Back in (blog) town

De laatste keer dat ik wat van me heb laten horen hier was September 2011. Het blog is inmiddels goed bijgehouden door Joost met aapies, Eijkman, Bogor batik, reizen en man-cave. Eigenllijk wel een beetje raar om er weer in te springen, maar vooruit..

Er is veel gebeurd en het laatste wat ik schreef was over de HIV kliniek waar ik als vrijwilliger aan het werk was. Nou, die is dus helaas dicht sinds vorig jaar maart. Zoals dat wel vaker gaat in de wereld van goeddoenerij, was het geld op en was het niet mogelijk om op tijd nieuwe fondsen te vinden. Wel jammer, want ik was inmiddels gepromoveerd tot kliniek manager en we hadden grootse plannen om uit te breiden. Gelukkig is het drop-in center voor de (ex) drugs gebruikers nog open en worden er nog regelmatig bijeenkomsten gehouden.

Maar,.. ik heb de ‘wereld van HIV’ niet helemaal achter gelaten.  Hoewel een een betaalde baan vinden me nog steeds niet gelukt is, doe ik nu onderzoek voor mijn thesis met het Ministerie van Gezondheidszorg. Wat mij tijdens het werk in de kliniek duidelijk is geworden was dat er enorm gediscrimineerd wordt naar mensen met HIV toe. Niet alleen door de maatschappij, maar ook door gezondheidszorg medewerkers. Het is een stille discriminatie die gepaard gaat met langzaam uit de gemeenschap gepest worden, geen verzekeringen kunnen afsluiten, afwijzing door vrienden en familie en geweigerd worden door ziekenhuizen. Dit alles is niet ongewoon en ook niet specifiek voor Indonesië.

Het is me een aantal keer overkomen dat ik nergens terecht kon met een patiënt die duidelijk behandeling in een ziekenhuis nodig had. Er werd dan gezegd dat men geen ‘speciale’ kamer had, geen sterilisatie apparatuur (!!), dat men nog niet getraind was om met ‘dat soort’ mensen om te gaan of blablabla.. Een zwangere HIV positieve patiënte, die met geen mogelijkheid een keizersnede kon betalen (wat de meest veilige manier is om het virus niet over te dragen), moest uiteindelijk op de normale manier bevallen zonder dat de verloskundige of de zusters in het ziekenhuis wisten dat ze HIV had. Voor mij, als zuster, was dat onacceptabel.

Wat ik dus nu aan het doen ben is een survey, om te kijken wat nou eigenlijk bekend is over HIV bij de gezondheidszorg werkers. wat de reden is dat ze bang/terughoudend zijn en ook: wat ze eigenlijk vinden van mensen met HIV. Op mijn brommertje, volgepakt met vragenlijsten, ben ik dus alle publieke gezondheidscentra van Bogor afgegaan.

Nu ben ik bezig met de analyse en de conclusie van het hele verhaal. Er zijn mij veel dingen duidelijk geworden en ik hoop dat ik uiteindelijk, met wat ik ‘zie’, de HIV trainings-programma’s voor de gezondheidszorg medewerkers over HIV kan aanpassen zodat men men minder bang is om met ‘dat soort’ mensen om te gaan. Ook is mij duidelijk geworden dat statistiek een vak apart is, maar wel een leuk vak.

Over 1 maand lever ik mijn thesis in en dan ben ik, na 2 ½ jaar klaar met mijn studie!! Het zal wel even wennen zijn om niet meer in de weekenden te studeren. Er zijn gelukkig genoeg leuke dingen in Bogor, en nu ook Jakarta, om te doen. Zowiezo.. Indonesië blijft een mooi land om te reizen en dat ga ik ook doen in April als mijn ouders hier komen. Wat een heerlijk vooruitzicht dat mijn ouders komen en eindelijk weer wat tijd met ze. Best leuk hoor, ver weg wonen, maar ik vraag me soms af wat ik ze aandoe om als hun enige kind zo ver weg te gaan wonen..

En daarna.. Ik sta inmiddels ook op de lijst voor een missie met Artsen zonder Grenzen. Afgelopen september heb ik een training in Denemarken gehad van deze organisatie en ik ben echt zo blij dat ik door de selectie ben! DE reden dat ik zuster ben geworden is omdat ik de wereld wilde redden (hebben jullie dat misschien eerder gehoord van de co-auteur van dit blog?). De wereld redden met Artsen zonder Grenzen. Zie hier.. missie geslaagd of beter... droom niet vergaan.