos hebben jullie al gezien, dus nu even fotoloos - en excuses voor de lap tekst, al kan je ook gewoon doorscrollen naar het volgende topic, want daar staan wel veel fotos in!)

ok - 1 foto van drukte in het verkeer in NZ.... schapen.... Uiteindelijk heb ik ongeveer 2700km gereden over het zuid eiland - en als je de ruwe schatting van die rode lijntjes volgt, dan valt het eigenlijk best tegen wat ik heb gezien.. Maarja, voor hetzelfde ben ik veel meer omgereden dooor de bergen, maar had geen zin om het goed uit te zoeken, en had mn trusty gps met tracker niet bij me..

Ff checken op Google earth blijkt het Zuid eiland ongeveer 800km lang te zijn. Java is iets groter - ongeveer 950 km lang. In heel Nieuw Zeeland (Noord en Zuid eiland) wonen 4 miljoen mensen. Op Java wonen 130 miljoen mensen (in 2006 - nu waarschijnlijk meer). Alleen al in Jakarta en omstreken wonen 20 miljoen mensen ofzo... BIZAR als je dan in zo'n rustig, stil, en open landschap rijdt..

maargoed

Een van de eerste dingen die je opvalt als je uit indo komt is dat ALLES zo heel goed geregeld is… Het is schoon, verzorgd, netjes, MOOI, en dat is soms even wennen…. Vooral tijdens het rijden natuurlijk, aangezien mijn rijstijl redelijk is aangepast aan Indo…

Mijn theorie: hoe meer regels, hoe meer aggressie, hoe meer ongelukken. Het viel me al op in NL: iedereen verwacht van andere bestuurders dat ze de regels volgen, waardoor ze heel boos worden als ze hard rijden en iemand die regels niet volgt – echte ‘road rage’.. Je rijdt hard, omdat je verwacht dat iedereen doet wat jij verwacht… en is het niet volgens je verwachting, dan word je boos… Als je toetert - betekent dat meestal dat je BOOS bent, en vaak komt er dan een beetje raar testosterone-fuelled gedrag achteraan: afsnijden, gebaren, whatever. In Indo verwacht iedereen dat alles kan gebeuren, dus rij je in het algemeen voorzichtig en langzaam (ish), en verwacht je dat er van alles kan gebeuren. Toeteren doe je om te zeggen “hee, hallo, jij daar voor me, mocht je zometeen besluiten om naar de rechterbaan te verhuizen en niet in de spiegel te kijken, ik ben hier, dus zou het misschien handiger zijn om nog even niet naar rechts te gaan,…… “

Ergo: minder snelheid, maar minder stress, en minder gevaarlijke situaties, hoe gevaarlijk de aksies van sommige mensen ook zijn…. En vooral, minder aggressie.. En niemand heeft ooit iets gehad aan aggressie, dus als je dat kan omzeilen – mooi.

Ze hebben in NZ zelfs odometer checks op de snelweg, waar je 5km lang kan checken of je odometer het wel goed doet. Nou heb ik ooit echt aandacht besteed aan dat ding, maar als je zo nu en dan 5 km lang je odometer kan checken terwijl er verder niets (nee, echt NIETS) op de weg gebeurt... I'm there! Odometer deed het trouwens, voor de meet-fanatici onder ons..

Ik houd van autorijden (vooral als dat de wereld redt... "saving the world by increasing my carbon footprint" - net alsof ik een echte expert op gebied van wereld redden ben...;-), en heb met veel plezier 10 jaar geleden heel canada doorgereden - ook voor werk natuurlijk..it's a tough job...

maargoed. Na de walvissen moest ik weer terug naar Christchurch, en genoot ik van een fantastische zonsondergang, en zat een beetje weg te dromen over hoe mooi het allemaal wel niet was, toen er een andere rode gloed (dit keer klnipperend en aan de andere kant van de weg) zich om draaide, en achter me aan kwam.. “potjandosie” dacht ik - of iets in die trant...

*ff tussendoor: In Canada kreeg ik het voor elkaar om aan het eind van de eerste dag van mijn bloedverzamel roadtrip door het hele land meteen een boete van $680 te ontvangen (ey - een rechte weg volgen door de prairie met NUL autos en een lullige snelheid wordt redelijk saai aaan het eind van de dag - en laat dan net die eerste auto een copper zijn...), en dus was het noodzakelijk om flink te onderhandelen zodat ik mijn rijbewijs niet kwijtraakte – aangezien ik nog een aantal weken moest rondrijden..
De volgende ochtend had ik binnen 10 minuten alweer een snelheids overtrading begaan, waar die geniepige policeofficer met zn reflector zonnebril nou net op zat te wachten al verstoppend achter een bord.. Totaal uitgaven eerste 24uur Canada aan bekeuringen: ~$900.. Tip: op zo’n moment “ja, ik heb gisteravond ook al bijna $700 moeten betalen” is NIET slim.* Jammer dat je dat soort dingen niet kan claimen als travelexpenses...

Maargoed, terug naar NZ. Zoals veel Nieuwzeelanders (m/v), was dit een hele sympathieke vent (NZ komt ook niet hoog in mijn ‘landen met mooie vrouwen lijstje’). “I’m afraid you’re doing 114, mate…” – “yes, I know, sorry?” (Ik moest meteen aan mijn zusje denken die ‘sir’ achter elke zin plakte die ze zegde tegen de agent die haar aanhield in Australie… ik zat achterin met een biertje en heb daar hartelijk om gelachen… - nog steeds trouwens..) Mijn eerste 2 excuses faalden – en ik moet toegeven dat “ja, maar ik was afgeleid door de mooie zonsondergang een heel slechte is. “En het ging zo goed de afgelopen 11 dagen” haalde ook weinig uit, en is achteraf ook niet zo'n goeie.. “En dan nu, op weg naar het vliegveld……” - DAT was ‘m. Vooral aangezien dat het betaalproces redelijk gecompliceerd zou maken denk ik, maar dat doet er niet toe. Op vertoon van mijn ticket en een nederige blik mocht ik doorgaan.
Woohoo!

Wat jammer was – ik had uiteindelijk het verkeerde ticket aangeklikt op internet (ik moet dat soort dingen ook door de dames op kantoor laten regelen), waardoor ik niet om 1150 vertrok, maar om 630, en dus om 430 op het vliegveld moest zijn.. Dus niet vrienden uit Bogor kon bezoeken, maar weer een nachtje in de auto (2e keer in NZ - al was het een comfortabele auto om in te slapen), ditmaal op de long-term parking van het vliegveld..

Schoenen worden trouwens bij vertrek niet schoongemaakt...